Βlood, sweat and tears

Στη συντρόφισσα Δάφνη

 Ένας νεκρός, 70 τραυματίες. Καλά πάμε. Έχουμε δρόμο, μπορούμε να τους πολλαπλασιάσουμε. Χύθηκε αίμα, ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε. Από αύριο θα αρχίσουν οι αναλύσεις, το ποιος άρχισε, ποιος έφταιγε, ποιος είναι ο προβοκάτορας και ποιος ο λαϊκός αγωνιστής.

Όταν γράψαμε, μέσα στην απελπισία μας, για την ανάγκη μιας σοβαρής κυβέρνησης διαχείρισης της κρίσης, μας την έπεσαν φίλοι και εχθροί με την ίδια περίπου συνταγή. Δεν είναι αριστερά πράγματα αυτά. Τι θα πει σοβαροί, αφού είναι φιλελεύθεροι; Με την Ξαφά και το Δοξιάδη; Να πάτε στη Δράση κλπ.

Ε! τα αριστερά πράγματα τα βλέπετε.

Είναι κρεμασμένα στο Σύνταγμα, στους δρόμους -σκουπιδότοπους, στο δίκαιο αγώνα των τελωνειακών, στα σπασμένα εργαστήρια των καταλήψεων, στις ομηρίες των δασκάλων, στη στοχοποίηση της αντίθετης άποψης. Αυτά είναι τα έργα και οι ημέρες της Αριστεράς σας σύντροφοι και φίλοι. Κάτι, από Χήρα του Μάο, Μπρεζνιεφική νομενκλατούρα και  αιμοσταγή κλίκα του Πολ Ποτ. Αλλά σε ελληνική version, κωμικοτραγική, καραγκιοζίστικα υπερβολική, ελαφρολαϊκή και συνεπώς επικίνδυνη.

Είναι η φάση που η Ιστορία χασμουριέται και επιβεβαιώνει την «μαρξιστική» ανάλυση, ότι όταν ο λαός ζορίζεται οικονομικά, ωριμάζουν οι υποκειμενικές συνθήκες και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι προ των πυλών. Και τότε «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει». Και τότε δώσε μπιζάρισμα στους ΠΟΕ-ΟΤΑ να πνίξουν την πόλη στο σκουπίδι, και δώσε ανοχή στις μαφίες να διαλύσουν τα σχολεία, και δώσε προτροπή στους ταξιτζήδες να ανατινάξουν τον τουρισμό, και δώσε πολιτική κάλυψη στους πιτσιρικάδες να χτίσουν τα πανεπιστήμια, και δώσε γραμμή στους εφοριακούς και στους δικαστές να γονατίσουν τα έσοδα του κράτους και δώσε δύναμη στους τελωνιακούς να κόψουν το πετρέλαιο για να παγώσουν οι γέροι και να βγουν στους δρόμους. Και κυρίως δώσε στην κυβέρνηση το άλλοθι να χτυπήσει τους αδύναμους και να περισώσει τους πελάτες της που είναι και πελάτες δικοί μας ή τέλος πάντων μπορούν να γίνουν.  

Η φρίκη πληρώνει το χώρο, όταν η πολιτική απουσιάζει.

Όταν η κοινή λογική φεύγει, η βία έρχεται.

Είναι τότε που η αριστερά παρακαλάει να γίνει πρώτο θέμα στα δελτία των 8μμ. Όχι, γιατί βρήκε μια λύση στο πρόβλημα. Όχι, γιατί ο λόγος της ηγεμονεύει στις μάζες, ενάντια στις πολιτικές της καταστροφής. Αλλά γιατί έχει νεκρούς και μπόλικο αίμα στους δρόμους.

Γιατί μονάχα έτσι ο φόβος θα καλύψει την πόλη. Μονάχα έτσι θα σκύψει ο πολίτης το σβέρκο και θα παραδεχτεί την ήττα του. Μονάχα έτσι θα έρθει στην ζεστή αγκαλιά σας. Όταν νιώσει την κρυάδα του θανάτου.

Αυτή είναι η Αριστερά σας, όχι η δική μας.

Αυτή είναι η παραχάραξη της ιστορίας της και όχι η δικαίωσή της.

Τυχοδιώκτες, κρατικοδίαιτοι, επιδοτούμενοι και ανεπάγγελτοι πολιτικοί νάνοι, παίζουν τον Λένιν τον Οκτώβρη και αναζητούν μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων, τους νεκρούς που θα τους ανεβάσουν στον ουρανό της ολοκληρωτικής τους εξουσίας.

Ουτιδανοί, παίζουν στους δρόμους τους θεούς της επανάστασης.

Είμαστε απέναντι.