μη μαδας τη μαργαριτα

από τη Μεταρρύθμιση Πρέπει πραγματικά να μιλήσουμε για τη λέξη από «Λ». Τη συναντάμε παντού στις μέρες μας. Και τη χρησιμοποιούν όλοι: άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά άκουσα να τη χρησιμοποιούν.  Φυσικά και μιλάω για το λαϊκισμό . Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις ένα άρθρο για την πολιτική αυτή την εποχή και να μην περιλαμβάνει τη λέξη. Στην ουσία, οποιαδήποτε εκλογή ή δημοψήφισμα παρουσιάζεται σαν μια μάχη ανάμεσα σε ένα θαρραλέο λαϊκισμό και ένα πολιορκημένο καθεστώς. Δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Μη με παρεξηγήσετε, ο λαϊκισμός είναι μια χρήσιμη έννοια για να καταλάβουμε τη σύγχρονη πολιτική στην Ευρώπη , αλλά και εκτός αυτής, μόνο όμως υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις. Πρώτον, πρέπει να αποσαφηνιστεί πλήρως και δεύτερον, θα πρέπει να αποτελεί μία από τις πολλές έννοιες για να κατανοήσουμε την πολιτική.  Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει τις περισσότερες φορές που μιλάμε για πολιτική και λαϊκισμό σήμερα . Η υπεροχή του φακού του λαϊκισμού το κάνει έτσι ώστε να βλέπου...

Σχόλιο Μαργαρίτας: Ως άτομα πολλοί και πολλές θα σπεύσουν να βολευτούν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου το έχουν κάνει ήδη άλλοι πολλοί. Πάντα με πρόσχημα την "επέλαση του νεοφιλελευθερισμού" που αντιπροωπεύει ο Κυριάκος. Κυρίως άνθρωποι της "δημοκρατικής αριστεράς" που είναι "μεταρρυθμιστές" αλλά όχι και δεξιοί. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς δεν θα το κάνουν. Θα προσπαθήσουν να διασωθούν μόνα ή παρέα με στόχο να συνεργαστούν μετά. Πάντα με μπαμπούλα τις μεταρρυθμίσεις που φοβούνται ότι πιθανόν να κάνει ο Κυριάκος. ¨Ολα για το αριστερό αδηφάγο κράτος. Τι έρωτας και αυτός;   Από την Καθημερινή Ο αριστερός λαϊκισμός υπερασπίζεται τους φτωχούς με “εχθρό” τον νεοφιλελευθερισμό και ο δεξιός λαϊκισμός υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα με “εχθρό” τον ισλαμισμό ή την  ξενοφοβία. Κοινό στοιχείο το μίσος προς τους αντιπάλους. Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα της Ευρώπης χάνουν δυνάμεις και προς τις δύο κατευθύνσεις, μη μπορώντας να διατηρήσουν την προηγού...

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα οι Έλληνες ψηφοφόρο ι έδωσαν 44% στο Γιώργο Α. Παπανδρέου. Γιατί είχε τη φαεινή ιδέα να τους φωνάξει “Λεφτά υπάρχουν”. Συνηθισμένοι από τα λεφτά που μοίραζε ο προκάτοχός του και όταν αυτός δήλωσε αδυναμία συνέχισης της διαδικασίας πιάστηκαν από το "πολιτικότατο" σύνθημα και τον εκτόξευσαν. Μετά από λίγο ο ΓΑΠ, σοφά ποιών, τους έβαζε στα μνημόνια μπας και γλυτώσουν την απόλυτη καταστροφή. Στη συνέχεια οι ίδιοι ψηφοφόροι τον έστειλαν στα αζήτητα. Σήμερα πολλοί από αυτούς τον μισούν. Θα διαφωνήσω με το Δημήτρη Δημητριάδη στη χρήση του όρου "λαός". Είναι έννοια άνευ ορισμού, απλά δεν υπάρχει. Ένας όρος που χρησιμοποιεί ο κάθε απόχρωσης εθνολαϊκισμός για να συνεγείρει τα πλήθη στο μάταιο αγώνα υπέρ της αθανασίας. Για να συλλογικοποιήσει τα Δερβενάκια και το έπος του 40, την αντίσταση στη Γερμανική κατοχή, τις δράσεις ενάντια στην Απριλιανή Δικτατορία. Στάσεις ζωής και ενέργειες που έκαναν συγκεκριμένοι άνθρωποι που συνιστούσαν άλλοτ...

Ένα προφητικό κείμενο του Δημήτρη Σκάλκου από τα 2012 Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος στην ιστορία των πολιτικών ιδεών ώστε να αντιληφθεί τις εκλεκτικές συγγένειες των πολιτικών άκρων, όπως αυτές εκδηλώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ένας αριστερόστροφος και δεξιόστροφος «εθνο-λαϊκισμός» φαίνεται να κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο. Εθνικισμός, συνωμοσιολογία, επιθετικός αντι-κοινοβουλευτισμός, αντι-καπιταλισμός, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα ανομοιογενών πολιτικών υλικών που εμποδίζει την κριτική σκέψη και το νηφάλιο διάλογο. Μια αντι-φιλελεύθερη αριστερά και μια εξίσου αντιφιλελεύθερη δεξιά διαγκωνίζονται απροκάλυπτα για τη νομή της εξουσίας, ξηλώνοντας πόντο-πόντο το κουβάρι των φιλελεύθερων θεσμών. Αυτή η σύμπτωση απόψεων δεν είναι διόλου τυχαία. Αντίθετα, εκφράζει βαθύτερες συγκλίσεις σε επίπεδο αρχών, ιδεών και αντιλήψεων. Αν και δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι θεμελιώδεις διαφορές και οι έντονες αντιπαλότητες ανάμεσα στα πολιτικά άκρα, πρόκειτ...

του Ανδρέα Πετρουλάκη από το protagon H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό. Και δικαίως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη ήταν ένα τυπικό ακροδεξιό εθνολαϊκίστικο κόμμα που οι θέσεις του για το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, τα θέματα της κοινωνίας και τον ρόλο της εκκλησίας, λογικά θα έκαναν κάθε αριστερό να ανατριχιάζει. Ο κ. Καμένος και το δικό του κόμμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι βγαλμένος από την ίδια μήτρας της έξαλλης εθνολαϊκίστικης ακροδεξιάς με κάπως πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο με αεροψεκασμούς, υδατάνθρακες και οπερετικές αλληλοδωροδοκίες σε ...

του Πλάμεν Τόντσεφ Η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οχι απλά δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό, αλλά υπαρξιακό. Υπό το βάρος ενός τεράστιου χρέους που συσσωρεύτηκε μετά από δεκαετίες ασωτίας και παρασιτισμού, χωρίς χρήματα στον κρατικό κορβανά για μισθούς και συντάξεις, με τη ρετσινιά της ανυποληψίας και της αναξιοπιστίας, στα μαχαίρια με όλη την υπόλοιπη ενωμένη Ευρώπη. Σταυροδρόμι που επιτάσσει να διαλέξεις πού θα πας: με την Δύσιν στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει η Ελλάδα κατά την γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή κάπου αλλού; Και το “αλλού” δεν είναι απαραίτητα το “ξανθό γένος” των ομόθρησκων Ρώσων ούτε η αυριανή παγκόσμια υπερδύναμη της Κίνας. Πιθανότατα είναι αυτό που βρίσκεται στον άμεσο περίγυρο της χώρας: η Τουρκία που διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό και τον εξισλαμισμό, η χαοτική γειτονική Λιβύη, το Ισλαμικό Κράτος σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, ο κατακερματισμός του Λιβάνου, το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου, αλλά και η εγγενής αστάθεια και υπανάπτυξ...

του Αχιλλέα Γραβάνη από την Athens Voice Τα προβλήματα της χρηματοδότησης  των βασικών αναγκών της χώρας συσσωρεύονται, με πιο πρόσφατο αυτό της διαφαινόμενης δυστοκίας εκταμίευσης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Προηγήθηκαν οι διεθνείς «θεσμοί», όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τραπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η οικονομική κατάσταση του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πλησιάζει πλέον και επίσημα τη χρεοκοπία. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που της έστρωσαν το έδαφος, προσπάθησαν το 2010 να την αποφύγουν, όμως με ημίμετρα, για να μη θίξουν την κρατικοδίαιτη εκλογική τους πελατεία. Απέφυγαν τις σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι, εφαρμόζοντας οριζόντιες περικοπές δίχως αναπτυξιακή λογική, δίχως κοινωνική δικαιοσύνη. Προστάτευσαν έτσι τον πελατειακό τους δημόσιο τομέα, προγράφοντας τον ιδιωτικό. Έτσι κι αλλιώς οι αιμοδότες τους επιχειρηματίες από το δημόσιο ανέπνεαν οικον...

—του  Γιάννη Παπαθεοδώρου  για τη στήλη  Ανώμαλα Ρήματα  από το DIMART Τη βδομάδα που πέρασε, ήρθε στο προσκήνιο —με υπερβολικό πάθος και με την επίκαιρη ρητορική της «εθνικής υπερηφάνειας»— το ζήτημα των «γερμανικών επανορθώσεων». Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το θέμα αυτό συζητείται στην ελληνική βουλή. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι η συγκυριακή επαναφορά του σχετίζεται με την παράλληλη διαδικασία ελέγχου του κυβερνητικού έργου από τα «τεχνικά κλιμάκια» της Τρόικας, (που τώρα μετονομάστηκε σε ξενοδοχειακό Brussels Group, ακολουθώντας το γνωστό «παιχνίδι με τις λέξεις»). Σταθερά προσανατολισμένη στο εσωτερικό της ακροατήριο, η κυβέρνηση προσφέρει «άρτον και θεάματα», επινοώντας έναν ιδιότυπο «αντιγερμανισμό», με φόντο το Βερολίνο. Για αυτό άλλωστε και ο πρωθυπουργός, σε μια «ιστορική συνεδρίαση της Βουλής», καταδίκασε την «αφ’ υψηλού ηθική διδασκαλία» των Γερμανών. Τουλάχιστον δεν αναφέρθηκε στη «μαντάμ Μέρκελ» και στον κ. Σόιμπλε ως από...

του Ευθύμη Δημόπουλου Η σύνθεση, οι αποφάσεις, οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ αλλά και οι δηλώσεις στελεχών των κυβερνητικών κομμάτων έχουν διπλή στόχευση. ΠΡΩΤΟΝ: Επιδιώκουν την οριστική αποδόμηση του μεταρρυθμιστικού αφηγήματος για τη χρεοκοπία. Αμφισβητούν και αποσιωπούν ότι υπάρχουν θεμελιακές εθνικές αιτίες (παραγωγικού, πολιτικού, πολιτισμικού χαρακτήρα) για τη χρεοκοπία. Μέσω των επαναπροσλήψεων στο Δημόσιο, της επαναφοράς της 13ης σύνταξης, της διατήρησης των επικουρικών συντάξεων στα σημερινά επίπεδα, της ακύρωσης των αποκρατικοποιήσεων, της απόλυτης καταδίκης της πολιτικής της λιτότητας προωθείται στο δημόσιο λόγο η ακόλουθη ερμηνεία: «Το πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα και το μείζον ζητούμενο δεν είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το πρόβλημα δεν είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση στο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο. Η ευθύνη για τη χρεοκοπία και την κρίση της κοινωνίας ανήκει στα μνημόνια, ανήκει στους ξένους». Η δικαιολογία αυτή γίνεται δεκτή με ανακούφιση από έν...

του Γιώργου Αντωνίου  2ο μέρος. Το κρίσιμο ερώτημα αφορά κυρίως στο τι πρόκειται να φέρει στη χώρα η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στο (σαθρό) οικοδόμημα, να αγωνισθεί κι αυτός να σώσει την Ελλάδα από θέσεις εξουσίας ή είναι ανάξιος μιας τέτοιας εμπιστοσύνης εκ μέρους των πολιτών; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αντικείμενο έρευνας αμερόληπτων οικονομολόγων, πολιτικών επιστημόνων και κοινωνιολόγων, αντικείμενο ενός διαυγούς και ψύχραιμου διαλόγου. Δυστυχώς στην πατρίδα μας τα κρισιμότερα θέματα αποτελούν αφορμή οξύτατων κι εντυπωσιακών καυγάδων φανατισμένων πολιτικών (συνήθως στα τηλεπαράθυρα, με τη συνδρομή ασυγκράτητων δημαγωγών δημοσιογράφων) και των τυφλωμένων οπαδών τους, για λόγους συμφερόντων ή άκριτης πίστης σε τυποποιημένες ιδεολογίες, χωρίς περίσκεψη και επίγνωση. Ποιο μέλλον προδιαγράφεται στη χώρα εάν επικρατήσει εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και επιβάλλει την πολιτική του; Δυστυχώς η ευρωπαϊστ...

1ο μέρος του Γιώργου Αντωνίου Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται σήμερα με κάθε μέσο, θεμιτό και ήπιο ή πιο επιθετικό και δυσφημιστικό των αντιπάλων του, να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και να καταλάβει την εξουσία, ώστε να έρθει επιτέλους η ελληνική αριστερά στην εξουσία. Λέει «επιτέλους» γιατί θεωρεί, όχι άδικα, πως η αριστερά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που είχε έρθει στην εξουσία το 1981 ήταν μια αριστερά «ιμιτατιόν» (μίμησης). Βέβαια εδώ μπαίνει το θέμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να μιμηθεί αυτή την αριστερή μίμηση του Ανδρέα Παπανδρέου, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες μεθόδους και τα ίδια κόλπα με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας: έντονη κι αντιρεαλιστική, «επαναστατική» ρητορική με υψηλές κορώνες, παροχολογία, δημαγωγία, αποδοχή όλων των αιτημάτων όλων των κοινωνικών ομάδων ακόμη κι αν είναι αλληλοσυγκρουόμενα, κ.τ.λ.. Η μέθοδος αυτή συνοδεύτηκε βέβαια και από το επιτυχημένο, αποδοτικό φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το παλαιό, βαθύ, παπανδρεϊκό, κατά το μάλλον ή ήττον (διε)φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο απο...

του Λεωνίδα Καστανά Γιατί άραγε οι δυο μεγάλες εθνικοί επέτειοι γιορτάζουν την έναρξη των πολέμων και όχι τη λήξη τους; Στην περίπτωση της 25 ης Μαρτίου γιορτάζουμε το ξεσηκωμό των γρεκών ραγιάδων ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αποσιωπούμε τελείως το τέλος αυτής της ιστορικής περιόδου που είναι η ίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας στα 1828, δηλαδή της 1 ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Στην άλλη περίπτωση αυτής του 1940, γιορτάζουμε το ΌΧΙ στους Ιταλούς εισβολείς ενώ η κατάληξη είναι και πάλι νικηφόρα για τους Έλληνες. Ήττα των δυνάμεων κατοχής και απελευθέρωση. Κανείς μαθητής δεν γνωρίζει κάτι για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ΝΑΖΙ (Οκτώβρης 1944), αλλά και τις παγκόσμιες εξελίξεις που την προκάλεσαν. Οι Έλληνες γνωρίζουν τα πάντα για τις ενάρξεις των πολέμων που τους αφορούν, αλλά ελάχιστα για το τέλος αυτών και τις αιτίες του. Η μεταπολιτευτική Ελλάδα έχει μοιράσει τις δυο μεγάλες επετείους ακριβοδίκαια στους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Η 25 η Μαρ...