μη μαδας τη μαργαριτα

του Περικλή Βαλλιάνου  Οι μεταρρυθμίσεις, λέει ο Ματέο Ρέντσι, δεν ανακοινώνονται, πραγματοποιούνται. Και δεν υπόκεινται, συνεχίζει, στο βέτο κανενός πολιτικού. Κι ούτε βέβαια -ας προσθέσουμε- στο βέτο καμμιάς κλειστής ομάδας συμφερόντων οποιαδήποτε ρητορική κι αν χρησιμοποιεί, οποιαδήποτε ιδεολογική παντιέρα κι αν ξεδιπλώνει. Το ιδιοτελές, αντικοινωνικό συμφέρον (ατομικό ή κάποιας φατρίας) πάντα για να ρίξει στάχτη στα μάτια ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται "για τον λαό και το έθνος". Ο ψευτοπατριωτισμός κι η ψευτολαϊκότητα είναι το εύκολο καταφύγιο του κάθε πολιτικού, κι όχι μόνο, αγύρτη: ένα τέχνασμα παρʼ ημίν με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Μπορεί να σε κάνει ακόμα και υπουργό. Τα ζήσαμε αυτά στο πετσί μας μιά ολόκληρη γενιά με την γνωστή κατάληξη. Αλλά πότε θα τα μάθουμε; Όμως για να πολεμήσεις το βέτο της κάθε λυκοσυντροφιάς που υποδύεται τον υπερασπιστή του κοινωνικού συμφέροντος πρέπει, όπως σωστά υπογραμμίζει ο Ρέντσι, να έχεις πίσω σου την πλειοψηφία της λαϊκή...

του Μάκη Διόγου από τη Μεταρρύθμιση Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, που εκφράζει κομματικά η Δημοκρατική Αριστερά, θα λειτουργήσει «αυτοκτονικά» και θα χαθεί (για μια ακόμη φορά...) η ευκαιρία για την συνεργασία των δυνάμεων του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου. Στην τελευταία συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής της ΔΗΜΑΡ από τον σύντροφο πρόεδρο και αρκετά στελέχη της πλειοψηφίας ακούστηκε έντονα το κομματικοπατριωτικό «η ΔΗΜΑΡ δεν ρευστοποιείται...», ως απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί αρνιόμαστε το κάλεσμα των 58». Πιστεύω ότι οι εξελίξεις στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα πρέπει να μας ενδιαφέρουν γι’ αυτό θέλω να κάνω μια μικρή αναδρομή στην ιστορία για τις αντίστοιχες προσπάθειες συνεργασίας της Ιταλικής Κεντροαριστεράς. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία είναι κάτι παραπάνω από προβληματικό. Το θρυλικό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μετεξελιχθεί, η Χριστιανοδημοκρατία έχει διαλυθεί και η δεξιά είναι στα χέρια το...