Μετά την εφτάρα

του Tonchev Plamen

Δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι καινούριο στην οργιώδη συζήτηση που αναπτύσσεται μετά το απίστευτο 7:1 της Γερμανίας επί της Βραζιλιάς. Γράφω αυτές τις αράδες περισσότερο για δική μου εκτόνωση και επειδή διαισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Στον χθεσινό αγώνα υποστήριζα τη Γερμανία και πανηγύριζα – μέχρι το 3:0. Μετά έτριβα τα μάτια μου και το δεύτερο ημίχρονο κράταγα το κεφάλι μου... Χάρηκα με τη νίκη των Γερμανών και στεναχωρέθηκα με τον διασυρμό των Βραζιλιάνων. Και προσπαθούσα να καταλάβω πώς συνέβη αυτό το μέχρι χθες αδιανόητο πράγμα.

Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η απομυθοποίηση της εθνικής Βραζιλίας ξεκίνησε πολύ πριν τη συντριβή από τη Γερμανία. Ήδη από τη φάση των ομίλων φάνηκε ότι αυτή η Βραζιλία είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Ενδεικτικά και μόνο, είχε έναν περιορισμένων ικανοτήτων σέντερ φορ, τον Φρεντ, που κανείς δεν κατάλαβε γιατί επελέγη. Ο Όσκαρ είχε κάποιες εκλάμψεις, αλλά δεν φτάνει με τίποτα το Ζίκο, το Σώκρατες ή άλλους μεγάλους επιθετικούς χαφ που έχουν φορέσει τη φανέλα των Σελεσάο. Ο Μαρσέλο ήταν δραστήριος ως αριστερό εξτρέμ, αλλά μέτριος ως αμυντικός. Ο Ντ. Λούιζ και ο Τ. Σίλβα ήταν καλό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, αλλά φάνηκε ότι ο αρχηγός της ομάδας δεν έχει αντικαταστάτη. Μ'αυτήν τη λειψανδρία, η Βραζιλία βασιζόταν στις επελάσεις του Νεϋμάρ, τον οποίον τον θεωρώ περισσότερο εφετζή παρά ουσιαστικό – ξεσήκωνε το πλήθος, αλλά η προσφορά του ήταν υποδεέστερη των προσδοκιών και, πάντως, ήταν απελπιστκά μόνος.

Στους νοκ-άουτ αγώνες η Βραζιλία χτύπησε το ταβάνι των δυνατοτήτων της και χρειάστηκε όχι απλά τη βοήθεια του κοινού, αλλά και όλων των θεών του Αμαζονίου και … των διαιτητών. Στους 16 απέκλεισε με πολύ μεγάλη δυσκολία την καταπληκτική Χιλή. Αλλά ο πολλαπλώς κρίσιμος αγώνας ήταν στους 8 με την Κολομβία, ενδεχομένως την πιο ευχάριστη έκπληξη αυτού του Μουντιάλ. Το απίστευτα σκληρό και κυνικό παιχνίδι των Βραζιλιάνων (προφανώς υπό τις οδηγίες του Σκολάρι), ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουν την παρέα του Χ. Ροδρίγκες, έγινε ανεκτό από τον διαιτητή, με αποτέλεσμα να εκτροχιαστεί ο αγώνας. Η Βραζιλία μπορεί να επικράτησε, αλλά ταυτόχρονα υπέστη τριπλή απώλεια: στην επίθεση έχασε τον τραυματία Νεϋμάρ, στην άμυνα τον στυλοβάτη Τ. Σίλβα και, το κυριότερο, έχασε το θαυμασμό που έτρεφαν πολλά εκατομμύρια φίλαθλοι ανά τον κόσμο για το φινετσάτο και γεμάτο επινοήσεις βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.

Μ'αυτά και μ'αυτά, η ήττα από την Γερμανία ήταν προδιαγεγραμμένη. Με άμυνα-σκορποχώρι και με ανύπαρκτη επίθεση, αλλά και με εμφανή την κόπωση από την υπερπροσπάθεια που είχε καταβάλει για να φτάσει στον ημιτελικό, η Βραζιλία δεν είχε καμία ελπίδα απέναντι στην καλοκουρδισμένη μηχανή της Γερμανίας. Ο αποκλεισμός των γηπεδούχων ήταν αναμενόμενος, αλλά αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι βεβαίως το ασύλληπτο σκορ. Η εφτάρα που έφαγαν οι Βραζιλιάνοι είναι σοκαριστική και πάρα πολύ ταπεινωτική, αλλά η ήττα τους σίγουρα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αν ανατρέξει κανείς στα συμπτώματα που είχαν φανεί στα προηγούμενα παιχνίδια των Σελεσάο κι αν αναλογιστεί τις αρετές των Γερμανών. Η ομάδα του Γιόακιμ Λεβ είναι δεμένη χρόνια τώρα, έχει πολλές ποιοτικές μονάδες (κι όχι μόνο δύο-τρεις) και ξεχωρίζει για την αποτελεσματικότητά της. Σε ό,τι δε αφορά τη φινέτσα και τις επινοήσεις, δημιουργικοί παίκτες σαν τον Κεντίρα ή τον Οζίλ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους Βραζιλιάνους.

Δύο ερωτήματα που ξεφεύγουν του καθαρά αγωνιστικού μέρους.

1. Επρεπε να σταματήσουν οι Γερμανοί σε χαμηλότερο σκορ; Ήταν ανάγκη να ταπεινώσουν τη Βραζιλία μπροστά στο κοινό της, αλλά και μπροστά στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη;

Θα μπορούσε να πει κανείς “ναι”, ας πούμε για λόγους τακτ ή πολιτικής ορθότητας. Ή, αν μη τι άλλο, οι Γερμανοί είχαν ήδη εξασφαλίσει τη νίκη μετά το 5-0 του πρώτου ημιχρόνου και μπορούσαν να κατεβάσουν ταχύτητα στο δεύτερο. Από την άλλη, όμως, οι Γερμανοί είχαν ήδη προηγηθεί 5:0 στο πρώτο ημίχρονο επειδή ακριβώς είναι αυτό που είναι – σοβαροί, επαγγελματίες και αποτελεσματικοί. Για να σκοράρουν κι άλλες δύο φορές στη συνέχεια, συμπεριλαμβανομένου του απίστευτης ομορφιάς έβδομου γκολ του Σίρλε.

2. Ποιές θα είναι οι ευρύτερες επιπτώσεις αυτής της ασύλληπτης συντριβής της εθνικής Βραζιλίας, δεδομένου ότι ήδη έχουν σημειωθεί μεγάλες διαμαρτυρίες για το κόστος του Μουντιάλ σε μια χώρα με άπειρα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα; 

Ο σχετικός προβληματισμός μοιάζει φαρισαϊκός, ειδικά εφόσον διατυπώνεται τώρα. Το ερώτημα αν η Βραζιλία έπρεπε να πάρει τη διοργάνωση του Μουντιάλ έπρεπε να τεθεί πριν από χρόνια και να απαντηθεί με τρόπο ορθολογικό, όχι συναισθηματικό. Κι όχι να επικρατήσει η γραμμή “Η μπάλα θα επιστρέψει στην πατρίδα της”, όπως ακριβώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 επέστρεψαν στην πατρίδα τους...