Η Μαργαρίτα συζητά με την Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Που παίζεται το παιχνίδι ρωτά μια Στρουθοκάμηλος Αριστερή και μια Μαργαρίτα που δεν θέλει να την μαδάνε απαντά:

Παντού.

Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 οφείλεται σε πολλά, άλλα κύρια και άλλα δευτερεύοντα και η Ελλάδα με την εύθραυστη δημοσιονομική υγεία έγινε ένα από τα πρώτα θύματα.

Από το 1973 και μετά διανύουμε μια περίοδο σταθερής ανισορροπίας όπως την χαρακτηρίζει ο Γιάννης Βαρουφάκης: Μια περίοδο άνισου πλουτισμού που βελτίωνε τους δείκτες εντυπωσιακά, παρήγαγε ταυτόχρονα εντυπωσιακό πλούτο και μεγάλη δυστυχία, αύξανε τις ανισορροπίες και έχτιζε λογιών-λογιών παλάτια στην άμμο.

 Τα δυο πιο σημαντικά παλάτια: Το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η αγορά ακινήτων. Τα παράγωγα και τα δομημένα ομόλογα αυγάτιζαν το χρήμα των τραπεζών και των  hedge funds, ενώ το εργατικό κόστος έπεφτε, οι μισθοί έμεναν καθηλωμένοι και οι εργαζόμενοι όδευαν επιτακτικά προς το δανεισμό. Και όσο δανείζονταν, τόσο ανέβαιναν οι τιμές των κατοικιών και τόσο αυξανότανε ο δανεισμός και η εξάρτηση. Το ζήσαμε τόσο έντονα στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Γράφει ο ΓΒ:

Το 2001 το παγκόσμιο εισόδημα ήταν $49 τρις. Την ίδια χρονιά τα παράγωγα κυμαίνονταν στα $85 τρις. Έξι χρόνια μετά το παγκόσμιο εισόδημα ανήλθε σε $85 τρις την ώρα που η "αξία" των παραγώγων είχε πηδήσει στα... $670 τρις. Την ίδια εποχή οι τιμές των ακινήτων στις ΗΠΑ αυξήθηκαν περίπου 125%, σε μια περίοδο μηδενικών αυξήσεων του μισθού του μέσου εργαζόμενου. Δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι τα παλάτια αυτά, ακίνητων και παραγώγων, θα κατέρρεαν όπως ακριβώς καταρρέει μια λεπτή στοίβα από λέγκο που φτιάχνει ένα παιδί.

Συνεπώς η κρίση δεν αποτελεί μια Ελληνική ιδιομορφία, πράγμα που φαίνεται και στην κατάρρευση της Ιρλανδίας αλλά και των επικείμενων καταρρεύσεων της Πορτογαλίας, Ισπανίας κοκ.

Οι συνταγές και τα γιατροσόφια του ΔΝΤ αδυνατούν να σώσουν την Ευρώπη. Οι Καν και Ρεν δεν είναι πολιτικοί. Είναι απλά υπάλληλοι των χρηματοπιστωτικών ελίτ που θέλουν να περισώσουν τα κέρδη τους αφαιμάσσοντας ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους όλου του κόσμου και όχι μόνο της Ευρώπης. Αν οι πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης δεν δουν την Ευρώπη ενιαία και όχι ανταγωνιστικά και δεν δομήσουν μια κοινή δημοσιονομική πολιτική όπως γράφει και η ΑΣ, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Η παράταση των αποπληρωμών, η μείωση των επιτοκίων, το κούρεμα του δημόσιου χρέους, η μετατόπιση των βαρών στις πλάτες όσων καταλήστευσαν του λαούς, είναι αναγκαία. Και αυτό μπορεί να γίνει, μόνο ενιαία μέσα στην Ευρώπη από αριστερές πολιτικές δυνάμεις που πρέπει να αναλάβουν τα ινία στις χώρες αυτές, αλλά και στην ΕΕ και να οδηγήσουν μια αναπτυξιακή πορεία.

Αλλά εδώ εμφανίζεται μια άλλη σκόπελος την οποία έχουμε ξεχάσει. Σε εποχές κρίσης το τελευταίο που θα απασχολήσει τους λαούς είναι μια  αναπτυξιακή πολιτική φιλική προς το περιβάλλον. Κινδυνεύουμε δηλαδή από μια παράλληλη περιβαλλοντική κατάρρευση. Συνεπώς η ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι παλαιού τύπου. Χτίστε παντού, εξαντλήστε τους πόρους, μολύνετε ασύστολα, αφήστε ασύδοτα τα επιχειρηματικά λόμπυ να σώσουν τους λαούς και να καταστρέψουν τον πλανήτη. Γιατί μια πραγματική ανάπτυξη μακριά από φούσκες δεν μπορεί παρά να αναφέρεται σε πραγματική οικονομία, άρα σε αγαθά και υπηρεσίες που λειτουργούν σε άμεση αλληλεπίδραση με τη φύση.

Επενδύσεις στην τεχνολογία που είναι φιλική προς το περιβάλλον. Αλλαγή των διατροφικών συνηθειών του ανεπτυγμένου κόσμου. Ανακατασκευή των πόλεων σε ανθρώπινα μέτρα. Απαγκίστρωση από τη χρήση καυσίμων που επιτείνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Λύση του μεταναστευτικού με ενίσχυση των Αφρικανικών και Ασιατικών κυρίως χωρών η κατάσταση των οποίων αποτελεί ύβρι για το ανθρώπινο είδος και απειλεί και τον οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο.

Συνεπώς, η έξοδος από την παγκόσμια κρίση δεν είναι υπόθεση τεχνικών διαχείρισης του χρέους αλλά αλλαγή της παγκόσμιας φιλοσοφίας για το πώς ο άνθρωπος διαχειρίζεται τον πλανήτη, συνολικά, και τις σχέσεις του με αυτόν. Είναι αστείο να περιμένουμε ένα αναστοχασμό πάνω στο ζήτημα του κόσμου και διαφορετικές πολιτικές δράσεις από όλους αυτούς τους «ταγούς» που με την ανοχή των λαών, οδήγησαν τον κόσμο στο σημερινό αδιέξοδο. Η οικολογία δεν μπορεί να είναι μια τσόντα στα προγράμματα των κομμάτων όλου του πλανήτη, αλλά ο καμβάς πάνω στον οποίο θα υφανθούν νέες παγκόσμιες σχέσεις.

Από το παγκόσμιο στο εθνικό.

Τα εθνικά κράτη υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι εσωτερικές ταξικές σχέσεις και συγκρούσεις είναι αδύνατον να υποσκελιστούν μπροστά στα παγκόσμια διακυβεύματα. Είναι αδύνατο να επικαλούμαστε ως σωτηρία την διευθέτηση του χρέους μας και να αρνούμαστε τις ανατροπές στο τρόπο που μάθαμε να ζούμε και να χειριζόμαστε το κράτος. Αν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους πασχίζουν να αναπαράγουν την καπιταλιστική κυριαρχία έχουμε καθήκον να τους μεταρρυθμίσουμε αφού δεν μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Γιατί μας μετατρέπουν σε απλά γρανάζια ενός μηχανισμού που εξασφαλίζει την κυριαρχία των ελίτ. Χρειαζόμαστε ιδεολογικά όπλα και προσήλωση σε λίγους στόχους.

Δεν αρκεί η βεβαιότητα για το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα, όπως εύστοχα θέτει η ΑΣ.

Απαιτούνται δράσεις που θα το απελευθερώσουν από την κρατική και κομματική διαπλοκή. Η φοροδιαφυγή, οι μεγάλες απάτες, το πολιτικό και μαύρο χρήμα, η δωροδοκία ως μοχλός κίνησης της αγοράς πρέπει να σταματήσει και αυτό είναι θέμα της δικαιοσύνης. Αλλά για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη απαιτείται πολιτική βούληση που δεν υπάρχει και εδώ πρέπει να σημαδέψουμε. Το δημόσιο χρήμα ληστεύεται με πολιτικές  δικαστικές αποφάσεις.

Ο αναπροσανατολισμός των εξόδων του κράτους είναι αναγκαίος όσο ποτέ. Αν το ΠΑΣΟΚ καμώνεται ότι θέλει να σώσει την Ελλάδα, να το χτυπήσουμε εκεί που πρέπει. Η εκκλησιαστική περιουσία είναι πρώτιστα θέμα ιδεολογικό. Πως θεωρεί ο ΓΑΠ ότι μας οδηγεί στη νέα εποχή, όταν αρνείται να θίξει το θέμα φορολόγησης των επιχειρήσεων της εκκλησίας, ή, όταν οι φορολογούμενοι πληρώνουν τους ιερείς μιας θρησκείας σε εποχή ανεξισθρησκείας; Αν η Αριστερά θέλει να απελευθερώσει τον κόσμο, πρέπει να γκρεμίσει τους θεούς, αν δεν μπορεί να το κάνει, τουλάχιστον ας απαλλάξει τον λαό από ένα περιττό και δυσβάσταχτο έξοδο.

Οι πολεμικές δαπάνες είναι ένα άλλο καρφί όχι μόνο στην οικονομία μας, αλλά πρώτιστα στο «φρόνημα» του έθνους. Ας ασκήσουμε εξωτερική πολιτική, ας αναζητήσουμε ειρηνικές λύσεις με τους γείτονες, ας αντιπαλέψουμε τη στρατοκρατική λογική. Καιρός να βάλλουμε στην αιχμή του βέλους μας και πάλι την Ειρήνη και τη συνεργασία των λαών, η οποία τεχνηέντως εξαφανίστηκε από τα αιτήματα της αριστεράς μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.

Αν είναι η εναλλακτική ανάπτυξη αυτή που θα μας σώσει, τότε πως εκπαιδεύουμε τους νέους και τις νέες μας; Πως προετοιμάζονται τα πανεπιστήμια για τη νέα εποχή; Νέες τεχνολογίες, σύνδεση εκπαίδευσης και παραγωγής, ερευνητικά προγράμματα αρθρωμένα στις ανάγκες του τόπου, απαιτούν νέα προγράμματα σπουδών, νέα αντίληψη στη διοίκηση, στον τρόπο λήψης των αποφάσεων, στις σχέσεις πανεπιστημίων και κοινωνίας. Αντί να βγάζουμε τη γλώσσα στις επιλογές του υπουργείου, εκστομίζοντας «αριστερές» παρόλες του 80, ας βγάλουμε στο τραπέζι καινοτόμα μοντέλα και προγράμματα που θα στρέφουν την παιδεία πραγματικά αριστερά. Και αριστερά σημαίνει, βαθιά γνώση και γόνιμη δεξιότητα, άρα ζώσα δύναμη στα παιδιά του λαού για να ανασύρουν τη χώρα από τον πολιτιστικό πάτο και να προωθήσουν εναλλακτικές τεχνικές παραγωγής και νέες σχέσεις με σεβασμό στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Το κακό σχολείο βρίσκεται στην βάση της αναπαραγωγής των ταξικών συσχετισμών και δεν μπορούν τα συντεχνιακά συμφέροντα παντός είδους να κρατούν το λαό δέσμιο μιας εκπαιδευτικής αβελτηρίας που επιτείνει την πολιτιστική του υποβάθμιση.

Η Δημοκρατία μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε τοπικά. Έχει η Αριστερά σχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Μπορεί να μετατρέψει ένα θνήσκοντα θεσμό σε όπλο κατά της κεντρικής εξουσίας; Αντιλαμβάνεται, ότι σε λίγο χρόνο, η αλληλεγγύη και η αυτοργάνωση θα γίνουν επιτακτική ανάγκη; Γνωρίζει ότι η πρώτιστη πολιτική απόφαση του ΕΑΜ ήταν ο πόλεμος κατά της πείνας και της εξαθλίωσης σε περιβάλλον κατοχής; Έχει ιδέα, ότι υπάρχει ανάγκη για επιτροπές πολιτών, έξω και πέρα από κομματικά μαγαζάκια και χωριστικά συνθήματα, που θα πάρουν τους Δήμους στα χέρια τους; Θα φροντίσουν για την καθαριότητα και την αισθητική ανανέωση των πόλεων, την ανάπτυξη της αλληλοβοήθειας, την ένταξη των μεταναστών, την προστασία και αξιοποίηση του δημόσιου χώρου, κλπ; Θα αφήσει τόσο σημαντικά ζητήματα στα χέρια δημάρχων και τοπικών κομματαρχών;

Είναι αστείο να απαιτούμε τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, να ζητάμε την απόσυρση του τρομονόμου και να μην ανοίξουμε παλαϊκό μέτωπο κατά της τρομοκρατίας. Έχει σκεφτεί η Αριστερά ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει να ενώσει τον κόσμο στο αίτημα καταδίκης της βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται; Πως θα κλείσει την πόρτα στον φασισμό, όταν δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα σε μια ζωή απαλλαγμένη από το φόβο της βίας, για όλους τους ανθρώπους;

Ο αριστερός μεταρρυθμισμός, τον οποίο επικαλούμαστε, δεν θα εξαλείψει τις ανισότητες. Θα αναβαθμίσει όμως το οπλοστάσιο των λαϊκών δυνάμεων και θα ανατρέψει τους συσχετισμούς προς όφελος των ανανεωτικών δυνάμεων της κοινωνίας. Ένας κόσμος αγράμματος, απολίτιστος, οικονομικά καθημαγμένος, φοβικός και μονάχος, που βιώνει ανήμπορος την αδικία και αναζητά σε φθαρμένα πολιτικά συστήματα την ελεημοσύνη είναι αδύνατο να επαναστατήσει. Να σέρνεται μέχρι το Σύνταγμα μπορεί. Να φωνάζει παραπονεμένα λόγια μπορεί. Να καμώνεται τον οργισμένο μπορεί. Αλλά τι να πει η τυφλή οργή, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από λύσεις και αποδείξεις, από πολιτικές δράσεις που δίνουν δύναμη στο λαό, να βρει λύσεις στα καθημερινά, για να μπορέσει, μετά, να απαιτήσει λύσεις για τα μεγάλα.

Τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου ξεπερνούν τη πολιτική σκέψη της αναχρονιστικής και υποκριτικής Αριστεράς που έμαθε τόσα χρόνια να παρασιτεί στα πλαίσια του αστικού κράτους και να συμπληρώνει το κάδρο του με χρώμα κόκκινο. Οι φωνές της δεν συγκινούν πια κανένα, αφού δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Καιρός να σκεφτεί, να παραδεχτεί τις αδυναμίες της και μετά να μιλήσει χαμηλόφωνα, αλλά στέρεα, να φτύσει ανάμεσα από τα δόντια της ένα άλλο πολιτικό λόγο και να αναγκάσει την κοινωνία να έρθει κοντά της για να ακούσει τους χαμηλούς αλλά μεστούς της τόνους.

Τέρμα η φανφάρα από τους ολίγιστους και τους φθαρμένους. Νέες και νέοι ας διαρρήξουν τις σχέσεις τους με τα ζόμπυ  και ας πάρουν αυτοί την ευθύνη της ανάτασης ή της πτώσης. Τουλάχιστον θάχουν να λένε, όταν γεράσουν, ότι δοκίμασαν από τον απαγορευμένο καρπό της πατροκτονίας.

Οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της οικολογικής εγρήγορσης πρέπει να κατεβούν στον δρόμο ...να εκφράσουν την εποχή και τα αιτήματά της.

Να καταστρέψουν οριστικά τις βεβαιότητες, να σπείρουν την αμφιβολία, και να χτίσουν πάνω στη συνεργασία των λαών.