μη μαδας τη μαργαριτα

τ ης Αλίκης Νικολού Αν πρόκειται να μιλήσουμε για σχέσεις μεταξυ λαών, κοινωνιών και διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης ομάδων μέσα στην ίδια κοινωνία, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: με ποια κριτήρια πρέπει να αξιολογήσουμε πράξεις που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς; Υπάρχει ένα ενιαίο, πανανθρώπινο αξιακό σύστημα ή μήπως πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν οι αξίες του κάθε διαφορετικού πολιτισμού; Μήπως, αν κάποιος πιστεύει σε απόλυτες υπερπολιτισμικές κρίσεις κινδυνεύει να θεωρεί ως οικουμενικές αξίες εκείνες που ανήκουν στη δική του παράδοση και στις οποίες έχει εθιστεί; Μήπως έτσι μπορεί να γίνει και επικίνδυνος, πιστεύοντας ότι δικαιούται να επιβάλει δια της βίας στους άλλους τις δικές του αξίες –συλλογιστική που υιοθέτησαν οι υπέρμαχοι της αποικιοκρατίας;  Όμως, και αυτός που πιστεύει στον απόλυτο σχετικισμό των αξιών -ως έναν πολιτισμό, έναν τόπο, μια ιστορική στιγμή- δεν καταλήγει στον μηδενισμό και δεν φτάνει να αποδέχεται τα ...

της Αλίκης Νικολού Παρακολούθησα την -πολύ ενδιαφέρουσα- συζήτηση μεταξύ 58 και bloggers , στη free thinking zone . Συμφώνησα με όλους σχεδόν, στα περισσότερα σημεία. Δεν τοποθετήθηκα. Κάνοντας μια σύνθεση των τοποθετήσεων που ακούστηκαν στη συζήτηση με τις δικές μου σκέψεις, επιχειρώ την διατύπωση κάποιων πρώτων απόψεων σε σχέση με τον χαρακτήρα του εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς και την πορεία που αυτό θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να ακολουθήσει: Το γεγονός ότι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στη συγκρότηση μιας ελληνικής εκδοχής της ΕΛΙΑΣ δεν φαίνεται πλέον πιθανή δημιουργεί νέα δεδομένα και θέτει ερωτήματα: Σε ποια βάση θα συγκροτηθεί το σχήμα της Κεντροαριστεράς; Πώς θα ορίζεται η φυσιογνωμία της; Πώς και σε ποιες βαθμίδες της πολιτικής ζωής θα πρέπει να παρέμβει; Έχω την άποψη ότι η άρνηση των δυο κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) να συμμετάσχουν γεννά ίσως την εντύπωση αποδυνάμωσης του εγχειρήματος. Αυτό ισχύει, εάν το ζήτημα θεωρηθεί αποκλειστικά υπό το ...

 της Αλίκης Νικολού Αναρωτήθηκα: πώς θα αντιδρούσε ένα μέλος παραδοσιακής κοινωνίας στην είδηση του τραγικού θανάτου ενός παιδιού; Θα έκανε το σταυρό του, ίσως. Θα έμενε για λίγο περιδεής. Μπορεί και να άντεχε να συναισθανθεί κάπως την απροσμέτρητη οδύνη των γονιών. Μπορεί και να μακάριζε την τύχη του που τα δικά του παιδιά είναι ζωντανά. Ίσως και να σώπαιναν τη μέρα τής κηδείας οι συζητήσεις και οι καυγάδες στο καφενείο, για τα κομματικά, τις κτηματικές διαφορές και την ομάδα. Ίσως και να χτυπούσε όλη εκείνη τη μέρα η καμπάνα πένθιμα. Και μετά, όλα βέβαια θα ξαναγίνονταν όπως πριν. Όμως, ο άνθρωπος θα είχε σταθεί απέναντι στο τραγικό γεγονός ακέραιος, με όλα τα κομμάτια του εαυτού του στη θέση τους -ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Στη δική μας σημερινή συγκυρία, της ακραίας πόλωσης, του οπαδισμού, της τυφλής επιθετικότητας, της παράνοιας και του άστοργου μελοδράματος, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά: το γεγονός ξεσήκωσε εν ριπή οφθαλμού θύελλα σ...

Στη σημερινή ελληνική συγκυρία, δεν συγκρούονται νομίζω διαφορετικές κουλτούρες μεταξύ τους, ούτε ο πολιτισμός με τη βαρβαρότητα. Συγκρούονται δύο αντίπαλες βαρβαρότητες που γεννήθηκαν από τις εκρηκτικές συνθήκες, τις οποίες δημιουργεί η αθρόα και ανεξέλεγκτη εισροή και εγκατάσταση λαθρομεταναστών στη χώρα μας. Στην εκρηκτικότητα δε αυτήν συντελεί καθοριστικά και η παρούσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που κάνει εντελώς αδύνατη την εργασιακή και κοινωνική ενσωμάτωσή τους.   της Αλίκης Νικολού Η κοινωνία μας έχει -άθελά της- γίνει πολύ/πολιτισμική. Αιτία, η αθρόα -παράνομη ως επί το πλείστον- εισροή μεταναστών και το στοίβαγμά τους σε κεντρικές συνοικίες της Αθήνας ή σε παραγκουπόλεις και καταυλισμούς άλλων μεγάλων πόλεων. Οι συνθήκες ζωής είναι άθλιες, οι μετανάστες επίσημα ανύπαρκτοι (αφού δεν υπάρχουν πουθενά καταχωρημένα τα στοιχεία τους ή αυτά είναι ψεύτικα), και η πλειονότητά τους δεν έχει -ενδεχομένως ούτε καν διανοείται να επιδιώξει- την παραμικρή κ...

της Αλίκης Νικολού             Με αφορμή τις τραπεζικές περιπέτειες της Κύπρου και την εκκολαπτόμενη νέα πολιτική τής Ε.Ε/Γερμανίας για την αντιμετώπιση των τραπεζικών κρίσεων μαίνεται και στη χώρα μας η συζήτηση, σε σχέση με τον ρόλο των τραπεζών στην οικονομική ανάπτυξη.            Διατυπώνεται η άποψη ότι ίσως η Γερμανική πολιτική ελίτ εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής φούσκας -που στηρίχτηκε στην υπέρμετρη κερδοσκοπική αναμόχλευση του χρήματος και την παραγωγή χάρτινων αξιών, αναντίστοιχων προς την πραγματική οικονομία- για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το αγγλοσαξονικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο στηρίζεται κατά κύριο λόγο στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Σύμφωνα με την άποψη αυτήν, σοβεί σήμερα στην Ευρώπη -και όχι μόνον- μία σύγκρουση οικονομικών αντιλήψεων: εκείνης (γερμανικής κυρίως) που θεωρεί την εύρωστη οικονομία ως βιομηχανική/εξαγωγική, με...

Η φίλη μας Αλίκη Νικολού ερμηνεύει με θαυμαστό τρόπο την αμφίσημη στάση του Σύριζα απέναντι στη βία, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στις ιδεολογκές καταβολές της ελληνικής Αριστεράς.  Aλίκη Νικολού Γιατί τα μασάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την αντιεξουσιαστική βία; Γιατί  τα μισόλογα, οι παλινωδίες (ακόμη και οι συμπαγείς ανοησίες) των εκπροσώπων του, όταν πρόκειται να την καταδικάσουν;   Νομίζω ότι μερικές απαντήσεις θα μπορούσαν να αναζητηθούν στις ιδεολογικές καταβολές της ελληνικής Αριστεράς, τη σύνδεσή της με τα διεθνή ρεύματα, τις ελληνικές ιστορικές συνθήκες, και τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο αυτού που νοείται ως Αριστερά στην Ελλάδα. Όμως, ποιο είναι αυτό; Θα επιχειρήσω κάποιες σκέψεις: Η ελληνική Αριστερά εμφανίζεται στις τάξεις των εργαζομένων στα τέλη του 19 ου αιώνα, ως ρεύμα επηρεασμένο από το σοσιαλιστικό ιδεώδες του μαρξισμού. Παράλληλα, κυρίως σε τάξεις  φοιτητών και διανοουμένων, ασκεί κάποια γοητεία και ο αναρχισμός. Με τ...

Το    left   liberal  πεδίο είναι εκείνο τής λεπτής προσπάθειας αμοιβαίου σεβασμού της ιδιωτικής και δημόσιας αυτονομίας, των θεμελιωδών δημοκρατικών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας. της Αλίκης Νικολού Ο όρος liberal   πηγαινοέρχεται στην εγχώρια πολιτική συζήτηση των ημερών. Μέσα στο διάχυτο άγχος πολιτικού αυτοπροσδιορισμού που προκαλεί η ρευστοποίηση των πολιτικών σχημάτων, γίνεται επίκληση του χαρακτηρισμού ¨φιλελεύθερος¨, άλλοτε για τη στήριξη πολιτικού επιχειρήματος και άλλοτε -συνήθως με την προσθήκη ¨νέο¨- για την απαξίωση του αντιπάλου ως στυγνού καπιταλιστή. Πιστεύω ότι ο πολιτικός φιλελευθερισμός -μια ιδέα που παραπέμπει στις αρχές του κράτους δικαίου, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της λαϊκής κυριαρχίας- ταλαιπωρείται λίγο, στην τρέχουσα ιδεολογική αντιπαράθεση. Συγκεκριμένα, βάλλεται -άμεσα ή έμμεσα- και από τους δύο πόλους του ιδεολογικού φάσματος: τόσο από την λαϊκιστική/κρατικιστική και ¨ψευδομαρξίζουσα¨ Αριστερά που απεχ...

  της Αλίκης Νικολού Με αφορμή τον τραγέλαφο Παϊσίου, αναρωτήθηκα σε ποιον βαθμό ο Ορθολογισμός -ως τρόπος πρόσληψης του κόσμου και παραγωγής γνώσης- έχει τυχόν συναντηθεί ιστορικά με τις ιδεολογικές καταβολές  της ελληνικής κοινωνίας. Αποτολμώ μερικές σκέψεις:   Σκέφτομαι ότι η Ελλάδα μπήκε στην Τουρκοκρατία και βγήκε από αυτήν ως φορέας της βυζαντινής θεοκρατικής/απολυταρχικής παράδοσης.   Εκεί, η κρατική εξουσία ταυτίζεται   με   την εξουσία του Θεού και ασκείται από τον ελέω Θεού μονάρχη, με την Εκκλησία τον μόνο παραγωγό ιδεολογίας. Επομένως, η τότε νοητική προσέγγιση του κόσμου δεν θα μπορούσε παρά να είναι η θεολογική μεταφυσική.   Η Ανατολική Εκκλησία ακολούθησε τη θεολογική προσέγγιση του Ιερού Αυγουστίνου για τη σχέση πίστης και γνώσης. Σύμφωνα με αυτήν, η γνώση δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά εκλογίκευση της πίστης. Η βεβαιότητα της πίστης στηρίζεται στην τριπλή αυθεντία τής Γραφής, των Πατέρων και της Εκκλησίας. Η έλ...