μη μαδας τη μαργαριτα

  από τα ΝΕΑ Τακτοποιώντας παλιά πράγματα στο επί 35 χρόνια γραφείο μου, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, ανακάλυψα ένα χειρόγραφο με μαύρα γράμματα: « WARNING : Από την ερχόμενη θα ληφθούν πιο αυστηρά μέτρα (αλυσίδες, λουκέτα κ.α. )». Υπογραφή: Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης Πολιτικών Μηχανικών και επιθετικό σήμα . Μαζί, μια κομμένη χοντρή αλυσίδα και ένα μεγάλο λουκέτο. Πρέπει να ήταν το 2008. Φτάνοντας ένα πρωί, βρήκα την πόρτα του κτηρίου Υδραυλικής κλειστή, με αλυσίδα και λουκέτο. Ερημιά, ούτε συνάδελφοι, ούτε φοιτητές. Τηλεφώνησα στην Πρόεδρο της Σχολής και ζήτησα την άδεια να ανοίξω το κτήριο. Βρήκα ένα τεχνικό, που με σιδηροπρίονο έκοψε την αλυσίδα. Ζήτησε να τον καλύψω για να μην φαίνεται από μακριά, φοβούμενος επίθεση αν τον δουν καταληψίες. Φύλαξα την αλυσίδα και το λουκέτο, μάλιστα αργότερα μια φοιτήτρια μου ζήτησε να τα επιστρέψω, αλλά ποτέ δεν ήρθαν να τα πάρουν. Συχνά, καταλήψεις απέκλειαν ολόκληρη την Πολυτεχνειούπολη. Μερικοί καθηγητές καταφέρναμε να μπούμε, σκαρφαλώ

  Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα 4/3/2020 με αφορμή την 48η επέτειο της 3ης Σπετεμβρίου . Το 1974 αποτελεί έτος-τομή στην ελληνική ιστορία. Και θα ήταν απορίας άξιο γιατί ουδείς προετοιμάζεται για τα πεντηκοστά γενέθλια αυτής της καινοφανούς δημοκρατικής πορείας ευημερίας και ειρήνης αν δεν είχαν προηγηθεί οι αριστερές ιαχές περί «χούντας που δεν τελείωσε το 1973» και η δεξιά κατεδαφιστική κριτική στην μαζική κοινωνική άνοδο που συντελέστηκε από τότε έως και το 2010. Σε κάθε περίπτωση, το 1974 συμπυκνώνει μια δραστική αλλαγή παραδείγματος στην δόμηση της πολιτικής μηχανικής της χώρας και προεικονίζει τον μεγάλο κοινωνικό μετασχηματισμό που ακολούθησε. Ήτοι, την έλευση μιας μαζικής, δημοκρατικής μεσαίας τάξης που θα οργανώσει τη ζωή της πάνω στα ατομικιστικά-ευδαιμονιστικά μοντέλα του δυτικού κόσμου, αφήνοντας για πάντα πίσω της, την ενοριακή στοίχιση, την κοινοτιστική χρηστοήθεια και την κουλτούρα της συλλογικής θυσίας. Αν επικεντρωθούμε στο επίπεδο των πολιτικών συναισθημάτων και σκ