Oι Αριστεροί και πραγματικοί δημοκράτες θα ψηφίσουν Καμίνη και Μπουτάρη.

Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη οι Αριστεροί και πραγματικοί δημοκράτες θα ψηφίσουν Καμίνη και Μπουτάρη. Δεν ξέρω αν θα φτάσουν οι ψήφοι τους για να αλλάξουν πορεία οι δυο μεγάλες πόλεις, αλλά θα ψηφίσουν. Κάποια γονίδια από το DNA της αριστεράς έχουν μείνει αμετάλλακτα. Κάποια ίχνη κοινής λογικής έχουν απομείνει, αλλιώς η Αθήνα θα ήταν μια πόλη σχιζοφρενών. Κάποια στοιχεία πολιτισμού είναι ικανά να σηκώσουν τον κόσμο από τον καναπέ του. Κάποια οικολογική ευαισθησία θα υπάρχει, δεν μπορεί. Έχουν γραφτεί τόσα για τον άθλιο Νικήτα. Αλλά δεν χρειάζεται να διαβάσουμε, βλέπουμε και ακούμε καθώς περιδιαβαίνουμε στους δρόμους της πόλης, καθώς μυρίζουμε τη σήψη και γλιστράμε στα βρώμικα πεζοδρόμιά της.

Απέναντι στον Νικήτα δεν στέκεται ένα κλασσικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ένας Παπουτσής ή ένας Σκανδαλίδης, ένα δηλαδή μέρος του ίδιου προβλήματος. Αν ήταν έτσι δεν θα είχε κανένα νόημα να πάει η Αριστερά να ψηφίσει. Δεν θα υπήρχε καμιά διαφορά. Η ίδια ανομία θα βασίλευε στην πόλη, η ίδια διαφθορά, η ίδια βρώμα. Γιατί η κατάντια της Αθήνας δεν είναι έργο μόνο του Νικήτα, είναι και όλου του άθλιου δικομματικού συστήματος, των υπουργείων εσωτερικών, υγείας, δημόσιας τάξης και όλων των σχετικών κρατικών υπηρεσιών. Είναι έργο όλων των διαπλεκομένων πολιτικών και συνδικάτων. Είναι όμως και συνέπεια των συμπεριφορών όλων εμάς που ζούσαμε στην πόλη και την εγκαταλείψαμε. Που χρόνια τώρα δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε για την ποιότητα ζωής στο κέντρο και στις συνοικίες της, για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, για τη βία και την εγκληματικότητα. Αντιθέτως, ως πλειοψηφία, ψηφίζαμε δεξιούς «αστέρες» της συμφοράς και ως μειοψηφία ξεπεσμένους ή φιλόδοξους πασόκους, για να καταστρέψουν, εν γνώσει μας, την πόλη. Και όλα αυτά γιατί ψηφίζαμε με το γνωστό κομματικό κριτήριο, ψηφίζαμε για τις εντυπώσεις και όχι για την ουσία.

Δίπλα στη λογική αυτή και η Αριστερά, ανέμελη για το γήινο, μετρούσε τα δέκατα των ποσοστών καταγραφής των δυνάμεών της, για να πει αυτάρεσκα ότι διατήρησε ή αύξησε την τιμή της στο πολιτικό χρηματιστήριο. Και έτσι η πόλη γινότανε μπαλάκι και περνούσε από τα χέρια του Έβερτ, της Ντόρας, του Αβραμόπουλου και του Νικήτα, και η αριστερά ανασήκωνε τους ώμους και κάπου - κάπου καταδίκαζε τον καπιταλισμό.

Σήμερα, απέναντι στη δεξιά πολιτική βαρβαρότητα υπάρχει ο Καμίνης. Δηλαδή ο σωτήρας και ο αδιάφθορος; Μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί και όχι. Αλλά είναι άνθρωπος καθαρός, με κοινωνικό έργο ως συνήγορος του πολίτη και με διάθεση να παλέψει με τα θεριά. Δεν θα πω ότι έχει πρόγραμμα και όραμα. Αυτά τα έχουμε ακούσει ξανά και ξέρουμε ότι δεν καθορίζουν τίποτα. Μπορεί να αποτύχει, να διαφθαρεί, να ηττηθεί από τις μαφίες που θα τον πολεμήσουν. Μια απεργία διαρκείας να του στήσουν τα συμφέροντα που σιτίζονται από το κύκλωμα των σκουπιδιών και όλος ο κόσμος θα σταθεί εναντίον του. Όμως δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε ότι μετά από τέσσερα χρόνια η Αθήνα θα είναι καλύτερη. Η ουδετερότητα και η αποχή σιγουρεύουν μια ακόμα θητεία εκβαρβάρωσης και καταστροφής, πράγμα που ο λαός της πόλης δεν θέλει.

Το σύστημα ΠΑΣΟΚ δεν τον στηρίζει, ουσιαστικά, όχι απλά, γιατί δεν είναι δικός τους. Τον αποδέχτηκαν ως επιλογή με δυσφορία και υστεροβουλία, αφού ένας δικός τους κινδύνευε και πάλι με συντριβή. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ συνεργάζεται θαυμάσια με το Νικήτα. Με τον Καμίνη που δεν θα διορίσει άλλους χίλιους στο σταθμό, που θα ζητάει αποδείξεις και θα κάνει  ελέγχους θα έχει πρόβλημα. Και μέσα σε κάθε δήμο τα τρωκτικά δεν είναι ποτέ μονοκομματικά. Ίσως από το ΠΑΣΟΚ τον υποεκτίμησαν. Ίσως δεν μέτρησαν σωστά τη μικρή δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς. Κυρίως όμως δεν πίστευαν ότι ο λαός ξύπνησε και θέλει αλλαγή στην πόλη και σκέφτηκαν ότι η κατάσταση θα μείνει ως έχει χωρίς να πληρώσουν ως κόμμα το πολιτικό κόστος. Στην ουσία ο Κουβέλης τους εξαπάτησε. Τους πρότεινε ένα άλογο, που φαινότανε «κουτσό» για τα πολιτικά μας ήθη, αλλά αυτό απέδειξε ότι μπορεί να τερματίσει πρώτο. Τώρα στέκουν αμήχανοι στο κάγκελο με ανάμικτα συναισθήματα. Μετά το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, από τη μια κινδυνεύει να χαθεί το δίκτυο της διαπλοκής στο Δήμο και από την άλλη, αν βγει ο Καμίνης, το ΠΑΣΟΚ θα εισπράξει πολιτικά οφέλη. Αλλά το σημαντικότερο που τους απασχολεί είναι ότι κινδυνεύει να αποδειχθεί ότι υπάρχουν λύσεις, αν πρυτανεύσουν λογικές συνεργασιών και ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων. Ο «κυβερνητικός» υποψήφιος δεν είχε σοβαρή χρηματική υποστήριξη, ελάχιστα πολιτικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος τον στήριξαν, δεν είχε ούτε τον στοιχειώδη μηχανισμό να μεταφέρει τα ψηφοδέλτια.

Αυτή ακριβώς η ίδια αντίφαση μεταφέρεται και στην Αριστερά. Οι ηγετικές ομάδες του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ που δεν στηρίζουν ανοικτά την ψήφο στο Καμίνη, δεν καθοδηγούνται ούτε από το αντιμνημονιακό τους πνεύμα, ούτε από τον ριζοσπαστισμό τους, ούτε καν από τις αντιθέσεις τους με τη ΔΑ. Το πρόβλημά τους είναι ότι, αν μετά από τέσσερα χρόνια αποδειχθεί ωφέλιμη η επιλογή αυτή, καταρρέει η πολιτική του καταγγελτισμού και του «δεν αλλάζει τίποτα». Ο ίδιος ο κόσμος της Αριστεράς θα ζητήσει και αλλού αντίστοιχες συνεργασίες και αλλαγή πολιτικής. Το Αριστερό Ρεύμα το κατάλαβε και ζήτησε ανοικτά την αποχή και το λευκό. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ δεν το τόλμησε. Με το προηγούμενο του Μητρόπουλου φοβήθηκε να εκτεθεί σε μια πολιτική που θα φέρει τον Κακλαμάνη και πάλι στην εξουσία. Παράλληλα, στελέχη του ΣΥΝ, ήδη βρίσκονται σε συζητήσεις με διάθεση να στηρίξουν Καμίνη έστω και άτυπα. Όλα αυτά δείχνουν ανάγλυφα ότι το σύστημα της απολίτικης Αριστεράς κλονίζεται σοβαρά. Αν ο Νικήτας νικήσει στην πλάτη της Αριστεράς, ο κόσμος της θα ζητήσει εξηγήσεις. Αν πάλι ο αριστερός κόσμος αυτόβουλα ψηφίσει Καμίνη η ηγεσία βρίσκεται εκτεθειμένη.

Για το ΚΚΕ δεν έχω να γράψω τίποτα εκτός από το στερεότυπο, «όσο χειρότερα για το λαό, τόσο καλύτερα για το κόμμα». Αλλά και εκεί, ακόμα και εκεί, μέσα στον αυτιστικό πυρήνα, θα βρεθούν υγιή κύτταρα που θα πράξουν το αυτονόητο.

 Πιστεύω ότι μέσα στη δίνη της καθολικής κρίσης ηθικών αξιών και πολιτικού συστήματος, αναπτύσσονται ανακλαστικά επιβίωσης. Η φασιστική ιδεολογία απλώνεται στην κοινωνία όχι απλά με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, αλλά με την παραίτηση των δημοκρατικών κοινωνικών δυνάμεων από τα κοινά. Αν κάτι έχει να κάνει ο Καμίνης είναι να ανοίξει το δήμο σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν την αλλαγή, να συνεργαστεί μαζί τους, να τις φέρει προ των ευθυνών τους.

 Οι πολίτες αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, συνειδητοποιούν καθημερινά, ότι είναι στο χέρι τους να αρνηθούν τα μικροσυμφέροντα των πολιτικών ηγεσιών των κομμάτων και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, έστω και με μια θετική ψήφο. Το δυστύχημα είναι ότι το σαράκι του πολιτικού κομφορμισμού έχει διαβρώσει τις ηγεσίες της Αριστεράς και έχει ακυρώσει την δυνατότητα να επεξεργαστούν την πολιτική συγκυρία και να παρέμβουν. Τη λύση οφείλουμε να τη δώσουμε εμείς