μη μαδας τη μαργαριτα

του Ηλία Κανέλλη από τα ΝΕΑ ( 16/8/13) Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ένας έμπειρος πολιτικός της Αριστεράς. Εμπειρος, βεβαίως, δεν σημαίνει και ρεαλιστής. Οχυρωμένος πίσω από μια ιδεοληπτική ανάγνωση του κόσμου (του), δεν θυμάμαι να έχει κάνει αυτοκριτική για τον αυταρχισμό και την ανελευθερία των κομμουνιστικών καθεστώτων που τόσο λάτρεψε. Επί χρόνια ευρωβουλευτής, στην πραγματικότητα ήταν αδιάφορος για την ευρωπαϊκή ιδέα. Πιο πολύ τον έθελγαν περιφερειακά, ακόμα και τριτοκοσμικά καθεστώτα. Εθνοκεντρικός και αγοραφοβικός, εργάστηκε περισσότερο για μια Ελλάδα περίκλειστη - και συνέβαλε στην περιθωριοποίηση, εντός του Συνασπισμού, των αριστερών ανανεωτικών δυνάμεων. Το ότι, τελικά, έπεσε ο ίδιος στον λάκκο που έσκαψε, παραδίδοντας τελικά το κόμμα στον Αλέξη Τσίπρα, ήταν τεράστια προσωπική ήττα. Αλλά ο Αλέκος Αλαβάνος είναι πεισματάρης, ενώ διαθέτει αντοχές και αισιοδοξία. Οπότε, ξανά προς τη δόξα τραβά. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας και τα Μνημόνια θεώρησε ότι του έδωσαν μια ν...

του  Εντγκάρ Μορέν από το δημόσιο χώρο έκφρασης : Arguments. gr μετάφραση: Θανάσης Πολλάτος Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde στις 26.04.11 Σήμερα που τα σύννεφα συσσωρεύονται και το λιωμένο χιόνι κινδυνεύει να ξαναπαγώσει, θυμάμαι τον αναδρομικό χαιρετισμό του Χέγκελ στο 1789: «Πρόκειται για μια λαμπρή ανατολή». Η ορμή για να διώξουν τους δεσπότες τους, ακατανίκητη στην Τυνησία, τελικά νικηφόρα στην Αίγυπτο, το παλιρροϊκό κύμα που διασχίζει τον αραβικό κόσμο, της Γάζας συμπεριλαμβανομένης, και που ξεχύνεται μέχρι την Κίνα αποτελεί μια λαμπρή ανατολή. Το γεγονός αυτό δίχασε, στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στον κόσμο, τα διανοητικά ερέβη που θέλουν τον αραβικό κόσμο να υφίσταται είτε μια αστυνομικό-στρατιωτική δικτατορία περισσότερο ή λιγότερο εκκοσμικευμένη είτε μια οπισθοδρομική ισλαμική θεοκρατία. Η χειμαρρώδης ανάδυση, με αφετηρία τη νεολαία, μιας υπέροχης διεκδίκησης ελευθερίας και αξιοπρέπειας, μιας ριζικής αποστροφή...

Διασκεδάζω αλλά και οργίζομαι όταν διατυπώνονται απορίες από έξυπνους ανθρώπους για την υποστήριξη της εγχώριας «επαναστατικής αριστεράς» προς τον Καντάφι. Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης στο Red Notebook Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.   E , λοιπόν αν έχεις απορία γι’ αυτά τα πράγματα, δεν ξέρεις τι είναι και τι θέλει αυτή η δήθεν Αριστερά, φίλε μου. Όσο καταγγέλλουμε όλοι μαζί το μνημόνιο είναι καλά. Όσο μιλάμε όλοι μαζί για τον καπιταλισμό που πεθαίνει πάλι είναι καλά. Όταν όμως μιλάμε για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και του πλανήτη που λέε...

Από το φίλο μας τον Πολυβώτη Στους εξεγερμένους της Βεγγάζης που πανηγύρισαν για την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι σοφοί της ελληνικής αριστεράς λένε «μη χαίρεστε, καλύτερα να σας σφάξουν παρά αυτό που έρχεται». Ανίκανοι να ιεραρχήσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις του καλού και του κακού, επιλέγουν με μοναδικό κριτήριο το τι κάνουν οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του κακού. Η κατάντια της ελληνικής αριστεράς δεν έχει όρια. Διαβάζω στο κύριο άρθρο της «Αυγής», με τίτλο «Μακριά από τον πόλεμο!», ότι «χώρες όπως η Ελλάδα, [..] δεν έχουν λόγο να αναμιχθούν στρατιωτικά στην κρίση», ότι «όσοι τώρα σπεύδουν να ενεργήσουν στρατιωτικά για... ανθρωπιστικούς λόγους, είναι οι ίδιοι οι οποίοι επί σειρά ετών στήριζαν το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι και έκαναν μπίζνες μαζί του» και ότι, άκουσον άκουσον, «θα αρκούσε μια απόφασή τους για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Καντάφι και της οικογένειάς του, ώστε το καθεστώς να αντιληφθεί ότι η απομόνωση μετράει»! Ο Λαφαζάνης λέε...

Ένα συναρπαστικό κείμενο για την Αιγυπτιακή εξέγερση Αντώνης Λιάκος Φύγαμε την Τρίτη το μεσημέρι για το Κάιρο, αν και όλοι, με όσους είχαμε συζητήσει προηγουμένως, είχαν προσπαθήσει να μας αποθαρρύνουν, επισημαίνοντας τους κινδύνους. Καταλαβαίναμε όμως ότι εκείνο που συνέβαινε τις τελευταίες δυο βδομάδες ήταν κάτι πολύ σημαντικό και θέλαμε να έχουμε την εμπειρία του. Στο δρόμο από το αεροδρόμιο στο κέντρο, υπήρχαν τανκς, αλλά πουθενά αστυνομία· μόνο στρατός. Η αστυνομία είχε εξαφανιστεί μετά την πρώτη μέρα. Η χώρα είχε παραλύσει. Σχολεία και υπηρεσίες, ακόμη και οι ακίνητες στο χρόνο πυραμίδες, όλα κλειστά. Τα μαγαζιά, όσα  ήταν ανοιχτά, άνοιγαν έως το μεσημέρι. Πάντως υπήρχε κόσμος και αυτοκίνητα στους δρόμους. Δύσκολα καταλάβαινες, καθώς έτρεχε το λεωφορείο, ότι η χώρα ήταν έξω από την κανονική της καθημερινή ζωή. Περνώντας από τους υπερυψωμένους πάνω από την πόλη αυτοκινητοδρόμους, αυτά τα σύμβολα των δικτύων της παγκοσμιοποίησης πάνω από τις τοπικές κοινωνίες, έβ...

από το blog Navarino-s Όταν βλέπετε εξεγερμένους διαδηλωτές να υποδέχονται με λουλούδια τις στρατιωτικές δυνάμεις, την πιο ανελεύθερη έκφραση δηλαδή κάθε κρατικής εξουσίας, πέρα από την τηλεοπτικά πιασάρικη συγκινησιακή φόρτιση της εικόνας, για ένα να είστε βέβαιοι: τον ταχύτατο εκφυλισμό της πορείας των γεγονότων και τη διάψευση των ελπίδων! Και τούτο γιατί τέτοιες εκδηλώσεις δείχνουν ανάγλυφα το στοιχείο της αυθόρμητης έκρηξης και ότι μέσα στην απελπισία τους ψάχνουν οι άνθρωποι από κάπου να πιαστούν. Άλλωστε αυτό είναι ένα έργο που το είδαμε να παίζεται και εδώ κοντά μας- Σερβία Ουκρανία Γεωργία. κλπ.- πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και πάντα με την ίδια κατάληξη. Γιατί δεν υπάρχει πια το όραμα της κοινωνικής ανατροπής και της Επανάστασης. Όλα παίζονται μέσα στο πλαίσιο της Φιλελεύθερης Οικονομίας και της Οικονομίας της Αγοράς. Βγαίνουν οι άνθρωποι στο δρόμο κάτω από τα έντονα οικονομικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης και πρώτα-πρώτα στα μονολιθικά και απαρχαιωμέν...

Θυμάμαι τη χαρά του δημοκρατικού κόσμου και δη της Αριστεράς, όταν έπεσε ο Σάχης στην Περσία. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως η δικτατορία των μουλάδων, το θεοκρατικό καθεστώς του Χομεϊνί είναι χειρότερο από τη Σαβάκ του Σάχη. Ακόμα και σήμερα η Αριστερά δε μιλάει καθαρά για το τι συμβαίνει στο Ιράν. Αντιαμερικανισμός γαρ. Η λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία είναι αυθεντική, αλλά κανείς δεν ξέρει που μπορεί να οδηγήσει. Αν το δικτατορικό καθεστώς του Μπεν Αλί κρατούσε τον Ισλαμισμό σε απόσταση, θα συνεχίσει η σημερινή επαναστατική κατάσταση να τον κρατάει μακρυά; Ακολουθούν δυο άρθρα σχετικά με το θέμα. Το ένα αισιόδοξο του Νικόλα Βουλέλη και το άλλο σκεπτικιστικό από τον J.M. Colombani.   Ο αδύναμος αραβικός κρίκος του ΝΙΚΟΛΑ ΒΟΥΛΕΛΗ από την Ελευθεροτυπία 23/01/2011 ΤΥΝΗΣΙΑ. Ποια χαρακτηριστικά της χώρας οδήγησαν στην επιτυχία της λαϊκής εξέγερσης, που απέδειξε ότι οι δικτατορίες δεν είναι αιώνιες και για την ανατροπή τους δεν απαιτείται ξένη επέμβαση Η λαϊκή εξέ...