μη μαδας τη μαργαριτα

Παραφράζοντας ένα παλιό σύνθημα, θα έλεγα ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχουν και οι μαντήλες (με όλα τα ιδεολογικά συμφραζόμενα κάτω από αυτές). Η παραπάνω έρευνα ανιχνεύει τα όρια, τις δυσκολίες, τις αντιφάσεις και τις συνέπειες της άνευ όρων παράδοσης στην politically correct στάση του ανένδοτου δικαιωματισμού, στην χωρίς κανόνες ανεκτικότητα, στην έκπτωση του πολιτιστικού σχετικισμού. Πόσο μεγάλη άραγε είναι η απόσταση ανάμεσα στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την πε ριχαράκωση των κλειστών μουσουλμανικών κοινοτήτων των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, που ανεμίζουν επιθετικά τη διαφορετικότά τους εναντίον των καταστατικών αρχών του κοσμικού κράτους και του φιλελεύθερου ήθους, ιδιαίτερα μάλιστα στις συνθήκες της παρούσας έντασης. Ο μακελάρης του Παρισιού διέφευγε τη σύλληψη, προστατευόμενος από μια τέτοια κοινότητα πέντε μήνες. Και είναι και κάτι ακόμη. Η απροϋπόθετη ανεκτικότητα, παρακινούμενη είτε από το δικαιωματισμό φιλελεύθερης κοπής είτε από την ανοησία της αριστ...

Της Σώτης Τριανταφύλλου (Liberal) Η χθεσινή σφαγή στις Βρυξέλλες, η αναμενόμενη που απεδείχθη αναπόφευκτη, είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου που έχει κηρυχθεί μονομερώς: από την πλευρά της η Δύση πασχίζει, αδέξια, να βρει ειρηνικές λύσεις. Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο, η επίθεση αυτή εναντίον της Δύσης έχει μια σειρά αιτίες: μερικές σχετίζονται με τη φύση του Ισλάμ, άλλες με το πώς η δυτική κοινωνία απέτυχε στην ένταξη, πολύ περισσότερο στην αφομοίωση, των μουσουλμάνων μεταναστών. Προσετέθη η αμερικανική και ευρωπαϊκή στρατηγική στο διεθνές πεδίο (συμμαχίες με ισλαμικές χώρες, επεμβάσεις σε άλλες) που ενέτεινε το ιστορικό μίσος σε μια συγκυρία εκβαρβαρισμού του Ισλάμ. Αυτή τη στιγμή έχουμε απέναντί μας έναν ολισθηρό εχθρό που μάχεται από το εσωτερικό μας. Δεν πρόκειται για την εκδίκηση των ταπεινωμένων, πρόκειται για κατακτητικό και καταστροφικό πόλεμο: Τι θέλουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι απλή και, μαζί, σύνθετη: έχουν ...

από την Athens Voice «Tυφλότητα» είναι ο τίτλος του καινούργιου βιβλίου του ιστορικού Μαρκ Φερρό: τυφλότητα των ηγεσιών, τυφλότητα των μαζών. Ο Φερρό περιγράφει πώς δεν μπορούμε – και δεν θέλουμε – να αναγνωρίσουμε τα συνταρακτικά, συχνά τραγικά, φαινόμενα που οδηγούν σε ομοίως συνταρακτικά και τραγικά γεγονότα.  Ο ισλαμοφασισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο: τον έχουμε εκθρέψει στη Δύση και παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις, ηγεσίες και μάζες κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων. Ψυχική ευρυχωρία; Ενοχές για ένα φαντασματικό παρελθόν; Έξαλλη αισιοδοξία; Χριστιανο-αριστερή πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη; Απύθμενη βλακεία της πολιτικής ορθότητας; Φόβος μπροστά στις ισχυρές ισλαμικές χώρες; Όλα αυτά μαζί με την ιστορική τυφλότητα που αναλύει ο Μαρκ Φερρό. Δεν θα επεκταθώ εδώ στο χονδροειδές σφάλμα της πολυπολιτισμικότητας: όποιος ενδιαφέρεται για το ζήτημα ας αναζητήσει παλιότερα άρθρα και βιβλία. Άλλωστε, μολονότι η αντίθεσή μου στη πολυπολιτισμικότητα – στη μη αφομοίωση ...

Φάγαμε πολύ φτύσιμο τότε που ανεβάσαμε αυτό το κείμενο Από την Athens Voice 18-6-2014 Επανέρχομαι σε ένα σοβαρό ζήτημα  που δεν γίνεται ευρέως κατανοητό στη Δύση παρά την ολοφάνερη αύξηση του ευρωσκεπτικισμού, της ισλαμοφοβίας και των αντιδράσεων εναντίον της θλιβερής προοπτικής της Ευραβίας. Αυτές οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνον από «δεξιούς» και «ρατσιστές»· προέρχονται από πρώην μουσουλμάνους θεωρητικούς (Αλί Σινά, Τασλίμα Νασρίν, Ανβάρ Σαΐχ) κι από κοσμικούς φιλοσόφους (Μισέλ Ονφρέ, Κρίστοφερ Χίτσενς, Ρίτσαρντ Ντόκινς). Αρχίζω με την παραδοχή ότι τα παραπάνω αισθήματα είναι δικαιολογημένα και οφείλονται σε συγκεκριμένα γεγονότα και λανθασμένες πολιτικές. H πολυπολιτισμικότητα είναι ένα ιδανικό  που συντηρεί διακριτούς εθνοτικούς πολιτισμούς στο εσωτερικό ενός κράτους: όπως π.χ. την εφαρμογή της σαρία στη μουσουλμανική κοινότητα της Θράκης. Πρόκειται για ρήξη του πολιτιστικού ήθους που κάποτε ήταν ενιαίο και ευνοούσε τον «πλουραλισμό», δηλαδή την πολιτιστικ...

από την Athens Voice Παρά τη συνταγματική εξασφάλιση  του κοσμικού κράτους, της laïcité, η γαλλική πολιτική εμπνέεται από τις ίδιες αρχές της πολυπολιτισμικότητας που αμφισβητούνται, μετά από τριάντα χρόνια καλών αισθημάτων, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εκτός από τη Mαρίν λε Πεν, η οποία έχει άδικο σχεδόν σε όλα, αλλά έχει δίκιο ως προς την απειλή που εγείρει το Ισλάμ στη γαλλική laïcité και την κοινωνική συνοχή, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επιδίδονται είτε σε άρνηση (υπό την έννοια της denial), είτε σε κατευνασμό του Ισλάμ. Ωστόσο, πρόκειται περί πολιτικού σχεδίου που περιλαμβάνει σκοταδισμό, προσηλυτισμό, πόλεμο, βία. Λιγοστοί είναι οι σημερινοί «διανοούμενοι» που αναγνωρίζουν την ισλαμική επιθετικότητα (o Claude Lévi-Strauss ήταν ένας από αυτούς τους λιγοστούς): οι ελίτ έχουν τυφλωθεί από τον δικό τους «αντιρατσιστικό» φανατισμό. Ο κατευνασμός του Ισλάμ  βασίζεται στην ιδέα της «αναχαίτισης», πλην όμως, με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα – αντιθέτως προς την πολιτική αναχαίτι...

του Ιωαννη Κουτσούκου από το The books' Journal Οι δυτικές κοινωνίες, η ελληνική ανάμεσά τους, αντιμετωπίζουν τη μετανάστευση πληθυσμών, σε μια οικονομικά μη ευνοϊκή συγκυρία. Το φαινόμενο προκαλεί προβληματισμούς που εν τέλει αντανακλούν στη διερώτηση για τον εαυτό μας. Οι μετανάστες αναπαράγουν τις δικές τους πολιτισμικές πρακτικές βασιζόμενοι στις ελευθερίες της κοινωνίας μας. Αλλά επειδή μέχρι πρόσφατα η άσκηση των ελευθεριών αυτών γινόταν με πιο «ομοιόμορφο» τρόπο, αυτή η συνθήκη προκαλεί δύο κατηγορίες προβλημάτων στην κοινωνική συμβίωση: αφ’ ενός την αναγνώριση των πρακτικών αυτών στη «δημόσια σφαίρα», σε τομείς δηλαδή όπου εμπλέκεται το κράτος, αφ’ ετέρου την αντίδραση των γηγενών στην κοινωνική συμβίωση. Το αίτημα της πολυπολιτισμικότητας μπορεί έτσι να νοηθεί κατ’ αυστηρό ή κατά ευρύτερο τρόπο. Ας ονομάσουμε την αυστηρή έννοια πολυπολιτισμικότητα και την ευρύτερη «πολυπολιτισμικότητα» (με εισαγωγικά). Αυστηρά, η πολυπολιτισμικότητα είναι το αίτημα να κατοχυρωθε...

Ένα παλαιότερο κείμενο του Ηλία Μόσιαλου και μια εισαγωγή της Λενιώς Μυριβίλη. Για να συζητάμε και όχι να φωνάζουμε. (leo) Για την έννοια της πολυπολιτισμικότητας, για τις λογικές και τους κανόνες που θα έπρεπε να την διέπουν, και για τις προβληματικές και τα προβλήματα που αυτή φέρνει στην επιφάνεια και το πώς θα λυθούν (από φιλοσοφικά μέχρι πολύ πρακτικά), έχει χυθεί πολύ μελάνι.... από πολλούς επιστημονικούς κλάδους... από διάφορους πολιτικούς και policy makers... από την δεκαετία του 1980 αν όχι και νωρίτερα. Οι "αλήθειες" του Τζήμερου δεν βοηθάνε. Ένα κείμενο σαν του Μόσιαλου θεωρώ ότι βοηθάει καλύτερα. Είναι μια από τις πολλές ενδιαφέρουσες οπτικές πάνω στο θέμα. Εγώ διδάσκω εδώ και χρόνια μάθημα που λέγεται "Πολυπολιτισμικότητα και Ταυτότητες"... και αυτό νομίζω ότι βοηθάει. Και γι αυτό αξίζει να πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο: γιατί μερικά θέματα είναι σύνθετα, θέλουν πληροφόρηση και γνώσεις, και είναι σημαντικό να μάθουμε πώς να τα προσεγγίζουμε κα...

Ποιες οι εναλλακτικές λύσεις; Μια νέα ιδέα για την Ολλανδία και, κατ’ επέκταση για την Ευρώπη του Dick Pels σε μετάφραση  Βασίλη Μπογιατζή Ποιες εναλλακτικές λύσεις μπορούμε να κινητοποιήσουμε απέναντι στον εθνικισμό και την απολυτοποίησή του και στην «εθνικοποίηση» της ελευθερίας και της δημοκρατίας; Νομίζω ότι πρώτα από όλα χρειάζεται να απορρίψουμε ριζικά την έννοια της κυριαρχίας, τόσο στην ατομική όσο και στη συλλογική της μορφή. Πρέπει να «απο-εθνικοποιήσουμε» και να «από-απολυτοποιήσουμε» τόσο την έννοια της ατομικής ελευθερίας όσο και αυτή της εθνικής ταυτότητας. Πώς να το κάνουμε αυτό; Στο βιβλίο μου Μια αδυναμία για την Ολλανδία ( A Weakness for the Netherlands ) το 2005 επιχειρηματολόγησα υπέρ μιας «αδύναμης ταυτότητας» και ενός «ενεργού σχετικισμού» ως κεντρικών αξιών για μια ολλανδική [και κατ’ επέκταση Ευρωπαϊκή] δημοκρατική κουλτούρα. Τέτοιες ιδέες προκαλούν φυσικά τρόμο σε εκείνους [λαϊκιστές και νεοσυντηρητικούς] που βλέπουν τον πολιτισμικό σχετ...

Ο ακριβοδίκαιος Μάνος Ματσαγγάνης βάζει τα πράγματα στη θέση  τους. Με το γνωστό του ήρεμο και επιστημονικό τρόπο. Απολαύστε τον. του Μάνου Ματσαγγάνη από το Book's Journal Με το άρθρο του Θάνου Τζήμερου « Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια » (Protagon, 30 Ιουλίου 2014) συνεχίζεται μια συζήτηση που είχε πρόσφατα τροφοδοτήσει το άρθρο της Σώτη Τριανταφύλλου « Η πλάνη της πολυπολιτισμικότητας » ( Athens Voice , 18 Ιουνίου 2014), αλλά που είχε ανοίξει – στην Ελλάδα τουλάχιστον– παλαιότερο άρθρο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη « Για μία πολυπολιτισμική σύγχρονη κοινωνία » (Καθημερινή, 31 Δεκεμβρίου 2006). Αναφέρω τις ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις στα  social media   της Βάσως Κιντή, του Ευθύμη Δημόπουλου, του Λεωνίδα Καστανά και άλλων. Οι ομοιότητες των τριών άρθρων είναι προφανείς. Και τα τρία θέτουν ένα υπαρκτό πρόβλημα. Πράγματι στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών κινούνται ομάδες που εχθρεύονται όχι απλώς τον τρόπο ζωής της κοινωνίας που τις φιλοξενεί αλλά και τις ...

Ζητούνται αρτιμελείς νομικοί του Θάνου Τζήμερου από το usay.gr Όταν τίθεται ένα θέμα πολιτικού προβληματισμού, σπεύδουν πολλοί να απαντήσουν: “η νομοθεσία προβλέπει το τάδε ή το δείνα”. Ξεχνούν ότι η νομοθεσία, πέρα από τις θεμελιώδεις, διαχρονικές της αρχές, συνήθως δεν προβλέπει τίποτε! Τις περισσότερες φορές καλείται να διαχειριστεί μια νέα κατάσταση που ανακύπτει, σε νέα θέματα ή και σε εντελώς νέους τομείς νομικού ενδιαφέροντος. Για παράδειγμα, η χρήση του διαδικτύου, θέματα βιοτεχνολογίας, η τεχνητή γονιμοποίηση, αναπτύχθηκαν μέσα σε απόλυτο νομικό κενό και η νομική επιστήμη εκ των υστέρων έδωσε ή προσπαθεί να δώσει λύσεις. Η ιδιότητα της μητέρας ήταν από καταβολής νομοθεσίας μία και σαφής, μέχρι να προκύψουν, λόγω των επιστημονικών εξελίξεων, δύο “μητέρες”: αυτή που έδωσε το ωάριο κι αυτή που το κυοφόρησε. Η νομοθεσία εκλήθη εκ των υστέρων να διευθετήσει τα δικαιώματα αλλά και τις αντιδικίες αυτών των δύο. Το δυσάρεστο, έως και ανησυχητικό, είναι ότι οι περισσότερ...