μη μαδας τη μαργαριτα

Ούτε η τρόικα ούτε οι θεσμοί ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να σταματήσει την πρόωρη συνταξιοδότηση του δημόσιου υπάλληλου στην Ελλάδα. Από το Liberal Στην Ελλάδα, υπήρχε πάντα ένας ξεχωριστός δείκτης ασφάλειας για τους πολίτες. Ήταν αυτός που δημιουργούσε η πολυπαραγοντική σχέση με το Δημόσιο. Επρόκειτο για μία «σοβιετικού» τύπου οικονομία στην οποία μετείχαν δύο κατηγορίες Ελλήνων: Η ελίτ κάποιων οικογενειών και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄70, η σχέση αυτή εξελισσόταν σε μία ελεγχόμενη διεύρυνση στα όρια συγκεκριμένων  πελατειακών δικτύων(εργολάβοι, πολιτικές οικογένειες, θαλασσοδάνεια για λίγους ημέτερους κτλ). Συμπληρωματικά, βεβαίως, λειτουργούσε η δεξαμενή  των δημοσίων υπαλλήλων η οποία και πάλι, αριθμούσε έναν συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων που στελέχωναν το περιορισμένο, ακόμα κράτος (οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1981 δεν ξεπερνούσαν τους 120.000!) Από το 1981 ως το 1989, ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εκρηκτικά. Οι απασχολούμε...

από το Liberal Ο Θεοφάνης Τάσης* συζητά με τον Ανδρέα Ζαμπούκα για την ελληνική ταυτότητα και την ευρωπαϊκή της προοπτική, για την παιδεία και τον λαϊκισμό. Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα Εργάζεστε σε ξένο πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι τα δικά μας πανεπιστήμια υπολείπονται πάντα των ξένων. Μήπως είμαστε κάπως υπερβολικοί, αυστηροί με τον εαυτό μας; Εξαρτάται από το γνωστικό πεδίο στο οποίο αναφερόμαστε. Όσον αφορά στις θετικές επιστήμες, δεδομένης της σχετικής έλλειψης εξοπλισμού, κονδυλίων και μικρής σύνδεσης με την αγορά εργασίας δεν υπολειπόμαστε ιδιαίτερα χωρών με αντίστοιχο πληθυσμό και ανάλογη δυναμικότητα. Αντίθετα, στις ανθρωπιστικές σπουδές θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε καλύτερο επίπεδο αξιοποιώντας την παράδοση και την παγκόσμια καταξίωση της γραμματείας μας. Αξίζει όμως να επισημανθεί ότι π.χ. στο γερμανικό πανεπιστήμιο οι φοιτητές είναι ταξικά πιο ομοιογενείς διότι προηγείται μια συνεχής διαδικασία επιλογής στις δυο προηγούμενες βαθμίδες...

Μέλη αυτού του απίθανου θιάσου πετάνε διάφορα ξεκάρφωτα και τρέχουμε να σχολιάσουμε. Μην αγχώνεστε. Ο,τι είναι να πάει στραβά θα πάει. από το protagon Ας ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση πως τίποτα ακόμα δεν δείχνει ότι ο Νίκος Φίλης θα είναι χειρότερος υπουργός από τους προηγούμενους. Και στο κάτω κάτω, οι βασικοί υπεύθυνοι που ο Φίλης είναι σήμερα ο διαχειριστής του εκπαιδευτικού συστήματος αυτής της χώρας είναι οι περισσότεροι προκάτοχοί του. Γιατί αν εξαιρέσεις τις «δύο γενναίες» που έδωσαν μάχες για να συγκρουστούν με το κατεστημένο των συνδικαλιστών, οι υπόλοιποι απλά έδιναν συνεντεύξεις... Ο κ. Φίλης, όπως και οι υπόλοιποι προκάτοχοί του, εμφορείται από τον ίδιο ακριβώς οίστρο κρατισμού και μυωπικής αποτίμησης της κατάστασης στα σχολεία. Πρώτα πρώτα, μιλάμε για έναν θεσμό που απέτυχε παταγωδώς να συνεισφέρει στη βελτίωση του δημόσιου σχολείου. Απορρόφησε τεράστια πακέτα χρηματοδότησης από ευρωπαϊκά και κρατικά κονδύλια και ελάχιστα βοήθησε τους αδύνατους μαθητές του κάθ...

του Αντρέα Ζαμπούκα από το protagon O Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια, μιλούσε για την ηδονή της πολιτικής πράξης. Να ευχαριστιέσαι δηλαδή από την εφαρμογή της ιδέας σου. Να εμπνέεσαι, να σχεδιάζεις και να σου αρέσει να εφαρμόζεις. Τώρα θα μου πεις πως αν δεν το έλεγε ο Αριστοτέλης δεν θα ίσχυε; Απλά, έχει σημασία να σκεφτούμε ότι ένας φιλόσοφος και μάλιστα Έλληνας, δεν προτείνει αλλά ερμηνεύει. Δεν παρουσιάζει δόγματα και νέες στάσεις ζωής αλλά παρατηρεί, ερευνά και αποδεικνύει. Ποιον παρατηρεί; Τον «φυσικό» άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Και ποιον παρατηρούσε ο Αριστοτέλης; Τον «πολιτικό» άνθρωπο και τις «πολιτείες» του. Τις αληθινές, αυτές που υπάρχουν, αυτές που οργανώνονται από, επίσης, κανονικούς και πραγματικούς ανθρώπους. Εδώ ακριβώς, βρίσκεται το πρόβλημα με την αριστερά. Το πεδίο πολιτικού προβληματισμού της δεν βρίσκεται στην οντολογική αλλά στη δεοντολογική υπόσταση του κόσμου. Όχι στο επιστητό, αλλά σε μια φαντασιακή «θέσμιση» της πραγματικότητας. Ούτε καν...

Αντρέας Ζαμπούκας από το protagon Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τα mass media ενθαρρύνουν μια παθητική και άκριτη θεώρηση του κόσμου. Τείνουν να επιβάλουν σύμβολα και μύθους, βάσει των κοινών δοξασιών, λειτουργούν ως μια διαρκής επιβεβαίωση αυτού που ήδη σκεφτόμαστε. Κατ' αυτήν την έννοια, η κοινωνική τους δράση είναι πάντοτε συντηρητική! Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι ο μιντιακός συντηρητισμός είναι τόσο μεγάλος ώστε, αν η κοινωνία που επηρεάζουν δεν έχει άλλους δυνατούς μηχανισμούς καλλιέργειας (καλό εκπαιδευτικό σύστημα), τα μέλη της είναι καταδικασμένα στη χειραγώγηση, μέσα από τη διαστρέβλωση των ήδη παθογόνων παραδεδομένων αξιών. Τι συμβαίνει, όμως, με τα ελληνικά μίντια; Είναι συντηρητικά; Η επίκαιρη περίπτωση Ρωμανού αποδεικνύει τον συντηρητισμό τους. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι κι εδώ, δεν έχουν καμία διάθεση να παρουσιάσουν  κάτι διαφορετικό από αυτό που ελλοχεύει στο εθνικό υποσυνείδητο των Ελλήνων. Έχουν συνυπολογίσει ότι μια σημαντική μειοψηφία της κοιν...