Insiders - Outsiders, ξερός άσσος και το 2012

Όποιος ή όποια ελπίζει σε ένα καλύτερο 2012 καλό είναι να το ξεχάσει. Η έξοδος, η φυγή προς τα εμπρός και άλλα τέτοια ηχηρά και αισιόδοξα δεν είναι για μας. Αν ελπίζετε στις εκλογές, που κάποτε θα γίνουν, απατάστε. Ακροδεξιά, Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά, ότι και να ψηφίσετε, ο ίδιος κούκος θα βγει από την κάλπη για να σημάνει 12. Η πολιτική τάξη με άρχοντες, υποτακτικούς και πληβείους θα ελέγχει τα δημοσιονομικά της χώρας και δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει τίποτα. Δεν είναι τόσο κορόιδο να αυτοκτονήσει αυτή για να σωθείτε εσείς. Αν είναι για το θάνατο θα σας πάρει μαζί της. Προς το παρόν θα σας αφήσει να τηγανίζεστε στο μέσα - έξω από το ευρώ και να πηγαινοφέρνετε τα λεφτά σας από τις τράπεζες στο κελάρι και πάλι πίσω. Η πολιτική τάξη θα φροντίζει τους insiders, όσο της επιτρέπουν τα δάνεια και θα συνθλίβει τους outsiders, για να καλύψει τη διαφορά. Αν είστε στους πρώτους έχετε ελπίδες να επιβιώσετε. Θα χάσετε προνόμια και προσόδους, όλοι χάνουν, αλλά κάτι θα σας μείνει. Αν είστε στους δεύτερους τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά και οι insiders δεν θα πρέπει όλοι να κοιμούνται ήσυχοι. Αν είναι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, υπάλληλοι της ΔΕΗ, τελώνες ή εφοριακοί, υπάλληλοι της βουλής, αργόμισθοι των ΟΤΑ, φαρμακέμποροι, μαντράδες και άλλες τέτοιες ευαγείς ομάδες θα επιζήσουν. Όχι τόσο χαλαρά όπως πριν, αλλά θα τη βγάλουν. Αν είναι τίποτα δάσκαλοι και καθηγητές, τίποτα γιατρουδάκια του ΕΣΥ, ερευνητές, χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, νέοι επιστήμονες κλπ θα δυσκολευτούν. Ας είναι καλά η παραοικονομία, μπορεί να τους γλιτώσει, αλλά όχι για πολύ.

Για τους outsiders όμως τα πράγματα θα είναι ζόρικα. Μη βαυκαλίζεστε με κρατικές επενδύσεις, ανοίγματα κλειστών επαγγελμάτων, πράσινη ανάπτυξη, αποκρατικοποιήσεις και άλλα τέτοια που θα κινήσουν την αγορά και θα ανοίξουν θέσεις εργασίας. Μην ελπίζετε ότι θάρθουν Ρώσοι, Γερμανοί και Κινέζοι να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά του ελληνικού χάους.  Αν σας περιγράψει κάποιος το πόσο  γραφειοκρατικά δύσκολο και πολυδαίδαλο είναι να αξιοποιηθούν οι πόροι του ΕΣΠΑ, θα βάλετε τα κλάματα. Μπορεί τα οριζόντια μέτρα να σας έχουν πιάσει από το λαιμό, όμως τα λαθραία καύσιμα εκρέουν και εισρέουν νύχτα, φορατζήδες παίζουν το σύστημα 4-4-2, «κουλοί και στραβοί» παίρνουν δίπλωμα οδήγησης από το κράτος των κολλητών με το αζημίωτο. Εκεί η κρίση δεν έχει φτάσει ακόμα.

 

Θα ανοίξουν βέβαια μερικά έργα υποδομής, θα φτιαχτούν τίποτα δρόμοι, ένα υπέργειο τρενάκι στο λιμάνι του Πειραιά για τους τουρίστες. Ο στόχος είναι να δουλέψουν οι εργολάβοι και οι μετανάστες - πάμφθηνοι εργάτες. Να ησυχάσουν λίγο, γιατί πεινάνε πραγματικά οι τύποι και σε λίγο θα δαγκώνουν όποιον βρουν. Τους χώνουν στη χώρα σωρηδόν για να τους βλέπουν οι νοικοκυραίοι και να φοβούνται, αλλά κάπως πρέπει  και να τους διαχειριστούν. Αλλά υπάρχει και εδώ πρόβλημα. Μέχρι χτες οι εργολάβοι δούλευαν με 200% καπέλο, θα συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο; Τα κέρδη τους, τα σέα τους, τα μέα τους, τον καφέ του συστήματος ποιος θα τα πληρώσει; Φοβάμαι ότι στο τέλος αυτού του «επενδυτικού οργασμού» θα έχουμε γεμίσει με ημιτελή έργα, για να μας υπενθυμίζουν το πως γίνονται οι δουλειές με το κράτος στην Ελλάδα.

Ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να μειωθεί, ο εργαζόμενος του ιδιωτικοί τομέα θα πρέπει να λιμοκτονήσει για να γίνει η οικονομία μας περισσότερο ανταγωνιστική. Κανείς δεν σκέφτηκε να μειώσει το ΦΠΑ, τους έμμεσους και άμεσους φόρους, τα κόστη μεταφοράς, τα καύσιμα, τα δημοτικά τέλη, τη διαφθορά, ή και τα κέρδη των επιχειρήσεων. Είναι ακριβώς αυτά που τρέφουν τους insiders και πρέπει να διατηρηθούν. Ποια φιλελεύθερη θεωρία λέει ότι σκοτώνοντας τον εργάτη διασώζεις την επιχείρηση; Είναι ακριβώς το αντίστροφο από αυτό που λέει το ΚΚΕ, «καταστρέψτε την επιχείρηση για να διασώσετε τον εργάτη». Το ίδιο όμως βλακώδη και τα δύο.

Γι’ αυτό αν είστε τίποτα εργάτες στις λιγοστές βιομηχανίες μας, να ανάβετε ένα κεράκι μην έχει βάλει τη δουλίτσα σας ως στόχο, το ΠΑΜΕ και τα συναφή σωματεία. Αν το κίνημα έχει επιλέξει ότι θα πρέπει η βιομηχανία, στην οποία δουλεύετε, να κλείσει, την έχετε βάψει. Μη ρωτάτε το γιατί, αυτοί ξέρουν, δεν χρειάζεται να ξέρετε και εσείς. Πάντως ότι γίνεται είναι για το καλό σας, «γιατί είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι» και πρέπει να πεθάνει μαζί με την εργατική τάξη.   

Αν δουλεύετε υπάλληλος στο κέντρο της Αθήνας ή είστε το αφεντικό (το ίδιο κάνει πια) κανενός μαγαζιού και περιμένετε να ανοίξει ο καιρός, να έρθουν  τουρίστες, να ανέβει ο τζίρος, ξεχάστε το. Μόλις κάτι πάει να γίνει, θα πλακώσουν οι εαρινοί αγανακτισμένοι, οι αριστεροί εναλλακτικοί, οι άλλοι με τις βαριοπούλες και θα λύσουν τα υπαρξιακά τους προβλήματα, διαλύοντας ότι διαλύεται, γαμώντας ασάλιωτα το μεροκάματό σας. Βλέπετε όλοι αυτοί στο βάθος ανήκουν στους insiders ή τους θρέφουν άλλοι ομόσταβλοί τους. Τους καλύπτουν πολιτικά βεβαίως κάτι καλοθρεμμένες ανεπάγγελτες μούρες, κρατικοδίαιτα επαγγελματικά στελέχη, αποσπασμένα στον παράδεισο της κομματοκρατίας. Κάτι τύποι ταγμένοι στο εναλλακτικό κίνημα και το κίνημα αυτό είναι εναντίον των ανθρώπων της εργασίας.

Αν γλιτώσετε από αυτούς μπορείτε να βρεθείτε χαλαρά με καμιά σύριγγα καρφωμένη στο κωλομέρι καθώς θα πασχίζετε να περάσετε ανάμεσα από το πολύβουο σμάρι των πρεζάκηδων που τώρα πια τρυπιούνται παντού. Σε κάθε σημείο του σώματος, στα βλέφαρα, στη γλώσσα, στα αχαμνά αλλά και σε κάθε σημείο της πόλης, όπως στο Πολυτεχνείο, στη Σόλωνος, στα Προπύλαια, στην Ομόνοια, στην πλατεία του Κλαυθμώνα, στο Μεταξουργείο και γενικώς.  Αλήθεια για πότε αυγάτησαν και έγιναν τόσοι πολλοί; Μάλλον από τότε που η κόκα σνιφάρεται και σε τουαλέτες λυκείων. Τα λεφτά που τα βρίσκουν; Έχει πέσει τόσο η τιμή της; Μήπως είναι πια τσάμπα; Μήπως την μοιράζουν ειδικά συνεργεία, για να βλέπουμε οι υπόλοιποι ότι υπάρχουν και χειρότερα και να παίρνουμε τ’απάνω μας;

Δηλαδή ρε φίλε δεν υπάρχει λυτρωμός;

Με τίποτα δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν λύσεις από το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να ακούμε ή να διαβάζουμε συνέχεια καινούργια και ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά τα πολιτικά κόμματα δεν ασχολούνται. Το κράτος μένει ασυγκίνητο.  Αυτό το ξέρετε, γιατί το ζείτε. Η τελική «λύση» του δράματος είναι η δραχμή, αν φτάσουμε στο σημείο μη επιστροφής. Μετά μπορεί και να ζήσουμε σκηνές «Απόδρασης από Νέα Υόρκη». Αλλά έχουμε χρόνο ακόμα. Προέχουν οι εκλογές που θα ενισχύσουν βεβαίως τα κόμματα της Αριστεράς που έχουν έτοιμες τις λύσεις. «Μαζικοί διορισμοί στο δημόσιο και 1400€ πρώτος μισθός».  Το πολιτικό προσωπικό δεν ξέρει από διαχείριση κρίσεων. Ξέρει μόνο να παίρνει και να μοιράζει δανεικά ή να εγκαλεί τους άλλους γιατί δεν μοιράζουν περισσότερα.

Απέναντι σε ένα περιβάλλον που σταδιακά μολύνεται όλο και περισσότερο, κάποιοι άνθρωποι αγωνίζονται να διατηρήσουν ανέπαφο το αξιακό τους οπλοστάσιο. Ο εθελοντισμός αυξάνεται. Η βοήθεια στον πενόμενο συνάνθρωπο αποκτά πιο πλατειά βάση. Από τους γιατρούς SOS  μαθαίνω ότι αν δεν υπήρχε αυτή η βοήθεια, θα βλέπατε στρατιές αστέγων στους δρόμους της Αθήνας. Στο λύκειο του φίλου μου του Παύλου, καθηγητές κάνουν αμισθί  ενισχυτική διδασκαλία μετά το τέλος του ωραρίου. Όταν προτάθηκε στον προϊστάμενο να τους ευχαριστήσει δημόσια εκείνος αρνήθηκε γιατί η πρωτοβουλία τους δεν είναι εντός των θεσμών. Απλά την ανέχεται. Δήμοι απανταχού της χώρας κάνουν κάτι αντίστοιχο, όταν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον φόβο των ευθυνών τους. Τα συσσίτια της Εκκλησίας, Δήμων και Ιδρυμάτων έχουν αυξηθεί, όπως και οι προσφορές πολιτών και επιχειρήσεων σε είδη διατροφής, ένδυσης και υπόδησης. Η αλληλεγγύη αυξάνεται ανάλογα με την κρίση. Είναι λυτρωτικό το να βοηθάς.  Ας το κάνουμε μαζικά, οργανωμένα ή ανοργάνωτα και με κάθε τρόπο.

Αυτό που όμως δεν λύνεται είναι το πολιτικό πρόβλημα. Σε ποιους θα εμπιστευτούν τη νέα δανειακή σύμβαση; Τι πάρτυ έχει και πάλι να στηθεί; Έχουν υπόψη τους αυτοί που δανείζουν, ποιο προσωπικό θα αναλάβει να διαχειριστεί το χρήμα; Ξέρουν για τους 40 νέους οργανισμούς που ιδρύθηκαν το τελευταίο χρόνο; Μπορούν να ελέγξουν ένα ολόκληρο σύστημα, ένα κράτος χιλιάδων μηχανισμών με παγιωμένες δομές και πανίσχυρη ομερτά;

Δυστυχώς δεν φαίνεται να κινείται κανείς σοβαρά για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου πολιτικού σχήματος κοινής λογικής. Άνθρωποι, γνώστες, οραματιστές και ρέκτες δεν φαίνονται να ενδιαφέρονται για την πολιτική εξουσία, μάλλον τη σιχαίνονται. Συνεπώς θα ξέρουμε ότι και το 2012 θα είμαστε πιθανά μόνοι μας μέσα στην κρίση και πρέπει να αυτοοργανωθούμε, να αναζητήσουμε διεξόδους και να δουλέψουμε σκληρά, ευφάνταστα και συλλογικά για να επιβιώσουμε. Ενωμένοι και μακριά από τα σωματεία της κομματικής νομενκλατούρας, θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και θα αναζητήσουμε τις λύσεις ώστε να σωθούν οι δουλειές μας. Αλλά και για να πάμε την κοινωνία μας παρακάτω. Χιλιάδες συμπατριώτες μας δείχνουν το δρόμο. Εκτός από τον εθελοντισμό αυξάνονται και οι εξαγωγές, δείγμα μιας άλλης Ελλάδας που αντιστέκεται. Υπάρχει ελπίδα αλλά όχι μέσα στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Έξω από αυτό και εναντίον του.

Γράφει ο φίλος  Στάμος Κυρζόπουλος στο Σχολιαστή του:

Σύγχρονες καθετοποιημένες μονάδες παραγωγής παράγουν αυγοτάραχο στο Μεσολόγγι, ρακόμελο στην Αμοργό, ιπποφαές στην Αταλάντη,...πούρα στη Θεσσαλία και τα προϊόντα τους με καλαίσθητη συσκευασία και εξωστρεφή προώθηση βρίσκουν το δρόμο τους για εξαγωγή στα 4 σημεία του ορίζοντα, όσο αρνητικό brand name μπορεί να δίνει η ετικέτα made in Greece, αυτήν ειδικά την περίοδο. Ερευνητική ομάδα στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ) μετατρέπει το...τηγανέλαιο σε παραφινικό ντίζελ και στήνει την πρώτη μονάδα παραγωγής βιοκαυσίμων από υπολειμματική ("άχρηστη") πρώτη ύλη (χωρίς ανάγκη δηλαδή δέσμευσης καλλιεργήσιμων εκτάσεων, που είναι το βασικό πρόβλημα με όλα τα βιοκαύσιμα), ομάδα ερευνητών στο τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. αναπτύσσει πρωτοποριακή τεχνολογία εύκαμπτων οθονών-επιφανειών με χαμηλό κόστος και εφαρμογές από τα κινητά τηλέφωνα και τους πάσης φύσης υπολογιστές μέχρι τα οργανικά φωτοβολταϊκά, άλλη ερευνητική ομάδα του ΕΚΕΤΑ επινοεί και εφαρμόζει τεχνολογία δέσμευσης της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας του ηλεκτρικού δικτύου και των δικτύων κινητής τηλεφωνίας για την παραγωγή εκ νέου ενέργειας. Φαντασία, γνώση, έμπνευση, όραμα, πίστη, δουλειά, επιμονή, πρωτοβουλία και συλλογικότητα κρύβονται πίσω από όλες αυτές τις ιστορίες επιτυχίας, αλλά πρωτίστως κρύβονται (κυριολεκτικά, γιατί τους περισσότερους δεν τους γνωρίζει το ευρύ κοινό) άνθρωποι, άνθρωποι με δημιουργικότητα και κουράγιο, που δεν το βάζουν κάτω, που δεν το βάζουν στα πόδια και παλεύουν, παλεύουν και πετυχαίνουν.