μη μαδας τη μαργαριτα

του Ανδρέα Γιάνναρου από τη Μεταρρύθμιση Τι σημαίνει ρήξη με το πελατειακό κράτος; Ανακατανομή των πόρων από τους εντός (συντεχνίες, κομματικοί στρατοί, εθνικοί προμηθευτές, κολλητοί και ημέτεροι) στους εκτός συστήματος (άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, νέοι επιχειρηματίες, έμποροι). Τι έχει γίνει μέχρι σήμερα; Ακόμα να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο το 40% των ΔΕΚΟ, ακόμα να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπου θα στηριχθεί η πραγματική οικονομία, ακόμα να συγχωνευθούν και να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί και φορείς φαντάσματα (που εδώ και χρόνια μας είχε προειδοποιήσει ο Ο.Ο.Σ.Α), ακόμα επιδοτούμε τα ταμεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και άλλα ευγενή ταμεία, την ώρα που η παραοικονομία και η διαφθορά οργιάζει, ακόμα να γίνει μια ιδιωτικοποίηση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αφού θα πειράξουμε τις οικολογικές ευαισθησίες δημάρχων, πολιτών, αλλά και τα φιλέτα που δίνονται για τα δικά μας παιδιά, ακόμα είναι στο κράτος τα καζίνο και ο τζόγος, ώστε να λυμαίνονται το πλεόνασμα τ...

Μετά την απογοήτευση για τη στάση όλων των σχημάτων της αριστεράς απέναντι στην κρίση, ο φίλος μας Ανδρέας Γιάνναρος την αναζητεί και πάλι. Δεν θέλουμε να τον απογοητεύσουμε, αλλά μάλλον δεν θα τη βρει. Δεν θα τη βρει σίγουρα στους τρόφιμους των αριστερών  ιδρυμάτων. Η λύση σήμερα δεν είναι στην ελληνική ιδεόληπτη, κρατικιστική αριστερά. Είναι σε κάτι ευρύτερο, ανήσυχο, μεταρρυθμιστικό, παραγωγικό, αλληλέγγυο, ιδεολογικά ανατρεπτικό. Η δική μας Αριστερά έχει πάψει από καιρό να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. (leo) του  Ανδρέα Γιάνναρου (από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο ) Είναι λυπηρό και απογοητευτικό η κατεξοχήν δύναμη προόδου,το πολιτικό υποκείμενο που εξέφραζε τις εργαζόμενες αλλά και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, η Αριστερά όλων των τάσεων και των αποχρώσεων, να έχει ταυτιστεί με την συντήρηση και την καταγραφή των γεγονότων και να έχει αφήσει το πεδίο της παρέμβασης στην ακροδεξιά και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Και όμως όλα αυτά τα χρόνια, η μ...