μη μαδας τη μαργαριτα

του Πλάμεν Τόντσεφ Ποτέ μου δεν πείστηκα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πραγματικά τάσσεται υπερ του ευρώ - με ό,τι συνεπάγεται η παραμονή στην Ευρωζώνη. Κι αυτό που συνεπάγεται η παραμονή στην Ευρωζώνη με τους σημερινούς όρους είναι επώδυνο - μείωση μισθών και συντάξεων και περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου, εκτός αν αποφασίσουμε ως κοινωνία να αλλάξουμε ριζικά και να στραφούμε στο μέλλον. Να θέσουμε δηλαδή ως εθνικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε ένα εξαιρετικά δυναμικό και απαιτητικό διεθνές περιβάλλον. Εδώ και τώρα!  Δεν βλέπω, όμως, επιθυμία για δραστικές αλλαγές παρά μόνο σε μια ισχνή μειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Αντίθετα, βλέπω μια μαζική παράκρουση, όπως αποτυπώνεται σε πολλές δημοσκοπήσεις, αλλά και στην παρακάτω γελοιογραφία του Γιάννη Δερμεντζόγλου: ναι στη συμφωνία με τους πιστωτές της χώρας, αλλά με τους δικούς μας όρους και εντός των δικών μας "κόκκινων γραμμών", όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρί...

του Πλάμεν Τόντσεφ   από το Capital. gr Προφανώς έχει πρωθυπουργό η Ελλάδα, αλλά έχει ο Αλ. Τσίπρας τα προσόντα που απαιτεί το συγκεκριμένο αξίωμα; Το ερώτημα αυτό δεν είναι ακαδημαϊκό, ούτε διανοητική άσκηση, για να σκοτώσει κανείς την ώρα του. Η Ελλάδα έχει πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο ως αποτέλεσμα της συνταγματικής αναθεώρησης του 1986. Επειτα, οι έκτακτες περιστάσεις απαιτούν ισχυρή ηγεσία που να παίρνει δύσκολες αποφάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εξ ου και η σημασία του ερωτήματος. Παρά το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πτώση της επιρροής της κυβέρνησης, ο Αλ. Τσίπρας παραμένει το μεγάλο της ατού. Κάπου φροντίζει και ο ίδιος να διατηρεί την υψηλή δημοφιλία του. Λόγου χάρη, εμφανίζεται στη Βουλή επιλεκτικά και με “πιασάρικες” αφορμές, π.χ. στις συζητήσεις για το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της περιβόητης “ανθρωπιστικής κρίσης”) και τις γερμανικές αποζημιώσεις ή προτιμά τις συναντήσεις με ξένους ηγέτες. Καλά κάνει και φαντάζ...

του Plamen Tonchev Το καλοκαίρι του 2012 το περιοδικό Spiegel είχε εντάξει τον Αλέξη Τσίπρα στη λίστα των πιο επικίνδυνων Ευρωπαίων πολιτικών. Είχα γράψει κάποιες σκέψεις γι'αυτήν την “τιμητική διάκρισή” του τότε:  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=17696 Δύο χρόνια αργότερα, τα πράγματα φαίνονται αρκετά διαφορετικά για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ηγείται του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος, τουλάχιστον στην σημερινή συγκυρία, και διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας. Υπήρξε υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν στις τελευταίες ευρωεκλογές και απέκτησε διεθνή αναγνωρισιμότητα. Συγχρωτίζεται με τους Ισπανούς Αγανακτισμένους (los indignados) που πλέον έχουν συγκροτηθεί σε κόμμα (Podemos), αλλά έχουμε καιρό να ακούσουμε κάποια αναφορά στην ηρωική Αργεντινή και την επαναστατική Βενεζουέλα. Έχει βελτιώσει αισθητά τα αγγλικά του, αλλά το κυριότερο είναι ότι έχει πλέον κάποιες παραστάσεις από το εξωτερικό – αυτό κι αν έχει σημασία....

Ένα σχόλιο του Πλάμεν Τόντσεφ στο κείμενο του Στάθη Καλύβα που ακολουθεί 1. Συμπληρώνω ότι, με την ώθηση που πήρε η παγκοσμιοποίηση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η προσοχή της διεθνούς κοινότητας στράφηκε: - είτε προς την Ανατολική Ευρώπη, με όσα επέφερε η διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και με τις προοπτική διεύρυνσης της ΕΕ προς Ανατολάς - είτε προς την Ασία λόγω των αξιόλογων επενδυτικών ευκαιριών (στην Κίνα, τη Ν.Α. Ασία, την Ινδία, κ.λπ.), αλλά και λόγω των εξελίξεων την επαύριο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (βλ. Αφγανιστάν και Ιράκ) - είτε προς την Αφρική, σε πρώτη φάση λόγω της εγκατάλειψης πολλών αφρικανικών χωρών από την διαλυθείσα ΕΣΣΔ και των συρράξεων που ακολούθησαν τον τερματισμό της διπολικής αντιπαράθεσης και, πιο πρόσφατα, λόγω των σημαντικών φυσικών πόρων της.  Η Νότια Αμερική βρέθηκε για περίπου μια εικοσαετία στη σκιά των άλλων περιοχών του πλανήτη και ενδεχομένως αισθάνθηκε παραμελημένη ή παραγκωνισμένη. Αναρωτιέμαι μήπως η άνοδο...

του Tonchev Plamen Δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι καινούριο στην οργιώδη συζήτηση που αναπτύσσεται μετά το απίστευτο 7:1 της Γερμανίας επί της Βραζιλιάς. Γράφω αυτές τις αράδες περισσότερο για δική μου εκτόνωση και επειδή διαισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Στον χθεσινό αγώνα υποστήριζα τη Γερμανία και πανηγύριζα – μέχρι το 3:0. Μετά έτριβα τα μάτια μου και το δεύτερο ημίχρονο κράταγα το κεφάλι μου... Χάρηκα με τη νίκη των Γερμανών και στεναχωρέθηκα με τον διασυρμό των Βραζιλιάνων. Και προσπαθούσα να καταλάβω πώς συνέβη αυτό το μέχρι χθες αδιανόητο πράγμα. Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η απομυθοποίηση της εθνικής Βραζιλίας ξεκίνησε πολύ πριν τη συντριβή από τη Γερμανία. Ήδη από τη φάση των ομίλων φάνηκε ότι αυτή η Βραζιλία είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Ενδεικτικά και μόνο, είχε έναν περιορισμένων ικανοτήτων σέντερ φορ, τον Φρεντ, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί επελέγη. Ο Όσκαρ είχε κάποιες εκλάμψεις, αλλά δεν φτάνει με τίποτα το Ζίκο, το Σώκρα...

του Plamen Tonchev Τον κ. Χάρη Θεοχάρη δεν τον ξέρω παρά μόνο από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιόν του ανθρώπου, τις ικανότητές του ή την ακεραιότητά του. Ξέρω μόνο ότι επελέγη και εγκρίθηκε ως Γεν. Γραμματέας Εσόδων το Φεβρουάριο του 2013 με πενταετή θητεία. Γνωρίζω ότι αυτή η θέση "επί θητεία" δημιουργήθηκε βάσει της διαπιστωμένης ανάγκης η κρατική μηχανή - και ιδιαίτερα στον ζωτικής σημασίας τομέα της είσπραξης φόρων - να μην είναι έρμαιο της εκάστοτε κυβέρνησης και των εκάστοτε υπουργών. Διαβάζω, επίσης, ότι ο Γεν. Γραμματέας Εσόδων θα μπορούσε να αμφισβητηθεί το νωρίτερο δύο χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του (το Φεβρουάριο του 2015) σε περίπτωση παταγώδους αποτυχίας του. Με παρόμοια λογική απογαλακτισμού από το κόμμα-κράτος και από τη βαθιά ριζωμένη φαυλότητα της πολιτικάντικης κουτοπονηριάς δημιουργήθηκε η ανεξάρτητη Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), για να ξεφύγουμε από το μαγείρεμα των Greek statist...

του Πλάμεν Τόντσεφ   Ενα καίριο ερώτημα θέτει ο Στ. Κασιμάτης στην "Καθημερινή " (16/3/2014): "Γιατί, μέχρις ότου ενσκήψει η κρίση, η συνεργασία εθεωρείτο επονείδιστη συνθηκολόγηση; Γιατί ήταν αδύνατο δύο κόμματα να βάλουν κάτω τις προτεραιότητές τους και να συνδιαλλαγούν στη βάση ενός ειλικρινούς quid pro quo;"  Η δική μου εξήγηση είναι ότι, ενώ η κοινοβουλευτική δημοκρατία προφανώς προϋποθέτει την ύπαρξη κομμάτων και πολιτική χωρίς αντιπαράθεση απόψεων δεν γίνεται, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης τα κόμματα είδαν τον εαυτό τους ως αυτοσκοπό. Αντιλαμβάνονταν δηλαδή τον εαυτό τους ως υποκείμενα που δεν υπάρχουν για να υπηρετούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά για να υπηρετούνται απ'αυτήν. Επί 35 χρόνια πρωτοστάτησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ (με την αρωγή και του ΚΚΕ), αλλά στη συνέχεια βρήκαν και άλλους άξιους μιμητές που εμπέδωσαν το μάθημα ότι στην Ελλάδα σκοπός της πολιτικής είναι η ανάδειξη διαφορών (σημαντικών ή μη) μεταξύ απόψεων κι όχι η αναζήτ...