Ο κυματισμός αλλάζει , η θάλασσα παραμένει πάντα θάλασσα

Χρίστος Χατζηγιαννάκης

Τώρα αρχίζεις να το νιώθεις – μια εκ των προτέρων γνώση σε βοηθάει  σ αυτό -, είχες νόμιζες ελεύθερη επιλογή – είχες ?- [ οι διαφημιστές έχουν άλλη γνώμη ] , είχες επιθυμίες – είχες ? - επίπλαστες καταλαβαίνεις τώρα, ξεφυλλίζοντας και κάτι παλαιά περιοδικά το κατανοείς καλύτερα  [Κλ..κ ]

Υιοθέτησες έναν άλλο τρόπο ζωής , με χάντρες και καθρεφτάκια , άλλαζες…. Με  καινούργιο κινητό , αυτοκίνητο , πούρα ,διαμέρισμα, Τόπο , το χωριό με την Μύκονο, την Αράχοβα .

Φτιασίδωνες το πρόσωπο σου για να ταιριάζει με τα καινούργια έπιπλα και τις ακριβές  κουρτίνες σου , τις καινούργιες παρέες σου ,δοκίμαζες ψεύτικες πόζες επιβεβαίωσης στον καθρέφτη σου μακράς διάρκειας ,για το γραφείο και τους συντρόφους σου .

Πότε πότε ένα μικρό αγκάθι , μια πολύ μικρή κρυμμένη λύπη σε ενοχλούσε από πολύ βαθιά , μια ήπια απογοήτευση και κάτι μετέωρο μέσα σου σε ρωτούσε , αυτή ήταν λοιπόν η αλλαγή , αυτή ήταν η  ανακατανομή του πλούτου αυτή ήταν η δικαίωση ? είχες συμμετάσχει σ αυτήν την ειρηνική επ-ανάσταση της αρπαχτής , της αυθαιρεσίας, της με οποιονδήποτε τρόπο ανέλιξης σου , της ισοπέδωσης των σχολείων των πανεπιστήμιων της δημόσιας διοίκησης  , των πλαστών υπερωριών  , των από κάτω από το τραπέζι φακέλων , της μίζας και των διορισμών .

Καταλάβαινες άραγε , τότε που όλοι σου χαμογελούσαν, και σου άνοιγαν την πόρτα, πως αυτό έχει κόστος ,πως αυτή η Δημοκρατία σου, που καμάρωνες ,ήταν κατ, επίφαση , πως είχε ρωγμές και κενά τεράστια που εσύ δημιουργούσες  και ότι κάποια άκρα δεξιά και αριστερά θα τα γέμιζαν ,ενώ εσύ το βράδυ στην παρέα όλο αγανάκτηση θα οικτίρεις τον κώλο-λαό?

Η τηλεόραση με τα πολλά παράθυρα θα έχει από όλους το βράδυ , θα σου πουν αυτά που περιμένεις να ακούσεις για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους στα γκάλοπ,  και την δική σου τάχα δικαίωση . Αλλά τώρα τα φίδια σε ζώνουν , άδειασες την ψυχή σου από τα αισθήματα, τις άξιες ,τις αλήθειες, έκανες καινούργιες γνωριμίες , ξέχασες τους φίλους σου,  ψάχνεις για τον χαμένο χρόνο σου την χαμένη σου ζωή σε εικονικές πραγματικότητες , δεν ξανακερδίζεται ας λέει ότι θέλει ο Προυστ.

Σε πνίγει ο θυμός, η οργή ,μερικές φορές κάτι σαν πανικός,  αλλάζεις θέσεις, σημαίες, έγινες αγανακτισμένος , μουντζώνεις όχι γι αυτά που έκανες αλλά που δεν μπορείς να συνεχίσεις να κάμεις . Δεν θέλεις να ξυπνήσεις  να δεις μέσα σου, ίσως τρομάζεις, έχεις μπουκώσει την ψυχή σου με ένα σωρό τιποτένια άχρηστα και συνεχίζεις να τα υπερασπίζεσαι, τα αλλά που έθαψες τα άλλα που πέταξες σου φαίνονται τιποτένια , ότι είχες πάρει από το σπίτι σου φαίνονταν φτηνά ,ας τα υμνούν οι ποιητές . Εσύ θέλεις να κοιμηθείς μήπως στο Όνειρο συνεχίσουν να υπάρχουν όλα αυτά που χαραμίστηκες εσύ και τα παιδία που πήρες στο λαιμό σου.

                                    Απευθύνεται σε μένα προσωπικά

                                              Χρίστος  Στ. Χατζηγιαννακης