Δύσκολα μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς αλληλεγγύη προς τους ταπεινωμένους

"Δύσκολα μπορεί να υπάρχει ομορφιά χωρίς αλληλεγγύη προς τους ταπεινωμένους". Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Tις προάλλες βρέθηκα σε μια εκδήλωση δημοτικής παράταξης της ευρύτερης αντισυστημικής Αριστεράς, με θέμα τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων. Το πάνελ αποτελούμενο από συνδικαλιστές του οικείου χώρου ξεσπάθωνε επί δύο ώρες κατά της κυβέρνησης για τις πιθανές συγχωνεύσεις, θεωρώντας τις συλλήβδην αρνητικές για τα συμφέροντα των παιδιών του λαού και συναρτημένες με την εμπορευματοποίηση της παιδείας και άλλα τέτοια αριστερά και οργισμένα.  Όταν σηκώθηκα ως εκπαιδευτικός και γονιός και εξήγησα ότι κάποιες συγχωνεύσεις μπορεί να είναι και ωφέλιμες ή επιβεβλημένες, άλλες πάλι όχι, διέκρινα μια διάθεση του ακροατηρίου να συμφωνήσει μαζί μου και μια αμηχανία στο πάνελ για το αυτονόητο που ακουγόταν.

 ¨Όταν όμως ρώτησα γιατί το «αριστερό κίνημα» και το συνδικάτο της ΟΛΜΕ δεν είπαν κουβέντα για την κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας, τότε το ακροατήριο με χειροκρότησε, και το πάνελ μουγκάθηκε. Όταν ρώτησα γιατί η ΟΛΜΕ δεν ζητά από τους καθηγητές - μέλη της να κάνουν, με τη βοήθεια των Δήμων, δωρεάν φροντιστήριο στους φτωχούς μαθητές άκουσα κάτι ….ναι μεν αλλά…. και ότι κάπου δήθεν γίνονται, αλλά δεν είναι εύκολο... Το ακροατήριο είχε αλλάξει.

Η ενισχυτική διδασκαλία καταργήθηκε γιατί το κράτος δεν ήθελε να πληρώνει. Η ΟΛΜΕ δεν μίλησε, γιατί δεν υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον από τη μεριά των συναδέλφων. Όσο η διδακτική ώρα είχε επιδότηση από προγράμματα ΕΣΠΑ και πληρωνόταν με 15€, ήταν καλά. Έκανες στο τέλος του ωραρίου σου ακόμα 1,5 ώρα και έπαιρνες +30€, καθόλου άσκημα. Μάλιστα στην αρχή, την εποχή των παχιών αγελάδων, η ενισχυτική πληρωνόταν extra ακόμα και αν δεν κάλυπτες το νόμιμο ωράριό σου.  Όταν η επιδότηση χάθηκε και το αντίτιμο πήγε στα 7€ και θεωρήθηκε υποχρέωση συμπλήρωσης ωραρίου, δεν είχε «ενδιαφέρον», ατόνησε και φυσικά το υπουργείο βρήκε ευκαιρία και την τέλειωσε. Η επαναστατική αριστερά δεν είπε κουβέντα, ταυτίστηκε με τα συμφέροντα της συντεχνίας.

Ο φτωχός λαός είναι μόνο για να μας βοηθά με την ψήφο του, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να τον βοηθάμε με την ανιδιοτελή προσφορά μας, με τον επαναστατικό ακτιβισμό μας. Αν είναι να ανοίγουμε καμιά μπάρα, να χαρίζουμε δίευρα στο λαό για μια δυο ώρες και να μας παίζει η TV είναι καλά και ξεκούραστα, αν είναι να υποστηρίξουμε έμπρακτα τον άνεργο και τον αδύναμο κάνουμε το παγώνι.

Ο φίλος καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης στην προηγούμενη ανάρτηση, «Αντιμέτωποι με την κρίση χωρίς δίχτυ ασφαλείας» εξηγεί θαυμάσια την απουσία του κοινωνικού κράτους από το πλευρό των αδυνάμων, εν αντιθέσει με την υπόλοιπη επίσης καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.

Εγώ θα πρόσθετα, ότι στις κραυγές της Αριστεράς μας οι διαμαρτυρίες περιλαμβάνουν, τις μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, τις απώλειες των προνομίων των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, των φαρμακοποιών, γιατρών, φορτηγατζήδων και λοιπών κοινωνικών ομάδων που απήλαυσαν επί δεκαετίες τα κόκαλα και τα ψαχνά από το τραπέζι των ελίτ και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Γι’ αυτό εξάλλου και τους ψήφιζαν μαζικότατα και φανατικά.

Πουθενά όμως δεν ακούς για τα επιδόματα ανεργίας που τελειώνουν σε 12 μήνες και τι γίνεται μετά, για τα γελοία επιδόματα τέκνων στον ιδιωτικό τομέα, η για την επιδότηση ενοικίου που φέτος λόγω κρίσης δεν δόθηκε και δεν θα ξαναδοθεί. Ακούς για τα σχολεία που ενοποιούνται και κάποιοι δάσκαλοι θα αναγκαστούν να αλλάξουν σχολείο, ή κάποιοι διευθυντές θα χάσουν τη θέση ευθύνης τους. 

Ακούς για την υποστήριξη στις τοπικές κοινωνίες, που είναι ανάστατες, επειδή αυτό έχει μαύρες σημαίες, αποκλεισμό δρόμων και ζωντανές συνδέσεις. Δεν ακούς όμως τίποτα, για το δωρεάν φροντιστήριο που θα απάλλασσε τη φτωχή οικογένεια από το βάρος των 300€ τουλάχιστον το μήνα, γιατί αυτό έχει δουλειά κακοπληρωμένη, έχει κυρίως δουλειά. Αντιθέτως, θα ακούσεις άφθονα λόγια του στυλ «να πιέσουμε την κυβέρνηση….», «να δώσουν πίσω τα κλεμμένα….» και άλλα τέτοια επαναστατικά, αλλά απολύτως ατελέσφορα.

Αν η αριστερά ορίζεται ως έννοια, ο πρώτος προσδιορισμός φαντάζομαι ότι θα είναι η έμπρακτη υποστήριξη των πιο κακοποιημένων θυμάτων του καπιταλισμού, των ανέργων, των φτωχών και των μεταναστών και κυρίως των παιδιών τους, των αδυνάμων, των προλεταρίων, δηλαδή όσων θίγονται μόνιμα από το ληστρικό αυτό σύστημα και ανεξάρτητα από την ύφεση ή την κρίση. Αυτό που η «αντισυστημική αριστερά» σκοπίμως θεωρεί ως ελεημοσύνη και την  καταδικάζει ως δεξιά ή απολίτικη στάση. Ενώ τα λόγια και οι υψωμένες γροθιές είναι πολιτική στάση  και αριστεροσύνη.

Η ένδεια, είναι πρώτα απ’ όλα ανελευθερία και αποκλεισμός από μια σειρά κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπως η υγιεινή διαβίωση, η φροντίδα του εαυτού σου, η μόρφωση, η διασκέδαση, ο πολιτισμός, η προσδοκία, τα όνειρα. Το να διεκδικείς το επίδομα του φτωχού ή να τον βοηθάς έμπρακτα με μόνιμες και ουσιαστικές κοινωνικές δράσεις σε μια δύσκολη φάση όπως η σημερινή, αποτελεί πολιτική δράση υψηλής αξίας που αντιτίθεται στον κοινωνικό ρατσισμό και τον κατακερματισμό και αντιστρατεύεται τις πιο βάρβαρες επιδιώξεις του καπιταλισμού. 

Γιατί όμως αυτή η «Αριστερά», δεν νοιάζεται για τον αδύναμο;

Γιατί ο αδύναμος δεν έχει φωνή.

Αντιθέτως, ο δημόσιος υπάλληλος και οι εύπορες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων έχουν και μάλιστα δυνατή. 

Ο φαρμακοποιός κλείνει το φαρμακείο, ο γιατρός κλείνει το ιατρείο, ο φορτηγατζής κόβει την τροφοδοσία της αγοράς με καύσιμα και προκαλούν άμεση οικονομική και κοινωνική κρίση. 

Ο δάσκαλος κλείνει το σχολείο και πού ν’ αφήσεις τα παιδιά σου, ο πανεπιστημιακός βγάζει τους φοιτητές στο δρόμο, ο Δεητζής κατεβάζει τους διακόπτες και βυθίζει τη χώρα στο σκοτάδι, ο λιμενεργάτης κλείνει τα λιμάνια, ο εκτελωνιστής στερεί τον κόσμο από προϊόντα πρώτης ανάγκης, ο εφοριακός δεν μαζεύει τους φόρους (αν και αυτός δεν τους μαζεύει ποτέ) και πάει λέγοντας. 

Άμεση κρίση και ασφυξία, πανικός, «να βρεθεί λύση, εδώ και τώρα». Βούτυρο στο ψωμί της πολιτικής φαυλότητας.

 Ο φτωχός και ο αδύναμος τι μπορούν να κάνουν;

 Ο φτωχός συνταξιούχος το πολύ να γίνει πρώτο θέμα, αν πάθει ανακοπή σε καμιά πορεία. 

Ο μαθητής που δεν κάνει μάθημα, δεν διαμαρτύρεται, αν έχει χρήμα να πάει φροντιστήριο, και γίνεται πρώτο θέμα μόνο αν τον πυροβολήσουν. Ο άνεργος δεν μπορεί ούτε να απεργήσει. Ο part time εργαζόμενος τρέμει την απόλυση, ο φτωχός το πολύ να κατέβει στην πορεία του μήνα για να ενώσει τη φωνή του με τα στίφη των καλοζωισμένων δημόσιων υπάλληλων που διαμαρτύρονται για τα προνόμια που χάσανε, ενώ ο άλλος δεν έχει να φάει.

 Την επόμενη της απεργίας, αυτός θα συνεχίζει να μην τρώει, ενώ οι άλλοι θα τρώνε.

Η εξουσία διακρίνοντας αυτή την αδυναμία, το πρώτο πράγμα που ψαλίδισε ήταν οι παροχές του «κοινωνικού» κράτους προς τους αδύναμους. Μετά, τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Μετά, βάλθηκε να ψαλιδίζει κάποια από τα προνόμια, στα όρια που δεν ανατρέπουν όμως τις ισορροπίες, για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι τα αληθινά αφεντικά. Παράλληλα η δήθεν αντισυστημική «Αριστερά» διακρίνοντας την ίδια αδυναμία και οργανικά συνδεδεμένη με την τηλεοπτική και επικοινωνιακή δημοκρατία έβγαλε το φτωχό και τον αδύναμο από τη σφαίρα των ενδιαφερόντων της. Τι να τον κάνει;

Η Αριστερά φροντίζει να κάνει τα πάντα και μόνο για τη δημοσιότητα, που θα της δώσουν ψήφους, άρα είσοδο στη βουλή, άρα επιδότηση και ως εκ τούτου ασφαλή συνέχιση της ύπαρξής της. Ο φτωχός και άνεργος χωρίς λαμπερό και δυναμικό εκπρόσωπο, χωρίς φωνή,   δεν έχει να της δώσει και πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, οι αριστεροί συνδυασμοί πήραν τις λιγότερες αναλογικά ψήφους. Τις περισσότερες τις πήραν οι (ακρο)δεξιοί. Είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία, η διάλυση ενός ρωμαλέου κομμουνιστικού κόμματος σήμανε τη γέννηση ενός ρωμαλέου ακροδεξιού; Είναι τυχαίο ότι η στην Ιταλία, η άνοδος του Μπερλουσκόνι συνέπεσε με την κάθοδο της Αριστεράς;

Η αποβιομηχάνιση της χώρας, η διόγκωση του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η μαζική παιδεία, σήμαναν δραστική μείωση του βιομηχανικού και αγροτικού προλεταριάτου και μετατόπισε το κοινό της Αριστεράς προς τη μεσαία τάξη και τους διανοούμενους. Μεσαία τάξη όμως στην Ελλάδα σημαίνει δημόσιος τομέας, ή σχέσεις με το δημόσιο, ή καλά αμειβόμενες (αφορολόγητα) κοινωνικές ομάδες ελεύθερων επαγγελματιών. Όλοι αυτοί νιώθουν να χάνουν λόγω της ύφεσης μια σειρά από προνόμια που τους εξασφάλιζαν μια άνετη ζωή και διαμαρτύρονται έχοντας φωνή και κυρίως πρόσβαση στην πολιτική εξουσία. 

Από κοντά και η δήθεν αριστερά. Η σκέψη είναι απλή. Υποστηρίζοντας αυτούς, ενισχύουμε τη φωνή μας, ενώνουμε τις δυνάμεις μας, αντλούμε από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων τους, στελεχωνόμαστε από τους ίδιους και τα παιδιά τους και το κυριότερο, είμαστε και εμείς ως στελέχη αυτής της Αριστεράς, τμήμα  των ίδιων ομάδων και μπορούμε να τους εκφράσουμε αυθεντικά.

Όσο οι φτωχοί και άνεργοι μετανάστες διαμένουν στην Υπατεία, μεταφέρονται στα νοσοκομεία ημιθανείς και βρίσκονται στην επικαιρότητα, η «αριστερά» θα είναι «κοντά» τους. Όταν αυτό θα τελειώσει αύριο, τα φώτα, άρα και οι υψωμένες γροθιές θα πάνε στη ΔΕΗ που θα κατεβάζει διακόπτες, ή κάπου αλλού αντίστοιχα.

Μιλάμε για μια «αριστερά» που τρέχει μόνο δίπλα σε όποιον κατατρεγμένο με ή χωρίς εισαγωγικά έχει φωνή, όχι για να του δώσει φωνή, αλλά για να πάρει από τη δική του.

Η σημερινή «Αριστερά» έχει μια αυθεντικά δεξιά γραμμή, είναι αδιάφορη για την αδικία εις βάρος των κοινωνικά αδυνάμων, υποστηρίζει προνομιακές συντεχνίες που έχουν δύναμη και φωνή, απέχει από δράσεις που μπορούν να ανακουφίσουν όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Η συστημικότητά της φαίνεται από τη συμμετοχή της στην κοινωνία του θεάματος, στη δήθεν ανυπακοή και την αλληλεγγύη που προκαλούν μικρές ανώδυνες κρίσεις τις οποίες ο καπιταλισμός διαχειρίζεται ανέτως και συγκαλύπτει έτσι τα εγκλήματά του.Το κίνημα των διοδίων συγκάλυψε άνετα, το τέλος του σιδηρόδρομου για το οποίο μίλησαν μόνο οι οικολόγοι. 

Η ταύτισή της με το προνομιούχο τμήμα της μεσαίας τάξης δεν της επιτρέπει να είναι ούτε επαναστατική, αλλά ούτε και μεταρρυθμιστική. 

Η μεσαία τάξη προλεταριοποιείται μόνο σε συνθήκες πολέμου, ή παντελούς κατάρρευσης του καπιταλισμού, την οποία η παγκοσμιοποίηση ήρθε για να αποτρέψει. Αντιθέτως στις σημερινές συνθήκες, η τάξη αυτή υποστηρίζει το σύστημα που την τρέφει, άλλοτε καλά και άλλοτε όχι. Εναντιώνεται σε κάθε μεταρρυθμισμό που επιδιώκει να ανακατανείμει τον πλούτο προς όφελος των αδυνάτων και να της αφαιρέσει προνόμια.

Στην ουσία η σημερινή «Αριστερά» βοηθά στο να βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στους αδύναμους και στους δυνατούς κάθε βαθμίδας. Είναι μια «Αριστερά» που στέλνει εργατικά, φτωχά στρώματα στην αγκαλιά της λαϊκής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Τα μόνιμα χαμηλά ποσοστά της, το αποδεικνύουν. Δυστυχώς γι’ αυτήν, τα προνομιούχα μεσαία στρώματα που με τόσο ζήλο υποστηρίζει, επιλέγουν άλλους αυθεντικότερους πολιτικούς εκφραστές. Αν θέλει να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο, καλό είναι να κοιτάξει προς την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Τη σκοτεινή.