μη μαδας τη μαργαριτα

Η καλή μου φίλη Ρένα σε μια σύντομη πικρή ιστορία, σαν μια ευκαιρία για να σκεφτόμαστε και λίγο διαφορετικά. Ρένα Χόπλαρου Σε μια κηδεία αγνοουμένου, η χήρα του φαινόταν γύρω στα εβδομήντα, μπορεί να ήταν και μικρότερη. Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς την ηλικία ορισμένων γυναικών αγνοουμένων, μιας και τις περισσότερες φορές φαίνονται μεγαλύτερες καθώς έχουν αφήσει τον εαυτό τους. Φορούσε εκείνα τα μαύρα, χαμηλά, κλειστά παπούτσια που φοράνε πολλές γυναίκες μεγάλης ηλικίας στην Κύπρο, με άβαφα μαλλιά και άβαφτο πρόσωπο. Απεριποίητη. Απορροφημένη στον πόνο της. Την ώρα που περνούσε από δίπλα της το μικρό κουτί με όσα από τα κόκαλα του άντρα της βρέθηκαν, σαν να γύρισε απότομα πίσω στο χρόνο. Για μια στιγμή έγινε ξανά είσοσι χρονών. Ίσιωσε το κορμί της και από το στόμα της βγήκαν αυθόρμητα, γλυκά και ερωτικά, τα λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού. "Γεια σου, αγάπη μου", του είπε. Αποχαιρέτησε σαν νεαρή γυναίκα τον τριαντάχρονο άντρα της. Δυσκολ...

της Ρένας Χόπλαρου από το Cyprus News Πριν από λίγες ημέρες, στις 22 Μαΐου στις 10.40 π.μ., Ελληνοκύπριος εκπαιδευτικός μαζί με τους μαθητές του πέρασε το ελληνοκυπριακό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, προσπέρασε τους Οηέδες του Λήδρα Πάλας στα αριστερά του και το Σπίτι Συνεργασίας στα δεξιά του. Προχώρησε μαζί με τα παιδιά και στάθηκε περίπου στα 100 μέτρα απέναντι από το Τουρκοκυπριακό οδόφραγμα. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο εκπαιδευτικός συζήτησε με τα παιδιά και στη συνέχεια μερικά από αυτά έριξαν πέτρες προς την κατεύθυνση του ΤΚ φυλακίου. Επειδή η περιοχή ελέγχεται από κάμερες, το περιστατικό που αναφέρω είναι βιντεοσκοπημένο, και συνεπώς επιβεβαιώνεται. Δεν θέλω (και δεν είναι δουλειά μου) να προσωποποιήσω τις πιθανές ευθύνες. Θεωρώ όμως σημαντικό κι αναγκαίο να κοιτάξουμε το ζήτημα υπό πολιτική και παιδαγωγική σκοπιά. Να μην το «κουκουλώσουμε». Γιατί ενώ είναι προφανώς μεμονωμένο, στην ουσία του δεν είναι «ακραίο», αλλά εκφράζει, ριζοσπαστικά μεν, χαρακτηριστικά δε, ...

Ρένα Χόπλαρου από τη Μεταρρύθμιση Μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης στην Ουκρανία (ασήμαντη βέβαια σε σχέση με το χάος που βιώνουν οι άνθρωποι εκεί) ήταν το ανασήκωμα του πέπλου ηθικής ανωτερότητας που κάλυπτε το πρόσωπο πολλών πολέμιων του ιμπεριαλισμού και του μιλιταρισμού. Από τις αντιδράσεις τους απέναντι στη στάση της Ρωσίας παρουσιάστηκε ανάγλυφη η υποκρισία τους, η υπό όρους αγωνιστικότητά τους. Επίσης, δεν έλειψαν και οι εξομολογήσεις απροϋπόθετης ρωσοφιλίας από τους συνήθεις ύποπτους κάθε ανορθολογισμού, από τους αεροψεκασμούς, στον Σώρρας και τις προφητείες του Παΐσιου. Πρόκειται όμως για δύο διακριτά φαινόμενα, που απαιτούν ξεχωριστή εξέταση, ή συνδέονται μέσα στην αριστεροδέξια ετερογένειά τους; Είμαι της άποψης ότι, δεδομένων των διαφορετικών ιδεολογικών παραδόσεων από τις οποίες πηγάζουν, οι δυο αυτές δοξολογήσεις της ρωσικής στάσης στην Ουκρανία συναντιόνται στον κοινό αντιδυτικισμό τους, στην κοινή τους αλλεργία στον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία. Πριν προχωρ...

    της Ρένας Χόπλαρου από το blog "Μένουμε Ευρώπη"      Προϋποθέσεις για να ξεμπλοκάρουμε:            Υπάρχει στην πολιτική το λεγόμενο σημείο καμπής, που σηματοδοτεί το όριο που άμα το περάσεις μετά δεν έχει επιστροφή. Το περάσαμε προ πολλού και βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στο πλήρες, μα πλήρες, αδιέξοδο. Μπλοκαρισμένοι. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το αύριο. Δεν υπάρχει οδικός χάρτης για το πώς θα ξεμπλοκάρουμε. Περιμένουμε να μας προλάβουν οι εξελίξεις. Το δημογραφικό μπορεί να λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου από μόνο του. Η αίσθηση είναι πώς ο σημερινός Πρόεδρος πληρώνει θέλοντας και μη όλα τα λάθη και την ατολμία των προηγουμένων Προέδρων (με εξαίρεση τις φωτεινές στιγμές του Κληρίδη και του Βασιλείου).                           Ο Ερντογάν παρότι είναι αποδυναμωμένος στο εσωτερικό της χώρας του, δεν είναι καθόλου σίγουρο ποια κ...

"Σε εποχές κρίσης, οι κοινωνίες δεν σώζονται όταν γίνονται ζούγκλες και όταν η μια ομάδα ορμάει πάνω στην άλλη για να κατασπαράξει ότι προβάλλει ως εχθρικό, αναλόγως χρώματος, θρησκείας, εθνικής καταγωγής, επαγγέλματος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Σώζονται όταν οι περισσότεροι επιδεικνύουμε ευθύνη και αλληλεγγύη απέναντι στους συμπολίτες μας, ειδικά τους πιο αδύναμους." Τα προβλήματα της Κύπρου είναι ανάλογα με αυτά της Ελλάδας. Ευτυχώς που υπάρχουν φωνές σαν της Ρένας Χόπλαρου για να υποστηρίζουν τα αυτονόητα.  Η   Ρένα Χόπλαρου   από το   Cyprus   Views   Μια μικροσκοπική "ξένη" μαθήτριά μου έπαθε πέρσι στην τάξη μια πολύ άσχημη κρίση άσθματος... ... Για λεωφορείο ούτε συζήτηση, η μάνα της δεν είχε χρήματα για ταξί και η κατάστασή της χειροτέρευε όσο περνούσε η ώρα. Από άσπρη έγινε μαβιά και η ανάσα της ακουγόταν κροταλιστά και υγρά σαν επιθανάτιος ρόγχος. Αποφάσισα να αναλάβω την ευθύνη γιατί θεώρησα ότι δεν υπήρχε καιρός ούτε καν να περιμέ...

Κάτι το βιβλίο της Ιστορίας του Δημοτικού, κάτι το ανακάτεμα της ύλης της Φυσικής του Λυκείου, κάτι οι"βελτιώσεις" του νόμου για τα ΑΕΙ, είναι φανερό ότι τον τελευταίο χρόνο υπάρχει στην εκπαίδευση ένα κίνημα αντιμεταρρύθμισης. Το πολιτικό σύστημα μπορεί να καταρρέει αλλά έχει ακόμα τη δύναμη να καταστρέφει την όποια μεταρρύθμιση επιχειρήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν.  Να ενημερώσω τους διοικητικούς (κυρίως) και πολιτικούς παράγοντες του υπουργείου ότι γίνεται θαυμάσια δουλειά με τα Πρότυπα-Πειραματικά. Δεν επεμβαίνουν, να ολοκληρωθεί η καταστροφή. ( leo) Γράφουν οι   Γ. Στόγιας , Α. Δημητρόπουλος, Ρ. Χόπλαρου.  Από το feleki Το νέο  εγχειρίδιο ιστορίας για την Στ’ Δημοτικού  που διανεμήθηκε φέτος στα σχολεία Ελλάδας και Κύπρου σηματοδοτεί ένα γιγάντιο άλμα  προς τα πίσω, τόσο από πλευράς παιδαγωγικής μεθόδου όσο και από αυτής του περιεχομένου. Το έργο της συγγραφικής ομάδας (με επικεφαλής τον ιστορικό  Ι. Κολιόπουλο ), σε διάσταση και από...

Νιώθω ευτυχής που, φέτος το καλοκαίρι, γνώρισα τη Ρένα Χόπλαρου και μίλησα μαζί της για το Κυπριακό, το σχολείο, τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Αν θέλετε να νιώσετε και σεις κάτι από την ευτυχία μου διαβάστε προσεκτικά το όμορφο αυτό κείμενο. «Όμορφο», δεν βρίσκω άλλη λέξη, καλύτερη. ( leo ) Γράφει:  Ρένα Χόπλαρου   από το Cyprus News Όταν περνώ το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, σχεδόν πάντα με μαγνητίζει η γιγαντοαφίσα που δείχνει την άγρια δολοφονία του Τάσου Ισαάκ. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου σκέφτομαι λίγο πολύ τα ίδια (άλυτα) θέματα. Τις καθημερινές στιγμές που έχασαν (και χάνουν) η οικογένεια και οι φίλοι του. Το χάδι που χαίρονταν οι αγαπημένοι, το γέλιο που άκουγαν οι φίλοι, τη φωνή, τα χέρια, τη μυρωδιά του. Όλα εκείνα που δεν μένουν παρά ως ανάμνηση. Και οι αναμνήσεις μπορεί να είναι παρηγοριά αλλά ζωή δεν είναι.   Στη δημόσια σφαίρα, ο τρόπος που η συγκεκριμένη φωτογραφία στήθηκε στο πέρασμα ανάμεσα στις δύο πλευρές σχετίζεται με την π...