μη μαδας τη μαργαριτα

  Το Υπουργείο Παιδείας δημοσίευσε ένα Σχέδιο (17 σελίδων) για τις νέες «Δομές Υποστήριξης του Εκπαιδευτικού Έργου» που θέλει να οργανώσει. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι ένα σπουδαίο κείμενο με εξαιρετικό βερμπαλισμό που έχει τρεις στόχους: (α) Να ελέγξει απόλυτα την ελληνική εκπαίδευση, ισοπεδώνοντάς την τελείως. (β) Να οργανώσει δομές με τους κατάλληλους κομισάριους (γ) Να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τα κομματικά στελέχη. Δεν αισθάνθηκα πως μπορώ να κάνω κριτική σε τέτοια βαθυστόχαστα κείμενα γιατί σε όλη τη ζωή μου ασχολήθηκα με την επιστήμη της εκπαίδευσης, έχοντας ως βάσεις τον Πιαζέ, τον Μπρούνερ και τον Ντεκρολί. Και δεν είχα ποτέ μου μαθητεύσει σε κομμουνιστικές διαδικασίες για να μάθω πώς μπορείς να λες υπέροχες φράσεις που οδηγούν στον απόλυτο έλεγχο των μαζών. Αφού, όμως, κατάφερα να ξεπεράσω το σοκ και την (άσκοπη) κούραση που μου προκάλεσε η ανάγνωση της προτεινόμενης από το Υπουργείο Παιδείας νέας «Δομής της εκπαίδευσης», μπορώ να θέσω ...

Θα έχετε προσέξει πως στις αλλεπάλληλες απόπειρες μεταρρύθμισης του εκπαιδευτικού μας συστήματος, εμφανίζονται νέοι όροι και ιδέες, τις οποίες αρχικά ασπαζόμαστε ενθουσιωδώς, εν συνεχεία τις υλοποιούμε μερικώς και στο τέλος τις αποστρατεύουμε αδόξως και άνευ αξιολογήσεως, για τα όποια αποτελέσματα της όποιας εφαρμογής τους. Ο τρέχων λοιπόν συρμός νέων ιδεών, δρομολογημένος στις εξαγγελίες υπουργών και στα εκπαιδευτικά προγράμματα κομμάτων και φορέων επισημαίνει: * Πρώτον, τη μεγάλη ποσότητα ύλης με την οποία επιβαρύνονται οι Έλληνες μαθητές  και δεύτερον * την ανάγκη για την εισαγωγή μεγαλύτερου αριθμού μαθημάτων επιλογής, σε σχέση με το παρελθόν, ώστε ο μαθητής να μπορεί να επιλέγει αντικείμενα που άπτονται των κλίσεων και των ενδιαφερόντων του. Για το πρώτο λοιπόν, επιθυμώ να διαβεβαιώσω πως, στην έκταση και στον τομέα που μπορώ να γνωρίζω - η σχολική ύλη δεν είναι μεγαλύτερη στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα από αυτήν των ξένων. Μια ματιά μόνο στα προγράμμα...