Αριστερή λιτότητα για insiders και outsiders



Ένα οδοιπορικό στη λιτότητα που μπορεί να είναι δίκαιη, οικολογική και αναπτυξιακή για τα δικά μας μέτρα. Μπορεί να είναι αριστερή λιτότητα;

Αν κάτι με ξενίζει στις πρόσφατες κινητοποιήσεις είναι η καθολικότητα. Βλέπω στο ίδιο κοινωνικό μετερίζι, άνεργους, νέους των 500 Ευρώ, χαμηλόμισθους ΔΥ, χειμαζόμενους μικρέμπορους, αλλά και παχυλά αμειβόμενους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, και κατά τεκμήριο φοροδιαφεύγοντες επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων. Ένας εκ των αγανακτισμένων που χτύπησαν το Χατζηδάκη ήταν συνταξιούχος του ΟΤΕ. Όλοι αυτοί αν και ανήκουν σε διαφορετικά στρώματα με διαφορετικές και ανταγωνιστικές προτεραιότητες συμμαχούν κατά των κυβερνητικών επιλογών ή των δεσμεύσεων που επιβάλουν οι δανειστές. Όλοι αντιμάχονται τα μέτρα λιτότητας. Την ίδια εικόνα βλέπω και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Γόνοι αστικών οικογενειών, με έτοιμη μια θέση στο Ηarvard, αγκαλιά με παιδιά απόρων οικογενειών και φτωχούς μετανάστες αρνούνται την «εμπορευματοποίηση» και απαιτούν κοινωνικές παροχές, υπερασπιζόμενοι το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης.
Οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ ή του ΟΠΑΔ είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τις εξετάσεις που κάνουν στα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων μας και μετά να διεκδικούν το 80% από τα ταμεία τους, με πολύ κόπο. Αντίθετα οι ασφαλισμένοι δημοσιογράφοι, γιατροί, νομικοί, υπάλληλοι ΟΤΕ, ΔΕΗ ΕΥΔΑΠ, δεν πληρώνουν απολύτως τίποτα.

Αν όμως ο φαρμακοποιός θέλει να διατηρήσει το κέρδος του 35% επί της λιανικής τιμής του κάθε φάρμακου που πουλάει στο ΙΚΑ, πως θα μπορεί ο εργάτης να απολαμβάνει της δωρεάν περίθαλψης από το ήδη φτωχό του  ταμείο; Αν οι έχοντες και κατέχοντες δεν θέλουν να πληρώσουν αυξημένους φόρους από που θα βρει το κράτος τους αναγκαίους πόρους για να πληρώσει το επίδομα ανεργίας; Αν ο εύπορος επαναστατημένος νέος έχει τη δυνατότητα να κάνει αύριο ένα καλό μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ και να αναπληρώσει το έλλειμμα των εγχώριων σπουδών του, πως θα μπορέσει ο άπορος να αποκτήσει ένα αξιόπιστο πτυχίο από ένα πανεπιστήμιο το οποίο αμφότεροι σήμερα καταστρέφουν και απαξιώνουν; 

Φοβάμαι πως όσοι επικαλούνται την πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ως αποκλειστική κινούσα δύναμη των μαζικών κινητοποιήσεων αρνούνται να δουν τις αντιφάσεις που θέτει η ίδια η ζωή.

Το πολιτικό σύστημα μπορούσε μέχρι χτες να σπρώχνει τις αντιφάσεις αυτές κάτω από το χαλί, με την κοινοτική επιδότηση και το δανεισμό. Είναι αυτά τα οποία του έδιναν την απαραίτητη ρευστότητα ώστε να συντηρεί ένα καθολικό κοινωνικό κράτος, ένα κράτος αδιάκριτων παροχών. Μπορούσε να ανέχεται ή και να ενθαρρύνει τη φοροδιαφυγή επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, να πλουτίζει εργολάβους με το αζημίωτο, να παρέχει προνόμια σε κρατικούς υπαλλήλους, να επιδοτεί τα ευγενή ταμεία της εργατικής νομενκλατούρας, να κάνει αγορές του αιώνα, να στήνει Ολυμπιακούς αγώνες. Να κάνει ότι πρέπει, για να αυξάνονται τα κέρδη των οικονομικών ελίτ και ταυτόχρονα να αναπαράγει και να διευρύνει την εξουσία του. Παράλληλα όμως έπρεπε να φροντίζει και την κοινωνική συνοχή. Μπορούσε να κρατά την ανεργία σε ανεκτά επίπεδα χρηματοδοτώντας τα δημόσια έργα, την οικοδομή και την κατανάλωση και διογκώνοντας συνεχώς τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με ανεξέλεγκτους διορισμούς. Το σύστημα είχε πιστέψει στο αεικίνητο 1ου είδους, ή αν θέλετε ότι ακόμα και το νηστικό αρκούδι μπορεί να χορεύει για πάντα.

Οι κοινοτικές επιδοτήσεις μετατράπηκαν σε καταναλωτικά αγαθά ή εκλάπησαν και βγήκαν σε υπεράκτιες εταιρίες. Ο αγροτικός τομέας δεν εκσυγχρονίστηκε και οδηγήθηκε σε μαρασμό. Ακόμα και το εργαλείο των συνεταιρισμών στη χώρα αυτή ακυρώθηκε. Καταστράφηκε ο παραγωγικός ιστός, η χώρα αποβιομηχανοποιήθηκε. Πολυεθνικές που είχαν επενδύσει στην Ελλάδα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Αναπτύχθηκε ο τουρισμός της αρπαχτής με τα κοντά ποδάρια, το εφοπλιστικό κεφάλαιο σήκωσε σημαίες ευκαιρίας, μειώθηκαν ο ανταγωνισμός και οι εξαγωγές. Η χώρα ζούσε με δανεικά και συνέχιζε να καταναλώνει αενάως.
Κανείς δεν προσπάθησε να ανακόψει την πορεία αυτή. Κανείς δεν πρότεινε ένα πλάνο ανάπτυξης των εξαγωγών. Κανείς δεν αναζήτησε τομείς παραγωγής στους οποίους θα μπορούσαμε να ειδικευτούμε και να καινοτομήσουμε, αξιοποιώντας το πλούσιο επιστημονικό δυναμικό μας. Η παραγωγή πλούτου έγινε συνώνυμο της κλοπής. Είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε παραγωγή μηχανικών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς όμως βιομηχανία. Ο εξορθολογισμός των πανεπιστημιακών δικτύων μας  με γνώμονα και τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας θεωρείται ακόμα και σήμερα ύβρις. 

  Η Αριστερά διάβασε το Μαρξ, αλλά δεν τον κατάλαβε. Νόμισε λοιπόν ότι ήταν καθήκον της να πιέζει προς τη διάλυση κάθε ιδιωτικής επιχείρησης, ώστε να απολυθούν οι εργαζόμενοι και μετά να προσληφθούν στο δημόσιο. Αυτή την καταστροφή την έβλεπε σαν ένα βήμα προς το σοσιαλισμό. Ακόμα και σήμερα, η πιο απαγορευμένη λέξη για την εγχώρια Αριστερά είναι η λέξη «ανταγωνισμός». Δεν θα ήθελα να προσάψω κάποια μαζική υστεροβουλία στην στάση αυτή. Σίγουρα πολλά από τα στελέχη της ήταν και είναι κρατικοδίαιτα, αλλά η κύρια αιτία δεν είναι αυτή. Ίσως η απλή, καθαρή, κρυστάλλινη, μαζική και μεταδοτική βλακεία να είναι η πιο πειστική ερμηνεία στην αντιπαραγωγική εμμονή της αριστεράς μας.
Με αυτή όμως την πολιτική των παροχών, δηλαδή του έμμεσου ή άμεσου χρηματισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ο δικομματισμός έβλεπε τα ποσοστά του να αγγίζουν το 90%. Η Αριστερά έβλεπε σαν χαζή κάθε οικονομίστικο αίτημά της να υιοθετείται από δεξιούς και πασόκους και να γίνεται νόμος του κράτους, αποφέροντας εκλογικά κέρδη και μαύρο πολιτικό χρήμα. Την επομένη ζητούσε ακόμα περισσότερα, ακόμα πιο παράλογα, μήπως και βρει κάτι να διαφοροποιηθεί.  Οι μόνοι που έμεναν συνεχώς απέξω ήταν οι απλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι σύγχρονοι προλετάριοι, οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Λόγω της ύπαρξης των πολλών μικρών επιχειρήσεων του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και της κρατικολαγνείας της αριστεράς, αφέθηκαν μόνοι, πολιτικά και συνδικαλιστικά αδύναμοι να προσμένουν, στο έλεος του κάθε κόμματος εξουσίας, με ελπίδα ένα διορισμό στο δημόσιο. Ο τεράστιος όγκος  της μαύρης οικονομίας και της μαύρης εργασίας  τους έδινε δουλειές και τους διατηρούσε στα όρια του παιχνιδιού. Να μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις ήταν οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων, η αναμονή της έλευσης ενός νέου μεσσία. Να μην ξεχνάμε όμως και τη «φωτεινή εξαίρεση». Η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση στο προηγούμενο διάστημα ήταν κατά του νόμου Γιαννίτση, δηλαδή κατά της σωτηρίας των ασφαλιστικών ταμείων.   

Insiders και outsiders μάχονταν για να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση, αλλά είχαν από κοινού, έναν εχθρό που λάτρευαν να αγαπούν και αυτός ήταν το κράτος. Αυτό τους εξασφάλιζε την ευημερία τους, τις κατοχυρωμένες συνταγματικά ελευθερίες τους, τους παρείχε δημόσια υγεία και παιδεία. Αλλά ταυτόχρονα ήταν αυτό που αδυνατούσε να τους καλύψει τις ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις, ήταν αυτό που τους ζητούσε να πληρώνουν φόρους,  ήταν αυτό που κατένειμε άδικα τους πόρους του, που μοίραζε άναρχα τα προνόμια. Στα μάτια τους ήταν άδικο, ύποπτο συναλλαγής και διαφθοράς. Ήταν αυτό που είχε ληστέψει τα ταμεία και όχι οι «μαϊμού» ανάπηροι, οι πενηντάρες συνταξιούχες με ανήλικο παιδί, και η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, την οποία ωστόσο όλοι ανέχονταν.   Γι’ αυτό κάθε περίπου 7 χρόνια, άλλαζαν κόμμα στην εξουσία προσδοκώντας να λύσουν αυτή τη φορά τα δίκαια αιτήματά τους. Αλλά εις μάτην.
Ζώντας όλες αυτές τις αντιφάσεις προχωρούσαμε με δανεικά και κατανάλωση περιμένοντας ολοένα καλύτερες μέρες. Μέχρι που «ξαφνικά» ήρθαν οι χειρότερες.


Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτή η εθνική αφήγηση έφτασε στο τέλος της. Η κρίση χρέους, ελλειμμάτων και ανεργίας επιβάλει μια διαφορετική πορεία την οποία κανείς στη χώρα αυτή δεν θέλει να αναζητήσει. Γι’ αυτό και η καθολικότητα είναι το χαρακτηριστικό της κάθε πλατείας αγανακτισμένων.

Πρόσφατα ο φίλος left liberal synthesis επανέφερε το πρόταγμα της αριστερής λιτότητας. Δυστυχώς η μόνη εναλλακτική δυνατή λύση , η σχηματοποίηση μιας «αριστερής συμφωνημένης λιτότητας» των κινημάτων δεν ετέθη, δεν συζητήθηκε δεν οριοθετήθηκε. Αριστερή διέξοδος είναι εξ΄ ορισμού εθελοντική συγκροτημένη λιτότητα, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ρουτινιάρικη φυσιολογική και αναμενόμενη τροφοδότηση του συστήματος διαφωνιών από την αριστερόφωνη παροχή την οποία άλλωστε όλα τα σύγχρονα πολιτικά υδραυλικά συστήματα έχουν προβλέψει..

Πριν μερικούς μήνες ο Μάνος Ματσαγγάνης έθεσε στο 1ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τον όρο «δίκαιη λιτότητα» και καταψηφίστηκε πανηγυρικά. Πριν 35 σχεδόν χρόνια ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ στήριξε στην επιλογή αυτή τον περίφημο ιστορικό συμβιβασμό για να συμβάλει στη σωτηρία της οικονομίας της χώρας του, που είχε ανάλογα με τα δικά μας προβλήματα, δηλαδή υψηλή ανεργία, υπέρογκο δημόσιο χρέος, υπερβολικά ελλείμματα.
Ο Ενρίκο έλεγε τότε: «είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να διαιωνίζεται ένα μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στην τεχνητή μεγέθυνση της ιδιωτικής κατανάλωσης, που αποτελεί πηγή σπατάλης, παρασιτισμού, εξάντλησης φυσικών πόρων και οικονομικών καταστροφών».

Μπορεί η Αριστερά να προτείνει λιτότητα; Μπορεί να έχει σταθεροποιητικό πρόγραμμα; Μπορεί να λέει όχι στην πολιτική παροχών και στη διόγκωση του δημόσιου τομέα;
 Σύμφωνα με την κρατούσα αριστερή άποψη η λιτότητα είναι ταξική, αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη. Ό,τι μειώνει τα εισοδήματα οποιουδήποτε εργαζόμενου δεν είναι αριστερό είναι συντηρητική πολιτική. Η αριστερά πρέπει να ζητά αύξηση των μισθών και των παροχών, μεγαλύτερο και περισσότερο κοινωνικό κράτος. Και όταν οι πόροι δεν επαρκούν, όταν ο δανεισμός τελειώνει, όταν επέρχεται η πτώχευση; Πολύ απλά, τότε η αριστερά  μπορεί να ζητά μόνο 100.000 νέους διορισμούς και όχι  1.000.000 όπως θα όφειλε.

Τι είναι όμως η Αριστερή λιτότητα;

Είναι δίκαιη, οικολογική και αναπτυξιακή.

Είναι δίκαιη:

Ένα πρόγραμμα αριστερής λιτότητα θέλει δυο προϋποθέσεις για να πετύχει ως τέτοιο.

1. Να κατανέμει τα βάρη της λιτότητας δίκαια. Να προστατεύει τους αδύναμους και να απαιτεί τα δέοντα από τους έχοντες. Και έχοντες δεν είναι μόνο οι λίγοι Έλληνες βιομήχανοι. Είναι πολλοί, κομπραδόροι,  κρατικοί υπάλληλοι, παχυλά αμειβόμενα στελέχη της αγοράς, εισοδηματίες και προσοδούχοι, επαγγελματίες, πολιτικοί, συνδικαλιστές, λαμόγια κάθε κατηγορίας που κρύβονται στη σκιά του κόμματος ή της συντεχνίας.

2. Θα συνοδεύεται από μια καταιγίδα δομικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που θα οδηγούν σταδιακά σε ένα δημοκρατικότερο και υγιέστερο οικονομικό περιβάλλον και θα δικαιώνουν τις θυσίες του συνόλου.

H μείωση των ελλειμμάτων και η παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων πρέπει να είναι στόχος της κάθε οικονομίας, ιδιαίτερα μιας χώρας υπό χρεοκοπία. Οι οριζόντιες περικοπές μισθών, οι οριζόντιες αυξήσεις στη φορολογία, οι έμμεσοι φόροι, η αύξηση του ΦΠΑ αδικούν τους τίμιους πολίτες, περιορίζουν την ανάπτυξη και εξοντώνουν  αρχικά τα αδύναμα και στη συνέχεια τα μεσαία στρώματα. Προκαλούν δραστική ύφεση, ρίχνουν το ηθικό των εργαζομένων. Αντίθετα θα πρέπει να εισπραχθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, να αυξηθεί η φορολογητέα ύλη, να πληρώσουν περισσότεροι, λιγότερους φόρους. Να αποκατασταθεί ένα πνεύμα δικαιοσύνης. Δεν χρειάζεται να αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές, γιατί σκοτώνουν την ανάπτυξη, αντίθετα μπορούμε και πρέπει να προτείνουμε επιλεκτικές φορολογικές διευκολύνσεις σε μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια που σκέφτονται να τοποθετηθούν στη χώρα, αρκεί να δημιουργούν πολλές νέες θέσεις εργασίας.
Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι αναγκάζονται να δουλεύουν το απόγευμα για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Κακό ή καλό, δεν ξέρω, αλλά συμβαίνει μαζικά. Γιατί κάνουμε πως δεν το βλέπουμε; Τους εφοδιάζεις, με μια απλή κίνηση, με ένα μπλοκάκι ώστε να κόβουν αποδείξεις στους πελάτες τους με ένα χαμηλό ΦΠΑ. Έτσι και αυτοί νομιμοποιούν τα πρόσθετα εισοδήματά τους και φόρους πληρώνουν γι’ αυτά και οι πελάτες τους δηλώνουν έξοδα. Πόσοι θα το κάνουν; Στην αρχή λίγοι, μετά περισσότεροι, αλλά όπως και νάχει το κράτος κάτι θα έχει να κερδίσει. Το σημαντικότερο είναι ότι φτιάχνεις κλίμα φορολογικής υπευθυνότητας. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στους άνεργους που βρίσκονται στο ταμείο ανεργίας και κάνουν κάποια «μαύρα» μεροκάματα, χωρίς να χάνουν την επιδότηση. Έτσι θα μπορούσαν να κερδίζουν και τα ανάλογα ένσημα. Έχει ιδιαίτερη αξία να τιμωρούνται οι υψηλοί φοροφυγάδες, να ανατραπεί η πεποίθηση ότι καθήκον όλων μας είναι να κλέβουμε το κράτος.

Η δίκαιη λιτότητα πρέπει να φροντίζει και το ηθικό του λαού. Να το κρατά ακμαίο. Δεν είναι λαϊκισμός, στη φάση που βρισκόμαστε, να μειωθούν οι υψηλές συντάξεις των δικαστικών, οι μισθοί των υπαλλήλων της βουλής, οι μισθοί και τα προνόμια των βουλευτών, οι επιδοτήσεις των κομμάτων, τα έξοδα των αρχιερέων κλπ.  Έχουν συμβολικό και όχι μόνο χαρακτήρα.
Δεν είναι λαϊκισμός να ζητήσεις από την εκκλησία να πληρώνει τους υπαλλήλους της, μιας και το δημόσιο συμφέρον δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τα λειτουργήματά τους. Δεν κόβεις το ψωμί του παπά. Αναγκάζεις την εκκλησία να ανοίξει το πουγκί, να πουλήσει τα χρυσοποίκιλτα άμφια, να αξιοποιήσει την περιουσία της. Δεν αναγκάζεις τα κόμματα να αναζητήσουν άδηλους πόρους. Τα ωθείς όμως να περιορίσουν τις φιέστες προπαγάνδας, να μειώσουν το επαγγελματικό κηφηναριάτο και να αναζητήσουν πολιτικές λύσεις. Καλό τους κάνεις και μαζί και καλό στην κοινωνία.
Τέλος, με μια δίκαιη και στοχευμένη λιτότητα περιορίζεις τα έξοδα του κράτους χωρίς να στεγνώνεις την αγορά από ρευστό, χωρίς να περιορίζεις την ανάπτυξη. Περιορίζεις όμως τη σπατάλη.
Μια δίκαιη και γι’ αυτό αριστερή λιτότητα απευθύνεται στο πνεύμα αλληλεγγύης που κατοικεί σε κάθε άνθρωπο. Αναζητά τομές ανάμεσα στα επιμέρους σύνολα, προϋποθέτει  αμοιβαίες υποχωρήσεις και ιεραρχήσεις, εθνικό σχέδιο. Θα επιφέρει αλλού μικρές βελτιώσεις και αλλού σημαντικές απώλειες εισοδημάτων, αλλά δεν θα αφήσει το σύνολο να καταρρεύσει και θα διατηρήσει την κοινωνική συνοχή. Θα επιτρέψει στους insiders να διολισθήσουν ελεγχόμενα, αλλά και τους outsiders να μην χαθούν στη μαύρη απελπισία τους. Όταν έρθει και πάλι η άνοιξη στον οικονομικό κύκλο, το πνεύμα συνεργασίας θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη μιας άλλης πορείας. Είναι η Ελλάδα χώρα για να παιχτούν τέτοια σενάρια;  

Είναι οικολογική

Η αριστερή λιτότητα έχει οικολογικό DNA. Αν θυμηθούμε τον πρωτοπόρο της οικολογίας Πιερ Σάμουελ, η μόνη λύση στο οικολογικό πρόβλημα είναι η λιγότερη κατανάλωση. Αυτό δεν σημαίνει φτώχια και εξαθλίωση. Τουναντίον σημαίνει πράσινη επιλεγμένη και ελεγχόμενη ανάπτυξη. Μπορείς να αναπτύξεις τη βιολογική γεωργία και να εξάγεις βιολογικά προϊόντα στην Ευρώπη, αντί να εισάγεις βιολογικά καρότα από την Ολλανδία. Φυσικά και δεν πρέπει να πέσεις στην παγίδα των μεταλλαγμένων σπόρων. Μπορείς να τονώσεις τον αγροτουρισμό που εγκατέλειψες. Μπορείς να ανοίξεις την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στις ανανεώσιμες πηγές και ας μη θέλει η ΓΕΝΟΠ. Μπορείς να επιμείνεις στον περιορισμό της σπατάλης των ενεργειακών πόρων. Μπορείς αντιθέτως να προωθήσεις τις εναλλακτικές μορφές μετακίνησης. Οικολογική λιτότητα δεν σημαίνει να θες όλο το Ελληνικό, ένα έρημο πάρκο, για να σπαταλάς όλο το υδάτινο δυναμικό της Αττικής για να το ποτίζεις. Δεν σημαίνει ότι αναζητάς σχολαστικούς περιβαλλοντολογικούς περιορισμούς για να εμποδίσεις μια επένδυση που θα δώσει δουλειά στους ανέργους, αλλά δεν σημαίνει και ότι βαφτίζεις την πυρηνική ενέργεια, οικολογική και την προωθείς ως λύση σωτηρίας. Σημαίνει, ότι δομείς ένα αντικαταναλωτικό  profile για τη χώρα σου, εξοικονομώντας ιδιωτικούς και δημόσιους πόρους για να τους ρίξεις σε  έργα ήπιας και πράσινης ανάπτυξης που θα ωφελήσουν την κοινωνία. Σήμερα στο δυτικό κόσμο υπάρχει ένα κίνημα ηθελημένης απλότητας στο οποίο μπορούμε να προσδεθούμε. Μπορούμε αν θέλετε να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία.
Ο κύριος λόγος που η παραδοσιακή Αριστερά δεν αγάπησε ποτέ την οικολογία είναι ακριβώς αυτός. Η οικολογία κάθεται πάντοτε μακριά από την πολιτική των παροχών και πιστεύει στον αντικαταναλωτισμό, την ανταλλαγή, την ανακύκλωση, την επανατοπικοποίηση. Πιστεύει στο λιγότερο, στο λιτό, στη λιτότητα. Η παραδοσιακή αριστερά δεν μίλησε ποτέ για την εξάντληση των φυσικών πόρων ( ίσως γιατί δεν ασχολήθηκαν με αυτό ο Λένιν ή ο Μάο). Η αριστερά αυτή  έχει δαγκώσει για τα καλά το κόκαλο του παραγωγισμού. Αλλά και η σύγχρονη και εναλλακτική αριστερά που μιλά, το κάνει μάλλον προσχηματικά, αφού ο οικονομισμός είναι η βάση της πολιτικής της.
Πέρα από φανατισμούς και ακρότητες νομίζω ότι μια αριστερή οικολογική λιτότητα είναι εφικτή γιατί ταιριάζει στο παραγωγικό profile της χώρας και στην εποχή της αδύναμης ρευστότητας.

Είναι αναπτυξιακή

Η ανάπτυξη σκοπεύει στην παραγωγή πλούτου, στη μείωση της ανεργίας, στην αύξηση της φορολογητέας ύλης, στην ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων, στην δημιουργία πέπλου προστασίας των αδυνάμων. Δηλαδή σκοπεύει σε αυτά ακριβώς που χρειαζόμαστε απαραίτητα. Πως όμως μπορεί μια χώρα σε χρεοκοπία, με τεράστιο εξωτερικό χρέος, εκτεταμένη διαφθορά, σε δυσμενές διεθνές περιβάλλον να κάνει την ανάπτυξη που δεν έκανε ποτέ και σε πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες;
Μάλλον δεν μπορεί με τους πολιτικούς όρους του παρελθόντος.
Η βοήθεια θα έρθει απέξω, αρκεί να βρει μηχανισμούς που θα την αξιοποιήσουν και δεν θα την καταστρέψουν. Κακά τα ψέματα, η κρατική και κομματική διαφθορά δεν επιτρέπει την ανάπτυξη, απομυζά τους πόρους, τους σπαταλά. Αν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής διαθέσει κεφάλαια για ανάπτυξη δεν μπορούμε να τα εμπιστευτούμε στις γνωστές δυνάμεις του δικομματισμού. Ας τα διαχειριστούν οι  ευρωπαίοι διασώστες μας, υπό το φως της ανοικτής διακυβέρνησης. Αλλά δίπλα στις κρατικές επενδύσεις θα πρέπει να επιδιώξουμε και τις ιδιωτικές. Να τις διευκολύνουμε προσεκτικά, δουλειές θα φέρουν. Είτε είναι στην ενέργεια, είτε στον τουρισμό, είτε στην αξιοποίηση κρατικών ακινήτων, είτε στις μεταφορές κλπ θα πρέπει να πούμε ναι. Αλλά ναι θα πρέπει να πούμε και στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων υπό όρους που θα εξασφαλίζουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη των πολλών και όχι της κάθε συντεχνίας. Αυτό απαιτεί άμεσα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Αν η πώληση μέρους των μετοχών της ΔΕΗ φέρει πράσινη ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, περισσότερα φορολογικά έσοδα, και ταυτόχρονα κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα το κόστος της κιλοβατώρας και τις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις δεν βλέπω το λόγο να μην γίνει. Συνολικά φαίνεται ότι οι ξένοι βλέπουν επενδυτικές ευκαιρίες και επεξεργάζονται προτάσεις. Προφανώς και στοχεύουν στα κέρδη. Το θέμα είναι να μπούμε και εμείς στην κερδοφόρα προοπτική τους και να μην επιτρέψουμε την οικολογική καταστροφή μας. Εδώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην εγχώρια Αριστερά. Είναι σαφές ότι ο μόνος εργοδότης που ανέχεται είναι αυτό το διεφθαρμένο κράτος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε και χωρίς τις σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς.
Ωστόσο να μην πιστεύουμε στα μεγάλα deals, που μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ και αν γίνουν δεν θα είναι τελικά και τόσο μεγάλα. Η οικονομία μικρής κλίμακας που έχουμε συνηθίσει ίσως να αποτελεί λύση του προβλήματος. Κάποιος όμως χρειάζεται να σχεδιάσει να εμπνεύσει και να χρηματοδοτήσει. Κάποιοι πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στο πολιτικό πνεύμα της διαίρεσης και της αντιπαλότητας και αυτοί είναι οι υγιείς και μη κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Προσέξετε την αντίφαση. Ας φανταστούμε μέσα σε κλίμα πολιτικών συγκρούσεων, ένα κύμα συνενώσεων, συγχωνεύσεων, συνεργασιών, με μικρές αλλά  δραστικές παραγωγικές πρωτοβουλίες, που θα εξάγουν και θα φέρνουν πλούτο. Γίνεται;

Δεν ξέρω αν αυτή η λιτότητα είναι αριστερή, ξέρω όμως ότι θα μας έκανε καλό. Θα μείωνε πολλά από αυτά για τα οποία ανησυχεί, υποφέρει και αγανακτεί ο πολίτης. Θα αποκαθιστούσε ένα κλίμα περισσότερης εμπιστοσύνης μεταξύ λαού και συστήματος εξουσίας, ένα κλίμα περισσότερης δικαιοσύνης σε μια κοινωνία στην οποία όλοι και μια ζωή θεωρούν τον εαυτό τους ριγμένο. Θα ενίσχυε την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας και παραμονής της στο Ευρώ.
Δυστυχώς όμως κανείς, μα κανείς δεν τη θέλει. Οι ρόλοι είναι από καιρό μοιρασμένοι, τα συμφέροντα παγιωμένα, το κάθε μόριο του πολιτικού συστήματος έχει τη θέση του σε αυτό το πανηγύρι, και το πρόγραμμα οποιασδήποτε ελεγχόμενης λιτότητας δεν προβλέπεται από κανένα. Μέσα στον ορυμαγδό των εκπτώσεων η κάθε κάστα, κλίκα, φατρία, το κάθε ΑΣΜ, βγάζει τα νύχια του για να γαντζωθεί από τα βυζιά της καταρρέουσας τροφού του, να ρουφήξει λίγο ακόμα από το γάλα της συνενοχής. Καμιά αριστερά φίλε Γιάννη δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μονάχα οι άνθρωποι.  Μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτούς τους απελπισμένους insiders και τους διολισθαίνοντες outsiders. 
      

Σχόλια

  1. Είπες-είπες-είπες.... και στο τέλος έχυσες το γάλα για τα καλά.

    "Καμιά αριστερά φίλε Γιάννη δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μονάχα οι άνθρωποι"

    Έχεις δίκιο σε πολλά από όσα γράφεις, αλλά επιχειρηματολογείς όπως ο Στέφανος Μάνος με λίγο πιό αριστερή φρασεολόγία. Δηλαδή αναφέρεις "καλές πρακτικές" που δεν συνιστούν πολιτική θεώρηση αλλά απομακρυσμένη αριστερίστικη θεώρηση του φιλελευθερισμού που έχεις ήδη αποδεχτεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε leo,


    Δεν θα γράφαμε σχόλιο, αλλά μας ‘‘έφτιαξε’’ η εξής πρότασή σου: «Η Αριστερά διάβασε το Μαρξ, αλλά δεν τον κατάλαβε». Αυτό πάει πολύ! Η δεξιά πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ (αν είναι δυνατόν να υπάρχει δεξιά πτέρυγα στη ΔΗΜΑΡ!) να κατηγορεί την Αριστερά για παρανόηση του Μαρξ!!! Θα πέσει ο ουρανός να σε πλακώσει!

    Εν τάχει λοιπόν, ορισμένες παρατηρήσεις:

    1) Ναι, η διαμαρτυρία είναι καθολική. Και μέσα εκεί υπάρχουν διάφορα στρώματα εργαζομένων εξαρτημένης εργασίας (που είναι σε καλύτερη κατάσταση από τους ανέργους) και μικροαστών που κόβουν απόδειξη (και είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτούς που δεν κόβουν). Ποιοι πλειοψηφούν; Ντρέπεσαι να το πεις; Και, κυρίως, ντρέπεσαι να μας πεις ότι μέσα εκεί δεν υπάρχει κανένας Λάτσης, Σάλας ή Βαρδινογιάννης;

    2) «Φοβάμαι πως όσοι επικαλούνται την πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ως αποκλειστική κινούσα δύναμη των μαζικών κινητοποιήσεων αρνούνται να δουν τις αντιφάσεις που θέτει η ίδια η ζωή».

    Αδίκως φοβάσαι και μπορείς να ηρεμήσεις! Η Αριστερά μιλάει για κύρια αντίφαση, όχι για αποκλειστική. Εντάξει, Μαρξ, όχι μόνο δεν έχεις διαβάσει, αλλά σου ανεβαίνει η πίεση κάθε φορά που ακούγεται το όνομά του. Αλλά να μην έχεις επαφή ούτε με Γκράμσι και Πουλαντζά, από τους οποίους κάποτε (πολύ παλιά) ξεκινήσατε;

    3) «Το πολιτικό σύστημα μπορούσε μέχρι χτες να σπρώχνει τις αντιφάσεις αυτές κάτω από το χαλί, με την κοινοτική επιδότηση και το δανεισμό».

    Ποιο πολιτικό σύστημα; Θες να πεις το οικονομικό σύστημα! Πες το, μη ντρέπεσαι! Κα-πι-τα-λι-σμός.

    4) «Ζώντας όλες αυτές τις αντιφάσεις προχωρούσαμε με δανεικά και κατανάλωση περιμένοντας ολοένα καλύτερες μέρες. Μέχρι που ‘‘ξαφνικά’’ ήρθαν οι χειρότερες. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτή η εθνική αφήγηση έφτασε στο τέλος της».

    Καμία εθνική αφήγηση! Ξέρεις πόσο είναι το ιδιωτικό χρέος στις ‘‘προηγμένες’’ χώρες τής Δ. Ευρώπης για τις οποίες τρέφεις λατρεία;

    5) «Αριστερή λιτότητα».

    Φυσικά! Κάργα αριστερή λιτότητα! Αλλά όχι σε βάρος της εργατικής τάξης. Σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου πρώτα και κατ’ αρχήν.

    Φίλε leo, όταν λέμε ‘Αριστερά’, εννοούμε μπαίνοντας. Εσύ έχεις βγει προ πολλού! ;-)


    Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Left G700
    Που είσαι ρε φίλε σέχω χάσει. Ήρθες να μου τα χώσεις γιατί θέλω να είμαι αριστερός αλλά δεν έχεις και τίποτα να πεις για όσα προτείνω παρά να κάνεις αναφορές στα γενικά περί Μαρξ και καπιταλισμού,και δεξιάς ΔΗΜΑΡ. Νόμιζα ότι θα είχες πια ηρεμήσει και η κρίση θα σ' έβαζε να σκεφτείς. Θα σε παρακαλούσα να ξαναδιαβάσεις το κείμενο ειδικά για την αριστερή λιτότητα και να επανέλθεις με τις αντιρρήσεις σου. Κάτι για να κάνουμε διάλογο ρε φίλε. Βέβαια το κείμενο δεν απευθύνεται σε Συριζαίους εννοείται, σε φιλελεύθερους και ρεφορμιστές απευθύνεται. Έχουμε και μεις τα προβλήματά μας. Μας επιτρέπεις φαντάζομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. tanzo
    Αν τα λέει και ο Μάνος χαίρομαι ιδιαίτερα. Σοβαρός άνθρωπος μου φαίνεται, αλλά δεν τον παρακολουθώ. Δεν τα έγραψα για να αρέσουν σε αριστερούς. Στην κοινή λογική απευθύνομαι. Αν τα μισά από αυτά γινόντουσαν πράξη εσύ και γω θα ζούσαμε καλύτερα, τα παιδιά μας θα είχαν ελπίδες να ζήσουν στην όμορφη αυτή γωνιά και να δημιουργήσουν. Η χώρα βυθίζεται και η Αριστερά παπαρολογεί, φαντασιώνεται δήθεν επαναστάσεις, ενώ ενδιαφέρεται μόνο για εκλογικά αποτελέσματα. Ας προτείνουμε ως πολίτες κάτι θετικό, και ας κάνουμε θετικότερα ακόμη πράγματα. Τώρα ποιος είναι και πόσο αριστερός θα μας το πει το αριστερόμετρο του G 700.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λεό ,μην πτοείσαι..εγώ που δεν έχω γαλουχηθεί με το Μαρξ και δε σκαμπάζω (από επιλογή) από αριστεροκενροδεξιές φρασεολογίες,αλλά είμαι ένας πολίτης παθών και σκεπτόμενος θέλω,έχω ανάγκη,φωνές κομματικές σαν τη δική σου..Από θεωρίες πήξαμε τόσες δεκαετίες..όσο καλές κι αν είναι έμειναν ανεφάρμοστες και μόνο καραμέλα στο στόμα στελεχών που δεν προσέφεραν ποτέ τίποτα..γιατί αν είχαν προσφέρει δε θα βρισκόμασταν τώρα εδώ..
    Θα μου πεις:μπορούσε να είναι και χειρότερα τα πράγματα χωρίς αυτούς..Ε,λοιπόν,εγώ σου λέω ότι χειρότερα δε γίνεται..
    Συνέχισε να απευθύνεσαι στην κοινή λογική κι όχι στη λογική των θεωρητικών..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γεια σου ρε gogo φίλη των απόψεων του blog. Από θεωρία δεν πήξαμε απλά, αλλά παρασυρθήκαμε στην ουτοπία, ακυρωθήκαμε, καταλήξαμε στον παραλογισμό της αριστερής παραμυθίας. Καιρός να μαζέψουμε ότι έχει απομείνει και να φανούμε χρήσιμοι στους εργαζόμενους αυτού του τόπου. Αλλιώς δεν έχει νόημα να υπάρχουμε ως κόμμα, παρά μόνο για τον εαυτό και τα συμφέροντά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαιρετίζουμε την επάνοδο του Leo στην παραγωγή ιδεων.

    Το τελευταίο καιρό η "Μαργαρίτα" σαν να είχε "ζαλισθεί" με την αναπαραγωγή απόψεων που ετσι και αλλιώς δεν πάσχουν από διακίνηση....

    Αν τα πολιτικά ιστολόγια δεν είναι αναπαραγωγή κλισε, διαμαχών, θεωριών με αυστηρά τελετουργικό περιεχόμενο και στόχο διάφορους πιστούς , τοτε η σημερινή ανάρτηση είναι σχεδόν ιδανική

    Αναμένουμε και άλλο Leo προς αυτήν την κατεύθυνση της παραγωγής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τώρα τι να σου πω Λεο.
    Αντέχω να μην το αναρτήσω και γώ;
    Και μάλιστα σε δυο μεριές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Leo.

    κατ'αρχάς μια και θίχτηκε δεν αρκεί να γνωρίζει κάποιος τον λόγο του Μαρξιστικού Ευαγγελίου αλλά να μπορεί με βάση τα εδάφια της γραφής να κάνει τις αντίστοιχες ερμηνείες με βάση την σύγχρονη πραγματικότητα. όποιος βιώνει την ανισότητα και την εκμετάλλευση ξέρει και τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Δηλαδή πάνω από όλα τα πάντα είναι το βίωμα. Αυτό συνθέτει και τις θεωρίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο δυτικός καπιταλισμός τουλάχιστον από τον Β' Π.Π. και εξής επέζησε μέσω της αύξησης της παραγωγής και της κατανάλωσης που επέφερε α) η εισαγωγή του αυτοματισμού στην παραγωγή και β) η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του προλεταριάτου (οφειλόμενη στους εργατικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος) που μπορούσε στο εξής να καταναλώνει αυτά που παρήγαγε -και κάτι παραπάνω, βλ. δανεισμός. Έτσι καταποντίστηκε η βασική αρχή της μαρξικής θεωρίας, η αποκαλούμενη "θεωρία της εξαθλίωσης" που ήθελε την εργατική τάξη να επαναστατεί ωθούμενη από τη διαρκή πτώση του βιοτικού της επιπέδου. Με άλλα λόγια, ο καταναλωτισμός είναι αυτός που διέσωσε τον καπιταλισμό (ο όρος χρησιμοποιείται σχηματικά). Αναρωτιέμαι, λοιπόν, στα πλαίσια αυτού του απλουστευτικού συλλογισμού: ο σύγχρονος "αριστερός-αντικαπιταλιστικός" λόγος θα έπρεπε να διαμαρτύρεται για τον περιορισμό της καταναλωτικής δύναμης των μεσαίων στρωμάτων αν αυτό σημαίνει τη διαιώνιση του καπιταλισμού ή θα έπρεπε να κάνει κριτική στην καταναλωτική κοινωνία; Εμένα, που οι καταβολές μου είναι περισσότερο ελευθεριακές και οικολογικές, θυμάμαι τον Αντρέ Γκορζ, τον πατέρα της πολιτικής οικολογίας, που ήθελε "να καταναλώνουμε λιγότερο, αλλά να ζούμε καλύτερα" και ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε για τη θέσπιση επαρκούς εγγυημένου εισοδήματος για όλους. Να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ποιότητα ζωής βασισμένη στην εθελούσια ολιγάρκεια και να προσπαθούμε να εγγυηθούμε ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους. Όλα αυτά είναι πολύ μακριά από μια "αριστερά" που θέλει 1200 ευρώ βασικό μισθό. Μου φαίνεται πως η αντίθεση εργασίας-κεφαλαίου μας έχει τελειώσει, κεφάλαιο και εργασία στις καταναλωτικές κοινωνίες συνεργάζονται επιθυμώντας να παράγουν και να καταναλώνουν απεριόριστα σε έναν πλανήτη που έχει όρια. Ας δούμε την κρίση ως ευκαιρία, ας μάθουμε να αναζητούμε την ουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Sχολιασα στην στρουθ. αλλα αυτη η μανια σου με την ''βασικη αντιθεση'', προφανως υπαρχει αφου οταν σου κοβουν το μισθο απο μια επιχειρηση που παρουσιαζει αυξηση κερδων, ειναι αυτονοητο.Αυτονοητο ΔΕΝ ειναι και η επιλυση της, αφου δινω πιο πολλες πιθανοτητες να την επιλυσει σε μεγαλο βαθμο το οικολογικο τσουναμι που ερχεται παρα το φαντασιακο προλεταριατο του 19ου αιωνα. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ενδιαφέρουσες οι διαπιστώσεις σου αλλά τα συμπεράσματα και οι προτάσεις πάντα προς την ίδια λανθασμένη κατεύθυνση.
    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εσύ, όπως και πολλοί άλλοι διανοούμενοι της αριστεράς, έχετε ξοδέψει πολλές μέρες, μήνες ή και χρόνια της ζωής σας για να σχεδιάσετε ένα καλύτερο αύριο για την Ελληνική κοινωνία.
    Είναι όμως πιθανόν η Ελληνική κοινωνία και ο παραγωγικός ιστος του όποιου ιδιωτικού τομέα έχει απομείνει, να μην χρειάζεται τα μεγαλεπήβολα σχέδια οικονομικής ανάπτυξης (εκπαιδευτική, βιομηχανική, τουριστική, αγροτική πολιτική κλπ).
    Πιθανότατα το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθεί μακρυά από κεντρικούς σχεδιασμούς και επιδοτήσεις να βρεί το δρόμο της μέσα απο την πρωτοβουλία και τη δράση του καθενός που θέλει να δοκιμάσει και να επιχειρήσει στον όποιο τομέα θεωρεί ο ίδιος ότι έχει κάποιο παραγωγικό πλεονέκτημα.
    Είναι πιθανόν τα ατομικά σχέδια (τι θα καλλιεργήσω φέτος, σε ποια σχολή θα φοιτήσω, τι είδους λογισμικό θα ανπτύξω, τι τύπου εστιατόριο θα ανοίξω κλπ) καθενός απο τα εκατομύρια των συμπατριωτών μας να είναι πιο κοντά στην πραγματκότητα και να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας από τα θεωρητικά σχέδια επι χάρτου ακόμα και των πιο φωτισμένων από εσάς.
    Αυτό που θα μπορούσε να κάνει το κράτος γι'αυτούς είναι να διαμορφώσει:
    1. Ένα σταθερό και όσο το δυνατό πιο χαμηλό και ανταγωνιστικό με τις γειτονικές χώρες, φορολογικό καθεστώς για να μπορεί ο καθένας να προγραμματίσει μακροπρόθεσμα.
    2.Ένα σταθερό επιχειρηματικό νομικό καθεστώς με γρήγορη απονομή δικαιοσύνης και λύσης των όποιων διαφορών προκύπτουν
    3. Ένα υγιές τραπεζικό σύστημα χωρίς επιδοτήσεις και υποχρεωτικές αγορές κρατικών ομολόγων που στραγγαλίζουν την ρευστότητα προς τον ιδιωτικό τομέα
    4. Ίσες δυνατότητες πρόσβασης στην εργασία για όλους τους Έλληνες μέσα απο την απελευθέρωση ΟΛΩΝ των αγορών (Ενέργεια, Ύδρευση, Τηλεπικοινωνίες, Μεταφορές, Φάρμακα, Εκπαίδευση, Υπηρεσίες όλων των ειδών κλπ)
    Προυπόθεση για τα πάραπάνω είναι να μικρύνει δραματικά το μερίδιο που διαχειρίζεται και καταναλώνει ο παρασιτικός δημόσιος τομέας, με ταυτόχρονη απελευθέρωση των παραγωγικών πόρων του (ανθρώπινο δυναμικό, κτιριακές και άλλες υποδομές κλπ) προς τον ιδιωτικό τομέα.
    Με δύο λόγια χρειαζόμαστε μια μετατροπή της σοβιετικού τύπου οργάνωσης της οικονομίας μας σε μια οικονομία που να μοιάζει περισσότερο με οικονομία των ελεύθερων αγορών και επιλογών.
    Μέχρι τότε, τα όποια ιδιώτικά ή κυβερνητικά πενταετή πλάνα ανάπυξης θα έχουν την ίδια τύχη με τα αντίστοιχα του χρούτσεφ και του μπρέζνιεφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φίλε leo,


    Πάλι μας υποχρεώνεις να ξαναποστάρουμε σχόλιο. Δεν πειράζει, χαλάλι σου! Άσε που είσαι και κεντρικοεπιτροπάριος, οπότε, πρέπει να τα ’χουμε καλά μαζί σου. Πού ξέρει κανείς! Μπορεί να συγκυβερνήσετε καμιά μέρα και να ζητήσουμε καμιά ‘‘χάρη’’! ;-)

    Στο σχόλιό σου τα γράφεις (σχεδόν όλα) όπως σε συμφέρει, αλλά όχι όπως είναι. Έχουμε και λέμε γράφουμε:

    1) Δεν σου κάναμε κανένα ‘‘χώσιμο’’. Ασκήσαμε κριτική από αντίθετες, —δηλαδή αριστερές— θέσεις.

    2) Αναφορά στον Μαρξ εσύ έκανες, όχι εμείς. Εμείς απλώς αποκαταστήσαμε την πραγματικότητα. Διότι είναι πολιτική πρόκληση να αναφέρεσαι στον Μαρξ. Αυτά τα θεωρείτε ιδεολογήματα του παρελθόντος. Δεν μπορεί τώρα να εμφανίζεστε και ως ορθόδοξοι μαρξιστές που τάχα τον έχετε ‘‘διαβάσει’’ καλά! Έλεος! Άλλο πολιτική πονηριά, άλλο πολιτική εξαπάτηση!

    3) Στην υπ. αρ. 4 παρατήρησή μας αποκαταστήσαμε μια ακόμα διαστρέβλωση περί δήθεν ‘‘εθνικού’’ φαινομένου σχετικά με τον ιδιωτικό δανεισμό και τον καταναλωτισμό που δεν είναι καθόλου ‘‘εθνικό’’, αλλά παγκόσμιο. Μπορεί να σας χαλάει λίγο το παραμύθι του εκσυγχρονισμού στο οποίο επανέρχεστε, αν και χωρίς Σημίτη πια, αλλά τι να κάνουμε; Να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στα πολιτικά σας σχέδια; Αυτό το κάνουν οι δογματικοί. Κι εσείς δεν είστε, είστε;

    Πάμε τώρα στις παρατηρήσεις που ήταν εκτός κειμένου σου:


    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΣΥΝΕΧΕΙΑ



    4) Γιατί σε ενόχλησε η αναφορά μας στο ισχύον κοινωνικοοικονομικό σύστημα; Η αλλαγή του δεν είναι ο στρατηγικός στόχος τής Αριστεράς; Επειδή εσείς τον έχετε αντικαταστήσει με το στόχο τού να μη παίρνουν φακελάκια οι ντοτόροι και να κόβουν αποδείξεις οι υδραυλικοί, σημαίνει ότι έτσι είναι;

    5) Και γιατί σε ενόχλησε η πολιτική μας εκτίμηση για το ότι οι απόψεις που εκφράζεις σε φέρνουν (πανηγυρικά) στη δεξιά πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ; Αφού βγάζει μάτι! (Για ρώτα και τον Αθανασίου! ;-) ).

    Τέλος και most important:

    Μας ζητάς να ξαναδιαβάσουμε το περιεχόμενο και τις προτάσεις τής περίφημης ‘‘αριστερής’’ λιτότητας και να επανέλθουμε με παρατηρήσεις. Μα, φίλε leo, σού γράψαμε ήδη τη βασική, τη βασικότατη. Λιτότητα για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την αναδιανομή υπέρ τών εργαζομένων. Άρα δεν μπορεί να είναι λιτότητα για τους εργαζομένους. Ούτε μπορεί να ξεκινάει από τους εργαζόμενους. Δηλαδή τι να σου γράψουμε; Ότι συμφωνούμε στη φορολόγηση των εισοδηματιών και των κομπραδόρων (τι λέξη κι αυτή —μόνο παλαιοκομμουνιστές και παλαιοπασόκοι τη χρησιμοποιούν, πρόσεχε θα σε φακελώσουν! ;-) ); Πρέπει να το γράψουμε, δεν εννοείται; Ή νομίζεις ότι μόνο εσύ τα λες αυτά;

    Από εκεί και πέρα, οι προτάσεις σου περιέχουν ορισμένες σωστές γενικές διατυπώσεις που στην εξειδίκευση όμως ‘‘ξεχνούν’’ ορισμένα βασικά, τουλάχιστον για αριστερούς. Π.χ.: Μιλάς για δίκαιη κατανομή τών βαρών. Μάλιστα. Αυτό πρώτα και κύρια σημαίνει δουλειά σ’ αυτούς που είναι άνεργοι. Τι κάνουμε εδώ; Έμφαση στην ανάπτυξη, θα μας πεις. Ποια ανάπτυξη σε μια οικονομία που πεθαίνει;

    Ένα άλλο: Να αυξηθεί η φορολογητέα ύλη. Κι εδώ μαζί σου. Και μέχρι να συλληφθεί; Μέχρι να μπει χέρι στα μαύρα λεφτά που αναπαύονται και αυγαταίνουν στις Ελβετίες και στις εξωχώριες της Κύπρου τι κάνουμε; Γιατί όχι έξτρα φορολόγηση στα θηριώδη κέρδη που αποκόμισαν εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, στους ‘‘καλούς καιρούς’’ πάσης φύσεως επιχειρήσεις (και όχι μόνο βιομήχανοι, ποιοι βιομήχανοι;);

    Η απάντηση που δίνεις; Να μην αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές γιατί σκοτώνουν την ανάπτυξη. Κι απ’ την άλλη ζητάς να πληρώσουν τα μεγαλοστελέχη τού ιδιωτικού τομέα. Μα τα μεγαλοστελέχη τού ιδιωτικού τομέα ήδη φορολογούνται. Πώς θα πληρώσουν παραπάνω αν δεν συνεχιστεί η άνοδος της φορολογικής κλίμακας πέρα από το σημερινό όριο; Αυτό το τελευταίο είναι και μια από τις αντιφάσεις τών προτάσεών σου. Δεν μένουμε όμως σε τέτοιες οικονομοτεχνικές λεπτομέρειες. Το κείμενό σου δεν έχει τέτοιες φιλοδοξίες και είναι άδικο να το κρίνουμε έτσι. Επαναλαμβάνουμε, με άλλα λόγια, τη γενική παρατήρηση:

    Οι σκέψεις και οι ιδέες σου, φίλε leo, έχουν ένα ριζικό πρόβλημα:

    Δεν είναι ταξικά μεροληπτικές!

    Και χωρίς ταξική μεροληψία δεν υπάρχει Αριστερά παρά μόνο ως καρικατούρα!


    Τα λέμε


    ΥΓ Σωστά γράφεις ότι το κείμενο απευθύνεται σε φιλελεύθερους. Από φιλελεύθερο έχει γραφτεί, πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι;

    Είναι ανακριβές όμως το άλλο, ότι απευθύνεται σε ρεφορμιστές. Άλλο οι αριστεροί που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων, κι άλλο οι φιλελεύθεροι που θέλουν απλώς να τον μεταρρυθμίσουν! Όσο διασταλτικά και με επιείκεια κι αν ερμηνεύσουμε τις απόψεις σου, δεν εντάσσεσαι στους πρώτους που να ’χεις τον Μαρξ ...μπάρμπα! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ρε λεφτG 700
    Τι ανατροπή καπιταλισμού ονειρεύεσαι σε μια χώρα που δεν έχει βιομηχανικό προλεταριάτο; Ποιοι θα το ανατρέψουν οι ΔΕΗτζήδες ή οι πανεπιστημιακοί; ¨εχεις δει εκκαθαριστικό Δεητζή; Τι ποιο ταξικό από το να σωθούν οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι και να πληρώσουν τις εισφορές οι έχοντες; Ποιο όριο; καταλαβαίνεις γρι από οικονομικά ή μου κάνεις πλάκα. Τι σχέση έχει ο συντελεστής φορολογίας επιχειρήσεων με τη φορολογία των προσώπων και την έκτακτη εισφορά;
    Αν οι προτάσεις μου είναι ανεφάρμοστες, τότε ποιες είναι οι δικές σου; Η επανάσταση; οι αγανακτισμένοι; η αμεσοδημοκρατία; ή το γιούργια στη βουλή;
    Εσκεμμένα η δήθεν Αρσιτερά μηδενίζει την ανάγκη μεταρρύθμισης του κράτους για να καλύπτει τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα με την οποία διαπλέκεται ή από την οποία προσμένει ψήφους. Εσκεμμένα πασχίζει να μην ορθοποδήσει ιδιωτική επιχείρηση για να αυξάνεται η μάζα των ανέργων μπας και επαναστατήσουν. Και αυτοί δεν επαναστατούν και ξέρεις γιατί; Γιατί βλέπουν ότι θα τους κυβερνήσουν η Αλέκα, ο Αλέκος ο Αλέξης και τρέμουν. Προτιμούν τον ΓΑΠ και τον Σαμαρά αλλά όχι αυτούς.
    Αν έχουμε να κάνουμε κάτι είναι να σώσουμε το μέλλον των παιδιών μας. Μετά θα σκεφτούμε και την επανάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αν στη χώρα αυτή η αριστερά δεν ήταν ηλίθια σήμερα θα κυβερνούσε και θάχε τη δυνατότητα για ένα πραγματικό δημοκρατικό και σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αλλά πια αριστερά;. Οι πιστοί των πιο σκληρών ολοκληρωτισμών που γνώρισε η ανθρωπότητα; Χίλιες φορές ο αστικός φιλελευθερισμός από τις κινέζικες και σοβιετικές δικτατορίες. Τουλάχιστον στην αστική δημοκρατία υπάρχει και blogging και μπορούμε να τα λέμε και να τα χώνουμε. Ή μήπως ο Ρούντι και η παρέα του αποτελούν εγγύηση ελευθερίας του λαού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είναι εξαιρετικά σημαντικό, ασχέτως με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, ότι έγραψες κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για το τι χρειάζεται να γίνει. Λείπουν τέτοιες φωνές. Ίσως επειδή συμβαίνει αυτό που λες και εσύ, ότι αυτά είναι δύσκολο να γίνουν γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουν να γίνουν. Γι' αυτό και όσο και να συζητώ με τις ώρες με τους γύρω μου δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αισιόδοξο για το αύριο. Γι'αυτό και εσύ θέτεις σαν προϋπόθεση για να πετύχουν αυτά, την παρέμβαση κάποιων ανθρώπων από έξω, οι οποίοι ελπίζουμε να θέλουν πράγματι να βοηθήσουν και να μην εκμεταλλευτούν την κατάσταση να ασελγήσουν πάνω στο πτώμα μας. Αλλά όσο ακόμα κρυβόμαστε πίσω από θεωρίες και γενικότητες και δεν βλέπουμε ο καθένας μας το πως βοήθησε, το που έφταιξε, στο να φτάσουμε ως εδώ, δεν θα γίνει κάτι. Συμφωνούμε μαζικά μόνο όταν εναντιωνόμαστε σε κάτι, και όταν μας ρωτάνε τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας αποδεχόμαστε την ανικανότητα μας ψάχνοντας λύσεις που προϋποθέτουν την ένταξη σε ένα πλαίσιο που θα έχουν σκεφτεί άλλοι, και θα αφορά μόνο άλλους και όχι εμάς. Και φυσικά αρνούμαστε να σκεφτούμε γιατί διαφωνούμε με συγκεκριμένες απόψεις, και αρνούμαστε να πειστούμε ότι το πως ζούσαμε μέχρι χτες δεν πρόκειται να επανέλθει ότι και αν συμβει. Πάντως είμαι εξαιρετικά περίεργος να δω τι θα συμβεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. minority opinion
    Η φιλελεύθερη άποψή σου είναι σωστά δομημένη μέσα στη λογικής και την διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον, έστω και αν διαφωνώ. Ελεύθερη οικονομία και όποιος αντέξει. Μπορώ ακόμα και να βρω σημεία σύγκλισης. Αφαιρεί όμως από το κάδρο την έννοια της αλληλεγγύης, του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, του κοινωνικού κράτους εγγυητή των ατομικών και συνταγματικών ελευθεριών των πολιτών. Αναγάγει την αγορά ως υπέρτατο ρυθμιστή όλων των κοινωνικών σχέσεων και αφήνει τους ανθρώπους έρμαια της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Θα πάρω όμως και από το δικό σου το μοντέλο στοιχεία, όπως η γρήγορη απονομή δικαιοσύνης ή το άνοιγμα των αγορών, πάντα όμως υπό την προστασία κάποιων ελεγκτικών μηχανισμών που θα εμποδίζουν την ασυδοσία και θα επιβάλουν τους νόμους.
    Φυσικά μακρυά από μένα η σοβιετικού τύπου οικονομία του παρελθόντος που μας οδήγησε. Left liberal and green synthesis θα έλεγα για να παραφράσω και το blog του φίλου μου του Γιάννη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Θανάση γράφεις:
    θυμάμαι τον Αντρέ Γκορζ, τον πατέρα της πολιτικής οικολογίας, που ήθελε "να καταναλώνουμε λιγότερο, αλλά να ζούμε καλύτερα" και ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε για τη θέσπιση επαρκούς εγγυημένου εισοδήματος για όλους. Να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ποιότητα ζωής βασισμένη στην εθελούσια ολιγάρκεια και να προσπαθούμε να εγγυηθούμε ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους.
    Νομίζω ότι λέω κάτι αντίστοιχο, συμφωνούμε και χάρηκα για την επέμβασή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Sfiltros
    χαίρομαι που τα ξαναλέμε. Και εγώ είμαι περίεργος να δω που θα βγει η όλη ιστορία και τι θα έχει αλλάξει στη ζωή μας μετά από 5 χρόνια ας πούμε ( πρώτα να είμαστε καλά που λένε). Η μανία όμως του δικομματισμού και αυτής της αριστεράς ( εννοώ τις ηγεσίες) να μην αλλάξει τίποτα στις σχέσεις κράτους-πολίτη, κράτους-οικονομ.ελίτ-πολιτικού συστήματος με κάνουν να πιστεύω ότι θα το πάνε μέχρι το τέρμα έτσι καταγγέλλοντας τους ξένους ότι δεν μας βοήθησαν επαρκώς και μας άφησαν να πέσουμε. Αν κρίνω από τις εικόνες στο σύνταγμα καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία δεν νιώθει καμιά πραγματική απειλή. Το διασκεδάζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Leo, είναι εξαιρετικό το κείμενο - μανιφέστο. Βρίσκω μόνο λίγα αδύνατα σημεία, όπως το: «Ας φανταστούμε μέσα σε κλίμα πολιτικών συγκρούσεων, ένα κύμα συνενώσεων, συγχωνεύσεων, συνεργασιών, με μικρές αλλά δραστικές παραγωγικές πρωτοβουλίες, που θα εξάγουν και θα φέρνουν πλούτο.» Το συγκεκριμένο μου φαίνεται λίγο θολό, σε συνδυασμό με το αίτημα του σχεδιασμού που διατυπώνεται στην προηγούμενη πρόταση. Εδώ νομίζω ότι έχει δίκιο ο φίλος Minority Opinion, ο οποίος αντί για σχεδιασμό ζητάει ένα απλό και σταθερό πλαίσιο για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Σχεδιασμός από το πολιτικό προσωπικό και τους θεσμικούς φορείς της Ελλάδας απλώς δε γίνεται στην παρούσα φάση. Εδώ θυμάμαι και μία αποστροφή από συνέντευξη του Αρίστου Δοξιάδη:

    «Πολύ θα ήθελα να βγούμε από την ελληνική κρίση με μια σοσιαλδημοκρατική στρατηγική: με συντεταγμένη πολιτεία που θα μετρούσε τους πόρους που έχει στην διάθεσή της, θα έκανε μια ορθολογική κατανομή, θα δημιουργούσε καλές υποδομές, θα έφτιαχνε καλύτερους νόμους και θα φρόντιζε οι κοινωνικές υπηρεσίες να παρέχονται σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Φοβάμαι οτι αυτό δεν θα μπορεί να γίνει.

    Επομένως η δεύτερη λύση, όχι καλύτερη αλλά πιο εφικτή, είναι να αφήσουμε ελεύθερο τον κόσμο –τις επιχειρήσεις και τις μεσοαστικές οικογένειες για τις οποίες μιλούσα πριν - να βρουν τρόπους να βγάλουν χρήματα σε ανταγωνιστικές και εξωστρεφείς δουλειές. Χωρίς βαρείς φόρους και μεγαλόσχημα σχέδια. Με αυτή την έννοια μία φιλελεύθερη στροφή στην οικονομία νομίζω ότι είναι η μόνη που μπορεί να φέρει καρπούς στην Ελλάδα.»

    Πρέπει όμως και οι φιλελεύθεροι όπως ο Minority Opinion να εγκαταλείψουν το δογματισμό τους και τις εμμονές τους και να κάνουν και αυτοί προσπάθειες να μας προσεγγίσουν, όπως (θέλουμε να) κάνουμε εμείς. Αφενός είναι οι εγγυήσεις κοινωνικής συνοχής που αναφέρεις. Αφετέρου, η έμφυτη τάση του ιδιωτικού τομέα να ελαχιστοποιήσει την προσπάθεια και να μεγιστοποιήσει το κέρδος, το οποίο μπορεί να αποβεί κατά της καινοτομίας στην οποία ομνύουν. Αυτό γινόταν τόσα χρόνια με την καταλήστευση του κράτους, η οποία δε θα σταματήσει εάν δεν εστιάσουμε την προσοχή μας στη δημιουργία ενός σοβαρού κρατικού μηχανισμού (και άρα στο σχεδιασμό, που ο ΜΟ αποκηρύσσει, όχι όμως συνολικό σχεδιασμό της οικονομίας αλλά μόνο της λειτουργίας του κρατικού τομέα). Επίσης, τόσα χρόνια οι εργοδότες κερδίζουν καταστρατηγώντας το εργατικό δίκαιο - αυτό είναι υπέρ ή κατά της καινοτομίας, και πού βοηθάει η δια νόμου, πλέον, χαλάρωση του εργατικού δικαίου; Τέλος, ας μην ξεχνούν οι φιλελεύθεροι τη φούσκα της Ιρλανδίας και της Ισλανδίας, που αποδεικνύει ότι οφείλουμε (σχεδιασμός και κανόνες, πάλι) να στρέφουμε τον ιδιωτικό τομέα προς πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες, και να μην ενισχύουμε την οικονομία-καζίνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φίλε Πολυβώτη
    χαίρομαι για τις καίριες επισημάνσεις σου. Το θέμα που θίγεις τόσο εσύ όσο και ο Μinority Opinion είναι πολύ σοβαρό και είναι αλήθεια ότι το κείμενο δεν στάθηκε σε αυτό όπως θα έπρεπε. Ποιος σχεδιάζει και αν πρέπει να σχεδιάσουμε. Και γω διαφωνώ με την άποψη του ΜΟ και του το έγραψα. Και γω θάθελα ένα σοβαρό αλλά χαλαρό κεντρικό σχεδιασμό με όλα αυτά που αναφέρει ο Δοξιάδης. Αλλά θα ήθελα και τη λογικά φιλελεύθερη διάσταση που πάλι βάζει. Σε αντίθεση με το Δοξιάδη νομίζω ότι μια μέση λύση είναι εφικτή. Απαιτεί όμως και μια αντίστοιχη "μέση" κυβέρνηση της κεντροαριστεράς με φιλελεύθερες ενισχύσεις, ένα κατάλληλο μείγμα που θα βάλει τη χώρα σε μια ορθολογική τροχιά και θα την βγάλει από την κρίση. Στη συνέχεια οι πολίτες είναι αυτοί που θα επιλέξουν τη συνέχεια. Η ίδια η ζωή θα μας δείξει αν θέλουμε και μπορούμε μια περισσότερο σοσιαλιστική πορεία ή μια αντίθετη. Σίγουρα όμως χρειαζόμαστε μια εκκίνηση. Αυτό που συχνά τα μοντέλα δεν λαμβάνουν υπόψη είναι τα χαρακτηριστικά των λαών, τις παραδόσεις,κλπ. Δεν μπορούμε να τα αγνοούμε. Οτιδήποτε κάνουμε δεν μπορεί παρά να είναι ελληνικό.
    Γιάννη ελπίζω να τα πούμε και από κοντά ή τώρα ή το Σεπτέμβρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αυτό που με εντυπωσιάζει γενικότερα με την αριστερή σκέψη, είναι η απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης στην δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να βοηθήσει τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του (τουλάχιστον αυτούς που ανήκουν στο περιβάλλον του) και στις δυνατότητες της κοινωνίας των πολιτών να κάνει το ίδιο χωρίς τον καταναγκασμό και την γονεϊκή παρέμβαση του κράτους και των απατεώνων που το απαρτίζουν.
    Πόσο πιθανό είναι το σενάριο να αφήσουν αβοήθητους αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη (το "πραγματκά" είναι πολύ κρίσιμο ερώτημα)η οικογένεια, οι γνωστοί, οι γειτονιά κλπ εν σχέσει με το απρόσωπο κράτος με τους εντελώς "προσωπικούς" διαχειριστές του.
    Η ιδέα ότι το κράτος αποτελεί ή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια αγαθή, δίκαιη και αποτελεσματική μηχανή αναδιανομής δεν στηρίζεται πάνω σε κανένα ιστορικό προηγούμενο.
    Αντίθετα, το κράτος σαν μηχανισμός αντίστροφής αναδιανομής (από τους πολλούς στους λίγους που χρηματοδοτούν και ελέγχουν τους μηχανισμούς εξουσίας) πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και στο μέλλον, γιατί στηρίζεται πάνω στην ανθρώπινη φύση και στην διαφθορά που που προκαλεί η συγκέντρωση εξουσίας.
    Σε κάθε περίπτωση, η βοήθεια προς τον πλησίον μας, προς την τέχνη και τους συντελεστές της κλπ κλπ είναι πολύ πιο εύκολη και πιθανή μέσα σε ένα περιβάλλον απροσκοπτης δημιουργίας πλούτου και ευημερίας παρά στο περιβάλλον φτώχιας και μιζέριας που δημιουργεί η υπερμετρη φορολόγηση της δημιουργίας πλούτου και η αντίστοιχη μεγένθυνση του ρυθμιστικού κράτους.
    Στις σύγχρονες Δυτικές Σοσιαλδημοκρατίες παρουσιάζεται το ενδιαφέρον φαινόμενο της ολοκληρωτικής κατανάλωσης του πλούτου που συλλέγεται προς αναδιανομή, μέσω της φορολογίας, απο αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με την διαδικασία της αναδιανομής (κυβερνητικός μηχανισμός, διανοούμενοι, αυλικοί, σύμβουλοι, μελετητές, εξαρτημένες εταιρείες του "ιδιωτικού τομέα" κλπ
    Τέλος, αν μικραίνουμε την πίττα προσπαθώντας να την μοιράσουμε πιο "δίκαια", στο τέλος το κομμάτι που θα αντιστοιχεί σε αυτούς που "μένουν πίσω" μάλλον θα είναι μικρότερο απο αυτό θα τους εξασφάλιζε η γενικότερη παλίρροια μιας αναπτυγμένης οικονομίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Φίλε leo,


    Πήρες φόρα μεγάλη και, ίσως, θα έκανες και νέο πανελλήνιο ρεκόρ, αν δεν είχες πατήσει τη βαλβίδα τόσο πολύ που να μη χρειάζεται καν replay για να διαπιστωθεί το άκυρο του άλματος! Αυτό το αναφέρουμε για την αγανακτισμένη απορία σου αν «ξέρουμε γρι από οικονομικά ή σε δουλεύουμε». Καθόλου δεν σε δουλεύουμε και τα στοιχειώδη οικονομικά τα κατέχουμε. Αυτό που σε αγανάκτησε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επισήμανση της αντίφασης ανάμεσα στην πρότασή σου να πληρώσουν παραπάνω «τα παχυλά αμειβόμενα στελέχη τής αγοράς» και στην άποψή σου ότι η αύξηση των φορολογικών συντελεστών είναι αντιαναπτυξιακή. Τώρα μας διευκρινίζεις ότι εννοούσες τη φορολογία επιχειρήσεων κι όχι των φυσικών προσώπων. Αυτό αποδεικνύει ότι εσύ μάλλον δεν ξέρεις γρι από τα οικονομικά της νεοκλασικής σχολής! Εκτός κι αν φιλοδοξείς κι εσύ να μπολιάσεις τον φιλελευθερισμό με τις ‘‘αριστερές’’ αξίες. Ακριβώς όπως έστρεψε το ΠΑΣΟΚ αριστερότερα ο Μπίστης, ο Μίμης και η Μαρία με τα κίτρινα ένα πράγμα! Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το Νέον Έτος! ;-)

    Για την ανάλυσή σου σχετικά με το τι θέλει ο κόσμος και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς, να μας συμπαθάς, αλλά είναι τόσο απλοϊκές που δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε. Κι όσο για τις προτάσεις μας για την ανατροπή του καπιταλισμού, μπας και μας πέρασες για τον Λένιν; Ή νομίζεις ότι η ανατροπή ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος είναι το ίδιο εύκολη με το μερεμέτισμα και τον καλλωπισμό εξωτερικών χώρων για τα οποία εσείς σπάτε νυχθημερόν το κεφαλάκι σας; ;-)

    Ένα πράγμα ακόμα και τελειώνουμε. Στο προηγούμενο σχόλιο ‘‘στη χαρίσαμε’’ και δεν το κάναμε θέμα. Τώρα όμως πρέπει να στο πούμε, μια και, ως φιλελεύθερος, αγαπάς τόσο πολύ την ελευθερία και επανέρχεσαι σ’ αυτήν.

    Μη μας μιλάς εμάς για ελευθερία γνώμης. Να πας να τα πεις στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο, στην άλλη κεντρικοεπιτροπάρια την Κόκκινη(!!!) Πιπεριά και στον LLS!

    Εντάξει, να μας χρωστάς, έχουμε μεγάλη καρδιά και το παραγράφουμε.

    Όχι όμως να μας πάρεις και το βόδι! ;-)


    Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Συμπληρωματικά θέλω να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού, ο οποίος όμως δεν θα μπορεί να μοιράζει δουλειές, λεφτά και επιδοτήσεις.
    Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι μια καρικατούρα, γιατί έχει σχεδόν πλήρως διασταφεί απο την συνάφεια με την κρατική μηχανή διανομής του 50% του ΑΕΠ κάθε χρόνο συν τα κονδύλια, ενισχύσεις και επιδοτήσεις της ΕΕ.
    Είναι πιο εύκολο να κερδίσει κάποιος μέσα από κρατικές δουλειές και επιδοτήσεις ή ακόμα και με στοχευμένα νομοθετήματα που αποκλείουν τον ανταγωνισμό απο νέους παίκτες (πχ κλειστά επαγγέλματα, κώδικας Βιβλίων και Στοιχείων, κανόνες ανταγωνισμού στο λιανεμπόριο, την παραγωγή γάλακτος κλπ κλπ)\
    Ο ιδιωτικός τομέας θα διαμορφώσει την όποια φυσιογνωμία του, σύμφωνα με τις δυνατότητες και ικανότητες των συμπατριωτών μας (που προσωπικά πιστεύων ότι είναι πολύ μεγάλες), όταν τα πλεονεκτήματα της καινοτομίας, του ρίσκου και της υψηλής ποιότητας των προιόντων και υπηρεσιών, θα είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη από connections με υψηλά ιστάμενους, επιδοτήσεις ή κατα παραγγελία νομοθετήματα.
    Ακόμα και σήμερα, μέσα στην τεράστια κρίση που βιώνουμε, αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικά ΟΛΑ τα προγράμματα του ΕΣΠΑ που ανακοινώνονται αυτό τον καιρό, θα πάθει κτάθλιψη με την κατάσταση που επικρατεί ("η τελευταία ευκαιρία να καθαρίσουμε εμείς και τα παιδιά μας")
    Μόλις σταματήσει το κράτος να μοιράζει λεφτά και να αποφασίζει για το ποιός είναι κερδισμένος και χαμένος, ο ιδιωτικός τομέας υποχρεωτικά θα ανακαλύψει τη αγορά των 400 εκ. ευρωπαίων που έχουμε στην διάθεσή μας τα τελευταία 30 χρόνια και που περιφρονούμε κυνηγώντας τα ξεροκόματα που περισσεύουν απο το τραπέζι του Κωστάκη, του Γιωργάκη και του Αντωνάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Minority Opinion

    Θα ήθελα την γνώμη σου με βάση το βασικό κριτήριο του φιλελευθερισμού (εξάρτηση άπό το κράτος) τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις που τον επικαλούνται (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) τόσο στο διακηρυκτικό επίπεδο όσο και στην κατατεθιμένη εμπειρία;

    Το ερώτημα δεν είναι μονο ρητορικό

    -Μήπως τελικά όλος ο συντηρητικός αυτοοριζόμενος "φιλελεύθερος χώρος" δεν είναι παρά μια βαλκανική εκδοχή καραμπινάτου κρατισμού;

    -Μήπως τελικά οι πραγματικα φιλελευθερες αντικρατιστικές δυνάμεις είναι οι λιγοστές της έλλογης αριστεράς;

    -Μήπως ο εγγενής συντηρητισμός και η αγοραία "αριστεροφοβία" μιας φιλελεύθερης διανόησης επιτείνει τον κρατισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ο αυτοπροσδιορισμός των πολιτικών δυνάμεων της Ελληνικής (και όχι μόνο) Δεξιάς σαν Φιλελευθερων, αποτελεί όχι μόνο ένα κακόγουστο αστείο, αλλά και ένα πολύ βολικό μύθο, γιατί έτσι η αριστερά μπορεί να κριτικάρει ένα σκιάκτρο, χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσει τα πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα του Φιλελευθερισμού.
    Είναι δεδομένο ότι στην Ελλάδα (όπως και στις περισσότερες χώρες της Δύσης) οι Φιλελεύθεροι είναι πολύ πιο κοντά στις βασικές αρχές της ανεξάρτητης αριστεράς, παρά στην κορπορίστικη εκδοχή των δεξιών κομματικών μηχανισμών (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ ΔΗΣΥ)που αγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα ελέγξει ένα συνεχώς μεγαλύτερο κράτος, με στόχο τη διανομή της λείας στα μέλη, τους οικονομικούς υποστηρικτές και τους ψηφοφόρους τους.
    Οι Φιλελεύθεροι επιδιώκουν, στο μέτρο του δυνατού, τον περιορισμό της δυνατότητας του κράτους να καρπούται και να μοιράζει στους πιο πάνω, τον κόπο και τον πλούτο που παράγουν οιεργαζομένοι του ελεύθερου ιδιωτικού τομέα της οικονομίας (επιχειρηματίες, επαγγελματίες, υπάλληλοι κλπ που επιβιώνουν μα;κρυά απο τον κρατικό κορβανά), καθώς και την δυνατότητα του κράτους να επεμβαίνει στην ζωή του καθενός για θέματα που αφορούν προσωπικές επιλογές (θρησκεία, γάμος, παραισθησιογόνες ουσίες κλπ)
    Εκεί που χωρίζουν οι δρόμοι με την αριστερά, είναι η επιδίωξη της να καταλάβει την εξουσία, για να επιβάλει τα όποια, συνήθως ουτοπικά και καταστροφικά, σχέδια που έχει καταστρώσει για την οικονομία, την εκπαίδευση, τις κοινωνικές σχέσεις κλπ θεωρώντας ότι ο μέσος Έλληνας δεν ξέρει το μακροπρόθεσμο συμφέρον του και χρειάζεται βοήθεια απο τις elite

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Τελικα καταλαβαινω οτι η λυση ειναι να βοηθαμε τον πλησιον μας.Αν το ελεγε καποιος σε αυτη την πολη πριν 2500 χρονια θα κρατουσε την κοιλια του απο τα γελια. Πιο ''πολιτικα'' τωρα ο κοινωνικος δαρβινισμος με λιγη χριστιανικη καλωσυνη τι κανει? Καταργει την Δημοκρατια, παλιο ονειρο του κ. Φριντμαν. Λεο , λεω οτι μπλεξαμε με τους αληθινους [νεο]φιλελευθερους! mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Προς Ανώνυμο
    Αν πιστεύεις ότι τους γονείς σου, τα παιδιά σου και τους φίλους σου θα τα φροντίσει ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης ή η Παπαρήγα σε περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη.
    Και λυπάμαι που είμαι υποχρεωμένος να στο πώ κάτω απο τις σημερινές σκληρές συνθήκες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @MO, λες: «όταν τα πλεονεκτήματα της καινοτομίας, του ρίσκου και της υψηλής ποιότητας των προιόντων και υπηρεσιών, θα είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη από connections με υψηλά ιστάμενους, επιδοτήσεις ή κατα παραγγελία νομοθετήματα». Μία κοινωνία χωρίς εξαθλιωμένους, ένα εργατικό δίκαιο που τηρείται, δεν είναι τρόποι να ωθηθούν οι επιχειρηματίες προς την καινοτομία και την υψηλή ποιότητα, αντί να προσπαθούν να στεγνώσουν τους εργαζόμενους; Γιατί λοιπόν η φιλελεύθερη Δεξιά να είναι δογματική απέναντι σε κοινωνικές παροχές και ρυθμίσεις όπως το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα;

    Η απελευθέρωση κάνει σε όλους τους τομείς καλό; Είδες τα δημόσια νοσοκομεία να βελτιώνονται λόγω της άνθησης των ιδιωτικών; Βλέπεις κάποιον τρόπο να αποκτήσει ο κοσμάκης πρόσβαση σε καλές υπηρεσίες υγείας-παιδείας άλλον από τη βελτίωση του δημόσιου υγειονομικού και εκπαιδευτικού συστήματος;

    Αν δεν εγκαταλείψετε (και εσείς) το δογματισμό σας δε θα συνεννοηθούμε. Και αν δε συνεννοηθούμε, θα παραμείνουμε αμφότεροι θλιβερές μειοψηφίες. Αν επιμένω, είναι επειδή νομίζω ότι μεταξύ σας υπάρχουν μεν οι δογματικοί, αλλά υπάρχουν και πολλοί που απλώς έχουν κουραστεί από το διαλυμένο κράτος και αν είναι να μπει βαθιά χέρι στη σπατάλη και τη διαφθορά δεν τους πειράζει να βρουν μία μέση λύση.

    @Leo, έρχομαι όπου να'ναι, κανονίστε καφέ στο γνωστό επαναστατικό στέκι των ΒΠ (ή αλλού) μετά τις 22 Ιουλίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Προς Ανώνυμο
    Όσο για την Αθήνα πριν 2.500 χρόνια, όπως ξέρεις πολύ καλά, τα περισσότερα αξιώματα μοιράζονταν με κλήρωση κάθε χρόνο, ούτως ώστε να μην προλαβαίνει κανένας να αποκτά πραγματική εξουσία.
    Στα αξιώματα που αποκτούσε κάποιος με εκλογές, δικαίωμα συμμετοχής είχαν μόνο οι "ελεύθεροι" πολίτες, δηλαδή αυτοί που είχαν περουσιακά στοιχεία. Ακόμα και στον στρατό, μπορούσαν να συμμετέχουν μόνο όσοι μπορούσαν να αγοράσουν τα όπλα τους.
    Η έννοια του "Κράτους Πρόνοιας" μέχρι τον Περικλή, ανύπαρκτη.
    Για τα κοινά φρόντιζαν οι ίδιοι οι Αθηναίοι μέσω των ιδιωτικών χορηγιών, χωρίς να κρατούν την κοιλιά τους απο τα γέλια.
    Με τον Περικλή καθιερώνεται η "σίτιση απο το Πρυτανείο" για τους περισσότερους Αθηναίους, καταργούνται οι χορηγίες τις οποίες αναλαμβάνει ο Δήμος (με την έννοια του κράτους), ανεβαίνουν κατακόρυφα οι φόροι για να στηρίξουν το πλιάτσικο του δημόσιου χρήματος, ξεκινά η ιμπεριαλιστική περιπέτεια της Αθήνας με την δημιουργία της δεύτερης φάσης της Συμμαχίας της Δήλου, χρεωκοπούν τα δημόσια οικονομικά, ξεκινούν την περιπέτεια στην Σικελία με τον Αλκιβιάδη για να σωθούν οικονομικά και η Αθήνα τελειώνει μέσα σε αντίστοιχα συντρίμια με τα σημερινά, με την ήττα απο την Σπάρτη.
    Κι όλα αυτά σε μια πόλη περίπου 50.000 Αθηναίων που ήξερε ο ένας τον άλλο προσωπικά.
    Παρά την πολιτική πρακτική του Περικλή (ο οποίος σαν όλους τους πολιτικούς άλλα έλεγε και άλλα έκανε), είναι πολύ χρήσιμη η ανάγνωση του Επιτάφιου για να καταλάβει κάποιος την πραγματική δομή της Αθηναικής Δημοκρατίας την οποία θαυμάζω εξίσου με εσένα.
    Το πιο βασικό χαρακτηριστικό του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας ήταν ο συνεχής αγώνας ενάντια στην συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια των λίγων και η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των ελεύθερων πολιτών να διαχειρίζονται τη ζωή τους και να προστατεύουν την πόλη τους, την ελευθερία τους, την οικογένεια τους και την περιουσία τους απο τους τυράννους (Αθηναίους, Πέρσες κλπ).
    Σε κάθε περίπτωση αν ψάχνεις για σοσιαλιστικό μοντέλο, μάλλον θα το βρείς προς τη μεριά της Σπάρτης. Αυστηρή ιεραρχία, κοινοκτημοσύνη, συμβίωση όλων με όλους σε στρατόπεδα, κατάργηση των κοινωνικών δεσμών (οικογένεια, παιδιά κλπ), συνεχής πόλεμος, μέλανας ζωμός κλπ.
    Μια καλά σχεδιασμένη κοινωνία.
    Ελπίζω ότι έχεις καλύτερη εντύπωση για τους συμπατριώτες σου απο το να τους θεωρείς ικανούς μόνο για "κοινωνικό δαρβινισμό".
    Τέλος, άν είμαστε όλοι τόσο χάλια, πως μπορείς να μας εμπιστευθείς την απόλυτη εξουσία που διαθέτει η κρατική μηχανή.
    Υπάρχει ενδεχόμενο, μετά την "επανάσταση", να μην είσαι ανάμεσα σ' αυτούς που θα αποφασίζουν αλλά ανάμεσα σ' αυτούς που θα υποστούν τις αποφάσεις της "επανάστασης"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Προς Πολυβιώτη,
    1. Αν το φτηνό εργατικό δυναμικό μπορούσε να προσελκύσει επενδύσεις και να δημιουργήσει πλούτο, οι Αφρικανικές χώρες και η Λατινική Αμερική θα είχαν τις πιο δυναμικές οικονομίες.
    Οι πιο δυναμικές οικονομίες έχουν και το πιο καλά αμοιβόμενο εργατικό δυναμικό (Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ν. Κορέα, ακόμα και η Κίνα εν σχέσειμε Βιετναμ, Ταυλάνδη κλπ).
    Οι αμοιβές ακολουθούν την οικονομική ανάπτυξη και δυστυχώς όχι το αντίστροφο
    Στην σύγχρονη οικονομία της γνώσης,το εργατικό κόστος αποτελεί ένα πολύ μικρό μέρος του κόστους παραγωγής στα περισσότερα προιόντα.
    Το πραγματικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα είναι το επενδυμένο κεφάλαιο (έρευνα, εξοπλισμός, εργατικό δυναμικό υψηλής τεχνογνωσίας, βελτιστοποιημένες μέθοδοι παραγωγής και το κυριώτερο συνεχής εισαγωγή νέων προιόντων που καλύπτουν συνεχώς και πιο εξειδικευμένες ανάγκες.
    Τα περισσότερα προιόντα και υπηρεσίες που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά, δεν υπήρχαν πριν δέκα χρόνια.
    Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι τα 2/3 περίπου των παραγόμενων προιόντων παγκόσμια (που έχουν ξεπεράσει προ πολλού το 1 δις κωδικούς), είναι κεφαλαιουχικά αγαθά και δεν φτάνουν ποτέ στον καταναλωτή.

    2. Μακάρι να υπήρχε πλεόνασμα προς διανομή και θα ήταν πολύ ευχάριστο να μπορούσαμε να συζητάμε τον δικαιότερο τρόπο διανομής.
    Προς το παρόν μιλάμε για τα τεράστια ελλείματα στον προυπολογισμό, για τα φαγωμένα λεφτά των συντάξεων, για τα κολοσσιαία κρατικά χρέη κλπ που μας οδηγούν ταχύτατα σε επίπεδα διαβίωσης (και πολυ φοβάμαι διοίκησης) Αφρικανικής χώρας

    3. Η ύπαρξη ιδιωτικού τομέα Υγείας (περιορισμένου ανταγωνισμού και εξαρτώμενου απο τα κρατικά ταμεία) πως θα μπορούσε να βοηθήσει τον Δημόσιο τομέα Υγείας?
    Στο τρισάθλιο δημόσιο τομέα ο ασθενής κοστίζει κάθε ημέρα ακριβότερα από ότι στο Ιατρικό Κέντρο ή στο Μετροπόλιταν. Το ίδιο ισχύει και για κάθε μαθητή αν λάβει κανείς υπόψιν και την απόσβεση του κόστους των υποδομών, εν σχέσει με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που στέλνει τα παιδιά της η πολιτική νομεγκλατούρα (υπάρχουν κάποιες μελέτες για την Ελλάδα - αμφίβολης - ακρίβειας, αλλά υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία για όλες σχεδόν τις Ευρωπαικές χώρες και τις ΗΠΑ).
    Μια πρώτη λύση θα μπορούσε να είναι η παροχή των υπηρεσιών αυτών απο ιδιωτικές εταιρείες (με αντίστοιχη απελευθέρωση της αγοράς για να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός) και η πληρωμή απο τα ταμεία.
    Τα μαιευτήρια και τα οδοντιατρεία ανήκουν σχεδόν εξ' ολοκλήρου σε ιδιώτες χωρίς τραγικά αποτελέσματα.
    Ο λόγος που αναφέρω το μοντέλο αυτό, για την υγεία και την εκπαίδευση, είναι γιατί εδώ και μερικά χρόνια η Σουηδία, που αποτελεί πρότυπο για τους περισσότερους Σοσιαλιστές, έχει ξεκινήσει την σταδιακή υλοποίηση ακριβώς αυτού του μοντέλου με σημαντική μείωση του κόστους και σημαντική βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών.
    Σε κάθε περίπτωση πρέπει να θυμόμαστε ότι πριν να μας επιστρέψει τα χρήματα μας υπο μορφή υπηρεσιών, κουπονιών κλπ, η κρατική μηχανή πρέπει πρώτα να μας τα πάρει και στην διαδικασία αυτή το μεγαλύτερο μέρος απο τα χρήματα κάνει φτερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Και μια τελευταία παρατήρηση.
    Το ψωμί, το γάλα, ο καφές, τα παπαπούτσια και τα ρούχα είναι ακόμα πιο απαραίτητα (με την έννοια ότι τα χρειάζονται όλοι κάθε μέρα) απο τις υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγείας που απευθύνονται σε ένα μέρος μόνο του πληθυσμού.
    Παρόλα αυτά δεν έχω δεί τον ισχυρισμό(ακόμα) ότι όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για να τα αφήσουμε στον ιδιωτικό τομέα και ότι πρέπει να ανοίξουν κρατικά σούπερ μάρκετ, κρατικοί φούρνοι και κρατικές μπουτίκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @ΜΟ, τα επιχειρήματά σου φτάνουν στο επίπεδο της καρικατούρας, ειδικά στο τελευταίο σχόλιο. Αν νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με παπαγάλους κάποιας σοσιαλιστικής ρετσέτας, απορώ που χάνεις το χρόνο σου και σχολιάζεις.

    Στο πρώτο σου σχόλιο επιβεβαιώνεις ότι το πραγματικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα προέρχεται από υποδομές, κάποιες από τις οποίες είναι (υποχρεωτικά, ακόμα και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ) δημόσιες σε μεγάλο βαθμό, π.χ. έρευνα, εκπαίδευση κλπ. Τον αυτοματισμό «οι αμοιβές ακολουθούν την οικονομική ανάπτυξη και δυστυχώς όχι το αντίστροφο» δεν τον συμμερίζομαι απολύτως, διότι αδυνατεί να εξετάσει πώς οι αμοιβές, όχι οι άμεσες αλλά με τη γενικότερη έννοια των (πραγματικών) κοινωνικών παροχών και του εργατικού δικαίου, αλληλεπιδρούν με τη διαδικασία της καινοτομίας. Αν γνωρίζεις την ελληνική πραγματικότητα θα ξέρεις πολύ καλά ότι πολλοί εργοδότες εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να κρατούν τους υπαλλήλους υπερωριακά και τα Σαββατοκύριακα, αντί να κοιτάξουν τις (τεράστιες) βελτιώσεις που μπορούν να επιτύχουν οργανώνοντας καλύτερα την εργασία τους.

    Για την Υγεία και την Παιδεία υπάρχουν επιτυχημένα μοντέλα με μεγαλύτερη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, αλλά πάντα προϋποθέτουν μεγάλη κρατική χρηματοδότηση. Π.χ. ο Καναδάς και η Ταϊβάν έχουν ένα τέτοιο σύστημα, όπου οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας είναι εν γένει ιδιώτες αλλά απαγορεύεται η αγορά υπηρεσιών ιδιωτικά - μόνο μέσω ασφαλιστικού ταμείου. Όταν τα ταμεία χρηματοδοτούνται αρκετά (π.χ. Ταϊβάν), αυτό το σύστημα είναι ιδανικό, όταν δε χρηματοδοτούνται, όπως συμβαίνει σήμερα στον Καναδά, παρουσιάζονται προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση, όλη αυτή η συζήτηση δείχνει ότι ενώ δεν πρέπει να δαιμονοποιείται ο ιδιωτικός τομέας (και εμείς εδώ δεν κάνουμε κάτι τέτοιο), οι «αυτοματισμοί» δεν επαρκούν για να λειτουργήσει προς το κοινωνικό όφελος. Τα στοιχεία ότι στο Μετροπόλιταν κοστίζει φθηνότερα η νοσηλεία πού τα βρήκες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Minority Report

    Ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου, με την οποία συμφωνώ.

    Οι δεξιοί συντηρητικοί παριστάνουν τους "φιλελεύθερους", η ελληνική αριστερά βολεύεται με την σύμβαση αυτή, και τελικά μέσω αυτών των μετωνυμιών δεν υπάρχει πραγματική ιδεολογική πόλωση και συζήτηση , συζήτηση παρά ένα θέατρο σκιών.

    Η δεξιά καταγγέλεται για "νεοφιλελευθερισμό" (σαν να κατηγορείς τον Γκουζγκούνη για σεμνοτυφία) και οι "φιλελεύθεροι" δεν βλέπουν οτι στον χώρο της ακρας αριστεράς εμφανίζονται εντυπωσιακά παραδείγματα επιχειρηματικότητας,πρωτοβουλειών που συνάδουν περισσότερο με την φιλελευθερη ουτοπία, παρά με τον σοβιετικό κρατισμό

    Φυσιογνωμίες όπως ο Rodering Long ή ο Kevin Carson (η αγορά είναι αριστερό "εργαλείο") , ή ρεύματα όπως η Gauche Liberalle είναι καταστατικά αδύνατο να αναπτυχθούν στην Ελλάδα.

    Αναγκαστικά λοιπόν κινούμαστε σε μια έρημο, αναζητήσεων, η οποία τελικά και ίσως φυσιολογικά τροφοδοτεί την αντιπολιτική βία

    Τέλος κοιτώντας τα πιο πέτυχημένα παγκόσμια παραδείγματα κοινωνιών, είναι τυχαίο ότι χωρίς πλέγματα ασκούνται σε συνθέσεις αριστερών και φιλελεύθερων παραδειγμάτων;πχ Εξωστρεφής καινοτομος επιχειρηματικότητα, απόλυτα ελαστική αγορά εργασίας, πολυ ισχυρά και επιλεκτικά κοινωνικά αντιστηρίγματα, κανένα κρατικό μονοπώλιο, ιδεολογική επικυριαρχία της έννοιας του "κοινού " της αλληλεγγύης του επιχειρειν ,ατομικά δικαιώματα κλπ (αντλω το παράδειγμα από την Δανία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Μ.Ο. φιλε μου, καταλαβα οτι σου φταιει και ο Περικλης ακομη και νεκρος προ της Σικελικης εκστρατειας! Στα σοβαρα τωρα, εσυ ως ειδικος του σοσιαλισμου, βρες μου ενα κλασσικο κειμενο που μιλα για ''αυστηρη ιεραρχια'' και ''σχεδιασμενη οικονομια'' να παω πασο.Σχεδιασμενη οικονομια εισηγαγαν οι Γερμανοι στην διαρκεια του Α Π.Π. , λιγο Χομπσμπαουμ για αρχη δεν βλαπτει. Υ.Γ.1 η ερμηνεια της ιστορικης κινησης απο πλευρας σου [οταν εκανε κοινωνικο κρατος η Αθηνα εγινε ιμπεριαλιστικη και καταστραφηκε], ειναι επιεικως μηχανιστικη. Υ.Γ.2 δεν ειμαι ανωνυμος, ο mike ειμαι με σταθερη υπογραφη αρκετα χρονια. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Πολύ γόνιμη η συζήτηση και δεν χρειάζεται να σηκώνουμε τους τόνους. Η φιλελεύθερη ( original) και η σύγχρονη αριστερή σκέψη έχουν ενδιαφέρουσες τομές που αξίζει να τις ψάξουμε. Ο LLS σε αυτό είναι εξ οφίκιο πρωτοπόρος. Εγώ θα αρκεστώ σε ένα παράδειγμα.
    Τι μας χρειάζεται ο δήμαρχος και το ΔΣ του; Μια ιδιωτική εταιρία που χρηματοδοτείται από τα δημοτικά τέλη θα μπορούσε να φροντίζει την καθαριότητα και τη συντήρηση των κοινόχρηστων χώρων. Οι διοικητικές υπηρεσίες μπορούν να δίνονται μέσω ΚΕΠ ή καλύτερα διαδικτύου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το κείμενο του Leo. Παρά τη γνώμη που έχω για τις απόψεις τόσο του ίδιου όσο και της ΔΑ (γνώμη που την έχω εκφράσει δημόσια και στον ίδιο), οφείλω να ομολογήσω ότι συμφωνώ σχεδόν σε ΟΛΑ όσα λέει και προτείνει. Ήμουν πάντα οπαδός της αριστερής οικολογικής λιτότητας στην καθημερινή ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Spyros
    άρα πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για σημεία συνάντησης. Αρκεί να είμαστε ανοικτοί. Χάρηκα Σπύρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία