μη μαδας τη μαργαριτα

της FANIA OZ-SALZBERGER* H κόρη του Αμος Οζ σε μια απόπειρα να δώσει απαντήσεις που μάλλον δεν υπάρχουν. Ε​​ίναι εξαιρετικά δύσκολο αυτές τις ημέρες να είναι κάποιος Ισραηλινός πολιτικά μετριοπαθής. Για περισσότερο από δέκα χρόνια γράφω και δίνω διαλέξεις σχετικά με τον διάλογο μεταξύ Ευρώπης -Ισραήλ, συχνά στο πλαίσιο της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Εχω πλέον αποκτήσει εμπειρία στο να ξεχωρίζω την κριτική εναντίον της ισραηλινής πολιτικής (που συχνά αποδέχομαι), τη συμπάθεια για τα αθώα θύματα της σύγκρουσης (που συμμερίζομαι απόλυτα) και τον άκαμπτο, αδαή, γενικευμένο «αντι-ισραηλινισμό» που εύκολα διολισθαίνει σε πλήρη αντισημιτισμό. Ο σημερινός πόλεμος στη Γάζα έ βγαλε πάλι όλα τα δαιμόνια από το μπουκάλι. Οι φιλειρηνικοί Ισραηλινοί -υπάρχουν πολλοί από μας- βρίσκονται παγιδευμένοι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Οταν ξέσπασαν οι εχθροπραξίες, έγραψα ότι θλίβομαι για όλα τα αθώα θύματα της Γάζας αυτής της σύγκρουσης, ιδιαίτερα για τα παιδιά, χωρίς δικαιολογίες, «αλλ

  του Θόδωρου Σούμα    Καταρχάς τίθεται το ζωτικό ερώτημα: είναι επιθυμητός ή απαραίτητος ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων ή και, αργότερα, ο συντονισμός των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων του κέντρου και της κεντροαριστεράς;     Πριν απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση πρέπει να κατανοήσουμε πόσο αναγκαία είναι η πολιτική ύπαρξη του χώρου ανάμεσα στην κεντροδεξιά ΝΔ και τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Εάν το «κενό» διάστημα, ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στις δύο, σήμερα, μεγαλύτερες δυνάμεις συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο, η ολοένα εντεινόμενη πόλωση και ο φανατισμός θα αυξηθούν, οι ψύχραιμες φωνές θα λιγοστέψουν, οι έξυπνες πολιτικές ιδέες που κυκλοφορούν θα λιγοστέψουν και η πολιτική θα φτωχύνει… Σε όλες τις σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες ο σοσιαλδημοκρατικός, «κεντροαριστερός» χώρος είναι διακριτός και έχει μέχρι σήμερα δώσει καθοριστικές λύσεις σε πολλά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα αυτών των χωρών, έχει συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους πρόνοιας

Ο ΦΚ θέλει πολύ να γίνει πρόεδρος. Απλά αναζητά το σίγουρο και εύσχημο τρόπο. Θα τον κάνει η ΝΔΠΑΣΟΚ ή θα τον κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; (leo) του Νίκου Μπίστη από το protagon Αν υπάρχει ένα και μοναδικό επιχείρημα για μια πιθανή υποψηφιότητα Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας αυτό έχει να κάνει με την αποφυγή των εκλογών, την αγορά χρόνου και την ακύρωση των εκλογικών σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα αλλά ότι ενώνει και συνθέτει, ότι τα έχει όλα και συμφέρει απλώς εκθέτουν όσους τα λενε χωρίς να τα πιστεύουν. Αν τελικά επιλεγεί ο ΦΚ πρέπει να ανάψει μια λαμπάδα στον Αλέξη Τσίπρα. Συνεχίζοντας ο τελευταίος μια αρνητική παράδοση συνδέει την εκλογή Προέδρου με τις εκλογές. Αντί να συμβάλει σε λύση ενωτική και αξιοκρατική αγνοεί τη ratio legis του συνταγματικού νομοθέτη, που θέτει το όριο των 180 ώστε να φτάσουμε και εμείς κάποτε στην εκλογή ενός Περτίνι ή ενός Ναπολιτάνο. Αντιστρέφοντας αυτή τη λογική μετατρέπεται η Προεδρική εκλογή σε παίγνιο για τις ανάγκες της συγκυρίας και

  του Λεωνίδα Καστανά Ο δημόσιος διάλογος γύρω από το ρατσισμό και την ομοφοβία καταναλώνεται σήμερα στις διατάξεις ενός, προς το παρόν, νόμου - φάντασμα αλλά αποφεύγει την ουσία. Οι πολιτικές δυνάμεις ερίζουν για την ποιότητα και την ποσότητα του αντιρατσισμού τους κλείνοντας η κάθε μια το μάτι στα δικά τους ακροατήρια διατυπώνοντας ανέξοδα προτάσεις. Είναι αναμφίβολο ότι χρειαζόμαστε ένα επικαιροποιημένο νόμο που θα κατοχυρώνει τα αυτονόητα για ευρωπαϊκή χώρα. Ωστόσο και ο ισχύων νόμος Ν.2462/1997 καλύπτει με επάρκεια πολλά χωρίς όμως να έχει αποτρέψει τις ολοένα και αυξανόμενες εκδηλώσεις ρατσιστικής βίας κατά μεταναστών, ομοφυλόφιλων και Εβραίων. Μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί καμιά 60αριά μηνύσεις με τον αντιρατσιστικό νόμο (σχεδόν όλες από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι) αλλά μόνο μία οδήγησε σε αμετάκλητη καταδίκη και μάλιστα για αντισημιτισμό. Νόμοι υπάρχουν καταδίκες όμως όχι. Ας δούμε ενδεικτικά το άρθρο 20 του Ν.2462/1997: 1. Κάθε προπαγάν

Ιωακείμ Γρυσπολάκης από τη Μεταρρύθμιση Ελληνική πραγματικότητα ονόμασε το φαινόμενο ο Άγγελος Στάγκος στο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 21/8. Ελληνική τραγωδία θα ταίριαζε καλλίτερα. Έχω διδάξει σε τέσσερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του Καναδά. Εκεί στη μακρινή Δύση στην αρχή κάθε εξαμήνου η Γραμματεία του Τμήματος παραδίδει στον καθηγητή την κατάσταση με τα ονόματα και τις φωτογραφίες των εγγεγραμμένων φοιτητών στο συγκεκριμένο μάθημα καθώς και δύο ή τρεις Drop Out Forms (καταστάσεις διαγραφής). Κάθε φορά που ο καθηγητής πηγαίνει στην αίθουσα για να διδάξει περνά πρώτα από το γραμματοκιβώτιό του, προκειμένου να ελέγξει αν έχει κάποια ειδοποίηση από κάποιον φοιτητή για ενδεχόμενη απουσία του για συγκεκριμένους λόγους. Ο καθηγητής αναμένει τον εν λόγω φοιτητή να περάσει εντός των αμέσως επομένων ημερών από το γραφείο του, προκειμένου να του επαναλάβει τα κύρια σημεία του μαθήματος, που δεν παρακολούθησε ο φοιτητής, και να του υποδείξει τι να μελετήσει. Αν υπάρξει φοιτητής,

του Λυκούργου Χατζάκου από το koolnews Ανέκαθεν και σε κάθε κρίση, πρόκληση ή επίθεση, το Ισραήλ επέλεγε την σκληροτέρα των απαντήσεων αντιποίνων. Προφανώς, αιτία για αυτό είναι η ανασφάλεια, την οποία αισθάνονται οι Ισραηλινοί, δεδομένου ότι η χώρα βρίσκεται εντός απολύτως εχθρικού περιβάλλοντος, για την δημιουργία του οποίου έχουν και οι ίδιοι ευθύνη. Πρέπει να συγκρατείται ότι, οι Ισραηλινοί δέχθηκαν επίθεση από τον 5μερή αραβικό συνασπισμό (Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Αίγυπτος και Λίβανος) κατά το έτος 1948· στον πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ πρόλαβε επίθεση των Αιγύπτου και Ιορδανίας, στο δε πόλεμο του Γιομ Κιπούρ -την μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή-, μόλις κατάφερε η χώρα να διασωθεί από νέα Αραβική επίθεση. Από την άλλη πλευρά η σύσταση –με την απόφαση 181 τ ου Σ.Α. των Η.Ε.-, του Ισραηλινού Κράτους, προκάλεσε κύμα Παλαιστινίων προσφύγων, οι οποίοι ουδεμία αποζημίωση έλαβαν ποτέ και έκτοτε υποχρεώθηκαν να ζουν ως «μη λαός», αφού παρά την αρχική πρόνοια της απόφασης τω

Ανάρτηση Άννας Διαμαντοπούλου στο  facebook : Στα γενέθλια των 107 χρόνων του ο Εμμανουήλ Κριαράς είχε πει σε συνέντευξη του: «Σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα δώρα αλλά….είναι πλέον περιττά…και η εποχή μας δεν θέλει το περιττό». Η πρόκληση για τις επόμενες μέρες για όλους όσους γράψουν και μιλήσουν, είναι να αποφύγουν το περιττό και το πομπώδες, εστιάζοντας στο σημαντικό και το ουσιαστικό. Όπως ήταν το έργο του, όπως ήταν ο ίδιος! Χθες έφυγε για το τελευταίο ταξίδι ο Εμμανουήλ Κριαράς, ένας μεγάλος διανοούμενος με πλήρη συνείδηση των πνευματικών καθηκόντων του, που σημαίνει εκλαΐκευση της επιστήμης του, άποψη και ενεργή συμμετοχή στο γίγνεσθαι της εποχής, ή μάλλον των εποχών που έζησε. Όταν του ζήτησαν να κάνει την περίληψη του τελευταίου βιβλίου του «Απόλογος Βίου» είπε:«Στη ζωή μου έκανα πάντα αυτό που θεωρούσα καθήκον μου». 20.000 σελίδες μετρημένο έργο, εθνικές και διεθνείς διακρίσεις και βραβεία, προσφορά στη πολιτεία, αγωνιστής της δημοτικής γλώσσας, κορυφαίος

του Σπύρου Βλέτσα από την Athens Voice Mε αφορμή την ίδρυση στα Ιωάννινα  της έβδομης Αρχιτεκτονικής Σχολής στην χρεοκοπημένη Ελλάδα έγραφα πριν λίγες εβδομάδες στο κείμενό μου « Και Αρχιτεκτονική θα σας φτιάξουμε » για τον τρόπο που το πελατειακό σύστημα έσπερνε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έξω από κάθε εκπαιδευτική και οικονομική λογική. Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου  βρέθηκα στην πατρίδα μου, τα Γιάννενα, όπου διαπίστωσα ότι οι συμπατριώτες μου ήταν πολύ ικανοποιημένοι από την ίδρυση της σχολής, θεωρώντας ότι η πόλη θα έχει μία κάποια αναπτυξιακή δυνατότητα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Σκέφτηκα ότι οι συνομιλητές μου μάλλον δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η αντίληψη πως η ανάπτυξη γίνεται με παροχές του κράτους προς τους πολίτες, οδήγησε το κράτος στη χρεοκοπία και πολλούς πολίτες στη φτώχεια. Κυρίως όμως δεν είχαν αναγνωρίσει ότι η χρεοκοπία σήμανε το τέλος μιας ανάπτυξης που στηρίχτηκε στην αντιπαραγωγική διανομή τ

Η απανταχού "ριζοσπαστική" Αριστερά ομνύει ακόμα στο μπολσεβικισμό και τον ολοκληρωτισμό, στον αντιαμερικανισμό και τον αντισημιτισμό. Στο μέτρο αυτό θα δείχνει μια ρητή ή υπόρρητη συμπάθεια και προς τον ισλαμοφασισμό που εμφανίζεται με αντιιμπεριαλιστικό προσωπείο. Είναι το τελευταίο της διεθνές έρεισμα. Τρομάρα της. (leo) του Νικόλα Σεβαστάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν από την εισβολή των τανκς του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» στην Πράγα. Ηταν, όπως εκ των υστέρων μάθαμε, η αρχή του τέλους μιας αυταρχικής αυτοκρατορίας, όπου ακούμπησαν τα όνειρα και οι αυταπάτες πολλών γενεών αριστερών. Η καταστολή των Τσεχοσλοβάκων έγινε αφορμή για να απελευθερωθούν περισσότερες δυνάμεις κριτικής και αυτεπίγνωσης στο διεθνές αριστερό κίνημα. Κυκλοφόρησαν άλλωστε κείμενα καταγγελίας μέχρι και στα στρατόπεδα εξορίστων της δικής μας δικτατορίας. Το πολιτιστικό αποτύπωμα των ανθρώπων που αποτέλεσαν τη μαγιά της Ανοιξης της Πράγας συγκίνησε αργότερα τα

Μια περιγραφή του βιβλίου του Α. Μeddeb σχετικά με το Ισλάμ που βρήκα στην Καθημερινή ( 07.07.2002).  Abdelwahab Meddeb La Maladie de l΄ Islam (H αρρώστια του Ισλάμ) εκδόσεις. Seuil, 222 σελ. Το εγχείρημα είναι δύσκολο και τολμηρό. O Αμπντελγουαμπάντ Μεντέμπ είναι ένας Αραβας διανοούμενος, τυνησιακής καταγωγής, ο οποίος μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έβαλε στόχο του να κατανοήσει πώς και γιατί νεαροί μουσουλμάνοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν σ' αυτήν την τρομακτική «κούρσα προς τον θάνατο» και γιατί τα εγκλήματα αυτά τα υποδέχτηκαν με τόση χαρά οι «μουσουλμάνοι του δρόμου», σε τέτοια έκταση που η χαρά αυτή χρειάστηκε να τιθασευτεί, να μεταμφιεστεί και λίγο πολύ να καταπνιγεί από τις πολιτικές αρχές των χωρών τους. Τρία κρίσιμα ερωτήματα Η «Αρρώστια του Ισλάμ» είναι ένα πολυσύνθετο και παθιασμένο βιβλίο, ο στοχασμός ενός εμβριθούς αναγνώστη του Αλμπέρ Καμύ και μακρινού μαθητή του Ιμπν Αραμπί (1165-1240), ενός δασκάλου του ανδαλουσιανού σουφισμού, ο οποίος

του Ευθύμη Δημόπουλου Ο πρωτοσέλιδος τίτλος της σημερινής ΑΥΓΗΣ (21/8) με αφορμή τη διαγραφή των αιώνιων φοιτητών είναι: «Διαγράφουν τη μαζική εκπαίδευση». Δεν αντιλαμβάνονται (ή καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν) ότι το «α λα γκρέκα» μοντέλο μαζικής εκπαίδευσης έχει φτάσει προ πολλού στα όριά του. Παράγει εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες δομική ανεργία, ψεύτικες ελπίδες, επαγγελματικό αποπροσανατολισμό, εξισωτισμό προς τα κάτω, αθρόα ίδρυση πανεπιστημιακών σχολών και τμημάτων και διασπορά τους σε ολόκληρη τη χώρα για να εξυπηρετηθεί ένα πελατειακό μοντέλο ανάπτυξης βασισμένο στη φούσκα της οικοδόμησης, της γκαρσονιέρας, του σουβλατζίδικου και της καφετέριας. Το μοντέλο αυτό πρέπει να ανασχεδιαστεί και να εκσυγχρονιστεί. Οι αιώνιοι φοιτητές είναι παράγωγό του. Είναι άλλο πράγμα η μαζική εκπαίδευση (δημοκρατική κατάκτηση των δεκαετιών του 60, 70 και 80 στη χώρα μας) και άλλο πράγμα η πληθωριστική και ανυπόληπτη εκπαίδευση. Είναι άλλο πράγμα ο συνωστισμός και οι αποθήκες φοιτ

του Άγη Βερούτη από το Arriton Τα ψέματα και οι παρανοήσεις αναφορικά στην ανεργία είναι η πηγή της συνέχισης και αύξησής της. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η αντίστοιχη Αμερικανική FED έχουν αποστολή τους την χάραξη νομισματικής πολιτικής με σκοπό την ελαχιστοποίηση του πληθωρισμού. Όμως, η FED έχει και ένα δεύτερο σκοπό: την ελαχιστοποίηση της Ανεργίας. Οι πολιτικές της ΕΚΤ στοχεύοντας μόνο στην ελαχιστοποίηση του πληθωρισμού, αφήνουν αδιάφορα την ανεργία να καλπάζει σε χώρες του ευρωπαϊκού περιθωρίου, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός νότος. Οι πολιτικές Κεντρικών Τραπεζών που στοχεύουν στην ελαχιστοποίηση της ανεργίας, έχουν κυρίως να κάνουν με την παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και όχι μόνον τον χρηματο-οικονομικό τομέα, όταν η ανεργία ανεβαίνει πάνω από ένα αποδεκτό όριο, που συνήθως δεν ξεπερνά το 6% του δυνητικά εργαζόμενου πληθυσμού. Η ανεργία στην Ελλάδα έχει ενδημικά χαρακτηριστικά, σε δυσθεώρητα ύψη 27,6%