μη μαδας τη μαργαριτα

της Νιόβης Παυλίδου από το proto plano. gr Με ιδιαίτερη σπουδή το υπουργείο παιδείας καταθέτει στη βουλή νομοσχέδιο που μεταβάλει το θεσμικό πλαίσιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς διαβούλευση, με παραπλάνηση των εκπαιδευτικών ότι οι όποιες αλλαγές θα γίνουν με προσοχή και συζήτηση. Η κίνηση αυτή συγκέντρωσε τα πυρά της πλειοψηφίας της ακαδημαϊκής κοινότητας και μάλιστα ακόμη και συναδέλφων που πρόσκεινται θετικά στη νέα κυβέρνηση. Ούτε η κοινωνία στηρίζει το ράβε-ξήλωνε στην παιδεία αλλά το υπουργείο προχωρά αδιάφορο.  Ξεκάθαρο δείγμα εμμονής, ιδεοληψιών, αδυναμίας διαλόγου, έπαρση στην άσκηση εξουσίας. Όχι, όσοι διαφωνούμε δεν θα κάνουμε καταλήψεις για να μην συνεδριάζουν τα συλλογικά όργανα με την σύνθεση που προτείνεται στο νομοσχέδιο. Εμείς δεν θα αρνηθούμε να φύγουμε από θέσεις που κατέχουμε μετά από εκλογές που χίλιες φορές βίαια ακυρώθηκαν από αυτούς που σήμερα κυβερνούν. Εμείς δεν θα αρνηθούμε να εφαρμόσουμε νόμους  που ψηφίζονται μέσα στη νύ

του Λεωνίδα Καστανά O κόσμος ψήφισε Τσίπρα. Προφανώς, πάντοτε ο κόσμος ψηφίζει ηγέτη. Αλλά όχι απλά το πρόσωπό, ψήφισε και τις πολιτικές του εξαγγελίες, τη στάση του στα μεγάλα πολιτικά επίδικα των τελευταίων χρόνων, την πολιτική του εικόνα. Ο κόσμος δεν ψήφισε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.  Και βέβαια όχι, γιατί τις αγνοούσε. Έλα όμως που και αυτών οι πολιτικές θέσεις ήταν, μέσες άκρες, ίδιες με τις θέσεις του αρχηγού. Ο κόσμος ψήφισε τη διάθεση του Τσίπρα να κάνει αλλαγές; Σωστό, αλλά τι αλλαγές; Αυτές που θα επανέφεραν τη χώρα στην προ μνημονίου κατάσταση. Εξάλλου ο πρωθυπουργός δεν το έκρυψε ποτέ. Κατάργηση όλων των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων με ένα άρθρο και ένα νόμο. Αντικατάσταση όλων των στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης με τα δικά μας παιδιά τα αντιμνημονιακά. Περισσότερο και βαθύτερο κράτος. Διασφάλιση των προνομίων των συντεχνιών. Κάποιοι ψήφισαν από απόγνωση, μπας και βρουν μια δουλειά να θρέψουν τα παιδιά τους. Μόνο που δεν ήξεραν ότι ως outsiders δεν είχαν

Ξένια Κουναλάκη από την Καθημερινή Αν κάποιος έχει σταματήσει να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα τους τελευταίους τρεις μήνες και ανοίξει απότομα την τηλεόρασή του απόψε, θα διαπιστώσει ότι εδώ έχουμε καταφέρει να «παγώσουμε» τον χρόνο, γι’ αυτό κι ο πρωθυπουργός μας τείνει να γίνει η πολιτική ενσάρκωση του Μπέντζαμιν Μπάτον, του λογοτεχνικού ήρωα από το ομώνυμο διήγημα του Φιτζέραλντ, που όσο περνούσε ο χρόνος έμοιαζε νεότερος. «Μια ανάσα πριν τη συμφωνία», «στην τελική ευθεία», «γράφονται οι τελευταίες λεπτομέρειες», έχουν εξαντληθεί τα δημοσιογραφικά κλισέ για να περιγράψουν αυτήν την αχρονική μαύρη τρύπα, στην οποία έχουμε πέσει μέσα και δεν κινείται τίποτα. Εδώ και τρεις μήνες περιμένουμε ένα τρομερά κρίσιμο Γιούρογκρουπ, στο οποίο τελικά βγαίνει μια διεκπεραιωτική ανακοίνωση που παραπέμπει το ζήτημα σε μια ακόμη κρισιμότερη Σύνοδο Κορυφής. Τα «αγκάθια» είναι πάντα τα εργασιακά και το ασφαλιστικό, απ’ όταν ήταν υπουργός ο Τάσος Γιαννίτσης, αν δεν με απατά η μνήμ

της Ντόρας Τσικαρδάνη από τη Μεταρρύθμιση Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, χωρίς να αδικήσει το μέγεθος του ανθρώπου. Ακόμα δυσκολότερο όταν, χάριν μνημοσύνου, γράφονται πολλά από πολλούς, υπακούοντας στη σύμβαση που θέλει τους νεκρούς δικαιωμένους και τους ζώντες τεθλιμμένους. Η άλλη επιλογή όμως, είναι η σιωπή. Και αυτή είναι μάλλον ανάρμοστη. Είχα την τύχη και την ευτυχία λοιπόν στη ζωή μου, να βρεθώ με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και να συνυπάρξω μαζί του στην ξέφρενη πορεία της δικής μας αριστεράς. Τον πρωτογνώρισα στην ΕΑΡ, όπου τον θυμάμαι, να δηλώνει σοσιαλδημοκράτης. Τον θυμάμαι, να επαναλαμβάνει τη δήλωση αυτή στο παλλόμενο κοινό του πρώιμου ΣΥΝ, ανταποκρινόμενος σε κείνες τις συνομιλίες με τους διαφωνούντες μαζί του, που μόνον εκείνος ήξερε να διεξέρχεται κερδισμένος. Τον θυμάμαι, να εισηγείται το «όχι» στην εκτροπή του Αχελώου, απόφαση σταθμό του ΣΥΝ, που του στοίχισε σε μεγάλο βαθμό τη στήριξή του στη Θεσσαλία. Αργότερα, να επιχειρηματ

του Τά σου Αβραντίνη από την Athens Voice Σύγχρονες μελέτες ανθρωπολόγων  αποδεικνύουν ότι για ένα διάστημα στην ιστορία ο σύγχρονος άνθρωπος συνυπήρξε με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ πριν ο τελευταίος εξαφανιστεί. Ο ιστορικός του μέλλοντος στα θέματα εκπαίδευσης θα αποδείξει κάτι αντίστοιχο, ότι στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα συνυπήρξαν δύο είδη ανθρώπων χωρίς «γενετική» συγγένεια. Αυτοί που επιθυμούσαν η χώρα να ενταχθεί στο διεθνές εκπαιδευτικό γίγνεσθαι και να παρακολουθεί τις παγκόσμιες αλλαγές και εξελίξεις κι εκείνοι που αντιστέκονταν υπεραμυνόμενοι ενός κλειστού ανελεύθερου κρατικού συστήματος μηδενικών επιλογών, το οποίο εξυπηρετούσε το κυρίαρχο στη χώρα κρατικοδίαιτο πελατειακό-κομματικό μοντέλο εξουσίας. Οι τελευταίοι έφθασαν στο σημείο να αρνηθούν τις εφαρμογές της τεχνολογικής προόδου στην εκπαιδευτική διαδικασία  γράφοντας  επί λέξει: «Η διδακτική σχέση είναι σχέση ενσώματη. Δεν περιορίζεται σε λόγια, αλλά περιλαμβάνει τον τόνο, την ένταση, το χρώμα και

Της Μιράντας Ξαφά από την Καθημερινή Για τις χώρες που έχουν χάσει την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, η λιτότητα δεν είναι επιλογή. Είναι αναγκαία συνθήκη για την επιστροφή στη φερεγγυότητα. Η δημοσιονομική πολιτική αποτελεί εργαλείο για να επιτευχθεί η βιωσιμότητα του χρέους, όχι για να αυξηθεί η ζήτηση με δανεικά. Η κυβέρνηση έχει θέσει αντικρουόμενους στόχους: να τερματιστεί η λιτότητα και να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα που είναι απαραίτητο για να πληρώνεται έστω ένα μέρος των τόκων χωρίς δανεικά. Ελπίζει σε πολιτική συμφωνία χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι χωρίς συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο δεν πρόκειται να συναινέσουν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης σε εκταμίευση της δόσης. Εχοντας φτάσει σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο υποχρεώνοντας τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και άλλους δημόσιους φορείς να μεταφέρουν τα ρευστά τους διαθέσιμα στον λογαριασμό του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδος. Να κερδίσει όμως χρόνο προς τι; Οι πιστωτές δεν πρόκειται να ρίξου

του Γιάννη Παντελάκη από το protagon Στο μικρό επεισόδιο με τον πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ Καλφαγιάννη, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά συμπυκνώνεται και το μεγάλο «κόλπο» του κόμματος για να ξεφύγει από το μίζερο 3% και να φτάσει στην εξουσία. Και, κυρίως, περιγράφεται αυτό που εν μέρει συμβαίνει τώρα και σε μεγαλύτερο βαθμό θα επεκταθεί όσο κυλάει ο χρόνος. Ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής, μετά το πρωτοφανές και αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ, έγινε δεκτός στην ανοικτή αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ούτε το κόμμα αυτό στο παρελθόν είχε την καλύτερη αποψη γι' αυτόν ούτε ο ίδιος είχε ιδιαίτερη σχέση με το κόμμα. Στην απορία πολλών γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τότε δέχτηκε να συγχρωτίζεται μ' ένα πρόσωπο ταυτισμένο και με άλλες κομματικές επιλογές, αλλά και με αρνητικό συμβολισμό από την πορεία του στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, οι απαντήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως τώρα προέχει να φύγει η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και στην προσπάθεια αυτή

Του Σάκη Μουμτζή  Ο υπουργός εθνικής οικονομίας είναι λάτρης της θεωρίας των παιγνίων, μιάς θεωρίας που αποβλέπει στην χρήση του ορθολογισμού των μαθηματικών στην διαχείριση και επίλυση μη μαθηματικών προβλημάτων. Η ίδια η θεωρία υποθέτει πως ο ορθολογισμός έχει διαφορετικό νόημα σε κάθε παίκτη –ατομικό ή συλλογικό– που εξαρτάται από πλήθος εσωτερικών παραγόντων (προσωπικότητα, παιδεία, ιστορικές καταβολές, κλπ). Πάντως υπάρχουν σταθερές, που η απουσία τους καθιστά μίαν συμπεριφορά ανορθολογική. Στην περίπτωσή μας, σε πλειάδα κυβερνητικών στελεχών, όσο και να διαστείλουμε την έννοια του ορθολογισμού, δεν βρίσκουμε ψήγματά του ούτε στην σκέψη τους ούτε στην συμπεριφορά τους. Ο υπουργός εθνικής οικονομίας διακρίνεται για έναν ιδιόμορφο ορθολογισμό που χαρακτηρίζει και όλες τις κινήσεις της διαπραγματευτικής ομάδας στην οποία τυπικά προΐσταται. Θα προσπαθήσω λοιπόν να υπαγάγω τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων, στην θεωρία των παιγνί

του Γιάννη Λάσκαρη από τη Μεταρρύθμιση Αν με ρωτούσε κάποιος που ψάχνει στα μνημόνια την αιτία της κακοδαιμονία μας,  ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, θα του απαντούσα παραφράζοντας την φράση τον Μπίλ Κλίντον :  «Είναι η Παιδεία,  ηλίθιε»… Η  άποψή μου αυτή ενισχύθηκε παρακολουθώντας την εμμονή της Κυβέρνησης να κατεδαφίσει και τα τελευταία υπολείμματα του νόμου Διαμαντοπούλου, που με συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε η Βουλή πριν τέσσερα χρόνια.  Αλήθεια , αναλογίστηκε κάποιος από τους εκπαιδευτικούς φωστήρες της «αριστερής»  μας κυβέρνησης , ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της μόρφωσης των παιδιών μας;  Μήπως είναι η καλλιέργεια του Μαρξισμού- Λενινισμού  και η καταδίκη του καπιταλισμού; Μήπως η αγωνιστικότητα των φοιτητών  στις πλατείες και στα καταληφθέντα πανεπιστήμια και σχολεία ; Μήπως η αποστροφή προς την επιχειρηματικότητα , την οικονομική πρόοδο και την έρευνα; Μήπως η καταγγελία της αριστείας και ο εθισμός  των αυριανών πολιτών στην μετριότητα

Plamen Tonchev από το The books' journal Εικάζω ότι, ύστερα από τέσσερις μήνες στο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται πλέον τις θέσεις και τα επιχειρήματα των πιστωτών και των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας. Και θέλω να πιστεύω ότι έχει αντιληφθεί ποια είναι η θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Θα ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως αν δεν είχε πάρει είδηση πώς έχουν τα πράγματα. Ωστόσο, δυσκολεύεται ακόμη να αποδεχθεί την πραγματικότητα και υποσυνείδητα προσπαθεί να τη διαστρεβλώσει, για να την προσαρμόσει στις δικές του φαντασιώσεις. Σε μια παρόμοια περίπτωση, στην ταινία του Σκορσέζε  Shutter Island  ( Το νησί των καταραμένων ), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έπλαθε στο μυαλό του διάφορα απίθανα σενάρια προκειμένου να καθυστερήσει την επώδυνη αποδοχή της ενοχής του.   Στην τελική ευθεία προς τη σύναψη μιας επώδυνης συμφωνίας με τους πιστωτές, διατυπώνεται από πολλούς η άποψη ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να κάνει μια στροφή προς το ρεαλισμό, αλλά δεν το

του Παναγιώτη Γκλαβίνη από το Capital Αν υπήρχε τρόπος να μεταφερθούμε δέκα χρόνια μπροστά και να κοιτάξουμε πίσω στις μέρες που ζούμε σήμερα, το πιο σίγουρο είναι πως θα βλέπαμε τελικά ότι δεν τη γλυτώσαμε αυτή τη φορά.. Και θα μας φαινόταν τόσο φυσιολογικό κάτι τέτοιο, που θ’ αναρωτιόμασταν πόσο αφελείς μπορούσαμε να ήμαστε τις μέρες αυτές, ώστε να πιστεύουμε ακόμη σ’ ένα θαύμα, αντί να παραδοθούμε στο μοιραίο ή και να προετοιμαστούμε γι’ αυτό. Κι όμως! Ακόμη και σήμερα, το βασικό σενάριο όσων αποφασίζουν για μας δεν είναι το Grexit, αλλά η διάσωσή μας εντός του Ευρώ. Πέντε χρόνια μετά το Καστελόριζο, η κυρίαρχη σχολή σκέψης στην Ευρώπη, που πάντα πίστευε πως, χάριν του Ευρώ, η Ελλάδα έπρεπε να σωθεί με όποιο κόστος, δεν έχει ακόμη ηττηθεί από την αντίπαλη σχολή, που πρεσβεύει πως, χάριν του Ευρώ και πάλι, η χώρα θα πρέπει να αφεθεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.  Η πρώτη φοβάται τις απρόβλεπτες συνέπειες που θα είχε ένα Grexit για τη Ζώνη του Ευρώ, ενώ η δεύτερη, την τρωθ

του Θόδωρου Σούμα   Την τελευταία εικοσαετία, εμφανίστηκε στην Ελλάδα ένα κινηματογραφικό ρεύμα νέων σκηνοθετών. Θα ασχοληθούμε εδώ με την πρώτη γενιά του ρεύματος. Οι νέοι σκηνοθέτες, στην πλειονότητά τους, υιοθετούν μια αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος. Οι δυναμικότεροι νέοι κινηματογραφιστές προσπαθούν να διηγηθούν με επάρκεια και στιβαρότητα τις ιστορίες τους, να ενστερνιστούν την αφηγηματική μυθοπλασία και τη βατή αφήγηση μιας ιστορίας.   Ο κινηματογράφος των νεότερων είναι, δηλαδή, συνήθως μυθοπλαστικός κι αφηγηματικός, και ακολουθεί, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τους αφηγηματικούς κανόνες. Μάλλον είναι περισσότερο επηρεασμένος από τον αφηγηματικό αμερικάνικο {κλασικό ή ανεξάρτητο} και το μυθοπλαστικό ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Πρόκειται κυρίως για ταινίες καταστάσεων και χαρακτήρων. Φυσικά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, π.χ. ο Φραντζής. (Μα και ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και αναγνωρίσιμους σκηνοθέτες της δεύτερης γενιάς, ο Γ. Λάνθιμος, που φέτος έφθα