μη μαδας τη μαργαριτα

Από την Καθημερινή Πολλοί στην Ελλάδα υποστηρίζουν ότι βία υπάρχει σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Μάλλον εθελοτυφλούν ή αρνούνται να αντιμετωπίσουν πολιτικά το πρόβλημα στη χώρα μας. Διότι μπορεί η παραβατικότητα να καταγράφεται σε όλο τον κόσμο, ωστόσο σημασία έχει τι πράττει η οργανωμένη πολιτεία για την αντιμετώπισή της. Συγκεκριμένα, μέσα στην εξαετία 2011-2017 κατεγράφησαν 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ελληνικά ιδρύματα, με τις επιθέσεις βίας (κάθε είδους) κατά πανεπιστημιακών να αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό. Τι έχει κάνει η πολιτεία; Εχει καταργήσει τη διάταξη περί προστασίας των πανεπιστημιακών κτιρίων ως δημοσίων κτιρίων, η οποία περιλαμβανόταν στον νόμο 4009/2011 επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, δυσχεραίνοντας έτσι την κλήση της αστυνομίας σε περίπτωση έκνομων πράξεων.  Από την άλλη, στα μέσα Ιουλίου του 2017 έγινε γνωστό από τον νυν υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου ότι θα συστήσει επιτροπή η οποία, σε συνεργασία με τα ΑΕΙ, θα μελετήσει τα φαινόμενα βίας στα...

του Αρίστου Δοξιάδη από την Καθημερινή Είναι μια πρακτική που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο επί δεκαετίες, μέσα σε δημόσιους οργανισμούς, με πρωτοβουλία μικρών ομάδων, χωρίς να προβλέπεται από κανέναν κανονισμό. Οι πρωταγωνιστές επιβραβεύονται με θετική δημοσιότητα, με θέσεις εργασίας μέσα στον οργανισμό ή με σταδιοδρομία που οδηγεί στην πολιτική και διοικητική ελίτ της χώρας. Ποτέ η συμμετοχή στις ενέργειες δεν τιμωρείται, δεν οδηγεί στο περιθώριο, δεν κοστίζει στους δράστες. Με κοινωνιολογικά κριτήρια, μια τέτοια πρακτική είναι βαθιά συστημική. Εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των θεσμών όπως έχουν, και τους τροφοδοτεί με νέα στελέχη. Αναφέρομαι στη δράση των φοιτητικών παρατάξεων στα δημόσια πανεπιστήμια, και ιδιαίτερα στις καταλήψεις, στον εκφοβισμό καθηγητών και σε συναφείς ακτιβιστικές ενέργειες. Είναι ενέργειες που παρουσιάζονται σαν διαμαρτυρία και περιβάλλονται με αντισυστημική ρητορεία. Και που εμποδίζουν, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο, την επίσημη λειτουργία του οργανισμ...

του Νίκου Μαραντζίδη από την Καθημερινή Η πρόσφατη εμπειρία του ξυλοδαρμού μου με οδήγησε να αναρωτηθώ τι ωθεί κάποιους εικοσάχρονους νέους να χτυπήσουν εν ψυχρώ, και μάλιστα με κλωτσιές στο κεφάλι, έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνωρίζουν, δεν τους έχει βλάψει και επιπλέον έχει τα διπλά τους χρόνια και κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να είναι ο πατέρας τους, μόνο και μόνο επειδή διαφωνούν μαζί του. Επιπλέον, με απασχόλησε τι ώθησε κάποιους άλλους να δηλώσουν δημόσια: «εντάξει δεν έπαθε και τίποτε», «λίγα του έκαναν», «μήπως το άξιζε» και άλλα τέτοια. Ο φανατισμός είναι η αιτία, απάντησε ένας φίλος μου. Ο φανατισμός είναι πράγματι η αναγκαία συνθήκη καθώς σε οπλίζει με τη βεβαιότητα πως κατέχεις τη μόνη αλήθεια. Μετατρέπει την ημιμάθεια σε αλαζονεία, οδηγεί στην άρνηση του διαφορετικού, στην περιφρόνηση και στο μίσος του αντιθέτου. Ο φανατισμός δημιουργεί τις συνθήκες για εκδήλωση βίας, αλλά δεν αρκεί από μόνος του. Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που θα τους χαρακτήριζα φανατικούς σε διάφο...

του Γιάννη Καρακάση από το protagon Δεν μου αρέσουν οι ισοπεδωτικοί αφορισμοί για το πανεπιστήμιο της «βίας και της ανομίας» ή για τον τραμπουκισμό της Αριστεράς γενικώς. Και δεν μου αρέσουν γιατί γενικεύουν άρρωστα φαινόμενα αναγορεύοντάς τα σε κανόνα. Ωστόσο, τα περιστατικά βίας που μένουν ατιμώρητα (και από πολλούς ασχολίαστα) δεν μπορούν να κάνουν κανέναν υπερήφανο για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Δεν γνωρίζω τι ήταν οι νεαροί που ξυλοκόπησαν τον Νίκο Μαραντζίδη. Ίσως ήταν μπράβοι νυκτερινών κέντρων, ή τραμπούκοι παρακρατικοί που ήθελαν να δυσφημίσουν την Αριστερά και το δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά η πιο οικονομική εξήγηση είναι ότι επρόκειτο για φανατικούς φοιτητές που επέλεξαν να πλαισιώσουν τις σημαίες κάποιου αριστερού σχήματος. Ο δημόσιος λόγος του Νίκου Μαραντζίδη και το επιστημονικό του έργο στο πεδίο της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας τους ενόχλησε. Και ίσως τους ενόχλησε περισσότερο γιατί, λόγω θητείας στην ανανεωτική Αριστερά, ο Ν.Μ. χρησιμοποιεί επιχειρήματα...

Έλαβα από φίλους  μια ανακοίνωση της Ακαδημαϊκής Συμπαράταξης Μελών ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Πατρών και την δημοσιεύω με την ελπίδα ότι δεν θα ξαναζήσουμε τέτοια σκηνικά τουλάχιστον σε χώρους έρευνας και μάθησης.  Χθες κατά τη διάρκεια εκδήλωσης φοιτητικής παράταξης εμπεδώσαμε πως αντιλαμβάνονται το Δημόσιο Διάλογο και το Άσυλο ορισμένοι πολιτικοί χώροι και πολιτικοί σχηματισμοί/μορφώματα, οι οποίοι, αν και οι απόψεις τους βρίσκουν άσυλο στα αμφιθέατρα και οι πρακτικές τους, δυστυχώς, ανοχή στα πανεπιστημιακά όργανα, εντούτοις δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης σε άλλους. Δεν τους έφτασαν οι χυδαίες εκφράσεις, η λεκτική βία αλλά και οι απειλές εναντίων των ομιλητών, προχώρησαν στην συνέχεια και στην πρόκληση υλικών ζημιών στο αυτοκίνητο του προσκεκλημένου στην εκδήλωση ομιλητή δημοσιογράφου Π. Μανδραβέλη. Η βία σε οποιαδήποτε μορφή και απ΄ όπου και αν προέρχεται δεν μπορεί να είναι ούτε αποδεκτή ούτε ανεκτή. Καλούμε το Συμβούλιο Ιδρύματος και τον Πρύταν...

Δημοσιεύω, χωρίς σχόλια, το ακόλουθο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο εσωτερικό δίκτυο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: Είμαι πολύ θλιμμένος∙ ίσως περισσότερο απ’ όσο ταραγμένος. Η εξωτερική αξιολόγησή του Τμήματός μου υπέστη τελικά την ταλαιπωρία και άλλων τμημάτων του ΑΠΘ από μια θλιβερή μειοψηφική ομάδα οργανωμένων ακτιβιστών, εντός και εκτός των χώρων του ιδρύματος. Αυτό ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Όμως είχε συνέχεια. Κατά την ξενάγησή τους στα μουσεία του τμήματος –νωρίς το απόγευμα σήμερα-- οι αξιολογητές εντοπίστηκαν από τους τσιλιαδόρους και η ομάδα κρούσης αφίχθη, 10-12 άτομα. Μαζί με μερικούς συναδέλφους και τον πρόεδρο του τμήματος σταθήκαμε στον προθάλαμο του Μουσείου Εκμαγείων, για να δώσουμε χρόνο στη συνάδελφό μας να ενημερώσει τους αξιολογητές. Είχα την κακή ιδέα να σταθώ μπροστά στην πόρτα του μουσείου. Γύρω μου σχηματίσθηκε ένα ημικύκλιο με άγριες διαθέσεις. Τους είπα μόνον ότι η σκηνή θυμίζει μεσοπολεμική Γερμανία και τους προειδοποίησα ότι η άσκηση βίας δεν ...

Η εποχή προσφέρεται για Ιστορία. Ειδικά όταν αυτή έχει τόσο επίκαιρες αναφορές. Δημοσιεύτηκε στην Παραπολιτική  ( 8/12/2013) Με αφορμή μία πρόσκληση του Institut für Sozialforschung [Ινστιτούτου για Κοινωνική Έρευνα] προς τον Μαρκούζε για να μιλήσει στη Φρανκφούρτη, και τα γεγονότα που συνδέονταν με τη κατάληψη του Ινστιτούτου από ομάδες φοιτητών και ειδικά την κλήση της αστυνομίας από τον Αντόρνο, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε και ο Τέοντορ (Τέντυ) Αντόρνο ανταλλάσσουν επιστολές οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο New Left Review, no. 233 (Ιανουάριος/Φεβρουάριος 1999): 123-136. (Εισαγωγή 118-123).  Το πλήρες κείμενο των επιστολών όπως δημοσιεύθηκαν στο New Left Review υπάρχει  εδώ . Να σημειωθεί ότι η τελευταία επιστολή του . Αντόρνο δακτυλογραφείται από τη γραμματέα του την 6η Αυγούστου 1969, δηλαδή την ημερομηνία του θανάτου του φιλοσόφου. Παρακάτω δημοσιεύονται μεταφρασμένα αποσπάσματα από αυτές τις επιστολές διότι συνδέονται με γεγονότα και στη χώ...

 τ ου Λεωνίδα Καστανά Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη για την Εκπαίδευση. Σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι υποχρεωμένα να λειτουργήσουν με ακόμα μικρότερη χρηματοδότηση, με ακόμα μικρότερο αριθμό διδασκόντων και διοικητικών υπαλλήλων. Η δημόσια εκπαίδευση πληρώνει τις ασυνάρτητες πολιτικές της δανεικής ευδαιμονίας με τους μαζικούς πελατειακούς διορισμούς χωρίς κανένα σχέδιο. Πληρώνει με τρόπο τραυματικό την πολιτική των καθυστερήσεων στην οποία επιδόθηκαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, που αντί να προχωρήσουν άμεσα σε αξιολόγηση δομών και προσωπικού, έσπρωχναν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η παρούσα κυβέρνηση «χτυπάει όπου βρίσκει» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιορίσει το κράτος και μαζί με αυτό και τα ελλείμματά του. Η αναξιοκρατία και η αδικία κυριαρχούν και πάλι. Και αυτό προκαλεί απελπισία και οργή. Οι δυνάμεις του ακροδεξιού και αριστερού λαϊκισμού τρίβουν τα χέρια τους καθώς ο Σεπτέμβρης πλησιάζει. Οι αναμ...

του Δημήτρη Σκάλκου από την Athens Voice Tο Φεβρουάριο του 1917 στην Αγία Πετρούπολη , λίγους μόλις μήνες πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ένα επτάχρονο παιδί γίνεται μάρτυρας ενός περιστατικού που θα σφραγίσει τη μνήμη του καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ενήλικης ζωής του. Ένας αστυνομικός σύρεται έξω από την κρυψώνα του από ένα πλήθος που τον οδηγούν προς άγνωστη κατεύθυνση. Η κατάληξη του περιστατικού δεν έγινε ποτέ γνωστή, η ανάμνηση όμως του κάτωχρου προσώπου του συλληφθέντος αστυνομικού ήταν αρκετή ώστε να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα προσέγγιζε τα πράγματα τα κατοπινά χρόνια. Το νεαρό παιδί ήταν ο Αζάια Μπερλίν, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές των πολιτικών ιδεών του περασμένου αιώνα, και η αναζήτηση λειτουργικών τρόπων συνύπαρξης των αντιτιθέμενων συμφερόντων και αξιών των ατόμων αποτέλεσε τον πυρήνα του φιλοσοφικού έργου του. Αναμφίβολα, σήμερα ζούμε ταραγμένους, ανησυχαστικούς καιρούς . Όχι βέβαια ανάλογης σημασίας και έντασης με την εποχή της ε...

Η φίλη μας Αλίκη Νικολού ερμηνεύει με θαυμαστό τρόπο την αμφίσημη στάση του Σύριζα απέναντι στη βία, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στις ιδεολογκές καταβολές της ελληνικής Αριστεράς.  Aλίκη Νικολού Γιατί τα μασάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την αντιεξουσιαστική βία; Γιατί  τα μισόλογα, οι παλινωδίες (ακόμη και οι συμπαγείς ανοησίες) των εκπροσώπων του, όταν πρόκειται να την καταδικάσουν;   Νομίζω ότι μερικές απαντήσεις θα μπορούσαν να αναζητηθούν στις ιδεολογικές καταβολές της ελληνικής Αριστεράς, τη σύνδεσή της με τα διεθνή ρεύματα, τις ελληνικές ιστορικές συνθήκες, και τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο αυτού που νοείται ως Αριστερά στην Ελλάδα. Όμως, ποιο είναι αυτό; Θα επιχειρήσω κάποιες σκέψεις: Η ελληνική Αριστερά εμφανίζεται στις τάξεις των εργαζομένων στα τέλη του 19 ου αιώνα, ως ρεύμα επηρεασμένο από το σοσιαλιστικό ιδεώδες του μαρξισμού. Παράλληλα, κυρίως σε τάξεις  φοιτητών και διανοουμένων, ασκεί κάποια γοητεία και ο αναρχισμός. Με τ...

Λουκάς Βλάχος από τα ΝΕΑ Παρά την ευρεία καταδίκη της βίας στα πανεπιστήμια, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουμε με αυτήν μόνο με αφορισμούς και νομικές παρεμβάσεις (όπως η κατάργηση του ασύλου στα ΑΕΙ). Χρειάζονται συγκεκριμένα και αυστηρά μέτρα που δεν πήραμε ποτέ τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά είναι απαραίτητα για να καμφθεί το κύμα της βίας που δυνάμωσε επικίνδυνα τελευταία. Ας δούμε όμως μερικές από τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα, αν θέλουμε να δώσουμε τέλος στη βία στα πανεπιστήμια. Να υπάρξει η βούληση, από τα νεοεκλεγέντα Συμβούλια των Ιδρυμάτων και τους εν ενεργεία πρυτάνεις, για να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την οριστική καταπολέμηση των παράνομων πράξεων και της ωμής βίας στα πανεπιστήμια. Σύντομα τα πανεπιστήμια θα επεξεργαστούν τον Κανονισμό τους και σίγουρα εκεί πρέπει να υπάρχουν αυστηροί κανόνες για τις παραβιάσεις της νόμιμης και απρόσκοπτης λειτουργίας των Ιδρυμάτων. Η φύλαξη του πανεπιστημίου δεν είναι ακόμη μία εργολαβία, είναι ένα σοβ...

του Λεωνίδα Καστανά  από την Athens Voice Όλα δείχνουν ότι η Πολιτεία δεν θέλει να σταθεί με τόλμη και παρρησία απέναντι στο ρατσιστικό έγκλημα. Η πλειοψηφία των πολιτών ανασηκώνει σχεδόν με αδιαφορία τους ώμους της, ενώ το πολιτικό σύστημα το αντιμετωπίζει συγκαταβατικά και πάντοτε υπό το πρίσμα της ιδεοληψίας του κάθε μέλους της. Έτσι όμως του επιτρέπει να μένει ατιμώρητο και να δικαιώνεται, αν όχι ηθικά, τουλάχιστον πολιτικά. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής στάσης θα γίνονται ολοένα πιο ασφυκτικές και πιο απρόβλεπτες για την κοινωνία. Ο κίνδυνος να εξαπλωθεί η ρατσιστική βία είναι πλέον υπαρκτός. Το μίσος που ανακαλύπτουμε στα σχολεία κατά των σκουρόχρωμων συμπολιτών μας είναι εντυπωσιακό και μας τρομάζει. Η Δεξιά, όταν καλείται να καταδικάσει τη ρατσιστική βία, θυμάται ότι υπάρχει και η αριστερή βία και μεταφέρει το ζήτημα στην καταδίκη της πολιτικής βίας γενικώς, πράγμα που  αυτομάτως βγάζει την Αριστερά έξω από το κοινό μέτωπο. Η original Αριστερά είν...

  Γιώργος Στόγιας - Λεωνίδας Καστανάς Γράφει στον τοίχο του στο fb o  φίλος μου Γιώργος Στόγιας : Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών διαδικτυακών φίλων σχετικά με τη δημοσκοπική άνοδο της ΝΔ, ούτε με την αναγωγή της Βίλα Αμαλίας στο κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης). Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης. Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να...

Η πανεπιστημιακή  βία δεν έχει να κάνει ούτε με ιδεολογίες αλλά ούτε και με ιδεοληψίες. Είναι τρόπος υπεράσπισης παντός είδους συμφερόντων. Γιαυτό και πολλοί και ετερόκλητοι είτε την ανέχονται είτε την ενθαρύνουν. Σ τα πανεπιστήμια, η  βία υπερασπίζεται  το υπάρχον. Μόνο που αυτό αργά αλλά σταθερά πεθαίνει μαζί της. (Leo) Ορέστης Καλογήρου,   Μεταρρύθμιση Είναι καιρός να μιλήσουμε για τη βία στα Πανεπιστήμια με διαφορετικούς όρους. Η καταδίκη της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν αυτή η κατάλληλη απάντηση στο φαινόμενο. Για να προσεγγίσουμε το φαινόμενο της βίας στα πανεπιστήμια, πρέπει να ανατρέξουμε στις ρίζες του, να καταγράψουμε τις διαφορετικές μορφές και τους διαφορετικούς φορείς της βίας, να εντοπίσουμε τους παράγοντες που συνέβαλαν στην διόγκωσή του. Παλιότερα, η βία στα Πανεπιστήμια εμφανιζόταν κυρίως με την διάλυση των συνεδριάσεων των θεσμικών οργάνων, όπως η ...