μη μαδας τη μαργαριτα

του Ανδρέα Δρυμιώτη από την Καθημερινή  Ε​​δώ και πολλά χρόνια έλεγα στους συνεργάτες μου ότι «δεν υπάρχει άμυνα στη βλακεία», μέχρι που ανακάλυψα την εβραϊκή παροιμία του τίτλου, η οποία αποδίδει το ίδιο νόημα πιο δυνατά και πιο παραστατικά. Για το σημερινό κείμενο, θέλω να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη από τη μεγάλη πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι είναι καθ’ όλα άξιοι και δεν έχουν καμία σχέση με το ανέκδοτο που θα σας διηγηθώ αμέσως. Η ιστορία όμως που διάβασα στις εφημερίδες, ήταν τόσο χαρακτηριστική και μου φάνηκε ότι ταιριάζει τόσο πολύ με το ανέκδοτο, που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Σύμφωνα με το ανέκδοτο, όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τις διάφορες φυλές, έδωσε στην κάθε φυλή δύο πολύ χαρακτηριστικές ιδιότητες. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί είναι πολύ πειθαρχημένοι και στενόμυαλοι. Οι Γάλλοι είναι εκλεπτυσμένοι και καλοφαγάδες. Οι Ιταλοί είναι πολυλογάδες και καταφερτζήδες. Οι Ελβετοί είναι εφευρετικοί και εργατικοί. Οι Σκωτσέζοι ε...

του Ευθύμη Δημόπουλου Οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων και των πολιτευτών που εναντιώνονται στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων διατυπώνονται αποκλειστικά με αντιθετικούς συνδέσμους. «Ναι, εμείς θέλουμε την αξιολόγηση, βεβαίως η αξιολόγηση είναι απαραίτητη αλλά..., όμως..., μα..., ωστόσο..., κτλ. κτλ.». Επειδή δεν τολμούν να αρνηθούν ευθέως την αξιολόγηση (ως καταστατικό όρο της δημοκρατίας και κάθε δημόσιας λειτουργίας) επιδιώκουν είτε να απενεργοποιήσουν κάθε ουσιαστική της διάσταση είτε να την παραπέμψουν για άλλη μια φορά στις καλένδες. Εναντίον της αξιολόγησης ακούγονται οι συνηθισμένες συνδικαλιστικές κορώνες της απόλυτης άρνησης (π.χ. η αξιολόγηση αποδομεί το κράτος) που μοναδικό σκοπό έχουν τη διατήρηση συντεχνιακών κεκτημένων. Με τις δυνάμεις αυτές δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου. Όμως, κατά του νομοσχεδίου διατυπώνονται και βάσιμες ενστάσεις. Είναι κυρίως δύο και αξίζει να τις εξετάσουμε. Ένσταση πρώτη. «Η διοίκηση του δημοσίου είναι κομματοκρατούμενη,...

του  Γιώργου Γεωργακόπουλου, από τη Μεταρρύθμιση Οι παρεμβαίνοντες στο δημόσιο λόγο περί αξιολόγησης στη δημόσια διοίκηση της χώρας λειτουργούν με ένα εξαιρετικά απλουστευτικό λόγο ξεπερνώντας με μεγάλη ευκολία τα βασικά ερωτήματα. Τι ακριβώς θέλουμε να αξιολογήσουμε και για πιο λόγο; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ποιοτικού συστήματος αξιολόγησης; Οι μηχανισμοί και οι πρακτικές που χρησιμοποιούμε μπορούν να φέρουν εις πέρας το εγχείρημα; Η συζήτηση πολύ γρήγορα καταλήγει στο συμπέρασμα: η αξιολόγηση είναι καλό πράγμα αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή της οι δημόσιοι υπάλληλοι. Παραβλέπουν με μεγάλη ευκολία το γεγονός ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν αποτελούν μια συμπαγή μάζα με την ίδια αντίληψη, στόχους, προσδοκίες. Ότι η ίδια η αξιολόγηση  δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μια ad hoc παρέμβαση. Ότι υπάρχει μια σειρά άλλων ενεργειών που πρέπει να προηγηθούν ώστε να καταστεί εφικτή. Η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της διοίκησης Όλες οι σχετικές μελέτες συμ...