μη μαδας τη μαργαριτα

Συνέντευξη του σπουδαίου δημιουργού, που πέθανε την Κυριακή, στο ΒΗΜΑgazino το 2003 με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ του «Raven» του Σάκη Δημητρακόπουλου από το ΒΗΜΑ Ο απόλυτος καλτ καλλιτέχνης; Αν προσπαθείτε απεγνωσμένα να του φορτώσετε μία ταμπέλα στην γέρικη ράχη του, τουλάχιστον δώστε του αυτήν! Πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτόν τον αντισυμβατικό σούπερ σταρ; Τι να πεις που να μην ακούγεται τετριμένο, σήμερα που όλοι κάτι είναι; Ο ένας «βασιλιάς» της ποπ, η άλλη «σιδηρά κυρία» των κλαμπ, νονοί της ηλεκτρονικής, γκουρού της κονσόλας, πρωτομάστορες του πανκ και βεβαίως δεν μιλούμε μόνο για τα «κεφάλαια» στην σύγχρονη ποπ και ροκ μουσική, αλλά για όλους αυτούς που με ελάχιστη προσφορά έχουν βαπτιστεί εντελώς αυθαίρετα ή έχουν υιοθετήσει οι ίδιοι κάποιον ηχηρό τίτλο.

από το ΒΗΜΑ Δύο μπάντες από το Ισραήλ, η μία εβραϊκή και η άλλη αραβική, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια «χέβι μέταλ αδελφότητα» για να στείλουν μήνυμα ειρήνης μέσω της σκληρής ροκ μουσικής. Η αραβική μουσική κολεκτίβα Khalas (Αρκετά) και η εβραϊκή Orphaned Land (Ορφανή Γη) ξεκινούν κοινή  περιοδεία 18 ημερών στην Ευρώπη με στόχο κατ' εξοχήν πολιτικό: την προώθηση της συνύπαρξης και της ανοχής Ισραηλινών και Παλαιστινίων. «Θέλουμε να μοιραστούμε τη σκηνή, να δείξουμε ότι οι δύο λαοί μας μπορούν να συνυπάρξουν»  λέει ο εβραίος  Κόμπι Φαρχί , ο τραγουδιστής των Orphaned Land, αναρωτώμενος:  «Θα μοιραστούμε ένα λεωφορείο για τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Δεν είναι το πιο τέλειο παράδειγμα συνύπαρξης;».  Μαζί του συμφωνεί ο κιθαρίστας και μάνατζερ των Khalas, ο Αραβας  Αμπεντ Χαθούτ.  «Αν μπορέσουμε να συνυπάρξουμε σε ένα λεωφορείο, γιατί να μην μπορέσουμε να συνυπάρξουμε και σε μια χώρα;»  λέει. Ο ένας στους πέντε κατοίκους του Ισραήλ είναι...

(We don't need this) fascist groove thang* του Αντώνη Ξαγά από το ΜΙC "Ωχ, ένα ελάφι"! Τoν "έκπληκτo" λαθροθήρα του γνωστού ανεκδότου όταν εσυλλήφθη με την απαγορευμένη λεία στους ώμους θυμίζει η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στην εκλογική ανάδυση του φασιστικού ...καιάδα. Και κάπως έτσι, βίαια, με ένα "εγέρθητου" τελείωσαν οι μέρες της αθωότητάς της. Για χρόνια πολλά φασιστικές, ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδέες διακινούνταν και απενοχοποιούνταν, διατέμνοντας μάλιστα οριζόντια το πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε εφησυχάσει πίσω από εθνικά στερεότυπα περί δήθεν ανοσίας του Έλληνα στις διαστροφές των ψυχρών ορθολογιστών "Δυτικών". Αυτά δήθεν δεν συμβαίνουν εδώ, στον ηλιόλουστο φιλόξενο Νότο... Τώρα λοιπόν που άρκεσε μια σχετικά ήπια για τα ιστορικά μεγέθη οικονομική κρίση για να πάρει το τέρας μορφή, φρονώ πως ήρθε ο καιρός να αφήσουμε στην άκρη κατεστημένες πάγιες απόψεις και να αντικρίσουμε κατάματα τη νέα πραγμ...

She’s sliding, she’s sliding down to the depth of the world She’s fighting, she’s fighting the urge to make sand out of pearls Heaven can wait and hell’s too far to go Somewhere between what you need and what you know And they’re trying to drive that escalator into the ground She’s hiding, she’s hiding on a battleship of baggage and bones There’s thunder, there’s lightning and an avalanche of faces you know Heaven can wait and hell’s too far to go Somewhere between what you need and what you know And they’re trying to drive that escalator into the ground You left your credentials in a greyhound station with a first aid kit and a flashlight Going to a desert unknown Heaven can wait and hell’s too far to go Somewhere between what you need and what you know And they’re trying to drive that escalator into the ground   Αν κάτι έχουμε ανάγκη αυτό είναι η αγάπη Αφιερωμένο στο φίλο το Μωυσή που τόσο του αρέσει, αλλά σε διαφορετική εκτέλεση.

  “Το αληθινό μπλουζ σε πιάνει και σε δονεί συναισθηματικά. Με τη μουσική που έχει μπλουζ γεύση, πουλάς Ρ epsi Cola . Το μπλουζ δεν έχει σχέση με την αστραφτερή, εξεζητημένη μουσική του εμπορίου. Έχει διαφορετικούς κανόνες, διαφορετικό λόγο ύπαρξης. Για να εκφραστείς, πρέπει να είσαι ελεύθερος, να μην είσαι καταπιεσμένος από την εκπαίδευση. Να κάνεις ό,τι μπορείς για να βγάζεις την ψυχή σου στο όργανό σου, να παίζεις σλάιντ, να δημιουργείς τα δικά σου κουρδίσματα. Ο Τζον Λι Χούκερ σπανίως έπαιζε πάνω από ένα ακόρντο». A υτά λέει στο Γ. Χριστοδουλόπουλο στην Ελευθεροτυπία ο Νίκ Γκραβενίτης o λευκός bluesman με τις Ελληνικές ρίζες, μια εμβληματική μορφή στη blue σχολή του Σικάγο. Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1938. Στη δεκαετία του 50 μαζί με τον   Paul Butterfield , χώνονται στις φτωχογειτονιές των μαύρων της πόλης τους, σπάνε τα στεγανά των ρατσιστικών διαχωρισμών μια βάρβαρης για την Αμερική εποχής, και έρχονται σε επαφή με το blue...

Ένα είναι σίγουρο. Δεν θα φοβηθούμε δεν θα κλάψουμε και δεν θα αρνηθούμε σε κανένα το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του λεύτερα. Δεν θα σταματήσουμε να ψάχνουμε ακόμα και στα σκουπίδια για να βρούμε χρυσό. Θα ενθαρύνουμε κάθε καλλιτεχνική ασυδοσία με ότι αυτή θέλει ή δεν θέλει να πει. Θα ζητάμε απόδειξη για κάθε ισχυρισμό που διατυπώνεται. Και θα πηγαίνουμε το δρόμο μας χωρίς βιασύνη, ακροπατώντας μην και ξυπνήσουμε αυτήν που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου Αφιερωμένο στη Βασιλίκα, το Γιώργο και το Στράτο