μη μαδας τη μαργαριτα

Ξεκινώ με μία κοινότοπη παραδοχή, κάτι σαν υπενθύμιση σε όσους επιμένουν να κρύβονται πίσω από την ιστορία. Είναι άλλο πράγμα η ιστορία και άλλο η πολιτική, όσο κι αν σε πολλά τέμνονται. Στην ιστορία οι αναχρονισμοί απαγορεύονται, γιατί σκοτεινιάζουν το πεδίο κατανόησης. Τα γεγονότα, το παρελθόν είναι της εποχής τους και της αλληλουχίας των συνθηκών που τα παρήγαγαν. Από την άλλη, η πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αναχρονισμούς, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν τα έργα των δρώντων στο παρελθόν αφήνουν ενεργό το αποτύπωμά τους στο παρόν. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ο Φιντέλ Κάστρο πράγματι υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές του 20ου αιώνα. Στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου, όταν μετρούσαμε τα κόκκινα μίλια της κομμουνιστικής επέκτασης πάνω στον χάρτη, η Κούβα εκπροσωπούσε τη μεγάλη πρόκληση. Ο κομμουνισμός έφτανε στη γειτονιά του μπάρμπα Σαμ. Γινόταν αντιληπτή ως σημάδι ότι η κοσμική προφητεία της απελευθέρωσης του παντός έχει το πραγματολογικό της αντίστοιχο. Ήταν και κά

Ο κομμουνισμός της Ανατολικής Ευρώπης έχει πέσει από το 1990. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, όλες οι χώρες του τέως υπαρκτού  πασχίζουν ακόμα να ορθοποδήσουν. Κι ας είναι οι κοινωνίες τους εργατικές και πειθαρχημένες. Και μεις διαμαρτυρόμαστε επειδή μετά από 7 χρόνια κρίση δεν έχουμε μπει ακόμα σε τροχιά ανάπτυξης. Μα εδώ ο κομμουνισμός δεν έπεσε ακόμα, απλά ψυχορραγεί βασανιστικά και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα πασχίζει να τον κρατήσει στη ζωή με κάθε τρόπο. Οι αριστεροί κοιτώντας προς τη δραχμή και τον Πούτιν, οι δεξιοί κοιτώντας προς το ευρώ και τη Δύση. Μπορεί να διαφωνούν σε πολλά αλλά στο ένα και βασικό είναι σύμφωνοι. Στον κομμουνισμό με λεφτά.  Στην Ελλάδα τηρουμένων των αναλογιών  θέλουμε 20-30 χρόνια για να πούμε ότι γίναμε ευρωπαϊκή καπιταλιστική χώρα, αν βέβαια μέχρι τότε δεν έχουμε μετατραπεί σε ασιατική δεσποτεία ή σε λατινοαμερικάνικη φαβέλα. . Διερωτώνται φίλοι και γνωστοί πως και γιατί η Αριστερά έχει επιβάλει τη δική της ιδεολογική ηγεμονία σε μια χώρα σαν την Ελ

από την Καθημερινή Σαφής οπισθοχώρηση παρατηρείται στον χώρο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, τη στιγμή που η Παιδεία αποτελεί μέρος της εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής. Μάλιστα, οι αριθμοί επιβεβαιώνουν τις οξείες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στο πληθυσμιακό αποτύπωμα της Ελλάδας. Ο αριθμός των γεννήσεων μειώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια: από 118.000 το 2008, μειώθηκε σε 92.000 το 2014, πτώση 22%. Λόγω της υπογεννητικότητας, αναμένεται και δραματική συρρίκνωση κατά 25% του μαθητικού πληθυσμού της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τα επόμενα έξι χρόνια, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα μετανάστευσης χάνοντας κυρίως νέους υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Ετσι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από την ελληνική κυβέρνηση την επανεκκίνηση των μεταρρυθμίσεων στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες, καθώς τα προηγούμενα χρόνια κάποιες «πάγωσαν» ή άλλες απέτυχαν λόγω πολιτικής ατολμίας. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η αναδιάταξη της τριτοβάθμιας εκπ

Η οργανωμένη κεντροαριστερά (ΚΑ) περιμένει την Ιστορία να την καλέσει ως αντηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειαζόμαστε αποκαλύψεις και παρασκήνια για να το εμπεδώσουμε. Ούτε παιχνίδια τύπου ΕΣΡ.  Από τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ δηλώνουν ανοικτά ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη εκλογών υπονοούν εμμέσως πλην σαφώς ότι επιθυμούν την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον στη θέση του κυβερνητικού κορμού. Πάνω στον κορμό αυτό μπορούν να αναρριχηθούν και άλλες βεβαίως μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση. Με τα εξειδικευμένα στελέχη τους.  Το ΠΑΣΟΚ για να κάνει την πρόταση πιο στέρεα και ελκυστική καλεί και τη ΝΔ να εμπλακεί σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Και ας φαντάζει το σχήμα ως ανέκδοτο. Και ας έχει την εμπειρία της τρικομματικής και του βάσανου λήψης  κρίσιμων και γρήγορων αποφάσεων. Φανταστείτε να καίγεται το πολυτεχνείο και να πρέπει να μαζευτούν και να συναποφασίσουν οι 4-5 πολιτικοί αρχηγοί της Εθνικής  για το αν θα μπει η Πυροσβεστική να το σβήσ

Μερικά λόγια στην σημερινή ορκωμοσία τμημάτων της Σχολής Θετικών & Τεχνολογικών Επιστημών Αγαπητοί πρώην φοιτητές και από σήμερα νέοι συνάδελφοι, Αγαπητοί προσκεκλημένοι, Αγαπητοί Συνάδελφοι, Σήμερα είναι μια μέρα που ολοκληρώνεται η φοίτησή σας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Σήμερα πιστοποιείται με ένα πτυχίο ότι έχετε τα βασικά εφόδια σε ένα επιστημονικό κλάδο, έχετε κατανοήσει τις βασικές αρχές και κυρίως ότι έχετε οριοθετήσει την περιοχή της άγνοιάς σας. Ξέρετε πώς και πού να ψάξετε αυτό που δεν γνωρίζετε. Ξέρετε επίσης ότι η επιστήμη και η γνώση είναι μια διαρκής διαδικασία και ότι δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ξέρετε ότι η διαχείριση της επιστημονικής πληροφορίας σας κάνει όπως και εμάς, αιώνιους φοιτητές, δηλαδή ανθρώπους που μαθαίνουν σε όλη τους τη ζωή αλλά ταυτόχρονα παράγουν, μετασχηματίζουν και διαδίδουν την γνώση. Την περασμένη εβδομάδα το ΠΚ οργάνωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα δημόσιο απολογισμό του έργου του, μια δημόσια λογοδοσία στο κέντρο της πόλης. Καλέσαμε τ

Το σινεμά του Αντρέι Ταρκόφσκι του Θόδωρου Σούμα Το φετεινό Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, εμψυχωμένο κι οργανωμένο όπως κάθε χρονιά, από τον αειθαλή Νίνο Μικελίδη, περιλαμβάνει ένα αξιόλογο αφιέρωμα στο μεγάλο μεταφυσικό κινηματογραφιστή. Οι ταινίες του Ρώσου ποιητή του σινεμά που προτιμώ είναι ο Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), το Στάλκερ (1978), το Σολάρις (1972) και Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962). Μάλλον δεν μου αρέσουν πάρα πολύ οι εντονότερα λυρικές ταινίες του. Βλέποντας προσεκτικά Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν , τον Αντρέι Ρουμπλιόφ , το Σολάρις και το Στάλκερ , αντιλαμβανόμαστε ότι στα φιλμ του Ρώσου μεταφυσικού πραγματοποιείται μια μεγαλειώδης και συνάμα ταπεινή, στοχαστική, περιπετειώδης, και κάπως μελαγχολική πορεία αναζήτησης. Η διαδρομή αυτή παίρνει σάρκα και οστά και διαγράφεται με διαφορετικό τρόπο από φιλμ σε φιλμ. Το σαγηνευτικό μα και οδυνηρό, επικίνδυνο ταξίδι εξερεύνησης, η ταρκοφσκική έρευνα με σκοπό την αλήθεια, τη δημιουργία και την αρετή, ξεκι

O Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάει εκλογές. Και καλά κάνει. Εφόσον θεωρεί ότι οι Συριζανέλ καταστρέφουν τη χώρα δεν μπορεί παρά να επιζητεί την αλλαγή προκειμένου αυτή να διασωθεί.  Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να προηγείται, η λαϊκή δυσαρέσκεια για τους κυβερνώντες είναι εμφανής. Πράγματι οι Συριζανελ καταστρέφουν ότι απέμεινε από τη χώρα. Ποιο είναι όμως το δικό του πρόγραμμα σωτηρίας; Στη Θεσσαλονίκη ακούσαμε κάποια ψήγματα απόψεων που πρόγραμμα όμως δεν θα τα έλεγες. Δεν είδαμε αιχμές, δεν ακούσαμε συνθήματα. Για τα μεγάλα ή μικρότερα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Ποια πρόσωπα  θα υπηρετήσουν τις αλλαγές; Είναι το επιτελείο του;  Είναι το βαθύ κόμμα; Είναι κάποιοι εξωκοινοβουλευτικοί; Υπάρχει πρόθεση πρόσκλησης προς τον κεντροαριστερό χώρο προκειμένου να συμβάλει στην πολυπόθητη ανάταση της πατρίδας; Αν αύριο ο Τσίπρας πήγαινε σε εκλογές είναι η ΝΔ έτοιμη να αναλάβει τα ηνία της χώρας; Αν οι κ. Μπαλτάς και Φίλης έκαναν κακό στην Παιδεία ποιο είναι το καλό που υπόσ

" Ο Κόσμος τους καταρρέει. Ο Δικός μας οικοδομείται. Είναι μια Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων" δήλωσε μετά την νίκη του Ντόναλντ Τράμπ, ο Φλοριάν Φιλιπότ, βασικός σύμβουλος της Μαρίν Λε Πεν. Οι εκλογές σε Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία, μέσα στο 2017 θα αποτελέσουν πρόκριμα γι αυτό τον αναμενόμενο από πολλούς στην Ευρώπη, Νεο Κόσμο. Γαλλία Το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν έρχεται πρώτο στις δημοσκοπίσεις για τον πρώτο γύρο των Προεδρικών εκλογών. Ωστόσο στο δεύτερο γύρο τα πράγματα δεν φαίνεται πως θα είναι τόσο εύκολα, λόγω του ποιος θα μείνει, ποιος θα φύγει και τι συμμαχίες θα διαμορφωθούν. Επίσης η συμμετοχή των ψηφοφόρων θα είναι κρίσιμος παράγοντας. Η εργατική τάξη που ψηφίζει Λε Πεν, θεωρείται, πλέον του βεβαίου, ότι θα σπεύσει μαζικά στην κάλπη. Οι υπόλοιποι; Μετά τις νίκες Brexit και τώρα Τραμπ οι δημοσκόποι αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλο σκεπτικισμό τις γαλλικές εκλογές " Πριν την επικράτηση του Ντοναλντ Τραμπ, οι απαντήσεις ήταν εύκολες. Τώρα το απίθανο

Από το fb Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η νίκη του Τραμπ δίνει το σήμα σε κάθε ημίτρελο να υπόσχεται ό,τι θέλει, να λέει ό,τι θέλει και να εκλέγεται. Οι ΗΠΑ είναι θωρακισμένες θεσμικά και βεβαίως η ανεξαρτησία των βουλευτών και των γερουσιαστών θεσμοθετημένη και βαθιά ριζωμένη. Η Ουγγαρία όμως δεν είναι. Είναι μέγα λάθος να εστιάζουμε στο εκάστοτε πρόσωπο και φορέα του λαϊκισμού αλλά στην σκιά που αφήνει και κυρίως στους λόγους που ανήλθε στην εξουσία.  Όλοι οι ψηφοφόροι του Τραμπ δεν είν αι φασίστες, ούτε αμόρφωτοι, ούτε βλάκες, ούτε hillbillies, ούτε deplorable -- σίγουρα υπάρχουν και white supremacists, συνωμοσιολογοι και μισάνθρωποι -- όπως και οι συμπολίτες μου που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Ασχέτως αν και οι Έλληνες οπαδοί του Τραμπ ήταν οι πρώτοι που τους αποκαλούσαν γίδια. Θύμαμαι ένα νέο παιδί από την Δυτική Βιρτζίνια που ζητούσε δουλειά, μόνο δουλειά -- όχι επιδόματα. Οκ, έλεγε και τα "τρελά" του ότι οι αμερικανικές εταιρείες που έφυγαν από την χώρα, την πρόδωσαν. Αλλά π

από την έκθεση των 80's στο Γκάζι   Και του λέει ο άλλος «Μα καλά έβγαλες τον κομμουνιστή της ανανέωσης Μπαλτά από τον πολιτισμό; Απέβαλες το Φίλη που είχε ανοίξει μέτωπο με το παπαδαριό και είχε επιβάλει να διδάσκεται   ο   Αλκίνοος παρέα με τον Άσιμο πλάι στο Ρωμανό το μελωδό; Τι Αριστερά είμαστε;» Και του απαντάει: « Αυτό είναι το πρόβλημα ρε; Εδώ έβαλα την προϊσταμένη λογιστηρίου του Συνεταιρισμού Ζαγοράς να διευθύνει τα οικονομικά πλάι στον κύριο Levy   που θέλει και δραχμή ή έστω ένα διπλό νόμισμα, και συ διαμαρτύρεσαι;» και ο άλλος ησυχάζει και πάει στο υπουργείο του, ως μετακλητός πάντα. Η δραχμή είναι αίτημα κάθε   δρακογενιάς. Μια χαρά είναι τα πράγματα. Κάποια στιγμή είχα πιστέψει ότι μετά τον Βύρωνα θα δούμε και κανονικούς δεξιούς πχ. Ευριπίδη, στην κυβέρνηση αλλά διαψεύστηκα. Το νέο μίγμα πολιτικής πάντως επιβεβαιώνει ότι ο παρωχημένος κομμουνισμός και ο αντισυστημισμός μπορούν μια χαρά να συμπορεύονται με διάφορους ακροδεξιούς κλόουν, αρκεί να βγαίνει το

Ευρωπαϊκή νεωτερικότητα και ελληνική κρίση: Κονδύλης, Καστοριάδης και η δυνατότητα μιας νέας αυτοσυνειδησίας Βασίλης Α. Μπογιατζής [Ομιλία στην εκδήλωση παρουσίασης του τόμου Παναγιώτης Κονδύλης: ένας στοχαστής ενάντια στις βεβαιότητες (εκδ. Ευρασία) στο Εργοτάξιο Ιδεών, 25/10/2016] Εισαγωγή Το ξέσπασμα της τρέχουσας ελληνικής κρίσης από το 2009 και εξής αποτέλεσε την αφορμή για την εμφάνιση/επανεμφάνιση αντιτιθέμενων μεταξύ τους προσεγγίσεων. Εντούτοις, και παρά τις διαφορές τους, μοιάζουν να φτάνουν μέσω διαφορετικών διαδρομών στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η ελληνική «ιδιαίτερη πορεία» από τον 18 ο αι. και εξής, και ιδίως μετά την ίδρυση του νεώτερου ελληνικού κράτους, νοούμενη είτε ως απόκλιση από έναν «ευρωπαϊκό κανόνα» είτε ως δυτικόφερτη διαστρέβλωση και αλλοίωση μιας ακαθόριστης εθνικής ουσίας , είναι υπεύθυνη για την τωρινή κρίση. Ανάμεσα σε αυτές, ξεχωριστή θέση έχουν, νομίζω, οι προσεγγίσεις των Π. Κονδύλη και Κ. Καστοριάδη, οι οποίες εγείρουν σοβαρούς προβληματισμ