Γιώργος Προκοπάκης: Τα παιδιά της διπλανής πόρτας

Τις παλιότερες εποχές, η Εθνική Βραζιλίας με τους παιχταράδες πήγαινε στα Παγκόσμια Κύπελλα και τις πιο πιο πολλές φορές δεν τα κατάφερνε. Πώς γινόταν αυτό; Ο αστικός μύθος το ξεκαθαρίζει: Στο αεροδρόμιο του Σάο Πάουλο είναι έτοιμη η αποστολή για αναχώρηση κι ο εκλέκτορας έχει τη φλασιά πως κάτι του λείπει. Πάει στη διεύθυνση του αεροδρομίου και σε μερικά λεπτά η ανακοίνωση: "όσοι άνδρες θα ήθελαν να γίνουν μέλη της εθνικής ποδοσφαίρου και να παίξουν στα γήπεδα της Γερμανίας (ας πούμε) να έλθουν στην έξοδο 43". Φανατικοί με τη μπάλλα οι Βραζιλιάνοι, εκατοντάδες στην έξοδο 43 εντός λεπτών. Έναν έναν τους πιάνει ο εκλέκτορας και τους λέει: "θες νάρθεις; θα παίξεις τέρμα όμως!" Απογοητευμένοι οι καριόκας έφευγαν. Μπάλλα είπαμε θέλουν, όχι τέρμα. Έτσι κατέληγε η Εθνική Βραζιλίας με κάποιο 45άρη σακάτη, υπέρβαρο στα γκολπόστ. Και απετύγχανε! Μετά είχαν τα γνωστά: χάσαμε γιατί έχουμε διαφορά στη φιλοσοφία, εμείς δείξαμε το πραγματικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου και...