κρατικός τομέας και ιδιωτικό χρέος στην ελλάδα του νεοφιλελευθερισμού



Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για τον κρατικό τομέα και το ιδιωτικό χρέος, την οποία αξίζει να διαβάσουμε και να σχολιάσουμε.

Από το aformi worpress


Στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής οι κοινωνικές σχέσεις αρέσκονται στο παίγνιο της παράλλαξης.[1] Οι σχέσεις εκμετάλλευσης στη διαδικασία της παραγωγής μεταμφιέζονται ως σχέσεις μεταξύ ίσων. Το αφεντικό «απλώς» έχει το κεφάλαιο, ο εργαζόμενος την ικανότητα προς εργασία. Ο καθένας παίρνει στο τέλος της παραγωγικής εργασίας ότι του αναλογεί: ο εργαζόμενος μισθό, το αφεντικό κέρδος. Η απλήρωτη υπεραξία που παρήγαγε ο εργαζόμενος εξαφανίζεται μαγικά, μεταμφιέζεται σε κάτι που δεν είναι: ως δίκαια, αμοιβαία επωφελής σχέση μεταξύ «κοινωνικών εταίρων».
Το παιχνίδι της παράλλαξης είναι αναγκαίο και χρήσιμο για την άρχουσα τάξη γιατί αποκρύπτει την ταξική εκμετάλλευση που βρίσκεται στον πυρήνα της ταξικής της κυριαρχίας. Ιδιαίτερα σε εποχές μεγάλων κρίσεων είναι αναγκαίο για την άρχουσα τάξη να αποκρύπτει τις πραγματικές αιτίες τους εμφανίζοντας τον κόσμο αντεστραμμένο: το κεφάλι κάτω, τα πόδια πάνω.
Ο λόγος, θα λέγαμε, χυδαία υλικός και απλός. Όλες οι γενεσιουργές αιτίες των κρίσεων βρίσκονται στην ίδια τη λειτουργία του συστήματος: στο σύστημα ταξικής εκμετάλλευσης και τις αντιθέσεις που αυτό δημιουργεί. Επομένως, για την άρχουσα τάξη είναι απολύτως αναγκαίο, όταν ξεσπούν οικονομικές (ή πολιτικές) κρίσεις να θέτει σε λειτουργία όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει ώστε αυτές να εμφανιστούν άσχετες με την ουσιαστική λειτουργία του καπιταλισμού. Είτε ως τυχαία γεγονότα (επομένως εγγενώς ασαφή και μη επιδεχόμενα συστηματικής ανάλυσης) είτε ως αποτέλεσμα «εξωτερικών» δευτερευόντων παραγόντων ως προς τη λειτουργία του συστήματος.
Αλλά ας μιλήσουμε παραδειγματικά και όχι μόνο γενικόλογα-θεωρητικά.
Η σημερινή παγκόσμια κρίση είναι -πλέον πανθομολογούμενα- η μεγαλύτερη από τη δεκαετία του 1930. Όπως (θα έπρεπε να είναι γνωστό) η κρίση πυροδοτήθηκε από την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην κτηματαγορά των ΗΠΑ (subprime mortgage crisis[2])που σκόρπισαν στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία «τοξικά ομόλογα» με αποτέλεσμα το ξέσπασμα της κρίσης το 2007-8.[3] Η κρίση αυτή ήταν, με τη σειρά της, το αποτέλεσμα γιγαντιαίων κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών φουσκών που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από την (επίσης ανεξέλεγκτη) επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους σε παγκόσμια κλίμακα από τεράστια  ιδιωτικά κεφάλαια.

Η όλη διαδικασία και εξέλιξη της κρίσης, με απλά λόγια, παραπέμπει ευθέως στην ίδια την καθημερινή, φυσιολογική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, όπου οι ιδιώτες υποτίθεται (στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογική εικονική πραγματικότητα) επιδιώκοντας το ίδιο ατομικό, εγωιστικό τους μάξιμουμ κέρδος, ταυτόχρονα αυξάνουν (λόγω ανταγωνισμού) την παραγωγή και το συνολικό κοινωνικό πλούτο.
Η στιγμή που ξεσπά η οικονομική κρίση αποδεικνύει το ψεύδος του προαναφερθέντος ιδεολογήματος: η κρίση βυθίζει στη δυστυχία το μέγα πλήθος των ανθρώπων (που είναι οι μισθωτοί εργαζόμενοι) και ταυτόχρονα αποδεικνύει ως λαθεμένη την ίδια την καθημερινή λειτουργία του συστήματος: ο ιδιωτικός ανταγωνισμός δεν οδηγεί στην ορθολογικότερη κατανομή των οικονομικών πόρων και επομένως στη μεγέθυνση του κοινωνικού πλούτου, αλλά αντίθετα: οδηγεί σε «οικονομικούς παραλογισμούς», καταστροφή του περιβάλλοντος, απότομη διασπορά της ανεργίας και της κοινωνικής ανέχειας που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σε στιγμές κρίσης αυτό γίνεται τόσο εμφανές ώστε, το ομολογούν οι πλέον διακεκριμένοι εκπρόσωποι του συστήματος. Στις 16 Ιουλίου 2002, λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης, ο Άλαν Γκρίνσπαν, πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας (fed) επί σχεδόν 19 χρόνια, κατέθεσε στη Senate Banking Committee την εξάμηνη έκθεσή του για την οικονομία. Στο πλαίσιο της έκθεσης, ο αμερικανός αρχιτραπεζίτης έκανε τη διάγνωση ότι:
«Η εθνική ασθένεια των Η.Π.Α. είναι η μεταδοτική απληστία».[4]

Πάλι ο Γκρίνσπαν, σε κατάθεσή του στο κογκρέσο στις 22 Οκτώβρη του 2009 για τη σημερινή παγκόσμια κρίση, αφού δήλωσε σοκαρισμένος από το μέγεθος της κρίσης δήλωσε:
«[…] έκανα λάθος πιστεύοντας πως οι τράπεζες, επιδιώκοντας το ιδιωτικό τους συμφέρον, θα έκαναν ότι μπορούσαν για να προστατέψουν τα συμφέροντα των μετόχων τους και των θεσμών (των τραπεζών)… πρόκειται για ένα ελάττωμα στο μοντέλο που καθορίζει στο πως λειτουργεί ο κόσμος [δηλαδή του καπιταλισμού σ.τ.σ.]».

Αλλά…
… όλα αυτά θα πρέπει να κρυφτούν κάτω από το (ιδεολογικό) χαλί. Θα πρέπει να βρεθούν άλλοι ένοχοι για την κρίση του συστήματος, δεν πρέπει να θιχθεί ο πυρήνας του καπιταλισμού, τα ιερά και τα όσια του, ο Μωυσής και όλοι οι προφήτες: το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Έτσι φτάνουμε στην ιδεολογική αντιστροφή της πραγματικότητας. Το κεφάλι κάτω, τα πόδια πάνω:

Για όλα φταίει το σπάταλο κράτος!

Οι ιδιώτες καπιταλιστές οδήγησαν το ίδιο τους το σύστημα, με το αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους, ένα βήμα πριν τον γκρεμό, με αποτέλεσμα να χρειαστεί η παρέμβαση του κράτους για να διασωθεί το σύστημα: από την αρχή της κρίσης το 2007-8, υπολογίζεται ότι όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες έχουν ξοδέψει πάνω από 20 τρισεκατομμύρια δολάρια για να διασωθούν τράπεζες και επιχειρηματίες. Τώρα που τα κράτη χρεώθηκαν, η προπαγάνδα δεν προβάλλει το λόγο, αλλά το αποτέλεσμα: το δημόσιο χρέος! Με αυτόν τον τρόπο, καλούνται οι φορολογούμενοι (δηλαδή το μέγα πλήθος των μισθωτών εργαζομένων) να πληρώσουν το λογαριασμό της διάσωσης των ιδιωτών καπιταλιστών μεγαλοκαρχαριών. Επιπλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ολοκλήρωση της καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας με νέες ιδιωτικοποιήσεις. Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια!

Η συνέχεια εδώ

Σχόλια

  1. LEO
    Εκανες πολυ καλά που ανέδειξες αυτό το κείμενο,γιατι τα γραφήματα του έχουν μερικά ενδιαφεροντα δεδομένα
    Η Ελλάδα πάσχει από φόρους και όχι δαπάνες
    Δεν υπάρχει ουτε ένα τυπικά "νεοφιλελευθερο" κράτος (στην έννοια των χαμηλών δημόσιων δαπανών) αλλά όλα τα κράτη έχουν σχετικά ίδιες δημόσιες δαπάνες
    Ταυτόχρονα οικονομίες με υψηλή ανταγωνιστικότητα (λέγε με καπιταλισμός) έχουν πολύ καλό κοινωνικό κράτος.
    Συμπέρασμα;
    Η συνταγή επιτυχίας δεν είναι απλή και δεν βρίσκεται με κλισέ
    Θαυμάσια επιλογή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι Γιάννη τα λέγαμε αυτά και στη σύνοδο του Συντάγματος. Απλά μπαίνει παράλληλα ένα δεύτερο θέμα. Πέρα από το μέγεθος είναι και η ποιότητα.
    Επειδή ικανοποιεί τις απαιτήσεις των όποιων ληστρικών, μαφιόζικων ελίτ διαφεντεύουν την χώρα, για να κρατά τις ισορροπίες, μοιράζει προνόμια σε νησίδες υπαλλήλων του, αρνείται την αξιολόγηση και τη λογοδοσία, δεν είναι κράτος δικαίου, αλλά ταυτόχρονα γίνεται πόθος για τα λαικά στρώματα, αφού μπορούσε μέχρι χτες τουλάχιστον, να προστατεύει τους υπαλλήλους του.
    Η χρεοκοπία του είναι αποτέλεσμα και αυτής της ακροβασίας. Τελικά είναι ένα κράτος λαϊκίστικο, αλλά ταυτόχρονα σύγχρονο, ανατολίτικο αλλά και Δυτικόστροφο, ανεκτικό, αλλά και αντιδημοκρατικό. Τελικά, είναι ένα κράτος δικό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ καλή η επιλογή αναδημοσίευσης του άρθρου... Εξαιρετικοί πίνακες και πολύ καλή ανάλυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εδω εφτασαν στη μεταφυσικη με το ''αορατο χερι της αγορας'' που τα πανθ ορα και ρυθμιζει... mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία