μη μαδας τη μαργαριτα

Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η εθνική ανωριμότητα *Οι πρόσφατες κρίσεις στα Ίμια και την ΑΟΖ της Κύπρου έχουν κάνει κάποιους να εκφράζοντα κριτικά και ειρωνικά προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υποτίθεται “δεν κάνει τίποτε”, λέει “μόνο λόγια”, “κρατάει ίσες αποστάσεις”, “τους ενδιαφέρουν μόνο τα συμφέροντά τους” και διάφορα άλλα τέτοια καφενειακού επιπέδου σχόλια. Και το ερώτημα που προφανώς τίθεται είναι “έχει υποχρέωση η Ευρωπαϊκή Ένωση να δράσει υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου;” Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε “τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση”. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος με μια ενιαία κυριαρχία, όπως είναι πχ οι ΗΠΑ. Πρόκειται για 27 (μέχρι το 2019 28) κυρίαρχα κράτη που έχουν συνάψει μια συνομοσπονδία. Και αυτό σημαίνει ότι κάθε ένα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ είναι το ίδιο πρωτίστως υπεύθυνο για την υπεράσπιση της κυριαρχίας του. Αυτή είναι και μια βασική αρχή της ΕΕ:...

  Καθίστε Ελληνάρες μου και συζητάτε για την Τζάκρη και τον Τατσόπουλο και για την έκκληση του Τσίπρα προς αποστασία βουλευτών. Κλείστε και τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία. Τι να τα κάνετε; Προπάντων μην ανασκουμπωθείτε, μην ομονοήσετε, μη βάλετε πλάτη για αύξηση παραγωγής. Το κράτος μονάχα κοιτάξτε να σώσετε και τους πελάτες του. Οι Κύπριοι, μια ζωή στον πόλεμο και στο στόμα του λύκου, έφαγαν τη σφαλιάρα, πέσανε, ισοπεδώθηκαν μα βάζουν τα χέρια τους στη μικρή τους μαρτυρική γη και να ανασηκώνονται.  (Leo) Η Κύπρος κάνει το δικό της success story του Νίκου Μελέτη από το ΕΘΝΟΣ Η μεγάλη είδηση όμως της περασμένης εβδομάδας ήταν η θετική αξιολόγηση της τρόικας, με σχεδόν θριαμβευτικά σχόλια για τις επιδόσεις της κυπριακής κυβέρνησης. Πρόκειται για το κυπριακό success story που σε πολύ πιο δυσμενείς από ό,τι στην Ελλάδα συνθήκες η κυπριακή κυβέρνηση δίνει μια πολύ δύσκολη μάχη, η οποία όμως φαίνεται να έχει πιο άμεσα και πιο ουσιαστικά αποτελέσματα. Τέσσε...

Μια ανοικτή επιστολή προς του Κυπρίους βουλευτές από μια ψύχραιμη φωνή την ώρα της εθνικής παλαβομάρας. Μιχάλης Παπαπέτρου Εδώ και μέρες γινόμαστε μάρτυρες του τελευταίου σταδίου της κατάρρευσης και της αλβανοποίησης της Κύπρου. Αντί σοβαρές φωνές, αντί μελετημένες και ριζοσπαστικές κινήσεις, παρατηρούμε ένα στρατό ανεύθυνων και αυτόκλητων «σωτήρων» να παρελαύνουν από τα κανάλια εκφέροντας κάθε είδους ανοησία και, παριστάνοντας τους ειδικούς, να σπρώχνουν την Κύπρο πιο γρήγορα στον κρεμμό. Άλλοι γιατί είναι θυμωμένοι γιατί δεν τοποθετήθηκαν σε κάποια θέση και άλλοι, μέσα από το χάος, για να «αγοράσουν» δημοσιότητα και ρόλο, που θα τον εξαργυρώσουν στο μέλλον. Φτάνει πια. Φτάνει πια με τους άσχετους που δεν σκέφτονται τίποτε παρά την προσωπική τους προβολή.

Από τον Ορθογράφο Το καλύτερο που διάβασα για την Κυπριακή κρίση Αυτές τις μέρες, και εξαιτίας των εξελίξεων στη Κύπρο, ζούμε όλοι μια εθνική υπερδιέγερση. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η κατάσταση είναι όντως σοβαρή, και για την Κύπρο κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Οι συνέπειες της κυπριακής περιπέτειας θα είναι πολυεπίπεδες, τόσο για την ίδια την μεγαλόνησο, όσο και για την Ευρώπη γενικότερα. Αυτά όμως που συμβαίνουν εκεί δεν χρειάζονται ειδικές σπουδές στην οικονομία, για να γίνουν κατανοητά. Στην πραγματικότητα είναι απλά… απλούστατα. Η Κύπρος, εδώ και 10-15 χρόνια αποφάσισε να πάρει τον δικό της ιδιαίτερο δρόμο, βασιζόμενη σε ένα υπέρμετρα διογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που στηρίζονταν σε ξένες καταθέσεις, και δη αυτές των νεόπλουτων ολιγαρχών της Ρωσίας του Πούτιν. Μέχρι εδώ όλα καλά, αφού αυτό βόλευε πολλούς, και συνέφερε οικονομικά στη χώρα, η οποία βίωσε απίστευτη ευμάρεια, έστω και τεχνητή (όπως αποδείχθηκε). Σε κάποιο μάλιστα σημείο, ο...

Δημήτρης Ψυχογιός από την Athens Voice  Οπως έγινε και με το Σχέδιο Ανάν  που είχε συμφωνηθεί με τους Τουρκοκύπριους στον ΟΗΕ από τον τότε πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο για την επίλυση του Κυπριακού, οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν το σχέδιο για τη διάσωση των τραπεζών της που ο πρόεδρός της Νίκος Αναστασιάδης συμφώνησε με την τρόικα στο Eurogroup.Το 2004 η απόρριψη έγινε με δημοψήφισμα, το εκλογικό σώμα με συντριπτικό ποσοστό 75% συμπαρατάχθηκε στον Τάσσο Παπαδόπουλο που είχε μετανιώσει για τη συμφωνία που είχε υπογράψει και είχε καλέσει με λυγμούς τον λαό να ψηφίσει «βροντερό όχι». Αυτή τη φορά, την Τρίτη 19 Μαρτίου, οι βουλευτές συμπαρατάχθηκαν με τον πρόεδρο της Βουλής όταν τους κάλεσε σε νέο «βροντερό όχι» – ούτε καν οι βουλευτές του κόμματος του κ. Αναστασιάδη δεν ψήφισαν τη συμφωνία. Με 36 ψήφους κατά και 19 αποχές την καταψήφισαν· ο λαός του νησιού είναι ενωμένος άρα ποτέ νικημένος, όπως φώναζαν και οι διαδηλωτές στους δρόμους. Και τώρα που γράφω , ο υπουργός Οικονομ...

Η Κύπρος διέρχεται κρίσιμες ώρες. Οι άνθρωποι στο δρόμο, στα μαγαζιά, στις υπηρεσίες ανησυχούν για την έκβαση της κατάστασης. Όσοι έχουν κάποια χρήματα στις τράπεζες πηγαίνουν στα αυτόματα μηχανήματα για να πραγματοποιήσουν τη μέγιστη επιτρεπόμενη ανάληψη. Στις συζητήσεις που γίνονται κυριαρχούν δυο γραμμές: Σύμφωνα με την πρώτη, θα πρέπει να δεχτούμε τους όρους της Τρόικας, όπως αυτοί θα διαμορφωθούν ύστερα από τις τελευταίες διαπραγματεύσεις. Σύμφωνα, με τη δεύτερη, προέχει η εθνική αξιοπρέπεια και να πρέπει να αρνηθούμε τη βοήθεια. Η λύση μπορεί να έρθει είτε από τη «σύμμαχο» Ρωσία, είτε από την ίδια την Τρόικα όταν αντιληφθεί το μέγεθος του συστημικού κινδύνου που προκαλεί η οικονομική πολιτική της. Στον δημόσιο λόγο, την πρώτη γραμμή την υπερασπίζεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και κάποια μέλη της κυβέρνησης και του ΔΗ.ΣΥ.

Η σκέψη μας στη  Rena Choplarou στο Γιώργο Στόγια  και σε όλους τους Κύπριους φίλους, παλιούς και νέους. του Γιώργου Προκοπάκη Πέρα από την φιλολογία για την Ευρώπη, την αλληλεγγύη, τους κακούς Βόρειους και ό,τι άλλο σχετικό χρειάζεται ο καθένας μας για να βολέψει το εξηγητικό του σχήμα ή τις ιδεοληψίες του, υπάρχει και ένας λαός. Εξακόσιες χιλιάδες Κύπριοι, το μέλλον των οποίων, αλλά και των παιδιών τους και ό,τι κατάφεραν στα 38 χρόνια μετά την εισβολή - όπως το κατάφεραν - παίζεται σε μεγάλο βαθμό τις επόμενες τρεις μέρες. Η λύση στο Κυπριακό πρόβλημα δεν μπορούσε παρά να είναι οδυνηρή. Οι εναλλακτικές περιορισμένες: 1. Δανειακή σύμβαση α λα ελληνικά, με πακέτο 17 δισ (ή και μεγαλύτερο) για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του κυπριακού δημοσίου και την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών. Το αντίστοιχο Μνημόνιο θα απαιτούσε μέτρα τέτοια που οι προβλέψεις των ελληνικών Μνημονίων θα φάνταζαν ως ευχάριστη βόλτα στο πάρκο. Σε κάθε περίπτωση είναι αμφ...

"Σε εποχές κρίσης, οι κοινωνίες δεν σώζονται όταν γίνονται ζούγκλες και όταν η μια ομάδα ορμάει πάνω στην άλλη για να κατασπαράξει ότι προβάλλει ως εχθρικό, αναλόγως χρώματος, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, επαγγέλματος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Σώζονται όταν οι περισσότεροι επιδεικνύουμε ευθύνη και αλληλεγγύη απέναντι στους συμπολίτες μας, ειδικά τους πιο αδύναμους." Τα προβλήματα της Κύπρου είναι ανάλογα με αυτά της Ελλάδας. Ευτυχώς που υπάρχουν φωνές σαν της Ρένας Χόπλαρου για να υποστηρίζουν τα αυτονόητα.  Η   Ρένα Χόπλαρου   από το   Cyprus   Views   Μια μικροσκοπική "ξένη" μαθήτριά μου έπαθε πέρσι στην τάξη μια πολύ άσχημη κρίση άσθματος... ... Για λεωφορείο ούτε συζήτηση, η μάνα της δεν είχε χρήματα για ταξί και η κατάστασή της χειροτέρευε όσο περνούσε η ώρα. Από άσπρη έγινε μαβιά και η ανάσα της ακουγόταν κροταλιστά και υγρά σαν επιθανάτιος ρόγχος. Αποφάσισα να αναλάβω την ευθύνη γιατί θεώρησα ότι δεν υπήρχε καιρός ούτε καν να περιμέ...

Ένα θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Στόγια που εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο δημόσιο σχολείο της Κύπρου και ένα ακόμα κείμενο για την κρίση και τις μεταρρυθμίσεις στην Κυπριακή οικονομία. Μερικοί λόγοι για τους οποίους δε θα συμμετάσχω στην τρίωρη στάση εργασίας της Τρίτης: 1) Στην παρούσα οικονομική συγκυρία, με μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα να βιώνουν εδώ και καιρό τις συνέπειες τις κρίσης με μείωση αποδοχών και το φόβο (ή και την πραγματικότητα) των απολύσεων, βρίσκω ότι η διαμαρτυρία αυτή δεν στέλνει το σωστό μήνυμα στην κοινωνία. Επειδή βρεθήκαμε να εργαζόμαστε με εργοδότη το κράτος, αυτό δεν μας κάνει παιδιά ενός ανώτερου θεού. 2) Στην προηγούμενη στάση εργασίας στην οποία συμμετείχα, έφυγα από το σχολείο με σκυμμένο κεφάλι για να μην συναντήσω το βλέμμα γονιών των μαθητών μου που ζουν μόνιμα σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Η ρητορική ότι η διαμαρτυρία μας αφορά όχι μόνο τα δικά μας κεκτημένα αλλά και τη δική τους κατάσταση δεν είναι πειστικ...