Αν η γιαγια μου είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι.

της Κατερίνας Επιτροπάκη

Τις τελευταίες μέρες, μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς ακούστηκε μια επιχειρηματολογία που επιχειρούσε να δικαιώσει έστω και εκ των υστέρων την απόφαση της Κ.Ε. για καταψήφιση της νέας κυβέρνησης, απόφαση που υλοποίησαν οι 3 από τους 4 βουλευτές του κόμματος στη βουλή. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία αυτή, δικαίως η ΔΗΜΑΡ τάχθηκε “κατά”. Σε μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει το ακροδεξιό ΛΑΟΣ με τρεις  εκπροσώπους του, ένας τέτοιος φαιός πολιτικός χώρος, πώς θα μπορούσε η ΔΗΜΑΡ να δώσει ψήφο έστω και ανοχής; Δεν θα ήταν αυτό ανοχή στις φασίζουσες ιδέες του; Στην εύλογη παρατήρηση βέβαια ότι συμμετέχουν μόνο τα τρία κόμματα επειδή  δεν συμμετέχουν με δική τους ευθύνη  τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, δηλαδή τα δύο της Αριστεράς, και ότι το ΛΑΟΣ είναι ψηφισμένο από τη λαϊκή ετυμηγορία, η απάντηση είναι ότι αυτό δεν μετριάζει ούτε την δέουσα απέχθεια απέναντί του, ούτε την ανάγκη της μη νομιμοποίησής του δια της ψήφου έστω και ανοχής από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ.

Όλοι βέβαια οι φίλοι και σύντροφοι σπεύδουν να τονίσουν ότι ασφαλώς ασπάζονται την ιδέα των συνεργασιών και ότι επιθυμούν την ΔΗΜΑΡ σε ρόλο συμμετοχής, με κουλτούρα κυβερνώσας αριστεράς. Αλλά, εν πάσει περιπτώσει, μέσα σ΄όλα τα άλλα υπάρχουν και συνταγματικές ατασθαλείες και η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έχει και τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού, αφού δεν προέκυψε από εκλογές.

Οι εκλογές όμως, φίλοι μου, αυτή τη φορά θα προκύψουν αναγκαστικά, όπως συνηθίζαν να λένε και οι σχετικές ανακοινώσεις μας όλο το προηγούμενο διάστημα. Πιθανότερα τον Φλεβάρη, ίσως λίγο αργότερα, σε κάθε περίπτωση ειναι θέμα ολίγου χρονου. Το αποτύπωμα των μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεων αλλά και η περιρρέουσα κατάσταση που ο καθένας μας εισπράττει, δείχνει ότι ο καιρός των αυτοδύναμων κυβερνήσεων έχει για την ώρα περάσει..  Ανεπιστρεπτί; θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις πιστεύω.

Υποτεθείσθω λοιπόν, ότι την ερχόμενη Κυριακή ο μήνας ήταν Φεβρουάριος και είχε 19. Εξι κόμματα μπαίνουν στη νέα βουλή (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ), ενώ οι Οικολόγοι δεν καταφέρνουν αυτή τη φορά να κάνουν ταμείο με το brand name, η συμπαθεστάτη Δημοκρατική Συμμαχία φτάνει στην πηγή και δεν καταφέρνει να πιει νερό με κάτι λιγότερο από 3% και οι διάφοροι Αρματωμένοι έχουν αφιππεύσει το άρμα προ πολλού.

Σε ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό, μπορεί κανείς να φανταστεί το τοπίο της Δευτέρας, στις 20 του μηνός; ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με διαγωνισμό επαναστατικού λόγου ανάμεσα στους κ.κ. Μεντρέκα και Σκουρλέτη θα διαγκωνίζονται ποιος θα βροντοφωνάξει πρώτος το ΟΧΙ σε όλα και ποιος θα παρουσιάσει πρώτος με υπερηφάνεια την καθαρότητα της αριστερής ψυχής του.

Τόσο τα οριακά ποσοστά, όσο και οι ανάγκες των καιρών που σε καμμιά περίπτωση δεν “σηκώνουν” άλλο 88-89 με σύρσιμο της χώρας σε επαναληπτικές εκλογές και πολιτικές περιπέτειες, θα προκύψει άμεσα η ανάγκη σχηματισμού μιας κυβέρνησης που αυτή τη φορά θα είναι και πραγματικά εθνικής ανάγκης, και συνεννόησης, και θα διαθέτει την πιστοποίηση της λαϊκής ετυμηγορίας. Τα τρία κόμματα, που και τώρα απέδειξαν ότι παρά τις μικρότερες ή μεγαλύτερες διαφορές τους, παρά τις αποκλίνουσες ή συγκλίνουσες ιδεολογίες τους στις ώρες ευθύνης δίνουν το παρόν, θα είναι εκεί. Τι θα κάνει η ΔΗΜΑΡ; Θα ακολουθήσει την πεπατημένη των ΚΚΕ ΣΥΡΙΖΑ μη μπορώντας να υπερβεί τα συνήθη αντανακλαστικά της αριστεράς; θα συμπράξει σε μια κυβέρνηση όπου και πάλι θα συμμετέχει το ΛΑΟΣ και τα κόμματα του δικομματισμού;

Ευχόμενη ολόψυχα να διαψευστώ, φοβάμαι ότι η απάντηση είναι η πρώτη. Χωρίς κραυγές κι αναθέματα βέβαια, με έναν νηφάλιο και πολιτισμένο λόγο, η ΔΗΜΑΡ θα εξηγήσει τον αναχωρητισμό της ομιλώντας περί προγραμματικών συγκιλίσεων που δεν υπάρχουν. Κι αν υπήρχαν συγκλίσεις και αν υπήρχαν συμπτώσεις τότε θα.... Περίπου όπως λέγαμε στα χρόνια του γυμνασιακού μας χιούμορ “αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θάταν τρόλλεϋ”

Αν πραγματικά στεκόταν ο καθένας από μας στον καθρέφτη και προσπαθούσε να είναι ειλικρινής στον ίδιο του τον εαυτό, θα παραδεχόταν ότι απόλυτες  συμπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε στο εσωτερικό μας, εφόσον για πολλά θέματα υπάρχουν έως και πλήρως αποκλίνουσες εκτιμήσεις. Ποιος ισχυρίζεται πχ. ότι συμφωνούν όλοι με τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ, των Λιμανιών, άλλων ΔΕΚΟ, με την μή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με το άνοιγμα των επαγγελμάτων και ποιων, με την άρση ή μη της μονιμότητας στο δημόσιο και μέχρι πού, με την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμέιων και σε πόσα και άλλα πολλά. Το ίδιο ασφαλώς συμβαίνει -και με πολύ μεγαλύτερες πιστεύω αποκκλίσεις- στο εσωτερικό όλων των κομμάτων. Πώς λοιπόν θα πετύχεις “προγραμματικές συγκλίσεις” με πολιτικούς χώρους που έχεις από ελάχιστη έως καμμία σχέση;

Οι συνεννοήσεις, οι συνδιοικήσεις και οι συνκυβερνήσεις, δεν ειναι δυνατόν για να προκύψουν να περιμένουν προγραμματικές συγκλίσεις. Πρέπει να αρκεστούν σε μίνιμουμ συμφωνίες. Και αυτές οι προτάσεις για συμφωνίες πρέπει να γίνονται λαμβάνοντας υπόψη τον παρόντα χρόνο, τις πραγματικές συγκυρίες, τις πραγματικές δυνατότητες και τελικά την ίδια την πραγματικότητα. Ενδεχομένως να διεκδικήσεις τη συμμετοχή σου για να πετύχεις για παράδειγμα την εξασφάλιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και για τους ανέργους. Να διεκδικήσεις ότι ακόμα κι αν δεν ανακόπτεται η κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα θα διασφαλιστεί ένας μίνιμουμ μισθός που δεν θα μπορεί να είναι κάτω από 700 π.χ. ευρώ. Να είσαι εκεί για να ελέγξεις με ποιο τρόπο θα διανεμηθούν οι πόροι από το ΕΣΠΑ, ή να διεκδικήσεις ποσοστό από το δάνειο που παίρνει η χώρα  για κοινωνική πολιτική και άλλα πολλά.

Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν ουσιαστικές και εφικτές απαντήσεις. Οι αριστερές, οι ολοκληρωμένες, προωθημένες, προοδευτικές, φιλολαϊκές και ό,τι άλλο προτάσεις από μόνες τους αποτελούν πολιτική in vitro. Και δεν αρκούν όταν καλείσαι να απαντήσεις σε μια πραγματικότητα της οποίας η διαχείριση πρέπει να σε αφορά, τουλάχιστον όσο και τους άλλους. Ούτε  μπορείς να βαδίζεις το δρόμο του αναχωρητισμού χρεώνοντας την ευθύνη στους άλλους και επιλέγοντας μία στάση άρνησης που εάν γενικευόταν, δηλαδή την ακολουθούσαν όλα τα κόμματα, θα οδηγούσε στην καταστροφή. Για να φανταστούμε για παράδειγμα, εάν το ερχόμενο διάστημα που θα προταθεί η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου στη Βουλή που αφορά στη λήψη ή μη της δανειακής σύμβασης, η ΔΗΜΑΡ προτείνει τη στάση του ΟΧΙ και η στάση αυτή υιοθετηθεί απ' όλους, τι θα συμβεί; Απλά η Ελλάδα θα πτωχεύσει με συνοπτικές διαδικασίες.

Κάποτε ένας γέροντας,  σύντροφος της “δρακογενιάς” που δεν είναι πια στη ζωή, μου είχε πει: “Αχ, κορίτσι μου, ευτυχώς που στον εμφύλιο δεν νικήσαμε εμείς”! Θα νοιώσω πολύ άσχημα εάν φτάσω να πω σ'ένα νέο παιδί σήμερα: “Αχ, παιδί μου, ευτυχώς που δεν εξαρτάται από μας η τύχη αυτής της χώρας»!

Κατερίνα Επιτροπάκη