Νοικοκυραίοι ή καμικάζι, του Γ. Παπαθεοδώρου

του Γιάννη Παπαθεοδώρου


Υπάρχουν καλά και κακά νέα για το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης». Τα καλά νέα είναι ότι ο παλιός δικομματισμός τέλειωσε. Τα κακά νέα είναι πως ο νέος (σύντομος) δικομματισμός - και μάλιστα στην πιο γκροτέσκο εκδοχή του (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ)- κατασκευάζεται με τα υλικά του παλιού : τον ακραίο λαϊκισμό, την ανεύθυνη δημαγωγία, το νέο ευρωσκεπτικισμό. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στη δημόσια σφαίρα δύο διακριτά και εξίσου επικίνδυνα πολιτικά σενάρια για το μέλλον της χώρας. Το ένα σενάριο περιλαμβάνει την πλήρη παλινόρθωση της Δεξιάς (από την εθνικιστική ακροδεξιά ως τους φανατικούς «μνημονιακούς» κεντροδεξιούς) στο όνομα των «νοικοκυραίων» ∙ το άλλο σενάριο προτείνεται από τονΣΥΡΙΖΑ και εμπεριέχει τη θεωρία του «καμικάζι», που απειλεί ότι θα ανατινάξει τη χώρα και Ευρωζώνη, αν δεν γίνει κατάργηση του Μνημονίου, «εδώ και τώρα». Πρακτικά, από τη μια μεριά έχουμε επιστρέψει στην αβερωφική Δεξιά και από την άλλη, στο αλήστου μνήμης σύνθημα «στις 18 με σοσιαλισμό». Η νέα μεταπολίτευση άρχισε ως παρωδία του ιστορικού εαυτού της.

Για τον κ. Σαμαρά δεν έχουμε να πούμε πολλά. Τα τέσσερα «Ζάππεια», οι διαρκείς παλινωδίες του, ο συνδυασμός της «εθνικής υπερηφάνειας» του με τις επιστολικές υπογραφές της δέσμευσής του στο Μνημόνιο ΙΙ, τον οδήγησαν στο να μεταμορφώσει τη Ν. Δ. σε μια νέα – λίγο πιο ευρύχωρη - «Πολιτική Άνοιξη», που τώρα προσπαθεί να επινοήσει ξανά τον εαυτό της μέσα από το άθροισμα των διασπάσεων της πάλαι ποτέ γαλάζιας παράταξης. Για όσους αναγνωρίζουν τη σημασία της «σημειολογίας στην καθημερινή μας ζωή», το προεκλογικό σποτάκι της ΝΔ με τους στίχους του Ελύτη και την Αγιά Σοφιά (χωρίς τους μιναρέδες), τα γελοία ηλιοβασιλέματα από καρτ ποστάλ και τη Μαρία Κάλας να τραγουδά, συμπύκνωνε ωραία το ιδεολογικό αδιέξοδο της νέας Δεξιάς : το εθνοπατριωτικό κιτς ως υπεραναπλήρωση της ανυπαρξίας μιας «αστικής» κυβερνητικής πρότασης. Λίγες μέρες αργότερα, ο κ. Σαμαράς άρχισε να ψελλίζει κάτι περί «κεντροδεξιάς», ενώ στην ουσία έβαζε αγγελίες για γάμους, αρραβώνες και συνοικέσια με τους αποτυχημένους πολιτευτές της ΔΗΣΥ και του ΛΑΟΣ. Από το «δώστε μου τη δύναμη ενός έθνους», περάσαμε γρήγορα στο «μάζευε κι ας είν’ και ρώγες». Για να πετύχει, άραγε, τι ; Το περίφημο «διαφορετικό μείγμα» που θα μηδένιζε δήθεν το έλλειμμα σε ένα χρόνο ; Την «τροποποίηση του μνημονίου» μέσα σε ένα περιβάλλον ευρωπαϊκών κεντροδεξιών κομμάτων που σφίγγουν τη δημοσιονομική πειθαρχία στην Ευρώπη με μικρά νεοφιλελεύθερα «μνημόνια» παντού ; Για να τονώσει το εθνικό φρόνημα με τη συνταγή του «Δικτύου 21» ; Η νέα Δεξιά εγκαινιάζει τη χειρότερη επιστροφή της, με το είδωλό της να αντικατοπτρίζεται λειψό μέσα στο σπασμένο καθρέφτη της «γαλάζιας πολυκατοικίας». Και όσοι νομίζουν πως η ΝΔ θα είναι το «φιλελεύθερο Μαζινό» απέναντι στον αριστερίστικο τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ, σφάλλουν. Ο κ. Σαμαράς έχει εδώ και καιρό απομακρυνθεί από τον φιλελευθερισμό, παραδομένες στη γοητεία του Δικτύου 21 και στις οικονομικές συνταγές κάποιων ανύπαρκτων οικονομολόγων που βάφτισαν τις απολύσεις «εφεδρείες».

Αναμφισβήτητα, όμως, ο πρωταγωνιστής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από ένα διήμερο προεκλογικής περιφοράς της «εντολής» - και αφού εξέθεσε τη «μη- πρόταση» της αντιμνημονιακής διακυβέρνησής του κόμματος του σε κρίσιμους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς του τόπου (όπως η Ομοσπονδία Θυρωρών και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε κι αυτός στη δική του «πολιτική έρημο». Αρνήθηκε οποιαδήποτε εμπλοκή σε μια ενδεχόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς» αλλά και σε κάθε οικουμενική κυβέρνηση, καταγγέλλοντας, μάλιστα, τη συμπεφωνημένη δήθεν συγκυβέρνηση των «μνημονιακών». Η πρωτοφανής αυτή πολιτική αθλιότητα είχε ωστόσο ένα ενδιαφέρον κωμικό αντίβαρο με την πρόταση για τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Αρσένη. Στο ενδιάμεσο αυτών των ημερών, άλλωστε, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «ανέβασαν» στα κανάλια το δικό τους «πολιτικό βαριετέ». Παραθέτω πρόχειρα τις αντιφατικές δηλώσεις τους : «καταγγελία του μνημονίου», «ακύρωση του μνημονίου», «πάγωμα του μνημονίου», «τι ευρώ τι δραχμή», το «χρήμα δεν έχει πατρίδα», «διαγραφή του χρέους» «υποχρεωτική παρακράτηση για εισοδήματα των 20.000 ευρώ», «φόρος 1% στο τζίρο ορισμένων επιχειρήσεων» ∙ αλλά και τα αντίθετά τους, «επανεξέταση του στρατηγικού πλαισίου του μνηνονίου», «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», «παραμονή στο ευρώ», «νέα ρύθμιση του χρέους». Η χαοτική πολυγλωσσία είναι αναμενόμενη σε ένα κόμμα που έχει δέκα συνιστώσες, οι περισσότερες των οποίων τοποθετούνται δημόσια υπέρ της εξόδου από την Ευρώπη και της επιστροφής στη δραχμή. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η ίδια πολιτική θεωρία του προέδρου του στις πρόσφατες επίσημες εμφανίσεις του. Η θεωρία αυτή μπορεί να περιγραφεί ως εξής: η Ευρώπη μπλοφάρει και δε θα μας βγάλει από το ευρώ και την ευρωζώνη, επομένως η κατάργηση του Μνημονίου όχι μόνο είναι εφικτή αλλά ανοίγει και μια νέα δυνατότητα ∙ να γίνει η Ελλάδα ο «Δούρειος Ίππος» για όλη την Ευρώπη. Υιοθετώντας τη θεωρία του «καμικάζι», ο κ. Τσίπρας, ξέχασε απλώς να πει πως τα «εκρηκτικά θα είμαστε εμείς» , δηλαδή ολόκληρη η κοινωνία που δοκιμάζεται, βιώνοντας ήδη τη λιτότητα και πλέον και το ενδεχόμενο μιας χαοτικής χρεοκοπίας.

Εντωμεταξύ, όσοι από εμάς έχουμε καθίσει έστω και στα πίσω θρανία του επιστημονικού μαρξισμού, θυμόμαστε πάντα πως η αριστερά πρέπει να ξεκινάει πάντα με τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Η ανάλυση αυτή, λοιπόν λέει, πως από τις τελευταίες εκλογές μέχρι σήμερα έχουν φύγει τουλάχιστον 700 εκατομμύρια ευρώ έξω από τη χώρα, (μερικά πλέον και από μικροκαταθέτες, μετά την αφελή επαναστατική ρητορεία του κ. Στατούλη), πως η συντριπτική πλεινότητα των πολιτών επιθυμεί μια λύση συνεργασίας των κομμάτων, και πως δεν θέλει να ευτελίσει τις επόμενες δημοκρατικές εκλογές μετατρέποντάς τες σε ένα απλό «δημοψήφισμα» για την ήδη κεκτημένη ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Με δυο λόγια : το σενάριο της ΝΔ μας καθιστά δέσμιους των επιλογών εθνικιστικής αναδίπλωσης και της συντηρητικής Ευρώπης, και μάλιστα την ώρα που αυτή παίζει το πιο σκληρό χαρτί της, χωρίς να είναι, ωστόσο, πολιτικά βιώσιμη ∙ το σενάριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιστοιχεί με τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, την ευρωπαϊκή και διεθνή συγκυρία (βλ. δηλώσεις Ολάντ, Σουλτς, Ομπάμα) αλλά και τον ίδιο τον αριστερό ευρωπαϊσμό, έτσι όπως αποτυπώνεται τώρα στις νέες πολιτικές οικογένειες που μπορεί να γεννήσει το μέτωπο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της πράσινης οικο-αριστεράς.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, στις επόμενες εβδομάδες, ο πραγματικός και αποφασιστικός πρωταγωνιστής των δεύτερων εκλογών είναι – και πρέπει να είναι - η ΔΗΜΑΡ., ακόμα και για εκείνους τους πολίτες που «ψήφισαν αλλιώς» και για άλλους λόγους στις πρώτες εκλογές. Επιμένω στην αποφασιστική και θετική ψήφο στη ΔΗΜΑΡ όχι μόνο γιατί απέκτησε έναν ρυθμιστικό ρόλο με το ποσοστό της αλλά κυρίως γιατί συγκεντρώνει τρία διακριτά πολιτικά πλεονεκτήματα, που αποτελούν εχέγγυα για την παρουσία της στην κοινοβουλευτική ζωή του τόπου : α) γιατί απέδειξε έμπρακτα ότι είναι έτοιμη να αποδεχτεί το μερίδιο της κυβερνητικής ευθύνης που της αναλογεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς να μπει ο τόπος σε νέες περιπέτειες β) γιατί διαθέτει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμά για τη σταθερή παραμονή της χώρας στο ευρώ με παράλληλη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και γ) γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία μιας ισχυρής κυβερνητικής συνιστώσας των σύγχρονων προοδευτικών δυνάμεων με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στο βαθμό που τα αποτελέσματα δεν ευνοούν την αυτοδυναμία, όπως αναμένεται.
Ειδικά για αυτή την τρίτη παράμετρο, έχει ιδιαίτερη σημασία η επιλογή των ψηφοφόρων να γίνει με ένα νέο «πολιτικό ορίζοντα προσδοκίας», που δεν θα έχει πλέον ως κέντρο αναφοράς το ηθικά ταπεινωμένο και πολιτικά ηττημένο ΠΑΣΟΚ αλλά με ένα νέο πρωταγωνιστή της (ανα)συγκρότησης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ μας αφήνει «παγερά αδιάφορους», - κατά την περίφημη παλαιά διατύπωση του αείμνηστου φίλου και δάσκαλου Άγγελου Ελεφάντη. Αυτό σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα μιας νέας ηγεμονικής πολιτικής πρότασης, ακριβώς γιατί τα πρόσωπα, οι πολιτικές και οι κυρίως οι ευθύνες για το «πώς φτάσαμε ως εδώ» είναι τεράστιες και συχνά έχουν και ονοματεπώνυμο. Είναι αδύνατο - σε αυτή τη φάση, έστω- η ελληνική κοινωνία να εναποθέσει την ελπίδα της σε ένα κόμμα που υποσχέθηκε «την ισχυρή Ελλάδα» στον καιρό των Ολυμπιακών και είδε μέσα σε λίγα χρόνια τη χώρα αυτή να βουλιάζει στο λιμάνι του Καστελόριζου, (με τον ΓΑΠ να λέει πως «σώζει τη χώρα»). Είναι αδύνατο κανείς να εμπιστευτεί το πολιτικό προσωπικό αυτού του κόμματος, όταν αναπαράγει το χειρότερο δυνατό εαυτό του, επιλέγοντας ως συμβολικές αναφορές του το «μηδενικό άθροισμα» της αποτυχίας του. Ας μη γελιόμαστε. Κάπου ανάμεσα στο «οικόσημο» της Φώφης Γεννηματά, στη «μπάρα» του Πύρου Δήμα, στη «μεταρρύθμιση» της Άννας Διαμαντοπούλου, στις «υγειονομικές βόμβες» Λοβέρδου-Χρυσοχοϊδη, στις ίδιες τις «συγνώμες» του κ. Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την πολιτική εμπιστοσύνη των πολιτών και κυρίως τη σφραγίδα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί να οικοδομηθεί με παλιά υλικά. Οι προοδευτικοί πολίτες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Και για αυτό, στις επόμενες εκλογές, μπορούν να αναδείξουν τη ΔΗΜΑΡ σε υπολογίσιμη δύναμη προοδευτικής και μεταρρυθμιστικής συγκυβέρνησης ποντάροντας ακριβώς σε αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα» που διαθέτει. Θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό, ως πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, οι δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας να συναντηθούν με τη ΔΗΜΑΡ, φέρνοντας στο επίκεντρο της κυβερνησιμότητας τις «πράσινες πολιτικές».

Είναι βέβαιο πως, ως τις επόμενες εκλογές, θα παρακολουθήσουμε ένα ντέρμπι ανάμεσα στους «νοικοκυραίους» και στους «καμικάζι» : μια καρικατούρα του νέου δικομματισμού, συνοδευμένη από στοιχήματα για το αν θα γίνουμε μια «πτωχή πλην τίμια Ελλάς» ή μια «μεσογειακή Κούβα», που θα τρομάξει τους αστούς και τους κεφαλαιοκράτες όλου του κόσμου. Στην πραγματικότητα, το μόνο υπαρκτό στοίχημα συνοψίζεται στο αν η χώρα θα ανακτήσει τη δυνατότητα της ομαλής διακυβέρνησής της, με αλλαγή περιεχομένου στην ασκούμενη πολιτική για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας, με κεντρικό άξονα τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την παραμονή στο ευρώ. Η ΔΗΜΑΡ, χάρη στη δύναμη των ψηφοφόρων της, στον αγώνα των στελεχών της και στη δημόσια εικόνα του προέδρου της Φώτη Κουβέλη μπήκε δυναμικά στο χάρτη ∙ μένει τώρα να αλλάξει και την πολιτική γεωγραφία της νέας μεταπολίτευσης.

----

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου είναι Επίκουρος Καθηγητής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Υποψήφιος στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ

Σχόλια

  1. "απέδειξε έμπρακτα ότι είναι έτοιμη να αποδεχτεί το μερίδιο της κυβερνητικής ευθύνης που της αναλογεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς να μπει ο τόπος σε νέες περιπέτειες"

    εδώ γελάνε (πικρά!). Βρισκόμαστε ως χώρα μπροστά σε νέες περιπέτειες διότι η Δημάρ δεν τόλμησε να αναλάβει την κυβερνητική ευθύνη που της αναλογεί.

    Εφόσον οι προοδευτικοί πολίτες γνωρίζουν πόσο κακό είναι το Πασοκ, με ποιους σκοπεύει να συγκυβερνήσει η Δημάρ σε μια προοδευτική και μεταρρυθμιστική κατεύθυνση; Μήπως με τον Σύριζα; Ή σε συγκυβέρνηση με τον εαυτό της και πιθανόν τους Οικολόγους που μπορεί να μην είναι καν στη Βουλή; Πότε επιτέλους σκέφτεται η Δημάρ να μιλήσει καθαρά;
    Βάσω Κιντή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή μου Βάσω
    Νομίζω ότι η κυβέρνηση εκείνη με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ δεν θα είχε πολλά ψωμιά. Βλέπεις και συ ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών θέλουν να δώσουν μια ευκαιρία στην "Αριστερά" του Σύριζα. Δεν είναι εύκολο να πας κόντρα στη λαϊκή βούληση, σε εποχές κρίσης, όποια και αν είναι αυτή. Πιστεύω ότι ο Συριζα θα αποφύγει με κάθε τρόπο την κυβερνητική ευθύνη, ακριβώς για να υπάρχει και αύριο ως αριστερά της καταγγελίας. Συνεπώς τη λύση θα τη δώσουν άλλα κόμματα. Ελπίζω τότε η ΔΗΜΑΡ να είναι μέσα στο blog εξουσίας. Ο Σϋριζα δεν είναι λύση, ή μάλλον είναι μια κακή λύση και το ξέρει. Δυστυχώς έπρεπε να περάσουμε και από αυτή τη δοκιμασία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ-αγαπητέ μου Λεό, θα συμφωνήσω απόλυτα με την κ. Κιντή. Δεν θα επαναλάβω την άποψή μου -την έχω εκθέσει σε προηγούμενα σχόλια. Συνοπτικά επαναλαμβάνω ότι -κατά τη γνώμη μου- η ΔΗΜΑΡ είχε πολιτικό καθήκον να μην προεξοφλήσει -σε καμία περίπτωση- την αποτυχία μιας συγκυβέρνησης που είχε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεδομένων των δραματικών συνθηκών που αντιμετωπίζει η χώρα. Θέλω να πιστεύω ότι οι εξελίξεις και των τελευταίων ημερών έχουν οδηγήσει τουλάχιστον ένα μέρος της ΔΗΜΑΡ σε κριτική αναθεώρηση της στάσης της -αν και ομολογουμένως κατόπιν εορτής.

      Πάντως, εν όψει των νέων εκλογών -στις οποίες με κύρια ευθύνη της ΔΗΜΑΡ οδηγούμαστε-, νομίζω ότι αυτή πρέπει να καταστήσει απολύτως καθαρή και σαφή τη στάση της απέναντι στο ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών. Για να μην κουράζω, εκφράζω κι εγώ το ερώτημα που θέτει η κ. Κιντή.

      Επιπλέον, πρέπει να πω ότι τα όσα λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες για το ζήτημα κάθε άλλο παρά σαφή είναι. Το δε επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖα δεν θέλει προφανώς να κυβερνήσει κι έτσι λύνεται το πρόβλημα κινείται στο γνωστό πλαίσιο του ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ.

      Φιλικότατα

      Αλίκη

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ leo,
      Αν πρέπει να περάσει η χώρα τη δοκιμασία του Σύριζα, μήπως πρέπει και να τον ψηφίσουμε; Ή αυτό που προτείνεις είναι να αφήσουμε τους άλλους να τον ψηφίσουν ώστε να εκτεθεί ο Σύριζα και να καταλάβουν οι ψηφοφόροι του πόσο λάθος έκαναν και να μετανιώσουν; Εν τω μεταξύ όμως μπορεί να έχει καταστραφεί η χώρα, αλλά το κέρδος θα είναι ότι θα έχει εκτεθεί ο Σύριζα! Μα ποιος θα νοιάζεται τότε;
      Αλλά και για να εκτεθεί ο Σύριζα θα πρέπει να κάνει κυβέρνηση. Αλλά με ποιον; Μήπως θα τον βοηθήσει η Δημάρ; Εκτός εάν περιμένει η Δημάρ ότι ο Σύριζα θα έχει αυτοδυναμία ή θα έχει την αφέλεια να μπει ως μειοψηφία στον λάκκο των λεόντων με την ανοχή των άλλων για να κάνει η Δημάρ και οι άλλοι αντιπολίτευση.
      Εάν δεν σχηματίσει κυβέρνηση ο Σύριζα στις νέες εκλογές, (μη έχοντας αυτοδυναμία ή μην κάνοντας κυβέρνηση μειοψηφίας), τότε θα είναι ασφαλώς στην αντιπολίτευση και πιθανότατα ισχυροποιημένος έναντι των προηγούμενων εκλογών.
      Τι πέτυχε λοιπόν η πολιτική της Δημάρ να αρνηθεί τις κυβερνητικές της ευθύνες πριν 10 μέρες; Προς το παρόν το μόνο που πέτυχε είναι αυτό που έλεγε πως απεύχονταν, δηλαδή την ισχυροποίηση (και όχι την έκθεση)του Σύριζα. Εκτος εάν εύχεται το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών να την απαλλάξει από τις κυβερνητικές της ευθύνες για να απολαύσει τη θέση της στην αντιπολίτευση χωρίς πολλές σκοτούρες. Να είναι άλλοι αυτοί που θα αναλάβουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η στάση αυτή μου φαίνεται ανεύθυνη και κυριως κομματικά ιδιοτελής.
      Φιλικά,
      Βάσω

      Διαγραφή
    3. Βάσω
      Ελπίζω η ΔΗΜΑΡ να συμβάλει στη δημιουργία κυβέρνησης μετά τις εκλογές. ΕΛΠΙΖΩ. Ακόμα και με ΝΔ ΠΑΣΟΚ αν χρειαστεί. Το καλύτερο βέβαια θα είναι μια κυβέρνηση οικουμενική, αλλά το βλέπω αδύνατο.

      Διαγραφή
  3. Αυτό που ουδείς, εκ των ιδεαλιστών, που κινούνται στον χώρο, στον οποίο βρίσκεται η ΔΗΜΑΡ (εντός ή εκτός αυτής) μπορεί να δει και να ομολογήσει - αν το δει - είναι ότι το φίδι θα μείνει στην τρύπα του, ό,τι και αν γίνει. Ό,τι και αν κάνει οποιοσδήποτε, εκ των παικτών στο γήπεδο της σύγχρονης πολιτικής ζωής.

    Και το φίδι θα μείνει στην τρύπα του και θα κατατρώει την χώρα και τον πληθυσμό της, για όσο χρονικό διάστημα, η ευρωζώνη παραμένει, ως έχει και όσο η Ελλάδα παραμένει μέσα σε αυτήν την ευρωζώνη. Οι "ευρωπαϊστές" αυτού του τόπου γνωρίζουν αυτήν την πραγματικότητα (ή τουλάχιστον την έχουν υποψιασθεί) και είναι λογικό να τους τρομάζει, ως προς το περιεχόμενό της, το οποίο αποτελείται από ένα πλήρες αδιέξοδο, αφού βλέπουν ότι το "ευρωπαϊστικό" όραμά τους έχει μετατραπεί σε μια θανατηφόρα ποντικοπαγίδα, σε έναν υπόγειο λαβύρινθο, στον οποίο η έξοδος έχει κλείσει ερμητικά και ο αέρας στερεύει με έναν αργό και βασανιστικό τρόπο, επιτρέποντας στον έντρομο εγκλωβισμένο πληθυσμό αυτού του λαβύρινθου να ζήσει, εν πλήρη συνειδήσει και να κατανοήσει, σε κάθε της αποτρόπαιη λεπτομέρεια την μοιραία και αναπότρεπτη πορεία, προς τον ασφυκτικό θάνατο όλων των ανθρώπων, που απαρτίζουν αυτόν τον εγκλωβισμένο πληθυσμό, οι οποίοι θα ζήσουν, αλληλοδιαδόχως, μέχρι τον τελευταίο εγκλωβισμένο και έως ότου εξαντληθεί και το έσχατο ίχνος οξυγόνου, μέσα στον λαβύρινθο, σε συνθήκες άφατου πανικού τον δικό τους προσωπικό θάνατο, αφού προηγουμένως, βιώσουν, γνωρίζοντας ότι επίκειται η σειρά τους και τον θάνατο όλων όσων πεθάνουν, πριν από τους ίδιους.

    Αυτήν την τραγική πραγμάτωση του "ευρωπαϊστικού" τους οράματος (το οποίο, αφελώς, εταύτισαν με την ευρωζώνη) βιώνουν, ως έναν ολοζώντανο εφιάλτη οι δυστυχείς "ευρωπαϊστές" μας και μέσα στην απελπισία τους δεν γνωρίζουν το τι να πράξουν και από που να πιαστούν. Και για τον λόγο αυτόν πράττουν το χειρότερο δυνατό : Πιάνονται από χίλιες δυό προφάσεις και δικαιολογίες, προκειμένου να μην πουν και να πράξουν το αυτονόητο : Να μην ομολογήσουν ότι έπραξαν λάθος και να μην υποχρεωθούν να ψάξουν να βρουν τρόπους απεγκλωβισμού και διεξόδους φυγής, από αυτό το ολέθριο λάθος, στο οποίο τους οδήγησε ένας συνδυασμός ιδεολογικού (ο όρος χρησιμοποιείται με την παλαιά μαρξική φιλοσοφική και κοινωνιολογική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως) δογματισμού και κατεστημένων προσωπικών (μικρών, ή/και μεγάλων) συμφερόντων.

    Το ζήτημα, στην παρούσα φάση, δεν είναι το να κατανείμουμε ευθύνες, για τα εγκλήματα που διέπραξαν, σε βάρος του πληθυσμού του τόπου μας, οι "ευρωπαϊστές" από το 1996 και μετά, οδηγώντας τον στην λαιμητόμο της χαοτικής ευρωζώνης, αυτής της νομισματικής ένωσης - μονόπολυ, που τον οδήγησε στην χρεωκοπία και στον ταχύτατα εξελισσόμενο αφανισμό του, ως οικονομικής και κοινωνικής οντότητας, ένας αφανισμός, ο οποίος απειλεί και την εθνική του υπόσταση, αφού, ενώ ο ίδιος υφίσταται την παρούσα οξύτατη απομείωση, παραπλεύρως, ο εξ Ανατολών γείτονάς του, ευρισκόμενος σε μια φάση αναπτυξιακής απογείωσης, μετατρέπεται και ολοκληρώνεται, οσονούπω, σε μια τοπική υπερδύναμη, περιμένοντας το ελλαδικό κράτος στην γωνία, αμέσως μετά την απόρριψή του από την ευρωζώνη, ή μετά την δική του δραματική έξοδο, σε συνθήκες οι οποίες θα θυμίζουν την δραματική έξοδο των κατοίκων και των πολεμιστών του Μεσολογγίου στα χρόνια του αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία.

    Το ζήτημα είναι να προταθούν λύσεις στο οξύτατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο πληθυσμός της. Και ενώ οι λύσεις αυτές οδηγούν (ή θα έπρεπε να οδηγούν κάθε εχέφρονα) στην παλαιά ρήση "Φίλε θεατή, έξοδος", του πρώην ριζοσπάστη Διονύση Σαββόπουλου - πριν καταντήσει αυτό που τώρα είναι - ο κ. Γιάννης Παπαθεοδώρου, με το άρθρο του, ενδιαφέρεται για την ακεραιότητα του λαβυρίνθου και του Μνημονίου, ως κανόνα καλής συμπεριφοράς των εγκλωβισμένων, έως ότου επέλθει ο προαναγγελθείς, εξ ασφυξίας και εκ πανικού, θάνατος τους, τον οποίον οι πλείστοι, εξ αυτών, ακόμα δεν έχουν καν υποψιασθεί - αν και ο αριθμός των ανυποψίαστων ολοένα και λιγοστεύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά εμείς είμαστε "ευρωπαϊστές". Εσύ μεγάλε τι είσαι; Τριτοκοσμικός μάλλον. Όσο όμως έπεφταν τα φράγκα δεν είχες πρόβλημα όπως και πολλές χιλιάδες όμοιοί σου. Όσο το μπάχαλο βασίλευε ανεξέλεγκτα δεν μιλούσες, αντίθετα ζητούσες κιάλλο γιατί είσαι φίλος του λαού. Τώρα που ήρθε ο λογαραιασμός, την κάνει αβαβά, και μιλάς για δοσίλουγους και για εγκλήματα και δεν σαρέσει το χάος της ευρωζώνης και άλλα τέτοια κατόπιν εορτής. καλή η κριτική. Δεν μας στέλνεις κάποτε την πρότασή σου; Πως θα πληρωθείς αύριο ή πως θα ζήσουν τα παιδιά σου; Γιατί την επιστροφή στη δραχμή που υποστηρίζεις ξέρω ότι την παλεύουν τα λαμόγια που έχουν βγάλει όλο το χρήμα έξω και περιμένουν να ψωνίσουν φτηνά. Τ

      Οι επαναστατικές παπαριές μεγάλε είναι τσάμπα. Να σε δω τι θα κάνεις στο run bank.

      Διαγραφή
    2. Leo, είδα τις απαντήσεις σου πριν από λίγο.

      1) Το ευρωπαϊστές, όπως βλέπεις, το βάζω σε εισαγωγικά. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει ότι τον όρο τον χρησιμοποιώ με την τρέχουσα ιδεολογική/ψευδοσυνειδησιακή του φόρτιση, που έχει να κάνει με την ευρωπαϊστική ιδεολογία, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την αναγκαία, καλή, χρήσιμη και ορθή/ορθολογιστική ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας - αντιθέτως, μάλιστα, η απόπειρα πράγμάτωσής της, μέσω της χαοτικής ευρωζώνης, υπήρξε και είναι τραγικά αποτυχημένη.

      2)Σε ό,τι με αφορά, κτυπάς λάθος πόρτες. Οι θέσεις μου, για την ευρωζώνη, ως τραγικής και παταγώδους αποτυχίας της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, δεν είναι καθόλου πρόσφατες. Είναι παλαιές και μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι αισθάνομαι, πλήρως, δικαιωμένος, για όσα έλεγα πριν από το 2002, πριν δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Τότε, που μιλούσα, για τα αδιέξοδα της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης και για το έγκλημα, το οποίο διέπραξε η καταστροφική παρέα του Κώστα Σημίτη, που ενέταξε την Ελλάδα σε αυτήν, καθιστώντας την μια αφανώς χρεωκοπημένη χώρα, με αποτέλεσμα οι συνομιλητές μου (καθ' όλα εγγράματοι άνθρωποι, πλην όμως, παραπληροφορημένοι, από την άθλια προπαγάνδα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και της κυβέρνησης του κ. καθηγητού και του άλλου μεγάλου "ευρωπαϊστή" - και ευρωμιζαδόρου -, του ... Άκη, για να μην ξεχνιόμαστε) να με βλέπουν σαν ... Κινέζο!!!

      Η επιβεβαίωση των όσων έλεγα, μπορεί να άργησε (τόσο πολύ που νόμισα ότι με ... έστησε), αλλά, τελικά, ήλθε στο ραντεβού. Και να σου πω την αλήθεια, δεν είμαι καθόλου χαρούμενος, για τον ερχομό της. Μακάρι να έπεφτα έξω.

      Τα υπόλοιπα, που γράφεις, δεν με αφορούν. Μπορείς να τα απευθύνεις, σε εκείνους που τους αφορούν. Και αν το κάνεις, θα πράξεις ορθά..

      Διαγραφή
  4. Ας αφήσουμε, όμως, την έξωθεν του σκεπτικού του κ. Παπαθεοδώρου πραγματικότητα, που θέλει την ευρωζώνη να είναι νεκρή, ως νομισματική και οικονομική ένωση και να υφίσταται, όπως πολλές φορές έχω γράψει, μόνον, ως αιμοποτικό ζόμπυ, το οποίο αναμένει τον νεκροθάφτη του. Ας μείνουμε στο σκεπτικό, που αναπτύσσει.

    Τις λύσεις λέει ο κ. Παπαθεοδώρου, μπορεί να τις δώσει η ΔΗΜΑΡ, η οποία έχει και 3 πολιτικά πλεονεκτήματα. Ας δούμε ποιά λέει ότι είναι αυτά :

    α) γιατί απέδειξε έμπρακτα ότι είναι έτοιμη να αποδεχτεί το μερίδιο της κυβερνητικής ευθύνης που της αναλογεί σε μια κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς να μπει ο τόπος σε νέες περιπέτειες.

    Πραγματικά, μέσα στα πλαίσια της λογικής των "ευρωπαϊστών" φίλων μας, ο παραπάνω ισχυρισμός του κ. Γ. Παπαθεοδώρου, που περιγράφεται, μάλιστα, ως πλεονέκτημα, μόνον θυμηδία και δυνατούς γέλωτες μπορεί να προκαλέσει. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης καλώς έπραξε και δεν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση με την ουσιαστικώς καταψηφισθείσα, για την πολιτική της κωλοτούμπα του Νοεμβρίου του 2011, Ν.Δ. και το φυλλοροήσαν, εξ αιτίας της από το 2009 πολιτικής του, ΠΑΣΟΚ. Ήταν μια πράξη πολιτικής επιβίωσης και αναγκαστική υπηρέτηση της πολιτικής εντολής που είχε λάβει από τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους (κυρίως πασοκογενείς) ψηφοφόρους του κόμματός του.

    Και ναι μεν η πράξη του κ. Κουβέλη, μπορεί να ήταν ορθή, ο ισχυρισμός, όμως, του κ. Παπαθεοδώρου, είναι, παντελώς, εσφαλμένος, καθίσταται αυτοχρήμα, εξωπραγματικός, απλούστατα, επειδή η ΔΗΜΑΡ αρνούμενη να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση - υποτιθέμενης - "σωτηρίας του τόπου" (όπως την χαρακτήρισε ο Π.τ.Δ. στον ίδιο τον κ. Κουβέλη, ο οποίος απεδέχθη ότι ήταν αναγκαία - αν και στην ουσία θα επρόκειτο για μια κυβέρνηση σωτηρίας της παρουσίας του τόπου εντός της ευρωζώνης και σωτηρίας της ίδιας της ευρωζώνης) απέδειξε, ακριβώς το αντίθετο από όσα ισχυρίζεται ο κ. Παπαθεοδώρου. Απέδειξε ότι η ΔΗΜΑΡ δεν επιθυμούσε να επωμισθεί τις κυβερνητικές ευθύνες που της αναλογούσαν.

    Είπαμε : Καλώς έπραξε, διότι το ελληνικό πολιτικό τοπίο, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τις εκλογές της 6/5/2012, έπρεπε - και πρέπει - να εκκαθαριστεί, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος, επίσης, δεν είχε εντολή, από τους ψηφοφόρους του, να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) ηρνείτο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση του πρώην δικομματισμού και μάλιστα με όρους τους οποίους δεν μπορούσε να ελέγξει, αφού δεν είχε την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη, που να του έδινε την δυνατότητα να επιβάλει τους δικούς του όρους και να έχει εκείνες τις διασφαλίσεις, που να του επιτρέπουν τον έλεγχο του πολιτικού παιγνίου.

    Το γεγονός, λοιπόν, ότι καλώς έπραξε ο κ. Κουβέλης και δεν συμμετείχε σε μια κυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ των 168 βουλευτών και του αθροιστικού ποσοστού της τάξης του 38%, σε επίπεδο λαϊκής ψήφου, δεν σημαίνει ότι απέδειξε ότι έμπρακτα αποδέχεται το βάρος των κυβερνητικών ευθυνών. Απέδειξε, ακριβώς, το αντίθετο. Απέδειξε ότι δεν θέλει να επιμερισθεί το μερίδιο των ευθυνών που θα αναλογούσε, στον ίδιο και στο κόμμα του, εάν και εφ' όσον, ήταν αληθής ο ισχυρισμός ότι οι καιροί απαιτούσαν, οπωσδήποτε, μια κυβέρνηση σωτηρίας του τόπου. Απέδειξε ότι φοβήθηκε, μήπως και γίνει ο "Καρατζαφέρης της Αριστεράς" - σύμφωνα με την προσφυή ρήση του νεαρού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, έτσι, δυναμίτισε, κάθε τέτοια προοπτική - και αρνήθηκε (όχι χωρίς ταλαντεύσεις, διότι, προφανώς, βρήκε αντίσταση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ, όπου οι αντιδράσεις, σε μια συμμετοχή σε κυβέρνηση μόνο με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ήσαν έντονες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tassos
      Να δω μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη όταν ο Τσίπρας θα κάνει τα πάντα για να μην μπλέξει με κυβερνητικές ευθύνες τι θάχεις να μας πεις. Τότε η ΔΗΜΑΡ θα φροντίσει να σχηματιστεί κυβέρνηση. Έστω και κυβέρνηση των "κακών", με κάποιες minimum συμφωνίες και κόκκινες γραμμές. Για σένα όμως το σημαντικό είναι να μην υπάρχει αριστερή συμμετοχή, μπας και γίνει κάτι σωστό, διασωθεί κάτι από το σημερινό αστικό καθεστώς. Στο μυαλό σου είναι η Κούβα της Μεσογείου, αλλά μετά από απόλυτη καταστροφή. Δονείσαι ολόκληρος από την καταστροφολαγνεία. Δεν θάπρεπε, στην ηλικία σου, να σου συμβαίνει αυτό. Τουλάχιστον σήμερα που έγραψες δεν μας βρίζεις, όπως τις άλλες φορές. Είναι μια πρόοδος και αυτή.

      Διαγραφή
    2. Για όσα γράφεις, εδώ, υπάρχουν απαντήσεις παρακάτω. Το θέμα δεν είναι αν θα γίνει κυβέρνηση σε αυτές, ή στις επόμενες, ή στις μεθεπόμενες εκλογές. Το θέμα είναι το τι θα εφαρμόσει, ως πρόγραμμα, αν θα έχει την απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση (εκτός εάν στις σύγχρονες "ευρωπαϊστικές" politically correct καταστάσεις, η λαϊκή νομιμοποίηση αποτελεί κάτι το περιττό, ως vulgar) και το πως θα - μπορέσει να - κυβερνήσει, μέσα στο κοχλάζον κύμα της αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού, η οποία, τώρα, μπορεί να είναι αριστερά. Αυτό δεν είναι, εξ ορισμού δεδομένο ότι θα είναι πάντοτε έτσι...

      Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.



      Τάσος Αναστασόπουλος

      Διαγραφή
  5. Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή, σε μια κυβέρνηση, με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος παραχωρούσαν, εκθύμως, την πρωθυπουργία στον κ. Φώτη Κουβέλη) υπερέβαινε τις δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ, η οποία, λόγω ενός ολοένα και αυξανόμενου περιρρέοντος κλίματος ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού, το οποίο η ίδια δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί, με συνευθύνη του διανοουμενίστικου νεοφιλελεύθερου κύκλου που την περιβάλλει και ο οποίος κατάφερε, με την γκρίνια του και τις, αριστερίστικου τύπου, διασπάσεις, που προξένησε στον χώρο της παλαίποτε "ανανεωτικής" αριστεράς, να αποδομήσει την όποια προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης και του δικού της λόγου, κατρακύλισε στο 6,1% και ενώ, μόλις, ενάμισυ μήνα πριν τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, δημοσκοπικά, κτυπούσε την δεύτερη θέση, μεταξύ των κομμάτων και εμφανιζόταν, με διψήφια ποσοστά, να καταλαμβάνει την θέση, που, τελικά και εντελώς απρόσμενα και απρόβλεπτα, πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά και ενάντια σε όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα και παρά τις προβλέψεις των ίδιων των στελεχών της Κουμουνδούρου, τα οποία έβλεπαν να έρχονται χιλιάδες ψήφοι από το πουθενά και δεν πίστευαν στα μάτια τους (γι' αυτό, άλλωστε και δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα κυβερνήσουν, παρά μόνο στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, όταν άρχισαν να βλέπουν ότι υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα προς το κόμμα τους, τζογάρησαν, με το σύνθημα της "κυβέρνησης της αριστεράς", μόνο και μόνο για να αυξήσουν στο maximum της συγκυρίας τα ποσοστά τους, χωρίς και οι ίδιοι να πιστεύουν ότι οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων θα ήσαν τέτοιες σε μέγεθος, που θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην δεύτερη θέση και μαζί με την κατάρρευση του παλαιού δικομματισμού, θα έκαναν το κόμμα τους και τους ίδιους επίδοξους κυβερνητικούς εταίρους.

    Και έτσι, ξαφνικά και χωρίς πρόγραμμα, η Αριστερά βρέθηκε μπροστά σε μια απίστευτη κατάσταση, που την καλούσε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας και να υποχρεώνει τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει για κυβέρνηση της Αριστεράς, για πρώτη φορά, μετά τον Δεκέμβρη του 1944 και τον Μάρτιο του 1946, όταν οι Γιώργης Σιάντος και Νίκος Ζαχαριάδης, αντίστοιχα, είχαν θέσει ένα ανάλογο σύνθημα, μέσα στις συνθήκες της εποχής τους (και άσχετα από το πως το διαχειρίστηκαν)!

    Σε αυτό το σύνθημα, που δεν φόβησε το εκλογικό σώμα (ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται), η ελληνική αριστερά οφείλει να δώσει και - θα δώσει - μια απάντηση. Δεν θέλω να προκαταλάβω την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος. Και δεν είμαι αισιόδοξος, διότι η μεν ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στον δικό της μικρόκοσμο και τελεί, υπό πίεση, από τις εξελίξεις, διότι οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 δεν θα είναι περίπατος γι' αυτήν, αφού θα συμπιεστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πληγεί, από αυτόν, όσες αντοχές και αν επιδείξει, πιεζόμενη και από την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος του εκλογικού σώματος και ονειρεύεται "οικουμενικές" κυβερνήσεις, οι οποίες, όμως, ουδόλως οικουμενικές θα είναι, αφού σε αυτές - αν σχηματισθούν - δεν θα συμμετάσχουν, τουλάχιστον το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. (Και αυτό - παρεμπιπτόντως, ο κ. Γιάννης Παπαθεοδώρου το αποκαλεί πρόγραμμα διακυβέρνησης)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο, δε, ΣΥΡΙΖΑ, από την δική του την πλευρά, δεν φαίνεται ότι επιθυμεί να κυβερνήσει, ακόμη και αν του δοθεί μια εντολή με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Και ανάμεσα στα άλλα, δεν επιθυμεί να κυβερνήσει, διότι οι ψήφοι που πήρε, τον κατέλαβαν, εξ απήνης, ως μη αναμενόμενοι και ως εκ τούτου, δεν είναι έτοιμος, για να κυβερνήσει. Δεν έχει ούτε το πρόγραμμα (δεν ομιλώ για τα προεκλογικά φυλλάδια - στα οποία άλλωστε, η "κυβέρνηση της αριστεράς" μεταμορφώνεται σε "δημοκρατική και προοδευτική κυβέρνηση"), ούτε τα στελέχη, ούτε τον κατάλληλο κομματικό μηχανισμό, που να μπορεί να διαχειρισθεί τον κρατικό μηχανισμό και να δέσει το κόμμα με κάποια σοβαρά κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία να τα πείσει να στηρίξουν ένα έργο το οποίο, υπό τις παρούσες καταθλιπτικές συνθήκες, είναι, ούτως, ή άλλως, δυσχερέστατο. Γι' αυτό και εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύγουν να πιούν το πικρό ποτήρι της εξουσίας, εκτός και αν η ατμόσφαιρα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης ενταθεί, έτι περαιτέρω και τους υποχρεώσει να πάρουν την εξουσία, θέλοντας και μη. Αν, δηλαδή το εκλογικό σώμα τους δώσει την πρωτιά και το bonus των 50 εδρών. Κάτι που δεν το θεωρώ δεδομένο, διότι οι ίδιοι φαίνεται να προσπαθούν να το αποφύγουν. Η κατάσταση στην κοινωνία, όμως, είναι τέτοια, που είναι πολύ πιθανό να μην το καταφέρουν.

    Όσον αφορά το ΚΚΕ, αυτό βρίσκεται στον δικό του κόσμο και έχει τις δικές του προτεραιότητες, οι οποίες έχουν, στην παρούσα φάση να κάνουν με την ίδια την κοινοβουλευτική του επιβίωση, η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη, κάτω από την θυελλώδη πίεση της ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού και της δυνατότητας κατάληψης της εξουσίας από ένα ευρύτερο σχήμα της Αριστεράς, που αποκάλυψαν οι βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, γεγονός, που από μόνο του λειτουργεί αποσυσπειρωτικά, για το ΚΚΕ στην ηγεσία του οποίου ο κόσμος του αποδίδει ευθύνες για την ατταβιστική πολιρική του στάση, που δεν θέτει, ρεαλιστικά και άμεσα, ένα τέτοιο ζήτημα.
    Έβλεπα χθες στην τηλεόραση του "902" την δυστυχή Αλέκα Παπαρρήγα να απευθύνεται στον απλό αριστερό αγωνιστή, που μέχρι τώρα, στήριζε το ΚΚΕ και να του λέει πράγματα, που δεν τα έχει ξαναπεί, από τότε που έγινε γενική γραμματέας του κόμματος, ότι δηλαδή "πρέπει να συνεχίζει να το στηρίζει και να μην πλανιέται από τα συνθήματα για κυβέρνηση της Αριστεράς, διότι κάτι τέτοιο είναι κοροϊδία από εκείνους που το λένε και ότι ακόμα και αν το ΚΚΕ μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση, τι θα πάει να λέει στις Βρυξέλλες και στα διάφορα συμβούλια της Ε.Ε. και αν στην πορεία διαφωνήσει, θα μπαίνει το θέμα θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις, διότι δεν θα μπορεί να πάρει την ευθύνη να ρίξει την κυβέρνηση αυτή". Σε τέτοια παγίδα έχει πέσει το ΚΚΕ και ελπίζει ότι δεν θα υποχρεωθεί να επιλέξει ανάμεσα στην άμεση, ή έμμεση, στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης (αφού, προηγουμένως, αποφύγει την εκλογική συντριβή και αφού καταφέρει να επιβιώσει κοινοβουλευτικά).

    Στο ερώτημα, ειδικότερα, της συγκρότησης μιας κυβέρνησης της αριστεράς και γενικότερα, της διακυβέρνησης του τόπου, ούτως, ή άλλως, η ελληνική αριστερά θα δώσει μία απάντηση. Ακόμα και δια της φυγής, η οποία φυγή θα είναι μια ορθή απάντηση, υπό προϋποθέσεις (π.χ. η αριστερά, γενικά και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά, δεν έχει καμμία θέση σε καμμία κυβέρνηση, αν η Ν.Δ. πάρει το δώρο των 50 εδρών).

    Βέβαια, το τι θα κάνουν τα κόμματα της αριστεράς είναι δικό τους θέμα και για ό,τι πράξουν, θα δώσουν λόγο στους ψηφοφόρους τους, αλλά και γενικότερα, στο εκλογικό σώμα του τόπου και στην ελληνική κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειδικά, η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να προσέξει, διότι οι εξελίξεις, όσο η χώρα μένει στην ευρωζώνη και όσο η ευρωζώνη μένει αυτή που είναι (και η γερμανική πολιτική ελίτ κατέστησε σαφές στον Αλέξη Τσίπρα και δια του σοσιαλδημοκρατικού της σκέλους, ότι η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αλλάξει και ότι το Μνημόνιο θα παραμείνει Μνημόνιο - οπότε και ο ίδιος ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μας εξηγήσει, το τι θα κάνει με αυτό το Μνημόνιο, όπως και ο κ. Κουβέλης πρέπει να μας εξηγήσει το τι σημαίνει και πως βλέπει την απαγκίστρωση από το Μημόνιο, καθώς και το πως και με ποιό συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα θα γίνει αυτή η απαγκίστρωση) θα είναι έτι περαιτέρω τραγικές, αφού θα οδηγήσουν στην αποσάρθρωση του κοινωνικοοικονομικού ιστού της χώρας, γεγονός το οποίο θα χρεωθεί, πλήρως και θα ακολουθήσει τον δρόμο που έχουν πάρει το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ήτοι αυτόν την πλήρους εξαφάνισης.

    Και να είναι σίγουροι όλοι ότι, μέσα από αυτήν την διαδικασία, εάν η χώρα δεν βγει από την ευρωζώνη, ή εάν οι ευρωζωνίτες δεν αποδεχθούν το φυσιολογικό γεγονός του θανάτου της ευρωζώνης και δεν προχωρήσουν στην διάλυσή της και στην δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, ή στην επαναφορά των κρατών της ευρωζώνης στα παλαιά τους νομίσματα τότε, η ευκαιρία που θα χάσει η αριστερά, θα περάσει στα χέρια της δεξιάς και μάλιστα, του χειρότερου σκέλους της, το οποίο δεν ήλθε για να φύγει, όπως ο γραφικός Γιώργος Καρατζαφέρης.

    Ήλθε για να μείνει και με δεδομένη την βαϊμαροποίηση της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, πιθανότατα, δεν θα αφήσει την ευκαιρία αυτή ανεκμετάλλευτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία