μη μαδας τη μαργαριτα

Από ένα ωραίο κείμενο του Μένη Κουμανταρέα για τον Χατζιδάκι:  Με την ευγενική χορηγία του Ευθύμη Δημόπουλου « Το σπίτι είχε λίγα φώτα και υποβλητικά. Όχι από διάθεση μυστηρίου και πολύ λιγότερο αισθητικής. Τα πράγματα οικονομικά ήταν δύσκολα και η οικογένεια Χατζιδάκι – που άλλοτε είχε γνωρίσει πολυτέλειες στην Ξάνθη – μετά το θάνατο του πατέρα σε αεροπορικό δυστύχημα, τα έφερνε δύσκολα βόλτα. Πίσω από την τζαμένια πόρτα που χώριζε το δωμάτιο υποδοχής από τα υπόλοιπα δωμάτια ζωγραφιζόταν – σαν φιγούρα κάποιου θεάτρου σκι ών – μια μικροκαμωμένη ελάχιστα κυρτή κυρία. Κρατούσε με το ένα χέρι το δισκάκι του καφέ και σπρώχνοντας με τον αγκώνα του άλλου, έκανε την είσοδό της. Ήταν η μητέρα του, η κυρία Αλίκη, με τα μενεξεδένια μάτια της που σου έκαναν face control, εγκρίνοντας ή απορρίπτοντάς σε.  Κι από κοντά εμφανιζόταν μια αφράτη κοπέλα με ωραίο λευκό δέρμα και μαύρα μαλλιά, η γλυκειά Μιράντα, η αδελφή του. Είχε πρόσφατα περάσει μια φυματίωση, κι εγώ κάθε φορά που την έ...

του Μάκη Ανδρονόπουλου από το extrapolation Οι ασχήμιες στο κτίριο του Πολυτεχνείου και η κατάληψη της Κουμουνδούρου από αντιεξουσιαστές ήταν δύο αποκαλυπτικά γεγονότα για την ιδεολογική ένδεια και την αμηχανία δράσης της κυβερνώσας αριστεράς και φυσικά, την απουσία αισθητικής που ταλανίζει τη χώρα.  Ήταν δύο ακραίες ενέργειες ελευθεριότητας που προσέβαλαν την ελευθερία και την αισθητική των πολιτών (ΣΣ: ο χαρακτηρισμός είναι εξαιρετικά επιεικής και διαπνέεται     από την δημοκρατική ιδεολογία της ανεκτικότητας).     Η δειλία  του πρύτανη του Πολυτεχνείου να πάρει θέση για το έκτρωμα, η σιγή των υπουργών Παιδείας και Πολιτισμού, ακόμη και του πρωθυπουργού, καθώς και η στρουθοκαμηλική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ  για την κατάληψη των γραφείων του κόμματος αποκαλύπτουν μεγάλα ιδεολογικά κενά και αδικαιολόγητη αμηχανία. Είναι προφανές ότι κάποιοι, πέρα από την επίσημη και την ανεπίσημη εσωτερική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, δοκιμάζουν...

(We don't need this) fascist groove thang* του Αντώνη Ξαγά από το ΜΙC "Ωχ, ένα ελάφι"! Τoν "έκπληκτo" λαθροθήρα του γνωστού ανεκδότου όταν εσυλλήφθη με την απαγορευμένη λεία στους ώμους θυμίζει η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στην εκλογική ανάδυση του φασιστικού ...καιάδα. Και κάπως έτσι, βίαια, με ένα "εγέρθητου" τελείωσαν οι μέρες της αθωότητάς της. Για χρόνια πολλά φασιστικές, ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδέες διακινούνταν και απενοχοποιούνταν, διατέμνοντας μάλιστα οριζόντια το πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε εφησυχάσει πίσω από εθνικά στερεότυπα περί δήθεν ανοσίας του Έλληνα στις διαστροφές των ψυχρών ορθολογιστών "Δυτικών". Αυτά δήθεν δεν συμβαίνουν εδώ, στον ηλιόλουστο φιλόξενο Νότο... Τώρα λοιπόν που άρκεσε μια σχετικά ήπια για τα ιστορικά μεγέθη οικονομική κρίση για να πάρει το τέρας μορφή, φρονώ πως ήρθε ο καιρός να αφήσουμε στην άκρη κατεστημένες πάγιες απόψεις και να αντικρίσουμε κατάματα τη νέα πραγμ...

Σύγχρονη ελληνική ποίηση για το καλό του μήνα από την Κ atabran τα βότσαλα… όταν περπατάμε μαζί  αλλά και … όταν περπατάμε μόνοι προσέχουμε να μην αγγίξουμε το χωρισμό που στο πλευρό μας βαδίζει μα ακούγεται κάτω από τα παπούτσια μας σαν βότσαλο που το βάρος μας αγγίζει  και σκέφτομαι πως κάθε φορά όπως και κάθε βότσαλο διαθέτει μια διαφορετική φυσιογνωμία σαν τους ανθρώπους ακριβώς… πώς είναι να προχωράς ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα σε φυσικές ανωμαλίες; δεν ξέρω αν είναι είναι η μοναξιά που με κάνει να το αναρωτιέμαι αυτό, αλλά θυμάμαι πως ένιωσα ξάφνιασμα όταν παιδί κάποτε μπροστά σε καθρέφτη κοίταζα την εικόνα μου κι αναρωτιόμουν, είμαι εγώ; και έπιανα το μέτωπό μου, τα μάγουλά μου, τον ώμο μου, το χέρι μου… λες και η αμφιβολία με έπνιγε… αυτή εκεί μέσα, ποια ήταν; ποια είμαι λοιπόν κατά την ώρα του ξυπνήματός μου; τί είναι πάλι αυτό το ξάφνιασμα που νιώθω; χρησιμοποιώ τη σκέψη μου… αντιλαμβάνομαι μια επιφάνεια πλατειά ...