Κρίση και κοινωνική αριστερά

H οργισμένη απάντηση στις δηλώσεις Δασκαλόπουλου από όλο το πολιτικό φάσμα και οι αναφορές στη Δημοκρατία και άλλα εύηχα και υποκριτικά δεν έγιναν φυσικά λόγω ευθιξίας. Ούτε απλά για επικοινωνιακούς λόγους. Έγιναν για να σκοτιστεί η ουσία των δηλώσεων, δηλαδή τα πολιτικά και κυρίως οικονομικά ερωτήματα που ανέκυψαν.

Ο ΣΕΒ βάζει θέματα στην κυβέρνηση και στα πολιτικά κόμματα και αυτά φεύγουν οργισμένα από την αίθουσα της εξέτασης, ή απαντούν εκτός θέματος.

Τουλάχιστον τα κόμματα που κυβέρνησαν και συνεργάστηκαν με τους διαπλεκόμενους, όπως τους απεκάλεσαν βιομηχάνους , δε νομιμοποιούνται να οργίζονται. Μαζί στήσανε το party της μεταπολίτευσης. Ανέχθηκαν την εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή και τη διευκόλυναν με τα φορολογικά συστήματα, τους πονηρούς κώδικες και το ¨κατάλληλο¨ προσωπικό. Ενθάρρυναν την έξοδο των επιδοτήσεων στις οff shore εταιρίες, αφού αρνήθηκαν τον έλεγχο. Ανέχθηκαν τις υπερκοστολογήσεις των εθνικών προμηθευτών του δημοσίου με το αζημίωτο. Συναγελάστηκαν με τους υπαλλήλους τους στα κανάλια των διαπλεκομένων και τα χρησιμοποίησαν για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Τέλος, ακόμα στήνουν και ξεστήνουν εξεταστικές επιτροπές αναζητώντας ροές βρώμικου πολιτικού χρήματος.  Με λίγα λόγια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κυβέρνησαν μαζί με το κεφάλαιο και μάλιστα με το πιο βρώμικο κομμάτι του. Του ΣΕΒ γιατί του την πέφτουν τώρα;

Ο ΣΕΒ ζητάει αναπτυξιακό νόμο, επιδοτήσεις επενδυτικών σχεδίων και περιορισμό του Δημοσίου. Δουλειές θέλει να κάνει στην πραγματική οικονομία. Να επενδύσει με τη βοήθεια κοινοτικών κεφαλαίων, όπου νομίζει ότι θα έχει το μεγαλύτερο κέρδος και να πασχίσει να βγάλει τα προβλεπόμενα και κάτι παραπάνω. Τουλάχιστον έτσι λέει. Καπιταλισμό έχουμε, έτσι δουλεύει το σύστημα.

Όταν έχεις 12% ανεργία και προβλέψεις για αύξηση μέχρι και 20% τα επόμενα δύο χρόνια, πως περιμένεις να τη μειώσεις, αν δε γίνουν επενδύσεις;

Τον πρωτογενή τομέα φρόντισες να τον μαραζώσεις, οι επιδοτήσεις τελειώνουν, το 2012 ανοίγει η αγορά σε αγροτικά προϊόντα και εκτός Ευρωζώνης.

 Τον τουρισμό που θεωρήθηκε ως βαριά βιομηχανία φρόντισες να τον απαξιώσεις, αφήνοντας την οικονομία της αρπακτής να σε δυσφημίσει . Το εφοπλιστικό κεφάλαιο απασχολεί ξένους. Η γενικότερη οικονομική συγκυρία είναι δύσκολη. Το ΔΝΤ σου επιβάλει περιορισμό μισθών και συντάξεων και τον αποδέχεσαι, αλλά αυτό προμηνύει ύφεση και το ξέρεις. Ο τριτογενής τομέας που είναι ο πιο ανεπτυγμένος αρχίζει να έχει πρόβλημα και θα δεχθεί όλο το βάρος της ύφεσης στο μέλλον. Άρα από πού περιμένεις να κινηθεί η οικονομία, αν όχι από την βιομηχανική παραγωγή, δηλαδή τη μεταποίηση, το εμπόριο και τις εξαγωγές; Για να εισπράξεις φόρους, να έχει έσοδα.

Άκου λοιπόν την πρόταση και ζήτα να μάθεις που το πάει ο ΣΕΒ.

Από το 1989 έχει συρρίκνωση  του μεριδίου της μεταποίησης ως ποσοστού του ΑΕΠ. Το 1970 ήταν 20% του ΑΕΠ, το 2000 10%. Ξένες επενδύσεις δεν γίνονται, που είναι η Pirelli, η Shell και η  BP φύγανε το καλοκαίρι του 2009, η μεταλλουργία και η κλωστοϋφαντουργία μας άφησαν χρόνους, εταιρίες φεύγουν συνεχώς για την Ανατολική Ευρώπη αναζητώντας μεγαλύτερα κέρδη. Η βιομηχανία ζορίζεται και δημιουργεί ανεργία. Και συ πως θα θρέψεις τα παιδιά σου; Με το να τους λες λαμόγια, βρήκες δουλειά; έλυσες το πρόβλημα;

Το κόλπο που είχες βρει να διορίζεις του άνεργους στο δημόσιο και να ξαναπαίρνεις την εξουσία στόμωσε, δεν δουλεύει. Τους πλήρωνες με δανεικά και τώρα οι δανειστές σου βάλανε ΔΝΤ και στο παγώσανε. Πως θα βγεις από την κρίση;

Αν ο ΣΕΒ ζητάει να στηθούν νέες απάτες με τα χρήματα της σωτηρίας, στο χέρι σου είναι αν θα του το επιτρέψεις. Αν ο ΣΕΒ θέλει να συνεχίσει να κλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία ή να καταστρέφει το περιβάλλον, στο χέρι σου είναι αν θα του το επιτρέψεις. Γι’ αυτό υπάρχεις εκεί για να κυβερνάς συνετά, όχι για να διαπλέκεσαι και να πλουτίζεις ατομικά.

Σήμερα μπορείς  να ενθαρρύνεις επενδύσεις εντάσεως εργασίας εκεί που αποδεδειγμένα υπάρχει ζήτηση και ανάλογο κέρδος. Στόχος σου το ποιοτικό και όχι φθηνό προϊόν. Προσανατόλισε την παραγωγή σε κλάδους που θα στηρίζονται στην καινοτομία. Στρέψε την αγροτική παραγωγή σε προϊόντα της μεσογειακής διατροφής που έχουν ζήτηση στο εξωτερικό. Φτιάξε εδώ τεχνολογία στα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες. Εκμεταλλεύσου το καλό κλίμα σου και   υποστήριξε υπηρεσίες υγείας σε ξένους συνταξιούχους. Αναμόρφωσε εδώ και τώρα το φορολογικό σύστημα και τις δημόσιες υπηρεσίες ελέγχων, ώστε να ελκύσεις ξένα κεφάλαια, διευκόλυνε το «επιχειρείν», τόνωσε την ανταγωνιστικότητα. Κάνε κάτι εκτός από τα να τσακώνεσαι και να λες μεγάλα λόγια. Άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, ρίξε τα κόστη στις μεταφορές, τέλειωνε με τη γραφειοκρατία. Δώσε ζωή στην επαρχία με την περιφερειακή ανάπτυξη.

Ο κόσμος θέλει να δουλέψει, δεν έχει άλλο τρόπο για να τραφεί. Διαφορετικά θα στο κάψει κάποια στιγμή στ΄ αλήθεια, όχι στα λόγια. Κάνε την υπέρβαση, τώρα όχι αύριο, μόνο έτσι θα πετύχεις κοινωνική συνοχή.

Και η Αριστερά κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβει ότι ο ρόλος της είναι να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους και ψωμί τους. Οι 200000 οργισμένοι συμπολίτες μας δεν ανέστειλαν την ψήφιση των μέτρων, όπως ήταν γνωστό σε όλους. Αύριο θα περάσει και το ασφαλιστικό, τα όποια κεκτημένα των εργαζομένων δίκαια ή άδικα συντρίβονται εκ των πραγμάτων. Η αριστερά δεν έχει τη δυνατότητα να τα ανατρέψει, αλλά ούτε και να προτείνει κάτι συγκεκριμένο για το ξεπέρασμα της κρίσης που να είναι εφικτό. Το να αναδείχνει το κεφάλαιο ως θύτη δεν κρύβει την αμηχανία της. Ο ταξικός χαρακτήρας της κρίσης δεν είναι η απάντηση στην ανεργία. Η επένδυση στην κρίση μπορεί να δώσει πρόσκαιρα οφέλη ( που δεν δίνει) αλλά δεν απαλύνει τις συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας. Η κραυγή «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» δεν ανακουφίζει κανένα. Γράφει στην Αυγή η Τασία Χριστοδουλοπούλου:

Ας είμαστε πιο φειδωλοί στις προτάσεις, πιο σοβαροί στις αναλύσεις και πιο συλλογικοί στη δράση. Η αντιστοίχησή μας με την πραγματικότητα επείγει. Όχι γιατί δεν λέμε σωστά πράγματα. Αλλά γιατί αυτά που λέμε δεν έχουν ιεράρχηση, συστηματική αναζήτηση κοινωνικών υποδοχέων μαζικής κλίμακας και δεν έχουν συνοχή και διάρκεια.

Από το αίτημα της στάσης πληρωμών με έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ή χωρίς έξοδο ή από το αίτημα της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους ή το γενικό να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν ή μέχρι το αίτημα για σοσιαλισμό, η καταγραφή της αμηχανίας αποτελεί την κοινή συνισταμένη όλων των προτάσεων. Κι όμως αυτή η αμηχανία, ενώ θα έπρεπε να μας προβληματίζει, εν τούτοις παράγει αυτάρκεια και ανταγωνισμό, ίσως ως καμουφλάζ.

Έρχονται δύσκολες μέρες και η Αριστερά πρέπει να οργανώσει την επιμελητεία της.

- Καταρχήν να πει ναι στις προτάσεις για πραγματικές επενδύσεις και να φροντίσει να ελέγξει με κάθε τρόπο τη λειτουργία τους με γνώμονα το δίκιο των εργαζομένων και το σεβασμό στο περιβάλλον. Και όπως λέει και ο LLS, τι θα βρει να κοινωνικοποιήσει η Αριστερά, όταν θα έρθει στην εξουσία, με το καλό;

- Να επιστρατεύσει τα δίκτυα των συνδικαλιστών και των μελών της για την αναμόρφωση του δημόσιου τομέα, την πάταξη της διαφθοράς και της σπατάλης, τη λειτουργικότητα. Αν ο αριστερός δεν πρωτοστατήσει για τη σωστή δημόσια λειτουργία, δεν δώσει το παράδειγμα, τότε ποιος θα το κάνει, το λαμόγιο;

Να εμπνεύσει τα μέλη της στην αλληλοβοήθεια. Στα πραγματικά δύσκολα για την αριστερά μεταπολεμικά χρόνια, οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ γιατροί παρείχαν δωρεάν υπηρεσίες στους ανήμπορους.

Το ίδιο και οι αριστεροί δημοτικοί άρχοντες, οι δάσκαλοι, οι φοιτητές, οι καθηγητές, οι επιτηδευματίες. Γεννήθηκα μέσα σε ένα τέτοιο αριστερό περιβάλλον και τα έζησα. « Αυτό για σένα σύντροφε». Τότε που οι αριστεροί δεν λέγανε πολλά, αλλά έκαναν. Τότε που οι θεωρίες ήταν άγνωστες και οι πράξεις γενναίες.

- Να οργανώσει ανταλλαγές αντικειμένων ( ρούχων, επίπλων κλπ) και επιδιορθώσεις και να επιτελέσει έτσι και ένα οικολογικό έργο.

Να πιέσει για τη διάλυση των καρτέλ και την απελευθέρωση των μεταφορών ώστε να πέσουν οι τιμές βασικών αγαθών.

Αν χρειασθούν απεργίες, προβλέπεται απεργιακό ταμείο για τους αδύνατους; Είναι εύκολο καλοζωισμένοι συνδικάλες να ζητούν θυσίες από τους εργαζόμενους. Το μεροκάματο όμως που θα χάσει ο διπλανός μας μπορεί να είναι το γάλα του παιδιού του. Απορώ πως ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ δεν το έχει βάλει σε εφαρμογή, έστω και για επικοινωνία.

 Να πάρει η Αριστερά το παιχνίδι στα χέρια της, να νιώσει ο αμέτοχος της πολιτικής πως μια κοινωνική δύναμη τον στηρίζει, όχι μόνο στις φωνές, αλλά και στη ζωή.

Αυτές είναι απλώς λίγες προτάσεις για μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Απαιτούν συμμετοχή και δράση στην πραγματική ζωή, όχι στις συνεδριάσεις και τα αχτίφ. Απαιτούν από τους ηγέτες της να βγουν πρώτοι στα πραγματικά οδοφράγματα, να δώσουν το παράδειγμα. Αυτές οι δράσεις γεννάνε τα λαϊκά κινήματα και όχι οι σπασμένες τζαμαρίες, η τα λίγα λεπτά στην ΤV και οι πύρινοι λόγοι στη βουλή.

Αν τώρα η απάντηση σ΄ αυτά  είναι ότι «είναι ασπιρίνες για να θεραπεύσουν τον καρκίνο του καπιταλισμού», τότε να μην εκπλαγούμε όταν ο φασισμός πάρει τα ηνία σε ένα καθεστώς γενικευμένης ανομίας.