Η Αριστερά έχει μια λαμπρή παράδοση και ένα μίζερο παρόν.

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου από την Αριστερή Στρουθοκάμηλο

Δεν είναι σε θέση εδώ και πολύ καιρό να ξαναενώσει τα κομμάτια της. Δεν θέλει καν. Ακόμη κι όταν υπάρχουν φανερά σημεία σύγκλισης ή και ταύτισης, η ενότητα δεν είναι επιθυμητή. Εφευρίσκονται λόγοι για να μην υπάρξει ενότητα. Κανείς/καμιά δεν ρίχνει τη μούρη του/της.

Τι πιθανότητες έχει μια πολιτική δύναμη που δεν μπορεί να ενώσει και  να ενωθεί;

Δεν θέλει εδώ και πολύ καιρό να συνεργαστεί με κανέναν. Να συνεργαστεί ισότιμα εννοείται - γιατί στο καπέλωμα είναι πρώτη. Τους άλλους τους βλέπει σαν τσόντες ή βλέπει τον εαυτό της σαν τσόντα σε σχέση με τους άλλους. Μιλά πάντα για "συσχετισμούς" που πρέπει να αλλάξουν. Τι εννοεί άραγε; Εννοεί ότι αν δεν είναι αυτή δεν θα είναι κανένας άλλος. Στο μεταξύ δεν υπάρχει περίπτωση κυβερνητικής συνεργασίας, ανοχής, έμμεσης υποστήριξης έστω μιας άλλης συνεργασίας. 

Τι πιθανότητες έχει μια δύναμη που δεν συνεργάζεται με κανέναν; Να υποθέσουμε ότι την απλή αναλογική την ζητά μόνο και μόνο για λίγους βουλευτές παραπάνω;

Δεν έχει να προτείνει καμιά λύση, καμιά εναλλακτική. Δεν κάνει προτάσεις καν. Τρία γράμματα συνοψίζουν ολόκληρο το πρόγραμμά της: ο, χ, ι... Κι όταν τις κάνουν άλλοι, τις απορρίπτει - βρίσκει πάντα κάτι αρνητικό, διαπιστώνει πάντα με θλίψη ότι δεν μπορεί να συμμετέχει. Όταν έρθει η ώρα να πει το ναι ή το όχι, διαλέγει πάντα το δεύτερο - σε τελευταία ανάλυση πάντα αλλά ...όχι!

Τι πιθανότητες έχει μια δύναμη χωρίς προτάσεις; Όταν "τρία γράμματα μόνο φωτίζουν" κάθε συμπέρασμά της;

Δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις σκέψεις και τις προτάσεις κανενός φίλου ή συνοδοιπόρου της. Τους φοβάται. Δεν μπορεί νάχουν δίκιο εκείνοι που δεν έχουν κομματικά αξιώματα... Αυτό θα αμφισβητούσε την κομματική ιεραρχία. Θα σήμαινε αλλαγές - κι αυτές είναι επικινδυνες για την αιώνια ηγεσία. Δεν ακούει λοιπόν κανέναν - ξέρει αυτή.

Τι πιθανότητες έχει μια δύναμη που τα ξέρει όλα εκ των προτέρων; Που δεν ακούει κανέναν;

Όλα τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά, εδώ και καιρό, όλων των μορφών της κομματικής αριστεράς. Ακόμα και η κρίση δεν απάλυνε τις διαφορές, δεν έδωσε τίποτα στην ενότητα, δεν πρόσφερε κάποια ευκαιρία να παραμεριστούν τα ιδεολογήματα και να αυξηθεί η συνεργασία. Μάλλον τις βάθυνε. Μάλλον ανέβασε στο ζενίθ τις αντιπαραθέσεις και τις εκατέρωθεν κατηγορίες. Σε σημείο που παρά την μεγάλη τους στενοχώρια για το γεγονός, όλοι πια οι αριστεροί να αντιλαμβάνονται ότι η σημερινή αριστερά δεν παίζει κανέναν ρόλο στην πραγματικότητα. Γιατί δεν έχει χαρακτήρα, θέσεις, όραμα, προσωπικότητα - κάτι το σαφές και το διακριτό. Δεν έχει πρόταση. Ζει από το ένδοξο παρελθόν - ζει από την ιστορική της περίοδο της προσφοράς και των διώξεων. Ζει από τα έτοιμα σαράντα σχεδόν χρόνια τώρα - εξαργυρώνοντας το Πολυτεχνείο, την ΕΔΑ, την Αντίσταση.

Δεν μπορεί πια να πει καν, "κάτι αριστερό"...

Είναι ίσως καταθλιπτικό, αλλά αυτή η αριστερά μοιάζει να έχει τελειώσει προ πολλού. Τα ζωτικά της όργανα δεν δίνουν πια σημεία ζωής. Δεν έχει καν όρεξη να συμβάλλει να διασωθεί η χώρα από την κρίση ή να παρουσιαστεί ανθεκτική στον διεθνή ανταγωνισμό. Λέει μόνο "βγάλτε με και θα δούμε τι θα κάνουμε" επειδή και η ίδια δεν το πιστεύει - άλλωστε κολλημένη είναι δεκαετίες τώρα στα ίδια ποσοστά. Απλά έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο - και στην σκέψη και στην δράση. Καρμπόν όλα - όπως παλιά...

Τι πιθανότητες έχει μια τέτοια Αριστερά;

Είναι φυσικά δύσκολες κάποιες αλήθειες. Μήπως όμως η Αριστερά ανήκει σε μια εποχή που πέρασε και απλά δεν έχει στο dna της δύσκολες και πιο ολιστικές προσεγγίσεις όπως την οικολογία, την έννοια της αειφορείας, την σημασία της κλιματικής αλλαγής, του υπερπληθυσμού, των ορίων της ανάπτυξης ή ακόμη και της ανάγκης της σχεδιασμένης αποανάπτυξης; Ή της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας; Πιθανόν. Δεν είναι άλλωστε κάτι υποχρεωτικά κακό. Καθένας στην εποχή του. Σήμερα νέα προβλήματα ζητούν νέες απαντήσεις. Κι ένας οργανισμός που δεν μπορεί να ανανεωθεί πια σημαίνει ότι έχει ολοκληρώσει την ιστορική του διαδρομή - τι πιο έξυπνο από να αφομοιωθεί στο καινούργιο;

υγ  Και με τις επείγουσες ανάγκες διαχείρισης της πολιτικής πραγματικότητας και της κρίσης τι γίνεται "χωρίς Αριστερά"; Μα δεν κατάργησε κανείς ξαφνικά την Αριστερά - μόνη της αρνήθηκε τις πρωτοβουλίες και οχυρώθηκε στο ένδοξο παρελθόν και τις γραφές (με ζηλευτή θρησκευτικότητα) - άρα η παρουσία της δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί τίποτα: ο δρόμος είναι ανοιχτός στην ανασύνθεση των πολιτικών δυνάμεων και το μόνο πρόβλημα των αριστερών -στο κατά πόσον θα συμμετέχουν- είναι μια ισχυρή δεσμευτική νοσταλγία άλλων εποχών που τους (μας) στρέφει στα ίδια και τα ίδια. 

Κι όπως ο δρόμος είναι ανοιχτός έτσι και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές: τα ξαναζεσταμένα όνειρα της κεντροαριστεράς ή της αριστερής "αντιμνημονιακής" ενότητας αλλά και της εξαντλημένης "ανανέωσης" δεν επαρκούν πια. Αυτό που χρειάζεται σε μεγαλύτερες ποσότητες είναι ανοιχτά μυαλά και συγκεκριμένα βήματα: η ζωή άλλωστε αναπληρώνει κάθε κενό και ανανεώνεται με την επίλυση των προβλημάτων, όχι την διαιώνισή τους...

Για την ανάληψη πολιτικής ευθύνης: Γιώργος Παπασπυρόπουλος