Η ύβρις της απληστίας

Θα ξεκινήσω μια μικρή σπουδή στην απληστία, παραθέτοντας μερικά αθώα δεδομένα.

- 8.767.147,03 εισέπραξε ο κ. Προβόπουλος τα τρία τελευταία χρόνια, με νόμιμο τρόπο.

-Λίγο λιγότερα από 300.000 ευρώ το χρόνο θα εισπράττει ο νέος μάνατζερ της ΔΕΗ, Αρθούρος Ζερβός.

 - 25.000 ευρώ το μήνα ήταν ο μισθός του κυρίου Παναγόπουλου, αφεντικού της ΕΡΤ. Από τον υπουργό επικοινωνιών κύριο Γερουλάνο, ανακοινώθηκε η δραματική μείωση του μισθού του νέου ΕΡΤιάρχη, σε μόλις 6.500 ευρώ.
 - 580.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή 48.333 ευρώ το μήνα είναι η αμοιβή του κυρίου Παναγή Βουρλούμη, διευθυντή του ΟΤΕ.
- Σε μόλις 5.400 ευρώ ανέρχεται ο μισθός του κάθε ευρωβουλευτή μας (όσο και του κάθε βουλευτή μας στο ελληνικό κοινοβούλιο). Eυτυχώς όμως τριπλασιάζεται, αφού στο ποσό του «βασικού μισθού» προστίθεται και ημερήσια αποζημίωση (300 ευρώ) για κάθε συνεδρίαση. Ευτυχώς επίσης δικαιούνται άλλα 14.000 ευρώ το μήνα για αμοιβές συνεργατών του γραφείου τους. Άγνωστη είναι η αμοιβή τους για τη συμμετοχή σε διάφορες επιτροπές.
- 250000 ευρώ το χρόνο ήταν ο μισθός των δύο δημοσιογράφων της πρωινής δήθεν ενημέρωσης της ΕΡΤ.

-και τόσα άλλα.

Τι κάνουν με τόσα χρήματα αυτοί οι κύριοι και οι οικογένειές τους;

Συσσωρεύουν και επενδύουν για νάχουν και τα εγγόνια τους; 

Ξοδεύουν αλόγιστα για να ικανοποιήσουν το  όνειρο της απόκτησης πολλών και ακριβών αγαθών; Ανεβάζουν την εκτίμησή τους στο κοινωνικό τους περίγυρο; 

Ζουν εν τέλει συναρπαστικά; Καλύτερα από εμάς; 

Νιώθουν ηδονή διαφορετικής ποιότητας όταν έρχονται σε οργασμό;

Δεν προβληματίζομαι αν οι δουλειές που κάνουν  αξίζουν τέτοιες αμοιβές. Η περίπτωση του διευθυντή της ΕΡΤ που από 25000 ευρώ έπεσε στα 6500 ευρώ είναι ενδεικτική. Κάποιος είπε να παίρνουν τόσα και πήραν, αν έλεγε λιγότερα ή περισσότερα πάλι το ίδιο θα συνέβαινε. Πράγματα παράλογα, χωρίς αντικειμενικές σταθερές, τόσα καθορίζει η αγορά για τους κυρίους αυτούς, τόσα εισπράττουν. Αναρχία.  Και πίσω από αυτές τις κραχτές περιπτώσεις χιλιάδες άλλοι αμείβονται με τρελά ποσά για το κοινωνικό έργο που παράγουν. Και πίσω από αυτούς όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί στο κυνήγι του χρήματος. Κάποιοι τους ζηλεύουν, κάποιοι ονειρεύονται να τους μοιάσουν, κάποιοι τους δείχνουν στα παιδιά τους σαν παραδείγματα προς μίμηση, όχι προς αποφυγή. Όλοι τους βρίζουν.

Δεν υπάρχει λόγος, απλά αυτοί τα κατάφεραν, μα τι κέρδισαν; Μήπως δεν αναπνέουν τον ίδιο μολυσμένο αέρα, δεν τρώνε τα ίδια μεταλλαγμένα, ο ίδιος βλαβερός ήλιος δεν τους μαυρίζει; Το άγχος μήπως χάσουν το τεράστιο μισθό τους δεν τους ζορίζει; Η απληστία τους δεν φαντάζει στα μάτια των παιδιών τους κάπως; Δεν γλύφουν, δεν ταπεινώνονται; Ο καρκίνος δεν παίζει στη γειτονιά τους; Το τροχαίο είναι αδύνατον; Υπάρχει αιωνιότητα;

Οι ακραίες περιπτώσεις αμοιβής για υπηρεσίες είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθούμε τον πλανητικό θρίαμβο της αγοράς και το παράλογο αυτού.

Η ιδεολογία της ανάπτυξης, το «πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά», έχει πλέον αποσαθρώσει τις κοινωνικές σχέσεις και έχει οξύνει τις ανισότητες, κάνοντας όμως χειρότερο τον τρόπο ζωής, όχι μόνο των οικονομικά ασθενέστερων. Η συσσώρευση χρήματος και η αλόγιστη κατανάλωση δεν αλλοιώνουν μόνο το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Δεν αποστραγγίζουν μόνο τις φυσικές πηγές. Πρώτα και κυρίαρχα αλλοιώνουν το κοινωνικό περιβάλλον, κάνοντας τον ακραίο οικονομισμό επίκεντρο της ανθρώπινης ζωής και στόχο της ύπαρξης. Στραγγίζουν τις ψυχές. Οι ψυχικές ασθένειες που συνεπάγεται αυτός ο τρόπος ζωής δεν οφείλονται στην έλλειψη του χρήματος, αλλά στην κατοχή του. Στη δίψα της απόκτησης μα και στην κόλαση της διαχείρισης.

Η απληστία και η αλαζονεία δεν θεωρήθηκαν τυχαία αμαρτίες. Προσέβαλαν τον ίδιο τον άπληστο αλλοιώνοντας της ανθρώπινη φύση του. Τον έκαναν να δίνει υπέρτατη αξία σε υλικά αγαθά που μετά τον κύκλο τους θα γίνουν σκουπίδια. Κάποτε είδα έξω από ένα πλουσιόσπιτο να πετάνε φθαρμένα παπούτσια prada και αναρωτήθηκα, παλιώνουν και αυτά; Δηλαδή πεθαίνουν και οι πλούσιοι;

Αν κάτι έχει να προτείνει η εναλλακτική αριστερή σκέψη σήμερα είναι η ανάγκη για ένα άλλο τρόπο ζωής. Η ύβρις της συσσώρευσης και της κατανάλωσης δεν οδηγεί μόνο σε οικολογική καταστροφή, αλλά και σε μια ηθική και ψυχική εξαθλίωση.  Είναι καιρός να αποκαλυφθεί.

Το μίζερο και παραπονιάρικο σύνθημα «δώστε και σε μας κάτι παραπάνω» που φωνάζουν οι προλετάριοι, είναι καιρός να αντικατασταθεί με την απαίτηση για ποιότητα ζωής. Και η ποιότητα επιτυγχάνεται με την επιστροφή σε παραδοσιακούς τρόπους παραγωγής και κατανάλωσης που κυριαρχούσαν όταν οι λαοί ζούσαν κοντά στη φύση και αναγκαστικά τη σεβόντουσαν. Να παράγουμε ότι χρειαζόμαστε, να καταναλώνουμε ότι χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε. Να προτάξουμε την αρμονία στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την αδελφοσύνη, την ειρήνη, την οικονομική συμβίωση με το περιβάλλον. Δεν είναι ουτοπία είναι πλέον ανάγκη. Η αποανάπτυξη δεν σημαίνει στασιμότητα, σημαίνει την ύφεση της ανταγωνιστικότητας στις κοινωνικές σχέσεις.

Ακόμα όμως και σε ένα τέτοιο βίαιο οικονομικό περιβάλλον είναι δυνατός ο εναλλακτικός τρόπος ζωής. Καθώς η κρίση βαθαίνει και ανατρέπει βεβαιότητες θα χρειαστούν, η αλληλοβοήθεια, η αυτοοργάνωση σε μικρές ομάδες κοινοκτημοσύνης ή ανταλλαγής αγαθών.

Θα χρειαστεί να πείσουμε τα παιδιά μας ότι υπάρχει παιχνίδι και έξω από τα κινέζικα σκουπίδια. Να μην κάνουμε τα παιδιά μας θεατές της βίας δεν σημαίνει να τους κλείνουμε την ΤV σε βίαιες σκηνές. Τι πιο βίαιο από γονείς που εργάζονται ολοημερίς και καταναλώνουν αλόγιστα για τα μάτια των παιδιών;

Να πείσουμε τους εαυτούς μας για λιγότερα αγαθά που μόνο αγαθά δεν είναι και συνεπώς λιγότερη εργασία και περισσότερο έρωτα. Να αποκαλύψουμε , πρώτα στους εαυτούς μας, μετά στους άλλους,  τη μεγάλη απάτη της περισσότερης δουλειάς για περισσότερο πλούτο και περισσότερα σκουπίδια. Ίσως τότε μας μείνει χρόνος και για περισσότερο διάβασμα, περισσότερη σκέψη, περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη πραγματική ζωή. Μας λείπει.