μη μαδας τη μαργαριτα

Για άλλους θλίψη για άλλους γέλιο. Η πλάκα είναι ότι τη Γιουγκοσλαβία τη θέλαμε ενιαία αλλά την Ουκρανία διαμελισμένη. Αυτό με την αυτοδιάθεση των λαών είναι φαίνεται παιζόμενο.   Ολόκληρη η επιστολή Γλέζου είναι η εξής: Σύντροφε, τότε, κύριε, σήμερα Βλαντιμίρ Πούτιν Προσωπικά κατανοώ πλήρως τους λόγους που σας ώθησαν στην απόφασή σας να επιβάλετε εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντούτοις, εξ ονόματος του ελληνικού λαού, που διέρχεται μια εποχή ακραίων στερήσεων, κάνω έκκληση στα ανθρωπιστικά σας αισθήματα να ξανασκεφτείτε την απόφασή σας ως προς τους Έλληνες αγρότες. Δεν θα επικαλεστώ το ότι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που δεν έστειλε ούτε έναν άνδρα να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο, εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Το γεγονός αυτό ομολόγησε ο Στρατάρχης Μπουτιόνι όταν, σε συνέδριο της F.I.R. στη Μόσχα, το 1955, δήλωνε χαρακτηριστικά: «Συλλάβαμε αιχμαλώτους από όλες τις φυλές του Ισραήλ, Έλληνα δεν συλλάβαμε». Θα ε...

  του Δ. Β. Τριανταφυλλίδη Κι ενώ η Δύση συνεχίζει να επιβάλει αμφιβόλου αποτελεσματικότητας κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία, το Κρεμλίνο έρχεται, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, αντιμέτωπο με την υπαρξιακού χαρακτήρα ερώτηση: πού πάμε ή άλλως την πιο γνωστή φράση στην ιστορία της ρωσικής γραμματείας "Τί να κάνουμε" [1] . Είναι προφανές ακόμη και στον πιο απομακρυσμένο θεατή των γεγονότων, πως η ρωσική πολιτική, σε σχέση τόσο με τη Δύση όσο και με την Ανατολή, αυτή την περίοδο αντιμετωπίζει τα επίχειρα λανθασμένων πολιτικών και αστοχιών που πλήττουν όχι μόνο το σημερινή οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας, αλλά, κυρίως, τα σχέδια της για το μέλλον. Τα τελευταία 25 χρόνια η Ρωσία προσπάθησε, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη ειλικρίνεια να προσεγγίσει τη Δύση και, γιατί όχι, να γίνει μέλος της, τηρουμένων πάντα των ιδιορρυθμιών της ως γεωπολιτισμικός οργανισμός. Η πολιτική αυτή με ευθύνη και των δύο μερών απέτυχε και ο...

Αυτά βλέπουν στον Περισσό και λιώνουν. Γιατί, μια φορά γκαγκεμπίτης για πάντα γκαγκεμπίτης της Massa Gessen  από  ΤΟ ΒΗΜΑ - THE NEW YORK TIMES Από όλα τα αρνητικά συναισθήματα που κάποιος μπορεί να νιώσει για τη χώρα του, η ντροπή είναι το πιο επώδυνο. Η οργή όποιου έχει το δίκιο με το μέρος του τον κινητοποιεί να αντιδράσει, η λύπη γεννά αλληλεγγύη, κι ο φόβος ακόμα, είναι ικανός να επιφέρει ομοψυχία. Η ντροπή όμως σε βγάζει εκτός εαυτού και ορίων, εκτός των ορίων της χώρας σου. Θυμάμαι πολύ καθαρά την τελευταία φορά που ένιωσα ντροπή. Ήταν περίπου πριν ένα χρόνο, όταν παρακολούθησα ένα βίντεο που έδειχνε τη σύλληψη ενός αμερικανού γκέι ακτιβιστή, του υπολοχαγού  Νταν Τσόι , τον οποίο είχε αρπάξει η αστυνομία της Μόσχας και τον έσερνε, λίγα μέτρα δίπλα από την Κόκκινη Πλατεία, διότι αποπειράθηκε να πάρει μέρος σε μια παρέλαση ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας η οποία είχε κριθεί παράνομη. Θυμάμαι επίσης ποιος ήταν ο λόγος που με έκανε να ντρέπομαι τόσο: φανταζόμο...