μη μαδας τη μαργαριτα

του Πλάμεν Τόντσεφ * Είναι πολύ μεγάλη και δικαιολογημένη η ανησυχία για τις ολέθριες επιπτώσεις μιας επαπειλούμενης σύγκρουσης με πυρηνικά όπλα στην Χερσόνησο της Κορέας. Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένες οι προβλέψεις για το ποιές θα είναι οι εξελίξεις στην περιοχή το αμέσως επόμενο διάστημα. Με κάθε επιφύλαξη, λοιπόν, την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, πολλοί αναλυτές συγκλίνουν στις εξής εκτιμήσεις: - Αυτές τις μέρες διεξάγεται μια πυρετώδης – και πολυμερής – διαπραγμάτευση, έστω και με ανορθόδοξο τρόπο σε πολλές περιπτώσεις. Ακόμη και οι εμπρηστικές δηλώσεις και πολεμικές ιαχές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους η Βόρεια Κορέα και οι ΗΠΑ αποτελούν μέρος αυτής της διαπραγμάτευσης. - Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, αντιμέτωπη με την ακραία προκλητική συμπεριφορά του Kim Jong-un, η αμερικανική ηγεσία βρίσκεται προ κρίσιμων διλημμάτων ως προς την χρήση ή μη στρατιωτικών μέσων. Αυτό που καθιστά ιδιαίτερα επισφαλείς τις εκτιμήσεις για το τί αποφάσεις θα λάβει ο Λευκός Οίκος, ε...

Οπως ο μυθικός βασιλιάς Πυγμαλίων ερωτεύτηκε ένα άψυχο άγαλμα και ζήτησε από τους θεούς να το μετατρέψουν στην αγαπημένη του Γαλάτεια, κάπως έτσι ο Νεοέλλην της μεταπολίτευσης αγάπησε το δικό του Greek Dream. Αρχικά, το όραμά του περιελάμβανε ένα διώροφο σπίτι, με το μαγαζί στο ισόγειο και την κατοικία στον πρώτο όροφο, ώστε ο ιδιοκτήτης-μαγαζάτορας να ανεβοκατεβαίνει με τις παντόφλες. Το κτίσμα αυτό πάντα κοσμούσαν τα πανωσηκώματα, με την προοπτική κάποια στιγμή στο μέλλον τα παιδιά να προσθέσουν τα δικά τους σπίτια και όλο το σόι να απολαμβάνει την οικογενειακή θαλπωρή. Συστατικό στοιχείο του Greek Dream ήταν τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειας να έχει σταθερή δουλίτσα στο Δημόσιο και να πληρώνεται βρέξει-χιονίσει, χωρίς να πολυζορίζεται κιόλας.  Στην συνέχεια, το όραμα εμπλουτίστηκε με αξιοπρεπές αυτοκίνητο, εξοχικό σπίτι, δύο-τρία-τέσσερα διαμερίσματα προκειμένου να εισπράττουμε ενοίκια και να ζούμε σαν εισοδηματίες, δαπανηρές εξόδους στα "πολιτιστικά μέγαρα" τ...

Πριν από λίγες μέρες η φιλόξενη Μαργαρίτα δημοσίευσε κάποιες σκέψεις μου για την απατηλή εθνική κυριαρχία στην σύγχρονη εποχή: http://mhmadas.blogspot.gr/ 2016/07/plamen-tonchev.html Εν τω μεταξύ, αναμένεται σύντομα να δημιουργηθεί η νέα ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή, ως μετεξέλιξη της υπηρεσίας Frontex ( βλέπε παρακάτω) Ως συνήθως, οι κυριότερες ενστάσεις σχετίζονται με την έννοια της "εθνικής κυριαρχίας". Απολύτως αναμενόμενο, σε μια ΕΕ που είναι "ένωση κυρίαρχων κρατών" κι όχι ομοσπονδία, όπως είναι λόγου χάρη οι ΗΠΑ. Πλην, όμως, η ίδια η πραγματικότητα μάς σπρώχνει προς νέες μορφές ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μέσω της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικές δομές.  Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Ελλάδα που είναι τόσο αποδυναμωμένη (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, διπλωματικά) που δεν έχει περιθώρια για "τσαμπουκάδες" και ανέξοδες επιδείξεις "εθνικής υπερηφάνειας" και "αξιοπρέπειας". Είναι καιρός πια, αντί για τη...

Καλά κάνει ο κ. Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης  στο Liberal και απαριθμεί τους τομείς, στους οποίους η Ελλάδα έχει χάσει κατ'ουσίαν την εθνική της κυριαρχία  Δεν στέκομαι στις αξιολογικές του κρίσεις και τα σχόλιά του για "ύποπτες" ενέργειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα "αρπαχτικά funds" ή το καθεστώς της Ελλάδας ως "αποικίας της ΕΕ" - σημασία έχει ότι ορθώς επισημαίνει το πόσο απατηλή έχει καταστεί η έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Αλλά για να είναι πληρέστερη η ανάλυση αυτή, καλόν θα ήτο να προστεθεί ότι: - Ήδη από το 2009, η Ελλάδα είχε το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη (σε σχέση με το ΑΕΠ), μετά από την Ιαπωνία. Με την διαφορά ότι το ιαπωνικό κράτος χρωστά κυρίως σε εγχώριες τράπεζες, ενώ το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι κυρίως προς ξένους πιστωτές. Ποιά εθνική κυριαρχία, λοιπόν; Αυτή είχε χαθεί προ πολλού, πριν καν ξεσπάσει η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και πριν εισέλθουμε στην εποχή των επάρατων μνημονίων. ...

Σχόλιο μαργαρίτας: Πείτε του ταβερνιάρη ότι οι φόροι δεν πάνε στις τράπεζες αλλά στη σύνταξη του πατέρα του, στο μισθό κάποιου δημόσιου υπάλληλου συγγενή του, στο στρατό και την αστυνομία που τον φυλάνε και στο νοσοκομείο που θα τον περιθάλψει, αν πάθει τίποτα. Ας κοιτάει να μαγειρεύει καθαρά και όμορφα και ας αφήσει την πολιτικολογία στον κατάλογο με τα χταπόδια. Τον Ιανουάριο του 2008, σε πτήση προς τις Βρυξέλλες, άκουσα εμβρόντητος το πλήρωμα της Ολυμπιακής να βγάζει σκαιότατη ανακοίνωση - στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά - κατά του τότε Υπουργού Μεταφορών Κωστή Χατζηδάκη, καταγγέλλοντάς τον για τις προσπάθειές του να παραδώσει τον κραταιό εθνικό μεταφορέα στα χέρια των νεοφιλελεύθερων καρχαριών (sic). Διαβάζοντας την παρακάτω είδηση, έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει και εφτά χρόνια αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει σ'αυτήν την χώρα - ή, τουλάχιστον, στην νοοτροπία ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Βλέπω να διατηρείται ακλόνητη η πεποίθηση ότι οι...

από το Books' Journal Όταν θυμάσαι τον Κρόιφ ως ποδοσφαιριστή από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 κι όχι μόνο ως προπονητή της Μπαρτσελόνα τη δεκαετία του 1990 πρέπει να παραδεχθείς ότι μάλλον σε πήραν τα χρόνια. Αλλά σε παρηγορεί η σκέψη ότι είχες το προνόμιο να δεις ζωντανά έναν από τους μεγαλύτερους μάγους της μπάλας όλων των εποχών. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον μεγαλύτερο. Δεν έχω δει ζωντανά τον Πελέ – είπαμε, μας πήραν τα χρόνια, αλλά όχι κι έτσι! Τον αναφέρω, όμως, γιατί συμμετέχει στην πεντάδα που πάντα θα τροφοδοτεί τη συζήτηση για το ποιος έχει τα σκήπτρα του καλύτερου παίκτη ever – μια πεντάδα, στην οποία προστίθενται ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν και ο σημερινός Μέσι. Έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων και η συζήτηση αυτή θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, καθώς θα μπουν κι άλλα μεγάλα ταλέντα στο πάνθεον του ποδοσφαίρου. Αλλά η δική μου συμβολή σ’ αυτή την ατέρμονη συζήτηση είναι ότι –μέχρι τώρα– ο Κρόιφ ξεχωρίζει. Πιθανώς επικρατεί στα σημεία, ...

Από το LIberal Στην Ελλάδα το τρίτο δημοφιλέστερο σπορ, μετά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι η ρίψη μούντζας στους Ευρωπαίους. Στους Αυστριακούς και τους Ούγγρους σήμερα, παγίως στους Γερμανούς (εκτός κι αν μάς στηρίξει η Μέρκελ στο θέμα των συνόρων), στους Ολλανδούς ή τους Φινλανδούς παλιότερα, έως και στους Κύπριους τά'χουμε ψάλει για την προσήλωσή τους στην υλοποίηση του δικού του μνημονίου. Κι επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην απόλυτη ανυποληψία (μέχρι και οι Νήσοι Φερόε μάς έχουν κάνει πελάτες), αλλά και το μπάσκετ περνάει την κρίση του, ενδέχεται οι χριστοπαναγίες για την Ευρώπη να έχουν καταστεί το πιο αγαπημένο σπορ στην Ελλάδα. Τώρα, τί σχέση έχει αυτό με την Ειδομένη και το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων/μεταναστών; Εχει να κάνει με την ενωμένη Ευρώπη και πολλές στρεβλές αντιλήψεις γι'αυτήν. Η ΕΕ δεν είναι ομοσπονδία, αλλά ένωση κυρίαρχων κρατών. ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Οπερ σημαίνει ότι ναι μεν συζητούν και συντονίζονται στον βαθμό που αυ...

Παλιότερο κείμενο του Plamen Tonchev στην Athens Voice, και αξίζει να διαβαστούν τα σχόλια. Ο δημοκρατικός κόσμος λέει περίπου αυτό. Ελάτε να σας καταγράψουμε αλλά μετά να φύγετε στα γρήγορα για την Ευρώπη. ¨Οσοι δεν είστε πρόσφυγες η Frontex και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί (όχι εμείς) θα σας πηγαίνουν πίσω στο σπίτι σας. Για όλα αυτά χρειαζόμαστε χρήματα. Α και μακάρι τα hot spots να γίνονταν κάπου στο σύμπαν ώστε να μην ενοχλούν κανένα.  Plamen Tonchev από την AV Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στην πλατφόρμα  Avaaz μια έκκληση να απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης στους «ήρωες του Αιγαίου» για τη βοήθεια που προσέφεραν στους μετανάστες τo 2015. Πρόκειται για πρωτοβουλία εκ πρώτης όψεως συμπαθητική, αλλά εντέλει λάθος. Κι εντελώς λάθος. Είναι αλήθεια ότι τα νησιά του Αιγαίου σήκωσαν  –και εξακολουθούν να σηκώνουν– τεράστιο βάρος με τις αφίξεις των μεταναστών και οι κάτοικοί τους δίνουν άνισο αγώνα με το ανθρώπινο «τσουνάμι» προς την Ευρώπη που σάρωσε και την Ελλά...

από το book's journal Οι τρομακτικές εικόνες από το Παρίσι με παρακίνησαν σήμερα το πρωί να ξαναδιαβάσω για πολλοστή φορά το άρθρο του Σάμιουελ Χάντινγκτον (Samuel Huntington) για τη σύγκρουση πολιτισμών. Το βρίσκω πολύ καλογραμμένο και εξαιρετικά επιτυχημένο, στο βαθμό που δεν παύει να συζητείται εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, μετά τη δημοσίευσή του το 1993. Αυτός δεν είναι ο σκοπός ενός ακαδημαϊκού άρθρου – να προκαλέσει συζήτηση; Σημειωτέον, με το άρθρο αυτό ο μακαρίτης πλέον Χάντινγκτον απαντούσε στη γνωστή θεωρία του Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama) και στο βιβλίο του με τίτλο  Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος  (1992). Ο Φουκουγιάμα πίστευε ότι με την κατάρρευση του κομμουνισμού τη διετία 1989-1991 θα θριάμβευε παγκοσμίως η φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία και η οικονομία της αγοράς. Σήμερα έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι ήταν υπεραισιόδοξος. Ο Χάντινγκτον ισχυρίστηκε ότι οι νέοι «διαμορφωτές της ιστορίας» (shapers of history) στη διεθνή σκ...

Από το Books' Journal Δεν ξέρω τα καθέκαστα της υπόθεσης Σαββαΐδου που είναι Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων. Διάβασα την αναλυτική επιστολή της, στην οποία εκθέτει την επιχειρηματολογία της. Διαβάζω και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης που ομολογουμένως είναι πολύ πιο συνοπτικά και μού φάνηκαν λιγότερο πειστικά. Αλλά ας αποφανθεί η Δικαιοσύνη επί της ουσίας της υπόθεσης. Στέκομαι στις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της αποπομπής που είναι επανάληψη της "παραίτησης" Θεοχάρη πριν από μόλις 16 μήνες, επί κυβέρνησης Σαμαρά τότε. Πολύ φοβούμαι πως, ανεξαρτήτως των νομικών πτυχών της υπόθεσης, εμπεδώνεται η εντύπωση ότι: - Η πολύπαθη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, μαζί με το ΣΔΟΕ, είναι στο επίκεντρο του ελληνικού δράματος, με πάρα πολλές ενδείξεις για διαπλοκή και συγκάλυψη της φοροδιαφυγής/διαφθοράς. - Είναι η δεύτερη φορά που διακόπτεται βιαίως η πενταετής θητεία  ενός δημοσίου λειτουργού με αποκλειστική αποστολή την είσπραξη εσόδων για το χρεοκοπημένο ...

από το Βοοκs' Journal Στη γνωστή ταινία  The Truman Show  ο πρωταγωνιστής παρακολουθείται σε κάθε του βήμα από χιλιάδες κρυμμένες κάμερες και από πολλά εκατομμύρια θεατές χωρίς να το υποψιάζεται. Δεν γνωρίζει ότι καταγράφονται τα πάντα στην καθημερινότητά του, ακόμη και η προσωπική του ζωή. Όλα κυλούν ομαλά κι όλοι οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, μέσα σε μια σουρεαλιστική τάξη και ασφάλεια. Κατά περίεργο τρόπο, η Βόρεια Κορέα μοιάζει με μια αντεστραμμένη εκδοχή της ταινίας. Με τη διαφορά ότι ένας πρωταγωνιστής παρακολουθεί εκατομμύρια κατοίκους της χώρας και έχει την απόλυτη εξουσία επί της ζωής τους, μέσα σε μια εξ ίσου σουρεαλιστική τάξη. Οταν φτάνεις στη Βόρεια Κορέα, οι πρώτες σου εντυπώσεις είναι μάλλον θετικές. Το αεροδρόμιο του Πιονγγιάνγκ είναι σύγχρονο, ευρύχωρο και γυαλιστερό – εγκαινιάστηκε τον περασμένο Ιούνιο. Προσπερνάς με χαμόγελο τον εξονυχιστικό έλεγχο των αποσκευών σου και τις ερωτήσεις μήπως έχεις «περίεργο» οπτικοακουστικό υλικό στον υπολογιστή...

Διάβασα με ενδιαφέρον και με προβλημάτισε το παρακάτω άρθρο του κ. Στάθη Καλύβα: http://www.kathimerini.gr/ 832523/opinion/epikairothta/ politikh/h-8anasimh-el3h-toy- telmatos . Αναρωτιέται δικαιολογημένα πώς τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξανακερδίσει τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου παρά τα capital controls. Παρόμοια απορία είχα κι εγώ το Σεπτέμβριο του 2007, αμέσως μετά τις μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και σε άλλες περιοχές της χώρας. Οσο διαρκούσε η θεομηνία, ήμουν στο εξωτερικό και έβλεπα την Ελλάδα ως πρώτη είδηση σε όλα τα διεθνή κανάλια. Εδειχναν με δορυφορικές λήψεις τους καπνούς ως γιγαντιαίες καμινάδες να υψώνονται πάνω από τη Γη, ως ένα τρομακτικό υπερθέαμα. Ήμουν εξοργισμένος με τις γελοίες δικαιολογίες για τον "στρατηγό άνεμο" και πολύ στενοχωρημένος για τα 70 θύματα που καταγράφηκαν (επισήμως).  Οταν γύρισα λίγο πριν τις 16 Σεπτεμβρίου, ημέρα των εκλογών, ήμουν πεπεισμένος ότι ο ελληνικός λαός ήταν εξίσου εξοργισμένος και θα τιμωρούσε την κυβέρνηση ...