Η Μαργαρίτα συζητά με την Αριστερή Στρουθοκάμηλο








Που παίζεται το παιχνίδι ρωτά μια Στρουθοκάμηλος Αριστερή και μια Μαργαρίτα που δεν θέλει να την μαδάνε απαντά:

Παντού.

Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 οφείλεται σε πολλά, άλλα κύρια και άλλα δευτερεύοντα και η Ελλάδα με την εύθραυστη δημοσιονομική υγεία έγινε ένα από τα πρώτα θύματα.
Από το 1973 και μετά διανύουμε μια περίοδο σταθερής ανισορροπίας όπως την χαρακτηρίζει ο Γιάννης Βαρουφάκης: Μια περίοδο άνισου πλουτισμού που βελτίωνε τους δείκτες εντυπωσιακά, παρήγαγε ταυτόχρονα εντυπωσιακό πλούτο και μεγάλη δυστυχία, αύξανε τις ανισορροπίες και έχτιζε λογιών-λογιών παλάτια στην άμμο.
 Τα δυο πιο σημαντικά παλάτια: Το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αγορά ακινήτων. Τα παράγωγα και τα δομημένα ομόλογα αυγάτιζαν το χρήμα των τραπεζών και των  hedge funds, ενώ το εργατικό κόστος έπεφτε, οι μισθοί έμεναν καθηλωμένοι και οι εργαζόμενοι όδευαν επιτακτικά προς το δανεισμό. Και όσο δανείζονταν, τόσο ανέβαιναν οι τιμές των κατοικιών και τόσο αυξανότανε ο δανεισμός και η εξάρτηση. Το ζήσαμε τόσο έντονα στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Γράφει ο ΓΒ:
Το 2001 το παγκόσμιο εισόδημα ήταν $49 τρις. Την ίδια χρονιά τα παράγωγα κυμαίνονταν στα $85 τρις. Έξι χρόνια μετά το παγκόσμιο εισόδημα ανήλθε σε $85 τρις την ώρα που η "αξία" των παραγώγων είχε πηδήσει στα... $670 τρις. Την ίδια εποχή οι τιμές των ακινήτων στις ΗΠΑ αυξήθηκαν περίπου 125%, σε μια περίοδο μηδενικών αυξήσεων του μισθού του μέσου εργαζόμενου. Δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι τα παλάτια αυτά, ακίνητων και παραγώγων, θα κατέρρεαν όπως ακριβώς καταρρέει μια λεπτή στοίβα από λέγκο που φτιάχνει ένα παιδί.

Συνεπώς η κρίση δεν αποτελεί μια Ελληνική ιδιομορφία, πράγμα που φαίνεται και στην κατάρρευση της Ιρλανδίας αλλά και των επικείμενων καταρρεύσεων της Πορτογαλίας, Ισπανίας κοκ.

Οι συνταγές και τα γιατροσόφια του ΔΝΤ αδυνατούν να σώσουν την Ευρώπη. Οι Καν και Ρεν δεν είναι πολιτικοί. Είναι απλά υπάλληλοι των χρηματοπιστωτικών ελίτ που θέλουν να περισώσουν τα κέρδη τους αφαιμάσσοντας ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους όλου του κόσμου και όχι μόνο της Ευρώπης. Αν οι πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης δεν δουν την Ευρώπη ενιαία και όχι ανταγωνιστικά και δεν δομήσουν μια κοινή δημοσιονομική πολιτική όπως γράφει και η ΑΣ, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Η παράταση των αποπληρωμών, η μείωση των επιτοκίων, το κούρεμα του δημόσιου χρέους, η μετατόπιση των βαρών στις πλάτες όσων καταλήστευσαν του λαούς, είναι αναγκαία. Και αυτό μπορεί να γίνει, μόνο ενιαία μέσα στην Ευρώπη από αριστερές πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να αναλάβουν τα ινία στις χώρες αυτές, αλλά και στην ΕΕ και να οδηγήσουν μια αναπτυξιακή πορεία.
Αλλά εδώ εμφανίζεται μια άλλη σκόπελος την οποία έχουμε ξεχάσει. Σε εποχές κρίσης το τελευταίο που θα απασχολήσει τους λαούς είναι μια  αναπτυξιακή πολιτική φιλική προς το περιβάλλον. Κινδυνεύουμε δηλαδή από μια παράλληλη περιβαλλοντική κατάρρευση. Συνεπώς η ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι παλαιού τύπου. Χτίστε παντού, εξαντλήστε τους πόρους, μολύνετε ασύστολα, αφήστε ασύδοτα τα επιχειρηματικά λόμπυ να σώσουν τους λαούς και να καταστρέψουν τον πλανήτη. Γιατί μια πραγματική ανάπτυξη μακριά από φούσκες δεν μπορεί παρά να αναφέρεται σε πραγματική οικονομία, άρα σε αγαθά και υπηρεσίες που λειτουργούν σε άμεση αλληλεπίδραση με τη φύση.
Επενδύσεις στην τεχνολογία που είναι φιλική προς το περιβάλλον. Αλλαγή των διατροφικών συνηθειών του ανεπτυγμένου κόσμου. Ανακατασκευή των πόλεων σε ανθρώπινα μέτρα. Απαγκίστρωση από τη χρήση καυσίμων που επιτείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Λύση του μεταναστευτικού με ενίσχυση των Αφρικανικών και Ασιατικών κυρίως χωρών η κατάσταση των οποίων αποτελεί ύβρι για το ανθρώπινο είδος και απειλεί και τον οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο.

Συνεπώς, η έξοδος από την παγκόσμια κρίση δεν είναι υπόθεση τεχνικών διαχείρισης του χρέους αλλά αλλαγή της παγκόσμιας φιλοσοφίας για το πώς ο άνθρωπος διαχειρίζεται τον πλανήτη, συνολικά, και τις σχέσεις του με αυτόν. Είναι αστείο να περιμένουμε ένα αναστοχασμό πάνω στο ζήτημα του κόσμου και διαφορετικές πολιτικές δράσεις από όλους αυτούς τους «ταγούς» που με την ανοχή των λαών, οδήγησαν τον κόσμο στο σημερινό αδιέξοδο. Η οικολογία δεν μπορεί να είναι μια τσόντα στα προγράμματα των κομμάτων όλου του πλανήτη, αλλά ο καμβάς πάνω στον οποίο θα υφανθούν νέες παγκόσμιες σχέσεις.

Από το παγκόσμιο στο εθνικό.

Τα εθνικά κράτη υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι εσωτερικές ταξικές σχέσεις και συγκρούσεις είναι αδύνατον να υποσκελιστούν μπροστά στα παγκόσμια διακυβεύματα. Είναι αδύνατο να επικαλούμαστε ως σωτηρία την διευθέτηση του χρέους μας και να αρνούμαστε τις ανατροπές στο τρόπο που μάθαμε να ζούμε και να χειριζόμαστε το κράτος. Αν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους πασχίζουν να αναπαράγουν την καπιταλιστική κυριαρχία έχουμε καθήκον να τους μεταρρυθμίσουμε αφού δεν μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Γιατί μας μετατρέπουν σε απλά γρανάζια ενός μηχανισμού που εξασφαλίζει την κυριαρχία των ελίτ. Χρειαζόμαστε ιδεολογικά όπλα και προσήλωση σε λίγους στόχους.

Δεν αρκεί η βεβαιότητα για το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα, όπως εύστοχα θέτει η ΑΣ.
Απαιτούνται δράσεις που θα το απελευθερώσουν από την κρατική και κομματική διαπλοκή. Η φοροδιαφυγή, οι μεγάλες απάτες, το πολιτικό και μαύρο χρήμα, η δωροδοκία ως μοχλός κίνησης της αγοράς πρέπει να σταματήσει και αυτό είναι θέμα της δικαιοσύνης. Αλλά για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη απαιτείται πολιτική βούληση που δεν υπάρχει και εδώ πρέπει να σημαδέψουμε. Το δημόσιο χρήμα ληστεύεται με πολιτικές  δικαστικές αποφάσεις.

Ο αναπροσανατολισμός των εξόδων του κράτους είναι αναγκαίος όσο ποτέ. Αν το ΠΑΣΟΚ καμώνεται ότι θέλει να σώσει την Ελλάδα, να το χτυπήσουμε εκεί που πρέπει. Η εκκλησιαστική περιουσία είναι πρώτιστα θέμα ιδεολογικό. Πως θεωρεί ο ΓΑΠ ότι μας οδηγεί στη νέα εποχή, όταν αρνείται να θίξει το θέμα φορολόγησης των επιχειρήσεων της εκκλησίας, ή, όταν οι φορολογούμενοι πληρώνουν τους ιερείς μιας θρησκείας σε εποχή ανεξισθρησκείας; Αν η Αριστερά θέλει να απελευθερώσει τον κόσμο, πρέπει να γκρεμίσει τους θεούς, αν δεν μπορεί να το κάνει, τουλάχιστον ας απαλλάξει τον λαό από ένα περιττό και δυσβάσταχτο έξοδο.

Οι πολεμικές δαπάνες είναι ένα άλλο καρφί όχι μόνο στην οικονομία μας, αλλά πρώτιστα στο «φρόνημα» του έθνους. Ας ασκήσουμε εξωτερική πολιτική, ας αναζητήσουμε ειρηνικές λύσεις με τους γείτονες, ας αντιπαλέψουμε τη στρατοκρατική λογική. Καιρός να βάλλουμε στην αιχμή του βέλους μας και πάλι την Ειρήνη και τη συνεργασία των λαών, η οποία τεχνηέντως εξαφανίστηκε από τα αιτήματα της αριστεράς μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Αν είναι η εναλλακτική ανάπτυξη αυτή που θα μας σώσει, τότε πως εκπαιδεύουμε τους νέους και τις νέες μας; Πως προετοιμάζονται τα πανεπιστήμια για τη νέα εποχή; Νέες τεχνολογίες, σύνδεση εκπαίδευσης και παραγωγής, ερευνητικά προγράμματα αρθρωμένα στις ανάγκες του τόπου, απαιτούν νέα προγράμματα σπουδών, νέα αντίληψη στη διοίκηση, στον τρόπο λήψης των αποφάσεων, στις σχέσεις πανεπιστημίων και κοινωνίας. Αντί να βγάζουμε τη γλώσσα στις επιλογές του υπουργείου, εκστομίζοντας «αριστερές» παρόλες του 80, ας βγάλουμε στο τραπέζι καινοτόμα μοντέλα και προγράμματα που θα στρέφουν την παιδεία πραγματικά αριστερά. Και αριστερά σημαίνει, βαθιά γνώση και γόνιμη δεξιότητα, άρα ζώσα δύναμη στα παιδιά του λαού για να ανασύρουν τη χώρα από τον πολιτιστικό πάτο και να προωθήσουν εναλλακτικές τεχνικές παραγωγής και νέες σχέσεις με σεβασμό στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Το κακό σχολείο βρίσκεται στην βάση της αναπαραγωγής των ταξικών συσχετισμών και δεν μπορούν τα συντεχνιακά συμφέροντα παντός είδους να κρατούν το λαό δέσμιο μιας εκπαιδευτικής αβελτηρίας που επιτείνει την πολιτιστική του υποβάθμιση.

Η Δημοκρατία μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε τοπικά. Έχει η Αριστερά σχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Μπορεί να μετατρέψει ένα θνήσκοντα θεσμό σε όπλο κατά της κεντρικής εξουσίας; Αντιλαμβάνεται, ότι σε λίγο χρόνο, η αλληλεγγύη και η αυτοργάνωση θα γίνουν επιτακτική ανάγκη; Γνωρίζει ότι η πρώτιστη πολιτική απόφαση του ΕΑΜ ήταν ο πόλεμος κατά της πείνας και της εξαθλίωσης σε περιβάλλον κατοχής; Έχει ιδέα, ότι υπάρχει ανάγκη για επιτροπές πολιτών, έξω και πέρα από κομματικά μαγαζάκια και χωριστικά συνθήματα, που θα πάρουν τους Δήμους στα χέρια τους; Θα φροντίσουν για την καθαριότητα και την αισθητική ανανέωση των πόλεων, την ανάπτυξη της αλληλοβοήθειας, την ένταξη των μεταναστών, την προστασία και αξιοποίηση του δημόσιου χώρου, κλπ; Θα αφήσει τόσο σημαντικά ζητήματα στα χέρια δημάρχων και τοπικών κομματαρχών;

Είναι αστείο να απαιτούμε τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, να ζητάμε την απόσυρση του τρομονόμου και να μην ανοίξουμε παλαϊκό μέτωπο κατά της τρομοκρατίας. Έχει σκεφτεί η Αριστερά ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει να ενώσει τον κόσμο στο αίτημα καταδίκης της βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται; Πως θα κλείσει την πόρτα στον φασισμό, όταν δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα σε μια ζωή απαλλαγμένη από το φόβο της βίας, για όλους τους ανθρώπους;

Ο αριστερός μεταρρυθμισμός, τον οποίο επικαλούμαστε, δεν θα εξαλείψει τις ανισότητες. Θα αναβαθμίσει όμως το οπλοστάσιο των λαϊκών δυνάμεων και θα ανατρέψει τους συσχετισμούς προς όφελος των ανανεωτικών δυνάμεων της κοινωνίας. Ένας κόσμος αγράμματος, απολίτιστος, οικονομικά καθημαγμένος, φοβικός και μονάχος, που βιώνει ανήμπορος την αδικία και αναζητά σε φθαρμένα πολιτικά συστήματα την ελεημοσύνη είναι αδύνατο να επαναστατήσει. Να σέρνεται μέχρι το Σύνταγμα μπορεί. Να φωνάζει παραπονεμένα λόγια μπορεί. Να καμώνεται τον οργισμένο μπορεί. Αλλά τι να πει η τυφλή οργή, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από λύσεις και αποδείξεις, από πολιτικές δράσεις που δίνουν δύναμη στο λαό, να βρει λύσεις στα καθημερινά, για να μπορέσει, μετά, να απαιτήσει λύσεις για τα μεγάλα.
Τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου ξεπερνούν τη πολιτική σκέψη της αναχρονιστικής και υποκριτικής Αριστεράς που έμαθε τόσα χρόνια να παρασιτεί στα πλαίσια του αστικού κράτους και να συμπληρώνει το κάδρο του με χρώμα κόκκινο. Οι φωνές της δεν συγκινούν πια κανένα, αφού δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Καιρός να σκεφτεί, να παραδεχτεί τις αδυναμίες της και μετά να μιλήσει χαμηλόφωνα, αλλά στέρεα, να φτύσει ανάμεσα από τα δόντια της ένα άλλο πολιτικό λόγο και να αναγκάσει την κοινωνία να έρθει κοντά της για να ακούσει τους χαμηλούς αλλά μεστούς της τόνους.
Τέρμα η φανφάρα από τους ολίγιστους και τους φθαρμένους. Νέες και νέοι ας διαρρήξουν τις σχέσεις τους με τα ζόμπυ  και ας πάρουν αυτοί την ευθύνη της ανάτασης ή της πτώσης. Τουλάχιστον θάχουν να λένε, όταν γεράσουν, ότι δοκίμασαν από τον απαγορευμένο καρπό της πατροκτονίας.
Οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της οικολογικής εγρήγορσης πρέπει να κατεβούν στον δρόμο ...να εκφράσουν την εποχή και τα αιτήματά της.

Να καταστρέψουν οριστικά τις βεβαιότητες, να σπείρουν την αμφιβολία, και να χτίσουν πάνω στη συνεργασία των λαών.

Σχόλια

  1. O σύγχρονος μετανεωτερικος πολίτης της Ύστερης παγκοσμιοποιημενης δημοκρατίας ‘’ ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στις παντόφλες και το οδόφραγμα» και,ίσως, να νοσταλγεί την ‘’εποχή των άκρων ‘’,όπως θα προτιμούσε κάποιος να ενθυμείται την Δημοκρατία ως Τραγωδία παρά την ατέρμονη επανάληψη της ως Φάρσα ή να ‘’τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με ένα άθλιο μικρό λυγμό» .
    http://nosferatos.blogspot.com/2010/11/18.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα και καλό χειμώνα!
    Αναδημοσιεύω, με την άδειά σου ελπίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της οικολογικής εγρήγορσης πρέπει να κατεβούν στον δρόμο ...να εκφράσουν την εποχή και τα αιτήματά της, έστω και με τις παντόφλες!

    Δεν πρόκειται για δυνάμεις της βίας, δεν θα χρειαστούμε καταδρομικά μποτάκια όπως η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και οι μπάχαλοι. Οικογένειες, παρέες, μαζικά και ειρηνικά: αυτό που φοβάται το σύστημα δεν είναι οι μολότωφ ή οι περιφραγμένες κομματικές παρελάσεις αλλά μια μαζική, συλλογική δράση ανοιχτή στον καθένα -

    - εάν αυτή εκφράσει με καθαρότητα τις πέντε βασικές μεταρρυθμίσεις που αναφέρει το άρθρο σου leo, εγεννήθη κίνημα!
    Που δεν θα καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα αλλά θα εκφράσει τις ανάγκες της κοινωνίας της εργασίας - κι αυτό δεν τόχει καταφέρει ακόμα ο αριστερός αυτοματισμός.

    Σίγουρα, κρίσιμη παράμετρος ενός τέτοιου κινήματος είναι η συνάντηση της αριστεράς με την οικολογία σε προγραμματικό μεταρρυθμιστικό επίπεδο και ιεράρχηση των καθημερινών δράσεων.

    Ίσως το επόμενο βήμα σε αυτόν τον τομέα να το κάνει η δημοκρατική πράσινη αριστερά...διατυπώνοντας με καθαρότητα το έδαφος αυτής της καθοριστικής συνάντησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θεια ναι καλημέρα και ας χιονίζει, ασπρημέρα. Τι ρωτάς ρε θεία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νοσφυ θα αναγκαστούν να βγάλουν τις παντόφλες. Το θέμα είναι αν θα έχουν κάτι συγκεκριμένο να απαιτούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιώργο το σύστημα φοβάται το συγκεκριμένο. Ζητάς ένα αυτό και δεν κάνεις πίσω αν δεν το πάρεις. Το κίνημα που θα δομηθεί πάνω στο συγκεκριμένο αλλά επιτακτικό μπορεί να πάρει και την εξουσία. Μήπως αυτό φοβούνται στην παλιά Αριστερά και είναι τόσο γενικόλογοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. leo
    το πρόβλημα, νομίζω, είναι στην αποδοχή ή όχι του "κατά συνθήκην ψεύδους", το οποίο περιγράφεις στην αρχή.
    Η παγκόσμια οικονομία, λειτουργεί στην "συνωμοσία της σιωπής" για την αναντιστοιχία πραγματικής οικονομίας και οικονομίας των παραγώγων.
    Εχουμε να διαλέξουμε, να θα κάνουμε τους "μαλάκες" ώστε να παραμείνουμε στο παιχνίδι της οικονομίας των παραγώγων, με την οποία, εξασφαλίζουμε "επίπεδο αναπτυγμένης χώρας" ληστεύοντας την παγκόσμια "πραγματική οικονομία", μαζί με τους υπόλοιπους του πάρτυ ή θα επιλέξουμε να "κατέβουμε" στην επάρκεια της πραγματικής οικονομίας, όπου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα -πρέπει να γίνουμε Κινέζοι-.
    Εσύ που είσαι φυσικός, καταλαβαίνεις από την θεωρία μετάδοσης κίνησης, πόσο πρέπει να τρέχει κανείς αν είναι στο μικρό γρανάζι, σε σχέση μ'αυτόν που βρίσκεται στο μεγάλο γρανάζι. Θέση για άλλο γρανάζι δεν υπάρχει.
    Γενικά, δεν απαντάμε στο ερώτημα, αλλά επινοούμε μια "εναλλακτική τάχα μου οικονομία", την πράσινη ανάπτυξη -λές και οι άλλοι δεν τα ξέρουν αυτά και θα τους προλάβουμε-, με πλήρη επίγνωση, ότι απλά κερδίζουμε χρόνο, κάνοντας ότι χρειάζεται, ώστε κάνοντας τους "μαλάκες" να βρούμε τρόπο να μας κάνουν την χάρη να μείνουμε στην ομάδα του "πάρτυ".
    Ετσι υλοποιούμε κάθε παράλογη απαίτηση, παρακαλώντας να μας φερθούν με καλούς τρόπους.
    Και μόνο το ότι ασχολούνται μαζί μας, είναι μεγάλη υπόθεση. Υπάρχουν αλλες χώρες που τρελαίνονται με τις χάρες που μας κάνουν.
    Τέλος πάντων. Η συναίσθηση εκ μέρους μου αυτής της πραγματικότητας, πολλές φορές με κάνει να θέλω να σταματήσω κάθε ενασχόληση με την πολιτική.
    Αυτό που κάνει το ΠΑΣΟΚ και ο ΓΑΠ, δεν είναι πολιτική, είναι αναγκαίες δημόσιες σχέσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λες Κωστή: "Ετσι υλοποιούμε κάθε παράλογη απαίτηση, παρακαλώντας να μας φερθούν με καλούς τρόπους."
    Αυτό σίγουρα κάνει ο ΓΑΠ και όσοι τον συμμερίζονται στο Πασοκ.

    Εκτός από το να είμαστε τριτοκλασάτοι συνδαιτημόνες στο πάρτυ, δεν υπάρχει δυνατότητα πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα; Δυνατότητα παραγωγής; Δυνατότητα ανάκαμψης και πλεονασματικών ετών στην οικονομία;
    Ούτε με εναλλακτικού τύπου ανάπτυξη, πράσινη, αειφόρα στηριγμένη στα τοπικά πλεονεκτήματα (κλίμα, τουρισμός, βιολογική γεωργία, hitech υπηρεσίες, ιχθυοκαλλιέργειες, ναυτιλία, καινοτόμα μικρομεσαία παραγωγή χαμηλού κόστους, οικολογική ενέργεια κλπ);
    Πως φαντάζεσαι τις "αριστερές" "πράσινες" μεταρρυθμίσεις εκτός από οικονομίες κλίμακος - δουλειές μπορούν να δώσουν;

    Δηλαδή ή μέσα στην ΕΕ (ότι κι αν σημαίνει πια αυτό) ή "κινέζοι"; Στην Κίνα είναι δηλαδή αληθινή η σχέση αμοιβής παραγωγικότητας που μας έχει πρήξει ο Στροσκάν; Αυτή είναι η πραγματική οικονομία; Όλα τα άλλα τα κάνουν τα παράγωγα;

    Τα λέω όλα αυτά γιατί την παραγωγή "της υπεραξίας που καρπώνονται οι καπιταλιστές", δεν την καταλαβαίνω πια που υπάρχει και πως την καρπώνονται - κι αυτή η θεωρία είναι ένας κοινός αριστερός αυτοματισμός που υποτίθεται θεμελιώνει τον αγώνα της αριστεράς.
    Σήμερα που συμβαίνει αυτό; Όπου υπάρχει ακόμα πρωτογενής παραγωγή ή και στις χώρες παροχής υπηρεσιών; Μήπως απλά ζούμε όλοι από την υπεραξία των κινέζων και η Ελλάδα παίρνει τα αποφάγια ως μέλος του κλαμπ των ευρωπαίων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιώργο
    Τί σημαίνει πραγματική οικονομία στην Ελλάδα;
    Να παράγουμε γενικά; Ναί αυτό είναι δυνατό και φυσικά αυτό πρέπει να κάνουμε.
    Ομως το ερώτημα είναι , αν μια τέτοια οικονομία μπορεί να μας κρατήσει με το επίπεδο ζωής που έχουμε.
    Αν παράγαμε καινοτόμα προιόντα, δηλαδή προιόντα της επιστημονικής γνώσης, δεν θα είχα κανέναν ενδιασμό.
    Ομως εμείς παράγουμε απλά προιόντα, που επειδή δεν μπορούμε να τους βάλουμε "γνώση", τους βάζουμε "ιδεολογία", όπως εναλλακτικά, πράσσινα, φιλικά, υγιεινού τρόπου ζωής κλπ. Δηλαδή "εττικέτες", "ονόματος". Κάτι σαν "τέχνη" δηλαδή. Ψευδαισθήσεις. Πουλάμε το τυρί μας λές και είναι καλύτερο από το τυρί του βεδουίνου ή του θιβετιανού. Τους βάζουμε δηλαδή "άρωμα τουρισμού".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είχα γράψει ένα εκτεταμένο, σχόλιο, αλλά χάθηκε, με την επιλογή προφίλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γιώργο και Κώστα
    Μπορούμε να παράγουμε καινοτόμα προιόντα; Θέλουμε κατάλληλη εκπαίδευση και δεν την έχουμε. Προσέξετε όχι γενικά καλή εκπαίδευση, αλλά ειδικά, στις νέες τεχνολογίες κλπ.
    Μπορούμε να πουλάμε προιόντα με άρωμα ιδεολογίας; Θέλουμε κατάλληλο μάρκετινγκ και αξιοποίηση της παραδοσιακής γνώσης.

    Γενικά πίσω από κάθε παραγωγική δραστηριότητα χρειάζεται μια υποδομή που δεν υπάρχει ή είναι ατελής. Αλλά πάντα η Ελλάδα βίωνε κάτι σαν κρίση, ένα μεταβατικό στάδιο και κανείς δεν νοιάστηκε γιαυτό, Αντίθετα κυνήγησε το εφήμερο.
    Τώρα αν θέλει να αλλάξει πρέπει να πει πονάω, αλλά αρχίζω από την αρχή.
    Κωστή αναγκαστικά θα μάθουμε αλλιώς. Ισως πεινάσουμε αλλά σίγουρα θα πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση, δεν είναι κακό.
    Αναγκαστικά θα πρέπει να αναζητήσουμε τομείς δραστηριοτήτων που να ξεχωρίζουν. Αλλιώς θα γίνουμε Ευρωπαίοι Κινέζοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σε μια εποχή που ο μετανεωτερικός άνθρωπος παλεύει να διαχωριστεί από το μαζοποιημένο πλήθος ως ατομιστής, τότε κάθε προσπάθεια καταλήγει ως σκουπίδι στην έρημο του ανούσιου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. leo, καλησπέρα!

    για να προχωρήσει κανείς σε μιαν ανάλυση του "παιχνιδιού" και πιθανώς να προτείνει και κάτι σταματά πάντα σε ένα εμπόδιο: δεν έχει γίνει ως τώρα κάποια σοβαρή και επικαιροποιημένη ανάλυση και εμβάθυνση στο τι είδους ανάπτυξη υπήρξε στην Ελλάδα ως τώρα, δεν έχουν κατανομαστεί και δεν έχουν καταδειχθεί οι στρεβλότητες και οι παρεκκλίσεις. Όμως εκτός από την οικονομία, την παραγωγή και τις παραγωγικές διαδικασίες, ποιος αγγίζει το θέμα των νοοτροπιών και όλων εκείνων των ιδεολογημάτων που αναδύθηκαν και αποτέλεσαν κατευθυντήριες γραμμές πορείας;
    Τελικά είναι ίσως αρκετά βολικό να μιλά κανείς για τον homo economicus, αλλά να μην αγγίζει θέματα όπως το πως διαμορφώνονται οι νέες μορφές ατομικότητας και συλλογικότητας, τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό, ποιο περιεχόμενο και ποιες μορφές έχει η πολιτιστική ταυτότητα σήμερα, κ.α.π..
    Αποτελεί επιπλέον χαρακτηριστικό της αυτοεκπληρούμενης πολιτικής προφητείας η προσμονή και η παρακίνηση ο κόσμος να συμπεριφερθεί και να αντιδράσει σύμφωνα με σχήματα και τρόπους, όπως στο παρελθόν, γιατί πολλοί [αν όχι όλοι] που μιλούν με προτεταγμένο το δάχτυλο και το αναλώσιμο όραμα ενσαρκώνουν ακριβώς αυτό: το παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. γρηγόρη και δείμο καλησπέρα
    ξαναγυρνάμε στην ουσία, δηλαδή στον άνθρωπο. Αυτό που λέω κανείς δεν θέλει ν' αλλάξει τίποτα. Πριν λίγο μίλαγα με φίλο που είναι δάσκαλος.Πολλά πράγματα στο σχολείο δεν είναι θέμα αναλυτικών προγραμμάτων, αλλά συλλόγου διδασκόντων. Και κει συναντάς τον άνθρωπο και τις αντιστάσεις του σε ότι τον ξεβολεύει. Αυτό το ιδιωτικό είναι που θέλει πολύ περισσότερη ανάλυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κωστή,
    "Να παράγουμε γενικά; Ναί αυτό είναι δυνατό και φυσικά αυτό πρέπει να κάνουμε.
    Ομως το ερώτημα είναι , αν μια τέτοια οικονομία μπορεί να μας κρατήσει με το επίπεδο ζωής που έχουμε."
    Συμφωνώ ότι αυτό είναι ΤΟ θέμα. Άρα πρέπει να βρούμε σιγά σιγά αυτήν την οικονομία που μπορεί να μας κρατήσει σε ένα επίπεδο ζωής που βέβαια από τον καταναλωτισμό θάπρεπε να έρθει επίσης σιγά σιγά σε πιο φυσιολογικά επίπεδα αναγκών. Τώρα αυτό γίνεται βίαια κλωτσώντας έξω από το σύστημα όποιον πάρει ο χάρος κυριολεκτικά - το ζήτημα των μεταρρυθμιστών είναι να γίνει πιο συγκροτημένα, με κοινωνική αλληλεγγύη και έλεγχο των παράπλευρων απωλειών της μεταβατικής περιόδου.
    Το θέλει αυτό η πολιτικά παρούσα αριστερά και οικολογία; Μπορούν να συνεργαστούν μαζί με τον πολίτη για να διατυπωθεί μια έστω κοντοπρόθεσμη ιεράρχηση στόχων - να ξέρουμε τι επιδιώκουμε σήμερα αύριο, συμφωνώντας κατά τα άλλα ότι βασικά είναι θέμα κοινής πολιτικής στην ΕΕ και βιώσιμης μεταρρύθμισης εδώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιώργο
    συμφωνώ, με τις απαντήσεις σου, το ξέρεις, δεν είναι αυτό το θέμα.
    Το θέμα είναι το "ερώτημα" που βάζεις, κάπως παραλλαγμένο.
    Δεν είναι νομίζω θέμα, το αν "το θέλει", αλλά αν μπορεί να "το θέλει". Για να το κάνει αυτό πρέπει να παραδεχθεί, ότι η στρατηγική της κυβέρνησης να κάνει "τον μαλάκα" και να μην "τινάζει στον αέρα" το "κατά συνθήκην ψεύδος", στο οποίο βασίζεται η ευρωπαική καλοπέραση, την βρίσκει σύμφωνη, έστω και αν είναι υποχρεωμένη για τα μάτια του κόσμου να διαφωνεί.
    Οι αλλαγές στα εργασιακά που γίνονται αυτές τις μέρες, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με όρους "ταξικής πάλης", όπως και αν τις δεί κανείς.
    Εδώ μιλάμε για "συλλογική ομερτά", επειδή το πρόβλημα ξεπερνάει την "ταξική πάλη" και ότι έχει να μοιράσει αυτή από την "υπεραξία".
    Δεν μπορεί μειώσεις 30% στον εργατικό μισθό, να βασίζονται στα "μαθηματικά της καπιταλιστικής παραγωγής", όπως την ξέρουμε από τον Μάρξ.
    Και μόνο το ότι επί δεκαετίες η εργατική τάξη στην πραγματικότητα είναι χωρίς συνδικάτα, είναι αρκετό για να μην υπήρχε περιθώριο για τέτοιου ύψους κάρπωση τμήματος της "υπεραξίας" απ'αυτήν, που να μπορεί να αφαιρεθεί.
    Δεν έχουμε εναλλακτική πρόταση, που να μπορεί να οικοδομήσει "πραγματική οικονομία" και γι'αυτό δεν την προτείνουμε.
    Ετσι το αν θα επιλέξουμε να παίξουμε αυτόν που καταλαβαίνει το "κυβερνητικό καραγκιοζλίκι" και δείχνει "κατανόηση" ή αυτόν που το "παίρνει τοις μετρητοίς" και κάνει "αντίσταση", μικρή σημασία έχει και εύκολα μπορεί κανείς να περνάει από τον ένα ρόλο στον άλλο.
    Ετσι κάθε φορά που η κυβέρνηση πλήττει μια κατηγορία εργαζόμενων, είμαστε απέναντι, αλλά μόλις περάσει λίγος καιρός, δείχνουμε κατανόηση, αφού οι αντιδράσεις γίνονται σχετικά γραφικές.
    Ομως έτσι δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε διαχείριση πολιτικού κόστους η εντροπία της οποίας συνεχώς μεγαλώνει και μας κάνει αφερέγγυους και αχρείαστους.
    Κάπως έτσι για παράδειγμα χάνουμε το μέτωπο παιδεία. Δεν τολμάμε και ξαναχωνόμαστε στο παλιό.
    Κάπως έτσι χάνουμε τον αριστερό ευρωπαισμό και τον μετατρέπουμε σε "λαικίστικο ευρωπαισμό", δηλαδή εθνικισμό του νότου και διάσπαση της Ευρώπης.
    Αυτές τις μέρες εκτός από επίθεση στα εργασιακά, γίνονται και διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια, ειδικά στην λειτουργία του κράτους, αλλά και στο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.
    Οπως τα λέει και ο Λακλάου, στην πυραμίδα, βουλευτές, συνδικαλιστές, κομματικό μέλος, με συνδετική ύλη την εύνοια, τα προνόμια και το κομματικό κράτος, περνάμε στην υποκατάστασή του από μελλοντικούς Βοναπαρτισμούς, ανάλογους με τον Περονισμό στην Αργεντινή, αλλά και τον Βενιζελισμό εδώ μετά το κράτος του Δηληγιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το σχόλιο του Κωστή δίνει τροφή για πολλές αναρτήσεις.
    "Κάπως έτσι για παράδειγμα χάνουμε το μέτωπο παιδεία. Δεν τολμάμε και ξαναχωνόμαστε στο παλιό."

    Ξαναγυρνάμε στο παλιό, είναι αλήθεια, γιατί δεν έχουμε τη δική μας καθαρή άποψη για το νέο. Αλλά και το νέο του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο άστοχο, μισό, ανεδαφικό κλπ. Ετσι δημιουργούνται τρεις δυνάμεις. Η κυβερνητική, η οπισθοδρομική και η δική μας που θέλει να αλλάξει αλλά δεν λέει πως ακριβώς. Αποτέλεσμα η συνισταμένη να δίνει μηδέν και να μην αλλάζει τίποτα.
    Τελικά είναι δύσκολο να έχεις μεταρρυθμιστική άποψη που να είναι αριστερή, εφαρμόσιμη, και να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις που να μπορούν να την κάνουν νικηφόρα. Σχεδόν αδύνατη. Αρα πρέπει να αποχτήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. leo
    είναι τόσο σημαντικά αυτά που πρόκειται να δούμε τις επόμενες μέρες, που εγώ τουλάχιστον προτιμώ να κοιτάζω και να μην γράφω. Οχι επειδή άλλαξα άποψη για την ανάγκη του συγκεκριμένου, αλλά επειδή δεν θέλω να εκτιθέμεθα, με λεονταρισμούς.
    Μετράω.
    Στρώς Κάν
    Ολι Ρεν
    Ρουμπινί
    στην Ελλάδα

    Γκόρντον Μπράουν
    Καρλ Σμίτ , στα 92 του
    Ντελόρ

    γράφουν μέσα σε μια βδομάδα, για την ΕΕ και την ευρωζώνη

    Μέρκελ
    Σαρκοζί
    Σόιμπλε
    μιλάνε για πρόταση, προς την πολιτική διακυβέρνηση. Στην αντίδραση Ζαν Κλώντ Γιούνκερ, η Μέρκελ του λέει, μη βιάζεσαι.

    Παπανδρέου, μοιάζει σαν να του είπαν. Κλείστα όλα τώρα, μην καθυστερείς, θα γίνουν μεγάλα πράγματα μέσα στην βδομάδα.
    Καλεί σε ενημέρωση όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, μιλάει και αυτός και ο Σαμαράς, για συνταγματικές αλλαγές. Ποιές άραγε; Το άσυλο που λέει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ή καμία μονιμότητα;
    Δημοψήφισμα λέει ο Παπανδρέου. Θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Δεν νομίζω. Γι'αυτό μάλλον ήρθαν οι Στροσκάν και Ολιρέν

    Ακου, βλέπε, σώπα, που λένε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Φοβάμαι όμως ότι αυτές ακριβώς οι αλλαγές που θάπρεπε να είχαν γίνει χρόνια δεν γίνονται ή δεν γίνονται σε βάθος. Οι αντιστάσεις όλης της πολιτικής νομεκλατούρας είναι ισχυρές και μαζί και με τις αντιστάσεις του κόσμου, κάνουν αδύνατη την όποια πραγματική αλλαγή. Τελικά μένουν οι μειώσεις των μισθών και οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων. Διαμορφώνεται μια κοινωνία έντονα ταξική, ενώ το κράτος μένει πελατειακό για λιγότερους και μη λειτουργικό για τους πολλούς. Τελικά η συνισταμένη δείχνει προς τα κάτω.
    πχ. Το ασφαλιστικό. Ζορίζονται όλοι πλην των ευαγών ταμείων. Ζορίζονται περισσότερο οι χαμηλόμισθοι παρά οι υψηλόμισθοι συνταξιούχοι. Τελικά η σωτηρία των ταμείων, πράξη απαραίτητη, θα βαρύνει περισσότερο τους αδύνατους. Αδικο, αλλά και ατελέσφορο, γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα ταμεία τελικά θα επιβιώσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Οι αλλαγές δεν γίνονται, επειδή "είμαστε στον αέρα" σαν χώρα.
    Μέχρι χθές, ζούσαμε μέσα στην φούσκα και φτιάχναμε συντεχνιακό κράτος, για να διεκδικήσουμε όσα γίνεται περισσότερα για πάρτι μας, από την φούσκα.
    Τώρα που ξεφούσκωσε η φούσκα, δεν ξέρουμε, αν ξεφουσκώνει καλά, από που να ξεφουσκώσει περισσότερο, από που λιγότερο. Δεν έχουμε την αίσθηση των ταξικών ισορροπιών, που σφραγίζουν τις θεσμικές αλλαγές. Είμαστε ζαλισμένοι. Είμαστε σε ελεύθερη πτώση και ο ένας τραβάει τον άλλο για να είναι από πάνω στην πτώση.
    Μάλλον η νέα πολιτική περίοδος θα είναι γεμάτη από αγώνες διόρθωσης των έντονων λαθών της πτώσης.
    Πρέπει να κατακάτσει το πράγμα, να ξεκαθαρίσουν οι εσωτερικές και οι εξωτερικές παράμετροι, για να συζητήσουμε για θεσμικές παρεμβάσεις , φοβάμαι, με κάποια λογική και κάποιο πολιτικό πρόσημο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ...το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η δημοκρατία, είναι η έννοια του «commons», του κοινού, δημόσιου αγαθού, εναντίον της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησής του – είτε στη μορφή της φύσης είτε στη μορφή της πνευματικής παραγωγής.

    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100011_12/12/2010_425677

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Aνώνυμε
    και βέβαια είναι το commons, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί έχει ένα μήκος και ως τότε πρέπει κάπως να ζήσουμε. Μόνο που σήμερα ζούμε στη Δημοκρατία την οποία πρέπει κάπως να σώσουμε και η οικονομική κρίση του καπιταλισμού την υπονομεύει καθημερινά. Η φιλοσοφία έχει πάντοτε μια απόσταση από την ζωή. Είναι τόσο απαραίτητες και οι δυο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία