μη μαδας τη μαργαριτα

Προς αναπτυξιολόγους, μνημονιακούς και παρακείμενους της Μαρίας Αντουανέτας νεοφιλελεύθερους, όπως επίσης και προς επαναστάτες που αρέσκονται σε ηρωικές ήττες της αριστεράς. Τίτος Πατρίκιος – Σε βρίσκει η ποίηση – Αθήνα 2012 Εκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο επιστρέφοντας στο σπίτι Που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά Που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος Που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους Που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα Που θα ‘θελες ν’ ακούσεις κι άλλα κι ας μην τ’ ομολογείς Εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούργιο σου αυτοκίνητο Που δεν τσιγκουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις Που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις τη φιγούρα σου Που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιάν έκλαμψη ευφυΐας Εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς Που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας Που νιώθεις κυρίαρχος του παιγνιδιού ενώ είσαι χαμένος από...

του Έζρα Πάουντ Πηγαίνετε τραγούδια μου στον μοναχικό και τον ανικανοποίητο, Πηγαίνετε επίσης στον νευροπαθή, πηγαίνετε στον σκλαβωμένο απ’ τη συμβατικότητα, Χαρίστε τους την περιφρόνησή μου για τους καταπιεστές τους. Πηγαίνετε, σαν ένα μεγάλο κύμα ψυχρού νερού, Φέρτε την περιφρόνησή μου για τους καταπιεστές. Μιλήστε ενάντια στην ασυνείδητη καταπίεση, Μιλήστε ενάντια στην τυραννία εκείνου που δεν έχει φαντασία, Μιλήστε ενάντια στους δεσμούς. Πηγαίνετε στην αστή που πεθαίνει από την πλήξη της, Πηγαίνετε στις γυναίκες των προαστίων, Πηγαίνετε στους κακοπαντρεμένους, Πηγαίνετε σε εκείνους που η αποτυχία τους είναι κρυμμένη, Πηγαίνετε στα κακότυχα ζευγάρια, Πηγαίνετε στη γυναίκα που αγοράστηκε, Πηγαίνετε και σε κείνη με την προίκα. Πηγαίνετε σ’ αυτούς που έχουν ντελικάτους πόθους, Πηγαίνετε σ’ αυτούς που οι ντελικάτες τους επιθυμίες γκρεμίζονται, Πηγαίνετε σαν φθορά στη νωθρότητα του κόσμου. Πηγαίνετε με την κόψη σας εναντίον του, Δυναμώστε τις ...

Το ιντερμέτζο του Ιούλη Τα κορίτσια που αγκαλιάσαμε Με τα οποία πλαγιάσαμε, Τους φίλους που ήπιαμε παρέα, Τους συγγενείς, που μας τάισαν και μας αγόραζαν τα πάντα, Τ’ αδέλφια και τις αδελφές, που μας αγάπησαν τόσο, Τους γνωστούς, τους τυχαίους γείτονες στο πάνω πάτωμα, Τους συμμαθητές, τους δάσκαλους, - όλους μαζί, - Γιατί δεν τους βλέπω πια, Που εξαφανίστηκαν; Πλησιάζει το φθινόπωρο, άλλη μια άνοιξη έρχεται, Η νέα άνοιξη θορύβους άγνωστους βγάζει στις φυλλωσιές, Μπροστά μου όμως ξαναπερνάνε, με προσπερνάνε μέσα στη νύχτα, Στην ολόφωτη μέρα – όμορφα άγνωστα πρόσωπα. Είναι άραγε όλοι αυτοί νεκροί, αν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια. Καθένας που μ’ αγάπησε, μ’ αγκάλιασε, γέλασε, Αν είναι δυνατόν να μην ακούω από μακριά του αδελφού την κραυγή, Αν είναι δυνατόν να έχουν φύγει, Και να απέμεινα μοναχός; Εδώ είναι, ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους δρόμους, Περπατάω μόνος, δίχως να συναντώ κανέναν πια, Απαγορεύεται να μπω: στα στενά καθα...

Σύγχρονη ελληνική ποίηση για το καλό του μήνα από την Κ atabran τα βότσαλα… όταν περπατάμε μαζί  αλλά και … όταν περπατάμε μόνοι προσέχουμε να μην αγγίξουμε το χωρισμό που στο πλευρό μας βαδίζει μα ακούγεται κάτω από τα παπούτσια μας σαν βότσαλο που το βάρος μας αγγίζει  και σκέφτομαι πως κάθε φορά όπως και κάθε βότσαλο διαθέτει μια διαφορετική φυσιογνωμία σαν τους ανθρώπους ακριβώς… πώς είναι να προχωράς ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα σε φυσικές ανωμαλίες; δεν ξέρω αν είναι είναι η μοναξιά που με κάνει να το αναρωτιέμαι αυτό, αλλά θυμάμαι πως ένιωσα ξάφνιασμα όταν παιδί κάποτε μπροστά σε καθρέφτη κοίταζα την εικόνα μου κι αναρωτιόμουν, είμαι εγώ; και έπιανα το μέτωπό μου, τα μάγουλά μου, τον ώμο μου, το χέρι μου… λες και η αμφιβολία με έπνιγε… αυτή εκεί μέσα, ποια ήταν; ποια είμαι λοιπόν κατά την ώρα του ξυπνήματός μου; τί είναι πάλι αυτό το ξάφνιασμα που νιώθω; χρησιμοποιώ τη σκέψη μου… αντιλαμβάνομαι μια επιφάνεια πλατειά ...