Η ΔΗΜΑΡ και η πρόκληση της νέας δανειακής σύμβασης

 του Στρατή Ψάλτου

Με αφορμή άρθρο του Δημήτρη Χατζησωκράτη («για τη δανειακή σύμβαση της 27ης Οκτωβρίου» / TVXS - TV Χωρίς Σύνορα) άνοιξε μία γόνιμη πιστεύω συζήτηση σχετικά με τη στάση που θα κρατήσει η Δημοκρατική Αριστερά στο ζήτημα. Χαίρομαι που επισημαίνεται ότι το ζήτημα της δανειακής σύμβασης θα αντιμετωπιστεί με συλλογικό τρόπο και, επομένως, το προαναφερθέν κείμενο δεν αποτελεί αντανάκλαση κάποιας προειλημμένης απόφασης, αλλά άποψη στο πλαίσιο ενός διαλόγου.

Η θέση που υποστηρίζω είναι ότι η απάντησή της ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει να είναι στην κατεύθυνση "αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ να αναλάβουν την ευθύνη για την πλήρη διεκπεραίωση αυτής της πορείας. Ας μην μας καλούν να αποφανθούμε…".

Σαφώς, η δανειακή σύμβαση που προτείνεται δεν αποτελεί προϊόν συλλογικών ευρωπαϊκών διαδικασιών που διέπονται από την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά είναι το αποτέλεσμα ενός κυρίαρχου καθεστώτος αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, το οποίο επιτρέπει την επιβολή των επιταγών των αγορών στην ασκούμενη πολιτική. Αυτή σήμερα είναι η Ευρώπη.

Με τη στάση που θα υιοθετήσει η Ελλάδα σε σχέση με τη δανειακή σύμβαση θα κριθεί το αν θα παραμείνει μέσα σε αυτή τη συνθήκη με την προοπτική να αγωνιστεί για μια άλλη Ευρώπη και για μια άλλη Ελλάδα ή αν θα επιλέξει τον δρόμο της χρεοκοπίας, της απομόνωσης και της περαιτέρω κοινωνικής δυστυχίας.

Αυτό το δίλημμα τίθεται ενώπιον όλων των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και ενώπιον της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το να πούμε όχι στη δανειακή σύμβαση ή το να επιχειρήσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δραπετεύσουμε από το δίλημμα, μιλώντας αυτή τη στιγμή για τη λύση των ευρωομολόγων ή λέγοντας ότι αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ ας αναλάβουν την ευθύνη, είναι θέσεις που θα κατατάξουν τη ΔΗΜΑΡ στις δυνάμεις που δεν θέλουν να αγωνιστούν ούτε για μια άλλη Ευρώπη ούτε για μια άλλη Ελλάδα. Και μπορεί για άλλες πολιτικές δυνάμεις μια τέτοια κατάταξη να αποτελεί τη λογική συνέπεια της πολιτικής τους ταυτότητας, για τη Δημοκρατική Αριστερά όμως δεν θα αποτελέσει μια κραυγαλέα και ενδεχομένως μοιραία αντίφαση με τον ίδιο τον λόγο της συγκρότησής της;

Αποδείχθηκε ότι το μεγάλο ζήτημα με την πρώτη δανειακή σύμβαση δεν ήταν η ίδια η σύμβαση, αλλά η υλοποίησή της από μια ανεπαρκή, ανίκανη και παθογόνο κυβέρνηση. Ο αναποτελεσματικός και κοινωνικά άδικος τρόπος με τον οποίο υλοποίησε την πρώτη δανειακή σύμβαση οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Βλέποντας τις διάφορες κινήσεις τακτικής που παίζονται τώρα και το ανατολίτικο παζάρι που διαδραματίζεται ανάμεσα στους ηγετίσκους των μεγάλων κομμάτων, σκέπτομαι ότι όντας αθεράπευτα αιχμάλωτοι στα πάθη τους είναι αδύνατον να σχηματίσουν μία πραγματική Κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης. Ακόμη και αν το ανατολίτικο αυτό παζάρι τους οδηγήσει σε κάποιο σχήμα, αυτό θα είναι αδύναμο και η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να συμμετέχει σε αυτό. Το πρόβλημα θα συνεχίσει να παραμένει βαθύ και άλυτο, τόσο για την άρρωστη ελληνική πολιτική όσο και για την άρρωστη ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία μέσα σε αυτή τη συνθήκη είναι η Δημοκρατική Αριστερά με τη στάση που θα κρατήσει στο ζήτημα της δανειακής σύμβασης να παγιώσει το νόημα ότι εκπροσωπεί εκείνες τις δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας που κατανοούν την πραγματικότητα, κατανοούν την ευθύνη τους και αγωνίζονται η κατανόηση αυτή να γίνει μοχλός αντιμετώπισης της διάχυτης παθολογίας.

O Στρατής Ψάλτου είναι μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ