μη μαδας τη μαργαριτα

Ούτε η τρόικα ούτε οι θεσμοί ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σταματήσει την πρόωρη συνταξιοδότηση του δημόσιου υπάλληλου στην Ελλάδα. Από το Liberal Στην Ελλάδα, υπήρχε πάντα ένας ξεχωριστός δείκτης ασφάλειας για τους πολίτες. Ήταν αυτός που δημιουργούσε η πολυπαραγοντική σχέση με το Δημόσιο. Επρόκειτο για μία «σοβιετικού» τύπου οικονομία στην οποία μετείχαν δύο κατηγορίες Ελλήνων: Η ελίτ κάποιων οικογενειών και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄70, η σχέση αυτή εξελισσόταν σε μία ελεγχόμενη διεύρυνση στα όρια συγκεκριμένων  πελατειακών δικτύων(εργολάβοι, πολιτικές οικογένειες, θαλασσοδάνεια για λίγους ημέτερους κτλ). Συμπληρωματικά, βεβαίως, λειτουργούσε η δεξαμενή  των δημοσίων υπαλλήλων η οποία και πάλι, αριθμούσε έναν συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων που στελέχωναν το περιορισμένο, ακόμα κράτος (οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1981 δεν ξεπερνούσαν τους 120.000!) Από το 1981 ως το 1989, ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εκρηκτικά. Οι απασχολούμε...

από το ΒΗΜΑ και το Ζώη Τσώλη «Η  απόπειρα της σημερινής κυβέρνησης να προστατεύσει τις (κύριες) συντάξεις των ήδη συνταξιούχων, μεταφέροντας ολόκληρο το βάρος της απαιτούμενης πρόσθετης προσαρμογής σε όσους πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν από εδώ και στο εξής, δεν δικαιώνεται επιστημονικά.   Οι τωρινοί συνταξιούχοι, παρά τις περικοπές της περιόδου 2010-2013, εξακολουθούν να εισπράττουν υπερανταποδοτικές συντάξεις, ιδίως οι υψηλοσυνταξιούχοι και όσοι συνταξιοδοτήθηκαν σε νεαρή ηλικία. Η εξαίρεση όλων αδιακρίτως των σημερινών συνταξιούχων θα υπονόμευε τη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών και την αποδοχή του κοινωνικού συμβολαίου από την τωρινή και τις επόμενες γενιές εργαζομένων - αφού οι τελευταίοι καλούνται να πληρώσουν υψηλότερες εισφορές σε μειωμένα εισοδήματα και προοπτική να λάβουν στο μέλλον χαμηλότερες συντάξεις» . «Υπερανταπόδοση» Τη σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν αποτυπώνει το ΔΝΤ αλλά τη διατυπώνουν σε έρευνά τους ο καθηγητής  Μάνος Ματσαγγάνης...

από την Καθημερινή Η διαμάχη για το ασφαλιστικό επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά το γνωστό ρητό: «Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Το αντιμνημονιακό μπλοκ είχε καθοριστική συμβολή, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην παραλυτική αδυναμία της χώρας να συζητήσει ήρεμα (πόσο μάλλον να επιλύσει) ένα από τα προβλήματα που από τότε υπέσκαπταν την ευημερία της και την κοινωνική συνοχή της. Το ότι στην πολυθρόνα του αρμόδιου υπουργού κάθεται ο θεωρητικός της υστερικής αντίδρασης σε οποιαδήποτε αλλαγή, και βεβαίως της «κοινωνικής βίας» εναντίον όσων σκέφτονται διαφορετικά, συνιστά πρόσθετο πειρασμό για την αντιπολίτευση: «Ας βγάλουν τώρα μόνοι τους τα κάστανα από τη φωτιά». Εξάλλου, όπως έγραφε πρόσφατα ο Ανδρέας Πετρουλάκης, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν « [δ]εν μπορούν να ξεφύγουν από την εχθροπάθεια, τη διχαστική ρητορική, την αχρείαστη πολεμική, την παρόξυνση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ακόμα και όταν σε καλούν σε συναίνεση, σε βρίζουν ταυτοχρόνως» («Τα διακόσι...

από την Athens Voice Το καινούργιο βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση με τίτλο «Το ασφαλιστικό και η κρίση» θα κυκλοφορήσει αυτή την εβδομάδα από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Σημεία αυτού του βιβλίου συμπεριλήφθησαν στη σημερινή ομιλία του για το Ασφαλιστικό που πραγματοποιήθηκε στην ανοικτή εκδήλωση του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση και του Friedrich Ebert Stiftung με θέμα: «Ασφαλιστικό, Δικαιοσύνη και Πραγματισμός» στο Ξενοδοχείο Royal Olympic. Θα ξεκινήσω την τοποθέτησή μου θέτοντας τρία ερωτήματα: Πώς μπορεί ένα θέμα, στο οποίο κόμματα, φορείς και πολλά άτομα, που συν-διαμόρφωσαν το σκηνικό στα τελευταία 15-20 χρόνια, και που κινούνταν με στόχο την διασφάλιση κοινωνικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού, τελικά, να καταλήγει σε ένα μεγάλο κοινωνικό φιάσκο, και μάλιστα φιάσκο, όχι μόνο για τους συνταξιούχους, αλλά ακόμα περισσότερο για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, την χώρα την ίδια και τις προοπτικές της; Πώς μπορεί ένα ζήτημα, στο οποίο στα τελευταία 5 χρόνια έγιναν πάνω από δέκα μεταβολές...

Απλά πράγματα: Μια προνοιακή σύνταξη που παρέχεται από το κράτος ίδια σε όλους τους δικαιούχους μετά τα 67. Και μια σύνταξη από εισφορές που καταβάλει ο κάθε πολίτης σε ένα ταμείο (ιδιωτικό ή δημόσιο) της αρεσκείας του και αποτελούν περιουσία του που του αποδίδεται εφάπαξ ή με δόσεις μετά από κάποια ηλικία. (Leo) από το   Amagi ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Τα βασικά στοιχεία (οι αρχές) που πρέπει να έχει ένα λειτουργικό ασφαλιστικό σύστημα είναι τα εξής: (α΄) Αξιοπιστία. Οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης και, ιδίως, το κράτος πρέπει να είναι σε θέση να εκπληρώνουν τις υποσχέσεις που δίνουν. Η αντίστροφη πλευρά της αρχής αυτής είναι η εξής: το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να έχει μηχανισμούς αυτοπεριορισμού, ώστε να μη δημιουργεί προσδοκίες που δεν θα επαληθευθούν, ή να είναι μινιμαλιστικό (περιοριζόμενο, δηλαδή, μόνο σε προνοιακό χαρακτήρα). (β΄) Έναν ελάχιστο βαθμό αλληλεγγύης. Άνθρωποι πάνω από μία ηλικία δεν μπορούν να εργάζονται. Η κοινωνία δεν μπορε...

Από το ΒΗΜΑ Στον παράλληλο κόσμο όπου κατοικεί μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου (και το σύνολο σχεδόν των τηλεαστέρων) το Ασφαλιστικό μας είναι μια χαρά. Εχει βέβαια ελλείμματα, αλλά αυτά είναι λογιστικά πράγματα ανάξια σημασίας («οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς»). Οι συντάξεις έχουν πληρωθεί με τον ιδρώτα των ασφαλισμένων, άρα κάθε περικοπή είναι απαράδεκτη (ή, σύμφωνα με την ορολογία που εισήγαγε η πρώην αντιμνημονιακή παράταξη που κυβερνά σήμερα, «κοινωνική γενοκτονία»). Οι μόνοι που τολμούν να «πειράξουν» τις συντάξεις είναι οι κακοί ξένοι, μαζί με ελάχιστους ανάλγητους τεχνοκράτες ή/και δωσίλογους. Χρέος κάθε κυβέρνησης είναι να αντισταθεί στις πιέσεις τους. Αυτό κάνουν Τσίπρας και Καμμένος σήμερα, αυτό έκαναν Σαμαράς και Βενιζέλος χθες. Στον πραγματικό κόσμο, το σύστημα συντάξεων, προτού χρεοκοπήσει δημοσιονομικά, είναι από καιρό χρεοκοπημένο ηθικά και κοινωνικά. Δεν είναι καν «σύστημα», αλλά ζούγκλα ειδικών ρυθμίσεων, πελατειακού χαρακτήρα, υπέρ ειδικών κατηγορ...

από το protagon Η Ευρώπη παράγει δίπολα και αντιθέσεις. Βόρειοι εναντίον των Νοτίων. Δυτικοί εναντίον Ανατολικών. Ντόπιοι εναντίον ξένων. Νέοι εναντίον μεγαλυτέρων. Αν η μάχη των γενεών ήταν κάποτε συμβολική, αξιακή ή πολιτισμική, σήμερα αποτελεί άλλη μια σοβαρή κοινωνική και οικονομική απειλή για την Ευρώπη. Οι ειδικοί συμφωνούν: πόροι, ευκαιρίες, μεταρρυθμίσεις γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ των γονιών μας. Το Ινστιτούτο Bruegel αναφέρεται ρητά σε «διαγενεακό χάσμα». Οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις την περίοδο της κρίσης στον ευρωπαϊκό Νότο, πλην Ιταλίας, ωφέλησαν τους μεγαλύτερους, ενώ 26 εκατομμύρια νέοι βρίσκονται στη γωνία: δεν εργάζονται, δεν αποκτούν δεξιότητες, δεν μορφώνονται, αρκετοί ζουν ήδη στη φτώχεια. Οι επιχειρήσεις από την άλλη, όσες άντεξαν, δεν έχουν πρόσβαση σε εργατικό δυναμικό με δεξιότητες. Ένας νέος που μένει χρόνια άνεργος χάνει ενέργεια, γνώσεις, ταλέντα, αυτοπεποίθηση. Οι κοινωνίες γερνούν, οι δουλειές λιγοστεύουν, οι συνταξιούχοι αυξάνονται, τα ελλεί...