μη μαδας τη μαργαριτα

του Plamen Tonchev  Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο  protagon.gr  το Νοέμβριο του 2011, σε μια περίοδο που μάς είχε απασχολήσει έντονα το ερώτημα: "Θα παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη ή θα επιστρέψει στη δραχμή"; Μια απάντηση, πρόσκαιρη όμως, δόθηκε έξι μήνες αργότερα, μετά από τις διπλές εκλογές του 2012. Κι αποδείχθηκε πρόσκαιρη, διότι σήμερα αντιμετωπίζουμε το ίδιο ακριβώς δίλημμα, με δύο μόνο διαφορές: - Το ερώτημα αυτό τίθεται ξανά υπό πολύ χειρότερους όρους απ'ό,τι το 2012 - Στα ονόματα του ΓΑΠ και του Σαμαρά προσθέστε το όνομα του Τσίπρα κι έχουμε πραγματοποιήσει ένα μαγικό ταξίδι πίσω στο χρόνο. Tο καλοκαίρι του 1993 είδα σε κεντρικό δρόμο του Βελιγραδίου πεταμένο χαρτονόμισμα 500 εκατ. δηναρίων – ναι, μισού δισεκατομμυρίου! – και δεν έσκυβε κανείς να το πάρει. Ήταν ένα άχρηστο χαρτάκι... Στο φόρτε του πολέμου, η κατάρρευση της οικονομίας οδήγησε στην επιστροφή των επιμέρους δημοκρατιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας σε τοπικά νομίσματα που δεν είχαν καμί...

του Plamen Tonchev από το Capital.gr Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το κλισέ "δίλημμα", αλλά περί αυτού ακριβώς πρόκειται, λίγες μέρες πριν το εξαγγελθέν δημοψήφισμα. Το υπαρξιακό δίλημμα, ενώπιον του οποίου θα βρεθεί στις 5 Ιουλίου η ελληνική κοινωνία είναι το ακόλουθο: θα αποδεχθεί μείωση του βιοτικού της επιπέδου κατά 30% μετά το 2009 ή θα προτιμήσει σε μια πράξη παρανοϊκού λεονταρισμού να κάνει το απονενοημένο βήμα στην άβυσσο και να χάσει ένα συντριπτικό ποσοστό του εθνικού της εισοδήματος σε λίγες εβδομάδες; Η Ελλάδα θα προτιμήσει, έστω και με τεράστιο κόστος, να παραμείνει σε ευρωπαϊκή τροχιά και στον προηγμένο κόσμο ή θα υποβιβαστεί σε πολύ κατώτερη κατηγορία, παρέα με τις οικτρά διαψευσθείσες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις τελευταίες εκλογές - πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ύψους 12 δισ. ευρώ, αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, "δεν υπάρχει περίπτωση μία στο εκατομμύριο να διαφωνήσει η Μέρκελ" κι άλλα πολλά. Το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας έχει ήδ...

του   Plamen Tonchev από το Capital.gr Η χθεσινή συγκέντρωση "Μένουμε Ευρώπη" ήταν εντυπωσιακή. Δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά ξεπέρασε τις προσδοκίες και, το κυριότερο, είχε παλμό. Εβγαλε από τα σπίτια τους ανθρώπους που αγωνιούν για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει υπαρξιακό δίλημμα. Είδα πολύ αγαπημένο μου καθηγητή που μού είπε ότι είχε 40 χρόνια να πάει σε συγκέντρωση, αλλά αισθάνθηκε την ανάγκη να έρθει στο Σύνταγμα χθες. Είχα μαζί μου δύο ξένους, πολιτικούς επιστήμονες, που βρίσκονται στην Αθήνα αυτές τις μέρες και προσπαθούν να καταλάβουν πού πάει η χώρα. Τούς σύστησα σε πολύ κόσμο και είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις. Κατ'αρχάς, εντυπωσιάστηκαν με τη γλωσσομάθεια των συνομιλητών τους και, δεύτερον, άκουσαν πολύ συγκροτημένες τοποθετήσεις. Μετά τη συγκέντρωση πήγαμε σε ένα ταβερνάκι και αργήσαμε να παραγγείλουμε, γιατί το πρώτο εικοσάλεπτο έγραφαν τις εντυπώσεις τους στα μπλοκάκια τους. Σημειώνω, ε...

του Πλάμεν Τόντσεφ από το Capital Είναι εκπληκτικό ότι ένας σαραντάχρονος πολιτικός, όπως είναι ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, κουβαλάει τα μυαλά ενός ηλικιακά και πνευματικά γερασμένου ανθρώπου. Παρακολουθώντας κανείς την πορεία του και τα πεπραγμένα του στο μέγαρο Μαξίμου, αποκομίζει την εντύπωση ότι ξαναβλέπει το έργο 'Η απίστευτη ιστορία του Benjamin Button” – εκείνη την ταινία, στην οποία ο Brad Pitt ήταν γεροντάκι σε νεανικό κορμί στο δεύτερο ήμισυ της ζωής του. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας πιστεύει σε παρωχημένες ιδέες που έχουν καταδικαστεί οριστικά και αμετάκλητα από την ιστορία ως αυταρχικές και αντίθετες με τα δημοκρατικά ιδεώδη; Ποιός άλλος ανά τον κόσμο αναπολεί σήμερα το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα ή του Τσάβες στη Βενεζουέλα; Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα σήμερα στήνεται τόσο απροκάλυπτα δημόσια τηλεόραση-φερέφωνο της επαναστατικής κυβέρνησης ή κανάλι της Βουλής που είναι όχημα προσωπολατρίας του/της προέδρου της; Σε ποια άλλη σύγχρονη...

Plamen Tonchev από το The books' journal Εικάζω ότι, ύστερα από τέσσερις μήνες στο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται πλέον τις θέσεις και τα επιχειρήματα των πιστωτών και των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας. Και θέλω να πιστεύω ότι έχει αντιληφθεί ποια είναι η θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Θα ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως αν δεν είχε πάρει είδηση πώς έχουν τα πράγματα. Ωστόσο, δυσκολεύεται ακόμη να αποδεχθεί την πραγματικότητα και υποσυνείδητα προσπαθεί να τη διαστρεβλώσει, για να την προσαρμόσει στις δικές του φαντασιώσεις. Σε μια παρόμοια περίπτωση, στην ταινία του Σκορσέζε  Shutter Island  ( Το νησί των καταραμένων ), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έπλαθε στο μυαλό του διάφορα απίθανα σενάρια προκειμένου να καθυστερήσει την επώδυνη αποδοχή της ενοχής του.   Στην τελική ευθεία προς τη σύναψη μιας επώδυνης συμφωνίας με τους πιστωτές, διατυπώνεται από πολλούς η άποψη ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να κάνει μια στροφή προς το ρεαλισμό, α...

του Plamen Tonchev Η τελευταία έρευνα του Παν/μίου Μακεδονίας δείχνει ότι το 41% των ερωτηθέντων θεωρεί λάθος την διαπραγματευτική στρατηγική της Αθήνας, έναντι 35% που κρίνει πως είναι σωστή. Το Φεβρουάριο το 72% ενέκρινε τη γραμμή της κυβέρνησης, ενώ μόλις το 22,5% διαφωνούσε.  Δεν ξέρω πώς ακριβώς ερμηνεύεται αυτό το εύρημα. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως επέρχεται μια κάποια απομυθοποίηση της καραμπουζουκλίδικης διαπραγμάτευσης που επιχείρησε η κυβέρνηση τους τελευταίους 4 μήνες. Αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι το 61% των ερωτηθέντων απάντησε πως η κυβέρνηση θα πρέπει να μετριάσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις δεδομένων των συνθηκών, ενώ μόλις το 35% υποστηρίζει πως θα πρέπει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της.  Επιπλέον, η δημοτικότητα του πρωθυπουργού συνεχίζει την πτωτική της πορεία μετεκλογικά και πλέον βρίσκεται στο 50%, από το 70% του Μαρτίου.  Ωστόσο: - Σημειώνεται το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ με 21%! Το δε Ποτάμι και το ΠΑ...

του Πλάμεν Τόντσεφ Η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οχι απλά δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό, αλλά υπαρξιακό. Υπό το βάρος ενός τεράστιου χρέους που συσσωρεύτηκε μετά από δεκαετίες ασωτίας και παρασιτισμού, χωρίς χρήματα στον κρατικό κορβανά για μισθούς και συντάξεις, με τη ρετσινιά της ανυποληψίας και της αναξιοπιστίας, στα μαχαίρια με όλη την υπόλοιπη ενωμένη Ευρώπη. Σταυροδρόμι που επιτάσσει να διαλέξεις πού θα πας: με την Δύσιν στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει η Ελλάδα κατά την γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή κάπου αλλού; Και το “αλλού” δεν είναι απαραίτητα το “ξανθό γένος” των ομόθρησκων Ρώσων ούτε η αυριανή παγκόσμια υπερδύναμη της Κίνας. Πιθανότατα είναι αυτό που βρίσκεται στον άμεσο περίγυρο της χώρας: η Τουρκία που διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό και τον εξισλαμισμό, η χαοτική γειτονική Λιβύη, το Ισλαμικό Κράτος σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, ο κατακερματισμός του Λιβάνου, το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου, αλλά και η εγγενής αστάθεια και υπανάπτυξ...

του Πλάμεν Τόντσεφ Σύμφωνα μ΄ένα παλιό ανέκδοτο, ρωτούν τον οικονομολόγο Τζων Μέυναρντ Κέυνς πόσα άτομα πρέπει να προσληφθούν, για να αλλάξουν μια καμένη λάμπα. “Πεντακόσια”, λέει ο γνωστός υποστηρικτής των δημοσίων δαπανών, “διότι οι άνθρωποι αυτοί θα πληρωθούν, θα πάνε τρέχοντας να ψωνίσουν, θα αδειάσουν το σουπερμάρκετ, η διεύθυνσή του θα ξανακάνει παραγγελία στους προμηθευτές κι έτσι θα τονωθεί η παραγωγή”. Ρωτούν τη λάτρη της ελεύθερης αγοράς Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία απαντά κοφτά: “Ούτε ένας! Αν κάποιος την χρειάζεται τη λάμπα, θα ανέβει σε μια καρέκλα και θα την αλλάξει μόνος του. Αν δεν την αλλάξει κανείς, πάει να πει ότι η λάμπα αυτή είναι άχρηστη ούτως ή άλλως”. Κάνουν την ίδια ερώτηση στον Μαρξ. “Κακώς τίθεται το όλο ζήτημα”, αποφαίνεται ο γερο-Κάρολος”, “διότι η καπιταλιστική λάμπα έχει μέσα της το σπόρο της σοσιαλιστικής επανάστασης και είναι θέμα χρόνου να σκάσει”. Θυμήθηκα αυτό το ανέκδοτο παρακολουθώντας τις διακυμάνσεις της υπό διαμόρφωση οικονομικής πολιτική...

του Tonchev Plamen από το Βοοks' Journal Το 2014 έτυχε να βρεθώ από τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της ΕΕ, μέχρι την εσωτερικά διχασμένη Τουρκία, το εμπόλεμο Ιράκ, το παγίως εκρηκτικό Αφγανιστάν, το εγγενώς ασταθές Πακιστάν και την ανερχόμενη υπερδύναμη Κίνα. Πρόκειται για μια διαδρομή που μοιάζει να καλύπτει τρεις διαφορετικούς κόσμους: την παρακμάζουσα Ευρώπη, τον σπαρασσόμενο αραβομουσουλμανικό χώρο και την δυναμική ανατολική Ασία. Ή, με άλλα λόγια: (α') τη Γηραιά Ήπειρο που δεν δικαιούται πια να θεωρεί εγγυημένη την θέση της στην παγκόσμια ηγεσία, (β') την περιοχή που αυτήν την περίοδο αντιμετωπίζει τις πιο βίαιες και νέου τύπου συγκρούσεις, συχνά με πολιτισμικό ή θρησκευτικό μανδύα και (γ') την ανατολική Ασία που, μαζί με την Ινδία, διεκδικεί με αξιώσεις τα σκήπτρα του μελλοντικού κέντρου οικονομικής και πολιτικής ισχύος του πλανήτη. Παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των χωρών και κοινωνικοπολιτικών συστημάτων σ'αυτήν την νοερή διαδρομή, νομίζω ότι υπάρχ...

του Plamen Tonchev από το Books Journal Ομολογώ ότι δεν μπορώ με τίποτα να κατανοήσω πώς λειτουργεί το μυαλό του ΓΑΠ, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύομαι μόνον εγώ. Υποψιάζομαι δε ότι οι σχετικές έρευνες θα συνέθεταν ευδιάκριτο επιστημονικό κλάδο, ενδεχομένως και ξεχωριστή επιστήμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνω στη συμπεριφορά του τα συμπτώματα πολλαπλής διχόνοιας – κι ας μην είναι επιστημονικός αυτός ο όρος. Συμπτώματα διχόνοιας ανάμεσα στον καλοπροαίρετο οραματιστή και τον κυνικό πολιτικό, τον Ελληνα πατριώτη και τον κοσμοπολίτη thinker, τον σωτήρα της Ελλάδας και τον σωτήρα του πλανήτη, τον αιθεροβάμονα και τον ιδιοκτήτη, τον μεγαλόψυχο και τον μνησίκακο. Κι εξηγούμαι αμέσως. Χάρη στις σπουδές του, αλλά ιδιαίτερα ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη είχε την πολυτέλεια να έρθει σε επαφή με πολλά διεθνή ρεύματα σκέψεις και να οικοδομήσει το προφίλ του στο εξωτερικό. Είναι αλήθεια ότι το 2004 ο ΓΑΠ ανέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ελάχιστη σχέση...

To σημείωμα του Tonchev Plamen Η τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis έχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, όσο ακριβώς και ανησυχητικό, εύρημα: - Το 68% των ερωτηθέντων κρίνει αρνητικά την κυβέρνηση έναντι 26% που έχει θετική γνώμη. - Το 68% των ερωτηθέντων αξιολογεί αρνητικά την αξιωματική αντιπολίτευση έναντι 22% που την κρίνει θετικά. Εάν ευσταθεί αυτό, δεν πρόκειται για απλή ισοπαλία. Πρόκειται για ισορροπία τρόμου! Είναι η αποτύπωση του απόλυτου αδιεξόδου ως προς τη διακυβέρνηση της χώρας.  Στην περίπτωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τη δυσπιστία των πολιτών: - Η φθορά των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι αναμενόμενη, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί δικαιολογία. Τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια έχουν ταυτιστεί με το "μοντέλο" (ο Θεός να το κάνει μοντέλο ...) που χρεοκόπησε με πάταγο το 2009. Παρόλα αυτα, οι πολίτες τούς έδωσαν την εντολή να βγάλουν τη χώρα από την κρίση - ελλείψει άλλης αξιόπιστη...

του Plamen Tonchev Βρισκόμαστε σ'έναν κλοιό φωτιάς. Από την Τυνησία (όπου ξεκίνησε η Αραβική Ανοιξη τον Ιανουάριο του 2011) και τη Λιβύη του απόλυτου χάους, μέσα από το ηφαίστειο της Αιγύπτου (της μεγαλύτερης χώρας του αραβικού κόσμου και βραδυφλεγούς βόμβας) και την εκατόμβη της Γάζας, με τη Συρία και το Ιράκ να έχουν παραδοθεί στις φλόγες ενός ατελείωτου πολέμου που κανείς δεν ξέρει ακόμα ποιές θα είναι οι γεωπολιτικές προεκτάσεις του σε παγκόσμια κλίμακα, με το Λίβανο να αγωνιά για τη δική του ανύπαρκτη συνοχή και το ενδεχόμενο spill-over των συγκρούσεων από τις γειτονικές του χώρες, μέχρι την Τουρκία που ταλανίζεται από τον αδυσώπητο εσωτερικό της διχασμό και την Ουκρανία κατ'ουσίαν κομμένη στα δύο από έναν εμφύλιο πόλεμο που επαναφέρει τη Ρωσία και τη Δύση σε τροχιά ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης. Και δεν μιλάμε καν για τα Δυτικά Βαλκάνια δίπλα μας που κάθε άλλο παρά έχουν σβήσει τις δικές τους εστίες ανάφλεξης. Κι έρχεται η πρόταση του κ. Δρίτσα, βουλευτή του ΣΥΡ...

του Tonchev Plamen Ένα σύντομο σχόλιο για το θέμα των ημερών - την ΧΑ και τον ρόλο των ψηφοφόρων της στο Β' γύρο των τοπικών/περιφερειακών εκλογών.  1. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι όλοι οι ψηφοφόροι της ΧΑ είναι "ναζιστές". Κατ'αρχάς, πολλές λέξεις στη σημερινή Ελλάδα έχουν χάσει προ πολλού το νόημά τους. Π.χ. ακούμε τον χαρακτηρισμό "φασίστας" στην καθημερινότητά μας να εκτοξεύεται για ψύλλου πήδημα και υπάρχει μπόλικη υποκρισία γύρω από τον όρο "μόρφωμα" - γιατί να μην πούμε τη ΧΑ "κόμμα" (στη Βουλή δεν βρίσκεται;) και γιατί να μην αναγνωρίσουμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα ότι η ΧΑ έχει απήχηση στην κοινωνία;  Άλλο ένα επώδυνο ερώτημα που αποφεύγουμε να θέσουμε (μήπως γιατί φοβόμαστε την απάντηση;) είναι γιατί η ιστορικη μνήμη για τη γερμανική κατοχή αποδεικνύεται τόσο ασθενής και, πάντως, δεν στέκεται εμπόδιο στην προτίμηση που δείχνουν οι ψηφοφόροι της ΧΑ σε μια απροκάλυπτη απομίμηση των Γερμανών κατακτητών; Διότι, ο μηχανι...