Μια νέα ιδεολογία απλώνεται πάνω από την επικράτεια




Η διεθνής οικονομική κρίση, η εγχώρια κρίση του χρέους και των ελλειμμάτων και τα μέτρα που επέβαλε η ΕΕ και το ΔΝΤ στη χώρα μας άνοιξαν ένα μεγάλο κύκλο αντιπαραθέσεων και οξύτατων αντιμαχιών μεταξύ των πολιτών, των πολιτικών κομμάτων και των οικονομολόγων. Όπως συνήθως τέθηκαν αδρά διλήμματα. Σύμφωνα με την Αριστερά (KKE, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) αν καταφέρεσαι κατά του μνημονίου οφείλεις να καταφέρεσαι και κατά κάθε μεταρρύθμισης των στρεβλών δομών και παθογόνων διαδικασιών του κράτους και της κοινωνίας. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του Μνημονίου ( ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη), οι επιλογές του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι η μόνη λύση για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και την καταστροφή. Σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα. Δεν μας λένε μόνο για ποιους; για όλους; για κάποιους; Ταυτόχρονα οι ειδικοί ερίζουν ανάμεσα στην πτώχευση και στην αναδιάρθρωση του χρέους, στην παραμονή ή στην έξοδο από την ευρωζώνη και πάει λέγοντας. Ότι διατυπώνεται έχει την επίφαση της επιστημονικότητας και τη βάση του στην πολιτική θέση του κάθε αναλυτή.

Έχω την εντύπωση ότι η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί, δεν είναι δεδομένη και δεν πρόκειται να βρεθεί, αν οι εξελίξεις δεν μας τροφοδοτήσουν και με νέα δεδομένα. Δεν ξέρω, αν υπάρχει μια σωστή άποψη, αν οτιδήποτε θα μπορούσε να εφαρμοστεί, προκαλώντας τις ανάλογες συνέπειες στους πολίτες της χώρας και της Ευρώπης. Τι συμπεραίνω εγώ από τα μέχρι τώρα δεδομένα, που είμαι ένας μέσος πολίτης, χωρίς σπουδές οικονομίας;

Από το 80 και μετά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ πολιτεύτηκαν με δύο βασικά κριτήρια.

1. Ενίσχυση των χαμηλών στρωμάτων (μη προνομιούχων) με σειρά αποσπασματικών  παροχών σε κρίσιμες, για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους, κοινωνικές ομάδες ( αγρότες, επιλεγμένες υπαλληλικές ομάδες του δημόσιου και των ΔΕΚΟ, κλπ).

2. Ανοχή στην ασυδοσία και νομιμοποίηση του μεταπρατικού και πειρατικού κυρίως κεφαλαίου μέσω της απορρόφησης των κοινοτικών πόρων και επιδοτήσεων, των προμηθειών, των δημόσιων έργων και βέβαια της εκτεταμένης φοροαπαλλαγής. Αντιθέτως η υγιέστερη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, δυσκολεύτηκε ποικιλοτρόπως έτσι ώστε να αναγκαστεί να διαπλεχθεί με τα κόμματα και το κράτος για να διαβεί το κατώφλι της ανοχής και να επιβιώσει. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο ισχυρό, διεθνές και εξωστρεφές  ωφελήθηκε τα δέοντα, προσφέροντας όχι ανάλογα στην εγχώρια ανάπτυξη.


Η πολιτική αυτή στήριξε και στηρίχτηκε από δύο μηχανισμούς:

 Τη δόμηση ενός αειφόρου πελατειακού συστήματος και όχι μιας δίκαιης κοινωνικής πολιτικής. Μοιραία ένα τέτοιο σύστημα γεννά στρεβλώσεις, δυσλειτουργίες, μαφίες συντεχνιακού τύπου, καταχρήσεις, και βέβαια εκτεταμένη διαφθορά κάθε ποιότητας και ποσότητας.
Μοίρασε όμως χρήμα, εκπλήρωσε τα όνειρα της μεζονέτας και του εξοχικού. Δηλαδή μοίρασε ψωμάκι σε πολλούς μικρούς, ενώ οι μεγάλοι έκαναν party. Όμως το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του (Πουλικάκος).
Η χρυσή εποχή αυτού του μηχανισμού ήταν οι κυβερνήσεις του Α . Παπανδρέου.

Ταυτόχρονα, ομάδες οικονομικά ισχυρές που δραστηριοποιούνται στις εισαγωγές, εξοπλισμούς, ΜΜΕ και κατασκευές απέκτησαν τεράστιο πλούτο εις βάρος της κοινωνίας και του κράτους διαγουμίζοντας δημόσια αγαθά.  Κυρίως όμως απέκτησαν πολιτική δύναμη ώστε να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους ως εθνική οικονομική πολιτική και ως εθνική ιδεολογία. Δεν διαπλέχθηκαν απλά με την εξουσία, την υποκατέστησαν. Είναι ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός, που συνδυάστηκε με την είσοδο στο Ευρώ, την άνοιξη του Χρηματιστηρίου, τα χαμηλά επιτόκια, τα φτηνά δάνεια. Η αντίστοιχη χρυσή εποχή αυτού του μηχανισμού ήταν οι κυβερνήσεις Σημίτη.
Οι κυβερνήσεις Καραμανλή διδάχθηκαν τα δέοντα από τους προκατόχους τους και συνέχισαν να μαγειρεύουν με ένα μείγμα των ίδιων υλικών δίνοντας, ξεδιάντροπα, έμφαση στον προσωπικό συμφέρον. Ήταν όμως άτυχες γιατί βρέθηκαν στη δίνη ενός παγκόσμιου οικονομικού κυκλώνα και διαλύθηκαν μαζί με τη χώρα.

Η εισροή χρήματος κυρίως από Ευρωπαϊκά και λιγότερο από ιδιωτικά κονδύλια επέφεραν άνιση ανάπτυξη, και διαμόρφωσαν νέα ιδεολογία που αντικατέστησε την ιδεολογία της εθνικοφροσύνης και του αντικομμουνισμού.

Η άνιση ανάπτυξη διαμορφώθηκε  από τις δυνάμεις που τη διαχειρίστηκαν. Η Ελλάδα απέκτησε δρόμους αλλά όχι σιδηρόδρομους, γήπεδα αλλά όχι λιμάνια, νοσοκομεία αλλά όχι ορθολογικό σύστημα υγείας, σχολεία και πανεπιστήμια αλλά όχι σοβαρή παιδεία, όπλα και φρεγάτες αλλά όχι διεθνή διαπραγματευτική δύναμη, δυνατό λιανικό εμπόριο, αλλά όχι ποιότητα ζωής και πάει λέγοντας. Απέκτησε ότι μπορούσε να μεταφραστεί σε άμεσο υλικό ή πολιτικό κέρδος των δυνάμεων που την εξουσίαζαν και την εξουσιάζουν. Δεν είναι απλά και μόνο η πλουτοκρατία. Είναι και ο x δήμαρχος, ο y συνδικαλιστής ο z δημόσιος λειτουργός, η f κοινωνική ομάδα που δεν είναι πλουτοκράτες, αλλά ιμάντες διαβίβασης εντολών για τη σωστή λειτουργία της μηχανής. Ο ρόλος τους είναι σημαντικός γιατί είναι εκτεθειμένοι άμεσα στην κοινή γνώμη και συμβάλλουν στη διαμόρφωση ιδεολογίας.

Αποθέωση του ατομικού συμφέροντος, απαξίωση της εργασίας ως κοινωνικής αξίας, αλλεργία στις αλλαγές, ενοχοποίηση για όλα τα δεινά του ξένου, είτε αυτό είναι η ΕΕ, είτε ο μετανάστης. 

Ταυτόχρονα η σταδιακή μείωση του λόγου έσοδα / έξοδα, των οικονομικών του κράτους, επέβαλε τεράστιους δανεισμούς, αύξησε τα χρέη και τα ελλείμματα, συνδυάστηκε με την παγκόσμια κρίση  και επέβαλε  την ανάγκη έκτακτων μέτρων. Έτσι φτάσαμε στην επιτήρηση και στο ΔΝΤ. Εδώ όμως κάτι σοβαρό και μεγάλο επιχειρείται.
Η ανάγκη των μεταρρυθμίσεων είναι φανερή, μόνο οι πολιτικοί μύωπες του αριστερισμού δεν τη βλέπουν.
Με όχημα όμως την ανάγκη αυτή επιχειρείται  μια άλλη οικονομική πολιτική που έχει ως δομικά στοιχεία, τη μείωση του κόστους εργασίας και τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Κοινώς ανατρέπονται κοινωνικές δομές ανεξάρτητα από την όποια παθογένειά τους με στόχο τη διατήρηση των κερδών του κεφαλαίου και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης του κόσμου της εργασίας. Η ασκούμενη πολιτική δεν έρχεται να διορθώσει μόνο κακώς κείμενα, αλλά και να εξουθενώσει αδύναμες κοινωνικές ομάδες, ενώ ταυτόχρονα δεν φαίνεται να τηρεί και τους κανόνες της σύγχρονης καπιταλιστική θεωρίας, δηλαδή, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, αναδιανομή, άρα αναπαραγωγή. Τα μέτρα μπορεί να μειώνουν το δημόσιο χρέος, αλλά οδηγούν στην ύφεση και στην ανεργία, δημιουργούν κλίμα που απαγορεύει την ευδοκίμηση αναπτυξιακής πολιτικής. Είναι μια ετεροβαρής οικονομική πολιτική που προβάλλεται ως η μοναδική. Σίγουρα δεν είναι. Η παρούσα όμως κυβέρνηση την ακολουθεί, χωρίς να φαίνεται ότι έχει τη γνώση και τη δύναμη να προβάλλει κάτι διαφορετικό στα πλαίσια πάντα της κρίσης ενός καπιταλιστικού συστήματος. Φαίνεται ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πειστική απάντηση.
Ενώ βλέπουμε προσπάθειες για βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, δεν βλέπουμε δικαιοσύνη. Αντίθετα διατηρούνται τα ευγενή ταμεία ισχυρών κοινωνικών ομάδων, πυλώνων της εξουσίας (δικηγόροι, μηχανικοί, δημοσιογράφοι κα). Το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει εξίσου κάθε σύνταξη, ανεξάρτητα από το μισθό. Ενώ μειώνονται μισθοί και επιδόματα, ( συχνά κραυγαλέα), δεν γίνονται σοβαρές προσπάθειες να μειωθεί η φοροδιαφυγή μεγάλου, μεσαίου και μικρού κεφαλαίου. Ενώ τα κρατικά έξοδα συρρικνώνονται, η εκκλησιαστική περιουσία μένει στο απυρόβλητο, βλακωδώς, με το φόβο ενός πολιτικού κόστους που δεν υπάρχει. Ενώ αποκαλύπτεται σταδιακά ο σπάταλος βίος του κράτους, δεν φαίνονται να καταστρέφονται οι εστίες διαφθοράς, μονάχα λουφάζουν. Εξάλλου οι κομματικές δυνάμεις που κυβερνούν είναι λίγο δύσκολο να πριονίσουν το κλαδί που κάθονται. Ενώ αναπτύσσεται πολιτική κατευνασμού των διαφορών με την Τουρκία, δεν μειώνονται οι στρατιωτικές δαπάνες, προφανώς γιατί είναι πηγή πολλαπλών εσόδων και «εσόδων».

Μια νέα ιδεολογία πλανάται πάνω από την επικράτεια. Νέο ή παλαιό φιλελεύθερη δεν έχει σημασία. Τα στοιχεία της είναι:
Αποθέωση του «κοινωνικού συμφέροντος»  με την συνεισφορά, όμως, μόνο των αδυνάτων. 
Αναβίωση της «αξίας της σκληρής εργασίας», αν είναι να δουλεύουν μόνο οι αδύναμοι.
Επιμονή στις αλλαγές που θίγουν κακώς κείμενα, αλλά χωρίς να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, χωρίς να θίγουν κυρίαρχες  και διεφθαρμένες δομές.  
Συλλογική ενοχοποίηση, για όλα τα δεινά, χωρίς επιμερισμούς,  διακρίσεις και διαβαθμίσεις, οι οποίες εκ των πραγμάτων υπάρχουν και αν δεν αποδοθούν ακριβοδίκαια δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουν το κλίμα ομοψυχίας που ζητάει η κυβέρνηση.

Υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε;

Και όμως, μπορούμε να υπερασπιζόμαστε το δημόσιο συμφέρον, υπάρχει τέτοια έννοια και στο αριστερό λεξιλόγιο, αρκεί να υπάρχει ένα δίκαιος ιστορικός συμβιβασμός, ένα συμβόλαιο των παραγωγικών τάξεων, μια συμφωνία λύκων αν θέλετε, αλλά συμφωνία.

Και όμως, μπορούμε να ανακτήσουμε την αξία της εργασίας, να  επιβραβεύσουμε την προσπάθεια, να χρηματοδοτήσουμε την καινοτομία που σέβεται το περιβάλλον, που ελέγχει τη βιώσιμη ανάπτυξη σ΄ αυτήν τη δύσκολη φάση. Δεν ξεχνώ ότι είμαι οπαδός της ελεγχόμενης αποανάπτυξης, αλλά η αποκλιμάκωση δεν μπορεί να ξεκινήσει σε εποχή κρίσης με κίνδυνο την πλήρη κατάρρευση των εργατικών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έχει πρόσωπα, διαβαθμισμένες δυνατότητες, ιδιομορφίες από τόπο σε τόπο, αδυναμίες, ρωγμές, είναι παγκόσμιος αλλά και εθνικός, παλεύεται, αν θες να παλέψεις. Έχει νύχια, αλλά και συ δεν έχεις μόνο τη βόλτα στο Σύνταγμα με τα πανώ;

Και όμως, μπορούμε να υποστηρίξουμε αλλαγές κοινωνικά δίκαιες, που καταργούν ανισότητες και να επιβάλλουμε ανατροπές εκεί που απαιτούνται. Να οργανωθούμε από τα κάτω και από τα έξω, να μετατρέψουμε κοινωνικά κινήματα σε δομές που θα απαιτήσουν μελλοντικά θεσμική νομιμοποίηση. Μια άλλη αυτοοργάνωση δασκάλων και μαθητών στα σχολεία, μια άλλη αυτοοργάνωση των πολιτών στους Δήμους, μια άλλη αυτοοργάνωση του νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία, μια άλλη αυτοοργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το τραγικό είναι ότι η Αριστερά σε εποχές νομιμότητας επέμεινε μόνο στην καταγγελία και στην κομματική  της συγκρότηση. Όποτε θέλησε να παίξει θεσμικό ρόλο (1989-90) τα έκανε μούσκεμα. Αντίθετα δεν  προσπάθησε να εγκατασταθεί μέσα στην κοινωνία, να οργανωθεί χαλαρά ως μέρος αυτής, να διδαχθεί και να διδάξει κινηματικές πρακτικές. Της έλειψε ο ακτιβισμός και της περίσσεψε ο Λενινισμός και το κόμμα νέου τύπου.

Και όμως, μπορούμε να ανοίξουμε μια ψύχραιμη συζήτηση - έρευνα για τα αίτια της κρίσης, χωρίς προκαταλήψεις, να μετρήσουμε συμμετοχές και ευθύνες. Να δούμε τη θέση μας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και την Ένωση την ίδια, να αναζητήσουμε συμμαχίες, να επιταχύνουμε την ένταξη των μεταναστών.

Όλα αυτά πρέπει και μπορούν να γίνουν αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, να ζήσουμε ανθρώπινα, όχι καλά, ούτε καλύτερα. Εκτός και αν θέλουμε απλά να φωνάζουμε και να δηλώνουμε αυτάρεσκα τις φοβερές απόψεις μας. Ως γνωστόν, οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, ο καθένας έχει από μία. 

Σχόλια

  1. Leo
    Ουτε να σχολιάσουμε δεν μπρορούμε πια.
    Υποκλέπτεται αρμοδίως
    Ελπίζω να σε διαβάζουν και πιο κεντρικοί "παικτες" της πολιτικής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννη
    Ναι ναι με διαβάζουν όλοι οι ηγέτες, τους δίνω γραμμή εξάλλου. Τέλος πάντων καλά που είναι κι΄αυτό και δεν πέφτουμε στα ψυχοφάρμακα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ leo
    Αφού αντέχεις και τα γράφεις, πάλι καλά..
    Υπάρχουν ακόμη ζωντανές φωνές.
    Εμένα μου αρκεί να τα διαβάζω, πια..δεν πάει το χέρι μου.
    Κάτι με πονάει και σταματώ, leo.

    Είναι και ο Γιάννης, που το παλεύει:)

    Δεν είναι η κρίση οικονομική, βέβαια.

    @ L.L.S
    Γιάννη το διάβασα το ποστ σου και δεν έκανα ούτε σχόλιο. Για να καταλάβεις, πόσο με πονάνε αυτά που γράφετε..

    Τ'έχει πάρει η μπάλα, όλα.
    Τα πράγματα χειροτερεύουν, κάθε μέρα και πιο κάτω.

    Λυπάμαι, πολύ, αλλά η σύγχυση και η μπουρδολογία πάει κι έρχεται..

    Βγήκε πάλι ο Μάνος να μας πει για το ασφαλιστικό.
    Έχει αλλάξει δέκα απόψεις από το 1990....
    Αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζει και τις απόψεις του.
    Θυμάμαι τις παλιές απόψεις του για τους "τρεις πυλώνες"
    ότι του κατέβει, όποτε τούρθει, ότι νάναι...
    Το μότο.., πάντα ένα. "Κόψε"

    Από που ρε μπάρμπα; από το χωράφι σας;
    Ποιανού είναι ρε σεις τα λεφτά;
    Ποιάνου είναι η χώρα;
    Ποιός δουλεύει, στιο φινάλε;

    Τους 'έχω βαρεθεί..

    Υ.Γ.
    "Όλα αυτά πρέπει και μπορούν να γίνουν αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, να ζήσουμε ανθρώπινα, όχι καλά, ούτε καλύτερα. Εκτός και αν θέλουμε απλά να φωνάζουμε και να δηλώνουμε αυτάρεσκα τις φοβερές απόψεις μας.

    Ως γνωστόν, οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, ο καθένας έχει από μία."

    Σπίθας
    Αυτό τα λέει όλα και συμφωνώ, απολύτως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στο Νοσοκομείο "Αγία Σοφία", στο παιδοκαρδιοχειρουργικό τμήμα, υπήρχε ΕΝΑΣ αναισθησιολόγος.
    Πήρε άδεια, και από σήμερα δεν υπάρχει κανείς!!!

    ΤΟ 2010 δεν υπάρχει ένας αναισθιολόγος στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της ελλάδας.

    Τα παιδιά που έχουν πρόβλημα, τα πάνε στο Ωνάσειο..


    Τι να συζητήσουμε, ρε παιδιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στο Νοσοκομείο "Αγία Σοφία", στο παιδοκαρδιοχειρουργικό τμήμα, υπήρχε ΕΝΑΣ αναισθησιολόγος.
    Πήρε άδεια, και από σήμερα δεν υπάρχει κανείς!!!

    ΤΟ 2010 δεν υπάρχει ένας αναισθιολόγος στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της ελλάδας.

    Τα παιδιά που έχουν πρόβλημα, τα πάνε στο Ωνάσειο..


    Τι να συζητήσουμε, ρε παιδιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σπίθα
    το πρόβλημα είναι ότι παρεμβαίνουμε σε μια πολύ λεπτή ρωγμή, ισορροπώντας ανάμεσα στις δυο κυρίαρχες γραμμές. Δεν ξέρω τι απήχηση έχει αυτή η στάση μας, μα νιώθω ότι είναι γόνιμη. Ίσως υπάρχουν πολλοί που δεν τολμούν να μπλέξουν ανάμεσα στους ογκόλιθους, όχι από φοβία αλλά από απαισιοδοξία. Δεν σου κρύβω ότι ώρες ώρες με καταλαμβάνει. Το άλλο που θέλω να σου πω είναι ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να γνωρίζονται χρόνια για να επικοινωνήσουν, για να σταθούν από την ίδια πλευρά της γραμμής. Δύο κουβέντες, μια ματιά, μια γκριμάτσα φτάνουν. Κάπως έτσι θα πάμε, έχει ενδιαφέρον. Τι άλλο να πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Γιάννης ο LLS πιάνει πάντοτε τα πράγματα από κει που δεν πιάνονται ρε παιδί μου, αλλά καταφέρνει και τα πιάνει. Γιατί; Γιατί τον τρώει ότι όλα έχουν μια αιχμή που δεν φαίνεται, αλλά είναι σημαντική ή τέλος πάντων έχει ενδιαφέρον. Αυτό είναι ιδίωμα, "κουσούρι" παλιό ενός κόσμου που δεν αρκείται σε τίποτα, που σκαλίζει. Αν ο κόσμος αυτός μπορεί και να βλέπει, και να μεταφέρει και να χειρίζεται τότε το αποτέλεσμα είναι σπουδαίο, βοηθάει, αξίζει. Στο φινάλε για τη διαδρομή ήρθαμε εδώ πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συμφωνώ, σε όλα, εκτός της απαισιοδοξίας.
    Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή όχι. Η στάση μου είναι σταθερή και δεν αλλάζει.

    Αλλάζει ο τρόπος έκφρασης και η διαχείριση των δυσχερειών που συνεχώς αυξάνονται.

    Είναι αναγκαία η συνεχής αναζήτηση, αλλά και η περίσκεψη.

    Ο Γιάννης έχει έρμα και διακρίνει το δάσος από το δέντρο,
    όπως και τον τρόπο να το εκφράσει, χωρίς υπεροψία.
    Δημιουργικές ικανότητες και πολιτική ηθική.
    Καλός είναι..:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρε Παίδες
    Δεν γράφουμε τα ιστολόγια από επιφοίτηση του Αγίου Πνέύματος
    Γύρω μας κοιτάμε άπαντες ,και σκαρώνουμε και ψιλοκλέβουμε σκέψεις των αλλων.Στο LLS υπάρχετε ήδη όλοι,εν αγνοία σας , οπώς βρισκόματε όλοι στην "μαργαρίτα" στο "Mob" και αλλού εν αγνοία μας και πριν τις δημοσιεύσεις. Η παρθενογεννηση μια φορά έγονε στην Ιστορία, και για αυτήν υπάρχουν ελαφρές αντιρρήσεις.
    Good Morning Guys......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εγώ διαχωρίζω την θέση μου, Γιάννη, δεν έκλεψα καμία ιδέα.

    Ο Μάρκες λέει ότι οι ιδέες αιωρούνται και ανήκουν στην ατμόσφαιρα, μέχρι να τις πιάσει κάποιος και να τις κατεβάσει κάτω στη γη..!

    Αυτός που τις εκφράζει- πολύ καλά και επί της ουσίας - στην δεδομένη στιγμή, με τον δικό του τρόπο, σ΄αυτόν ανήκουν. (προσωρινά..)

    άρα σε παρακαλώ μην κλέβεις από μένα εσύ και ο leo.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Aυτό που μου αρέσει ένα το χιούμορ σας.
    Αν δεν κλέβαμε εμείς, οι φιλόσοφοι οι καλλιτέχνες θα μέναμε στην εποχή των βραχογραφιών και ούτε. Και αυτοί οι πρώτοι καλλιτέχνες αντέγραψαν τη φύση. Απλά ο καθένας έχει και κάτι δικό του να βάλει. Αν έθιξα κάτι είναι η ματιά που διαλέγει να ρίξει ο καθένας στο θέμα του. Η γωνία, ο τονισμός, η φωτοσκίαση είναι προσωπική. Όμως είναι τόσο καλό και μεγάλο να είμαστε όλοι και παντού. Η αδελφοσύνη των ανθρώπων.
    Τώρα πια καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. για να πω την πάσα αλήθεια μολις τωρα σε ανακάλυψα.. εξαιρετική αναρτηση . συμφωνώ απολυτως .την αναδηομοσιευω ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Bravo Leo. Bravo ke gia ta 2 arthra gia ta peri sindikalismou pou anevases. Pou kseris, kapia mera i Elada mpori na apalagi apo tous Fotopoulous ke alous grafikous thermokefalous apateones "agonistes tis ergatias".

    Me kathe ektimisi sto sxoliasti pou egrapse to sxolio gia ton monadiko anesthisiologo tou Agia Sofia: iparxi den iparxi ke defteros, to idio kani. Sto magazi afto, opos ke sto alo magazi (to Onasio) den kseroun apo xirourgiki pedion. Gia afto ta stelnoun ta pedakia stis Aglies ke Italies (me xondresssss mizes fisika). Den ta stelnoun se ena Elina idioti (apo tous kaliterous sto kosmo) giati aftos den anakatevete me mizes ke alles somatempories.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία