μη μαδας τη μαργαριτα

  Γράφει ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος για την αυτιστική Ελλάδα που δεν πήρε μυρωδιά από την πτώση του τείχους του Βερολίνου μιας και ασχολιότανε τότε με το δικό της βρώμικο 89. Και τα γράφει ωραία. Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους βρέθηκα με το φίλο μου τον Ευθύμη Δημόπουλο, την Αγάπη και το Μαγδάκι στο Βερολίνο. Να δούμε από κοντά τι παίζει.   Κοιτούσαμε στη γερμανική Τ V την εκτέλεση του Τσαουσέσκου και της συζύγου του, πολλά βλέπαμε λίγα καταλαβαίναμε, αλλά νιώθαμε καλά το τέλος μιας εποχής. Δεν θυμάμαι να χαιρόμασταν απλά ανατριχιάζαμε και αναστοχαζόμασταν τη διαδρομή από την Οκτωβριανή επανάσταση, τον μεγάλο πόλεμο μέχρι εκείνες τις μέρες. Οι κομμουνιστές σε όλον τον κόσμο έκλαιγαν. Και στην Ελλάδα. Τι κι αν ήταν της ανανεωτικής ή της δογματικής Αριστεράς. Σφίχτηκε η καρδιά τους όταν είδαν το σφυροδρέπανο να κατεβαίνει από το Κρεμλίνο. Γιατί στην Ελλάδα οι αριστεροί αγαπούσαν εκείνο το σταλινικό μόρφωμα. Κουτσό στραβό, ήταν το όνειρό τους.  Ήταν το σύστημα αν...

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου Η πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, πριν από 25 χρόνια, συμπυκνώνει συμβολικά το τέλος της Μεγάλης Ουτοπίας που κατάντησε απεχθής δυστοπία. Για κάποιους στην αριστερά ήταν αφετηρία αναστοχασμού. Για κάποιους άλλους ευκαιρία ιδεολογικοπολιτικής περιχαράκωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίο πολιτικό στέλεχος της αριστεράς και υποψήφιος πρωθυπουργός οργανώθηκε στην ΚΝΕ, αμέσως ΜΕΤΑ την πτώση του τείχους. Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε πως αντέδρασε η ελληνική κοινωνία σ’ ένα από τα κορυφαία γεγονότα του 20ου αιώνα. Η απάντηση είναι μονολεκτική: Αφασικά. Μία Ελλάδα αυτιστική και βυθισμένη στην εσωστρέφεια, μία Ελλάδα που ομφαλοσκοπούσε θεωρώντας ότι είναι το επίκεντρο του σύμπαντος. Στα πρωτοσέλιδα κυριαρχούσαν τα σκάνδαλα, η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, οι απάτες του Γιώργου Κοσκωτά, οι ροζ ιστορίες της κ. Λιάνη, οι εσωτερικές συγκρούσεις στο ΠΑΣΟΚ, η κατάσταση της υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου, η συγκυ...