Το αυγό του φιδιού στο πανεπιστήμιο Αιγαίου
To φαιοκόκκινο αυγό
του φιδιού έχει ανοίξει και ο φασισμός απλώνεται στη χώρα. Η αφίσα που βλέπετε
κυκλοφορεί στην πανεπιστημιούπολη της Μυτιλήνης και στοχοποιεί μέλη του ΔΕΠ που τόλμησαν
να εκφραστούν υπέρ των ανοικτών πανεπιστημίων. Φυσικά και είναι ανώνυμη.
Ακολουθεί ανακοίνωση της πρυτανείας του πανεπιστημίου Αιγαίου
«Η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποδοκιμάζει με τον πλέον
κατηγορηματικό τρόπο την ενέργεια κάποιων, να αναρτήσουν ανωνύμως σε
Πανεπιστημιακά Κτήρια, αφίσα με υβριστικό περιεχόμενο κατά συναδέλφων, οι
οποίοι έχουν εκφραστεί κατά των καταλήψεων.
Τέτοιες ακραίες ενέργειες πλήττουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών,
θέσεων και απόψεων, υπονομεύουν τη συνοχή και την ενότητα της Πανεπιστημιακής
μας Κοινότητας, και σε κάθε περίπτωση δεν συνάδουν ούτε με πανεπιστημιακό χώρο
ούτε με τη σύμφυτη αρχή της ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Θεωρούμε δεδομένο ότι σύσσωμη η
Ακαδημαϊκή Κοινότητα καταδικάζει παρόμοιες ενέργειες.
Η Πρυτανική Αρχή του Πανεπιστημίου Αιγαίου
φαιοκόκινος φασισμός. Δυστυχώς στην κατάστάση ανέχειας που μας φέρανε οι πονηρήδηδες, οι ακραίοι (δεξιοί και αριστεροί) φασίστες μοιραία παίρνουν τα πάνω τους.. Αυτή είναι ανθρώπινη αντίδραση στο φόβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μπορούμε να κάνουμε πολλά παρα να ανοίξουμε τα μάτια μας και να προσπαθήσουμε να βάλουμε λίγη περισσότερη αλληλεγγύη στην κουλτούρα μας.. Να χτυπήσουμε τον φόβο.
Και βέβαια να νικήσουμε το φόβο, μεγάλη κουβέντα. Ο φασισμός είναι ανάμεσά μας, δεν τον διαχωρίζω πια σε δεξιό και αριστερό, ούτε με νοιάζει. Να τον πολεμάμε όπου τον βρούμε. Η αλληλεγγύη είναι το ζητούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσεξτε το τελος του εξαιρετικου ποιηματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦως απλετον υπαρχει, μη φοβαστε!!!
Εις την οδόν των Φιλελλήνων
Στον Conrad Russel Rooks
Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ' τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ' στην καρδιά των Aθηνών, μέσ' στην καρδιά του θέρους.
Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Aίφνης μία κηδεία πέρασε. Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ' στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε.
Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί - ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις.
Nαι, ήτο Iούλιος. και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων.
Tο θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη - η ζέστη που την γεννά το κάθετο λιοπύρι. Kαι όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ' όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος. Kάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσ' στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον. Tα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα - οι άνθρωποι και τα κτίσματα - τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως.
Tότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν, ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως:
"Θεέ ! O καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως ! Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".
Aνδρέας Εμπειρίκος
για την αντιγραφη
Αφωτιστος Φιλελλην
Ωραίο Αφώτιστε, σε ευχαριστούμε
ΑπάντησηΔιαγραφή