μη μαδας τη μαργαριτα

Κύριο μέλημα της "αρθρογραφίας της ήττας" που αναπτύσσεται τον τελευταίο καιρό από αναστοχαστικούς και εμβριθείς διανοουμένους της αριστεράς (π.χ. Λιάκος, Χριστόπουλος, Δ. Σεβαστάκης, Μπουρνάζος) είναι η υπεράσπιση του ηθικού πλεονεκτήματος. Η αναγνώριση των ευθυνών έχει να κάνει αποκλειστικά με τις εσφαλμένες, όπως αποδείχτηκε, πολιτικές εκτιμήσεις για τις δυνατότητες του κυβερνητικού εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει τους δεδομένους συσχετισμούς ισχύος στην Ευρώπη.   Οι συγγραφείς απευθύνονται και απολογούνται, με σπαραγμό ψυχής, αποκλειστικά σε όσους πίστεψαν στο όραμα και τώρα κοιτούν απογοητευμένοι και θυμωμένοι την άτακτη συνθηκολόγηση. Η ρητορική τους για το μέλλον δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή του πρωθυπουργού: Κανένας αγώνας που δόθηκε δεν είναι ολοκληρωτικά χαμένος. Ηττηθήκαμε γιατί ήμασταν αφελείς, απροετοίμαστοι, ιδεολόγοι, επιπόλαιοι. Ναι, αλλά ήμασταν και είμαστε οι καλοί, αυτός είναι ο κρίκος που μας ενώνει, το άστρο που θα μας οδηγεί στη νεομνημ...

O καλός μας φίλος και συγγραφέας Γιώργος Στόγιας σε μια συναρπαστική συνέντευξη στο αίθριο του Πανδοχείου, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Εαρινό εξάμηνο» από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του τελευταίου σας βιβλίου; Ευχαρίστως, σας προτείνω όμως να πάμε στις 04:48, όπως ήταν ο τίτλος του τελευταίου έργου της Σάρα Κέιν, μήπως πάρουμε καμιά λογική κουβέντα από τους ήρωές του. Την υπόλοιπη ημέρα, στα μαθήματα, στα ρακάδικα, στα μπαρ, στις ερωτοτροπίες και στις παραισθήσεις, δεν πρόκειται να μας δώσουν ιδιαίτερη σημασία, υπεροπτικοί και αγενείς μέσα στον φοιτητόκοσμό τους. Τέτοιες στιγμές όμως είναι σαν να προσγειώνονται βίαια στην πραγματικότητα (που οι ίδιοι αμφισβητούν ότι υπάρχει). Ανάμεσα στα συντρίμμια μπορεί να βρούμε το μαύρο κουτί που περιέχει τόσο τους χειρισμούς που οδηγούν κάθε νύχτα στο οιονεί μοιραίο ατύχημα, αλλά και πιο πίσω, τον σχεδιασμό της πτήσης.    Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας...

  Γιώργος Στόγιας - Λεωνίδας Καστανάς Γράφει στον τοίχο του στο fb o  φίλος μου Γιώργος Στόγιας : Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών διαδικτυακών φίλων σχετικά με τη δημοσκοπική άνοδο της ΝΔ, ούτε με την αναγωγή της Βίλα Αμαλίας στο κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης). Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης. Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να...

Κάτι το βιβλίο της Ιστορίας του Δημοτικού, κάτι το ανακάτεμα της ύλης της Φυσικής του Λυκείου, κάτι οι"βελτιώσεις" του νόμου για τα ΑΕΙ, είναι φανερό ότι τον τελευταίο χρόνο υπάρχει στην εκπαίδευση ένα κίνημα αντιμεταρρύθμισης. Το πολιτικό σύστημα μπορεί να καταρρέει αλλά έχει ακόμα τη δύναμη να καταστρέφει την όποια μεταρρύθμιση επιχειρήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν.  Να ενημερώσω τους διοικητικούς (κυρίως) και πολιτικούς παράγοντες του υπουργείου ότι γίνεται θαυμάσια δουλειά με τα Πρότυπα-Πειραματικά. Δεν επεμβαίνουν, να ολοκληρωθεί η καταστροφή. ( leo) Γράφουν οι   Γ. Στόγιας , Α. Δημητρόπουλος, Ρ. Χόπλαρου.  Από το feleki Το νέο  εγχειρίδιο ιστορίας για την Στ’ Δημοτικού  που διανεμήθηκε φέτος στα σχολεία Ελλάδας και Κύπρου σηματοδοτεί ένα γιγάντιο άλμα  προς τα πίσω, τόσο από πλευράς παιδαγωγικής μεθόδου όσο και από αυτής του περιεχομένου. Το έργο της συγγραφικής ομάδας (με επικεφαλής τον ιστορικό  Ι. Κολιόπουλο ), σε διάσταση και από...

όπως λέμε «Ο θάνατος και η κόρη» του  Γιώργου Στόγια  από το feleki Περπατώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτω από τον  πρωινό ήλιο και βλέπω τους τουρίστες να ανεβαίνουν στην Ακρόπολη (ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ισπανών αποσπάται από το γκρουπ και μπαίνει εσπευσμένα λόγω ζέστης  σε ένα ταξί).  Ότι επέλεξαν την Αθήνα για προορισμό τους παρά την όλη αρνητική σχετική ειδησιογραφία με κάνει να τους κοιτώ με ιδιαίτερη απορία αλλά και συμπάθεια. Βλέπω το Μουσείο στα αριστερά μου, μια μικρή ουρά που έχει σχηματιστεί στην είσοδο και νιώθω – κόντρα στις αλλεργίες μου- εθνικά υπερήφανος για την ύπαρξή του. Το ίδιο βράδυ, σε μια ταράτσα στο Θησείο με μαγική θέα στην πόλη, με αφορμή την περιγραφή που σας μετέφερα κι εδώ, κουβεντιάζουμε με φίλους σχετικά με το αν η Αθήνα είναι μια όμορφη ή μια άσχημη πόλη για να ζεις σε αυτή ή να την επισκέπτεσαι, σε σύγκριση μάλιστα με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Επιγραμματικά, οι υποστηρικτές της πρώτης άποψης,  έλεγαν πως εί...

Ακαλλιέργητα, μισάνθρωπα, ανεύθυνα, βαθύτατα συντηρητικά πολιτικά όντα. Ένας αχταρμάς από διαφορετικές περιόδους και αναφορές της ιστορικής αριστερής εμπειρίας, μόνο που αντί να έχουν συλλεχτεί τα καλύτερα στοιχεία, έχει μαζευτεί ο πολτός από τα κατακάθια.  Πέστα ρε Γιώργο Γράφει ο Γιώργος Στόγιας (από το feleki) Γράφτηκαν μερικά άρθρα και πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση ενάντια στη ρητορική της  « βίας ως ανάγκη», ενάντια στις ενέργειες που είχαν ως συνέπεια τις καταστροφές της Κυριακής σε κτίρια του Κέντρου, και εισέπραξε σαρκασμό με το κιλό από όλο το φάσμα της αριστεράς πλην ΔΗ.ΜΑΡ. Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ μια εκδήλωση με συμμετοχή σχετικά μικρή, που ούτε καν τη Σταδίου δεν έκλεισε για να κάνει αισθητή την  παρουσία της; Ας δούμε συνοπτικά τα επιχειρήματα αυτών που – από διαφορετικές θέσεις του αριστερού πολιτικού φάσματος- έκριναν αρνητικά τη θλίψη για τις καταστροφές,   τη συγκεκριμένη εκδήλωση  και γενικότερα παρόμοιες κινήσεις ενάντια σ...

Ένα θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Στόγια που εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο δημόσιο σχολείο της Κύπρου και ένα ακόμα κείμενο για την κρίση και τις μεταρρυθμίσεις στην Κυπριακή οικονομία. Μερικοί λόγοι για τους οποίους δε θα συμμετάσχω στην τρίωρη στάση εργασίας της Τρίτης: 1) Στην παρούσα οικονομική συγκυρία, με μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα να βιώνουν εδώ και καιρό τις συνέπειες τις κρίσης με μείωση αποδοχών και το φόβο (ή και την πραγματικότητα) των απολύσεων, βρίσκω ότι η διαμαρτυρία αυτή δεν στέλνει το σωστό μήνυμα στην κοινωνία. Επειδή βρεθήκαμε να εργαζόμαστε με εργοδότη το κράτος, αυτό δεν μας κάνει παιδιά ενός ανώτερου θεού. 2) Στην προηγούμενη στάση εργασίας στην οποία συμμετείχα, έφυγα από το σχολείο με σκυμμένο κεφάλι για να μην συναντήσω το βλέμμα γονιών των μαθητών μου που ζουν μόνιμα σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Η ρητορική ότι η διαμαρτυρία μας αφορά όχι μόνο τα δικά μας κεκτημένα αλλά και τη δική τους κατάσταση δεν είναι πειστικ...