Η στιγμή της αλήθειας

Με αφορμή τα γεγονότα στο Συνασπισμό, ο φίλος Μωυσής Μπουντουρίδης καταθέτει, την πάντοτε ενδιαφέρουσα,  δική του άποψη.

Η στιγμή της αλήθειας  

Νομίζω ότι επιτέλους φαίνεται να επικρατεί η κοινή λογική, η οποία έχει τη δυνατότητα να υπαγορεύει κάτι το πολύ απλό και μπορεί να υπαγορεύεται μόνο από άνθρωπους που είναι αποφασισμένοι να δρουν ανοιχτά κάτω από ξεκάθαρες συνθήκες και να μην παράγουν μια επίπλαστη επιτήδευση που συσκοτίζει την αλήθεια των πραγμάτων.

Ας αρχίσω από το τέλος.

Ποια είναι η αλήθεια; Ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι δημιουργούν τα πράγματα του κόσμου, τις συνθήκες της ζωής τους. Η δημοκρατία λεει όλοι, ανεξαιρέτως, οι άνθρωποι. Τίποτε δεν νομιμοποιεί την αιώνια κι αμετάβλητη περιχαράκωση των διαφορών μεταξύ καλών και κακών, πρωτοπόρων-μεσσιών και πιστών-οπαδών, αυτών που ξέρουν κι αυτών που δεν ξέρουν. Ο καλός μπορεί να γίνει κακός και τανάπαλιν. Ο μπροστάρης μπορεί να μείνει πίσω κι ο τελευταίος να γίνει πρώτος. Αυτός που ξέρει μπορεί να μάθει ότι δεν ξέρει τίποτε κι αυτός που δεν ξέρει μπορεί να διδάξει την ανωτερότητα της μετριοφροσύνης απέναντι στους εγωισμούς της αλαζόνειας.

Ποιο είναι το ξεκάθαρο; Είναι το γεγονός ότι όλες οι δράσεις των ανθρώπων που κινούνται με γνώμονα την αληθεία της κοινής συνύπαρξης όλων και της κοινής συμπαραγωγής του κόσμου από όλους δεν μπορούν παρά είναι κάποιες πέρα για πέρα ξεκάθαρες, εντελώς διαυγείς και διαφανείς, επιδιώξεις. Να μην κρύβουν τίποτε. Είμαστε αυτό που είμαστε κι όχι αυτό που θέλουμε να προσποιηθούμε ότι είμαστε. Η αλήθεια δεν κρύβεται, δεν αμαυρώνεται κι ούτε καλλωπίζεται κάτω από οποιουσδήποτε χειρισμούς και χειραγωγήσεις. Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη κι ανοιχτή κι όλα τ’ άλλα είναι είτε εκ του πονηρού ή από βλακεία.

Ποια είναι η απλότητα; Είναι η ευθύνη να στέκονται οι άνθρωποι, είτε ατομικά ή συλλογικά, με παρρησία κι ειλικρίνεια απέναντι στα σχέδια των πράξεων τους. Με ευθύνη για να μπορούν ν’ αναλάβουν τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις, που απορρέουν από την κοινή αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε να επιχειρούν αδιάκοπα, ακόμη και με σκαμπανεβάσματα, ακόμη και μετά από προηγούμενες αποτυχίες ή ήττες, να αλλάξουν τις πλευρές του κόσμου που αναπαραγάγουν την αδικία, τη δυστυχία και την κακομοιριά. Με ειλικρίνεια για να μπορούν να πείθουν τον οποιοδήποτε ότι πριν ή μαζί με τις προσπάθειές τους για την αλλαγή του κόσμου είναι κι αυτοί αποφασισμένοι να αλλάξουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Η αλήθεια λοιπόν, εν προκειμένω, είναι ότι τα πολιτικά ζευγαρώματα ή συστοιχίσεις ανάμεσα σ’ ασυμβίβαστες μεταξύ τους υποκειμενικότητες, πράξεις κι αντιλήψεις για τον κόσμο, δεν στέκουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν δομές απόκρυψης ή εξαφάνισης των διαφορών κάτω από το χαλί μιας προσποιητής και καιροσκοπικής ενότητας. Η πολιτική διαύγεια δεν σβήνει τις διαφορές, ίσα-ίσα μόνο αυτή τις αναδεικνύει στο πιο κατάλληλο επίπεδο, για να μπορούν οι πολίτες να επιλέγουν, εντελώς αυτόνομα κι ελεύθερα, τους δρόμους και τους τρόπους που τους εκφράζουν, για να μην ξεγελιόνται από το συμφεροντολογικό θέαμα ή τη μακάρια στάχτη που τους ρίχνουν στα μάτια οι επιτήδειοι μάγειροι της πολιτικής απάτης. Όλες αυτές οι σκοπιμότητες, οι ματαιότητες, οι μισαλλοδοξίες δεν μπορούν να εξαλείψουν κάτι το εντελώς απλό, κάτι το στοιχειωδώς κοινό-λογικό. Ότι η πολιτική των ανθρώπων για τους ανθρώπους δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική του θάρρους και της παρρησίας. Η κοινωνική χειραφέτηση κι η ελπίδα για έναν άλλο εφικτό κόσμο δεν μπορούν παρά να βασίζονται στην πολιτική της αλήθειας.

Καλή μας τύχη,

--Μωυσής Μπουντουρίδης