Τι μας μένει να κάνουμε;

 

Παρακολουθώ καιρό τώρα, αμήχανος, ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τη στρατηγική και την τακτική της σημερινής Αριστεράς. Διαβάζω για ρήξεις κόντρα σε συναινέσεις, για αριστερισμούς και μεταρρυθμίσεις, για ουτοπίες και συγκεκριμένες προτάσεις. 

Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι μηχανισμούς και αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις, ίντριγκες και στάσεις για την εξουδετέρωση «συντρόφων» που έχουν διαφορετική άποψη, νιώθω συχνά την απέχθεια των μεν προς τους δε.

Μαζί με μένα παρακολουθεί και ένα πλήθος αριστερών ανθρώπων έξω από κόμματα και οργανωμένη πολιτική δράση, μα με ενδιαφέρον για την τύχη της Αριστεράς και του τόπου.

Η πορεία των εγχειρημάτων δεν δικαιώνει κανένα. Αντίθετα η επανάληψη στερεοτύπων και συνθημάτων κουράζει, δεν έχει ενδιαφέρον. Ο κόσμος καταναλώνεται στις καθημερινές του ασχολίες, δεν χαλαλίζει τον ελεύθερο χρόνο του.

Μας μένει κάτι να κάνουμε;

Πέρασε ο καιρός που φωτισμένες ηγεσίες έδιναν την γραμμή. Οι βεβαιότητες για την ορθότητα της θεωρίας και την αποτελεσματικότητα της γραμμής αντικαταστάθηκαν από αμφιβολίες και μηδενισμούς. Το περιβάλλον, παγκόσμιο και ως εκ τούτου ασταθές. Οι εναλλακτικές λύσεις αποδυναμώνονται πριν καν εφαρμοστούν. Η προσωπική στάση των πρωταγωνιστών αναιρεί το αγαθό των προθέσεών τους. Τι μας μένει;

Ο Κώστας Αξελός δίνει μια απάντηση:

Μια ζωντανή επαφή με τη φύση, η φιλικότητα που συμβαδίζει με μια μαχητικότητα, η προσπάθεια μιας ριζικής σκέψης που δεν κλείνεται μέσα στα όρια της, η ερωτική περιπλάνηση, το ξεγύμνωμα του πολιτικού θεάτρου που δεν είναι μόνο θέατρο. Μας μένει η εναργής και κριτική πολιτική συμμετοχή και η ενεργητική ή παθητική πάλη, όπου και όποτε αυτή είναι δυνατή και εφόσον δεν ζητάει αυταπάτες, η αλλαγή επιπέδου από αυτό στο οποίο θέλουν να μας τοποθετήσουν, η άγρυπνη συμμετοχή μας σ’ ένα παιχνίδι που δεν κλείνει κάθε άνοιγμα. Δεν θα έπρεπε να αποφεύγουμε να κάνουμε την εμπειρία αυτού που μας δίνεται και  μεταμορφώνεται.»

Ας την παρακολουθήσουμε:

Μπορεί η πολιτική συμμετοχή και η πάλη να είναι εκτός της οργανωμένης πολιτικής;

Δεν ξέρω αν μπορεί, βλέπω όμως ότι πρέπει. Γιατί πως αλλιώς θα ξεγυμνώσει και θα αποκαλύψει το πολιτικό θέατρο; Η Αριστερά, ενταγμένη πλήρως μέσα στο θέατρο αυτό, σου ζητάει να μιλήσεις ξύλινα σαν το Τσίπρα, αποφθεγματικά σαν τον Αλαβάνο, ή σωτηριολογικά σαν την Αλέκα. Πως μπορείς εσύ που βιώνεις και σκέφτεσαι, να υποταγείς σε τέτοιες νόρμες; Αν η λογική σου βλέπει ότι υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν και ταυτόχρονα να σου βελτιώσουν τη ζωή, γιατί να μην τα παλέψεις; Ποιος θα σου ορίσει το μέγεθος της αλλαγής και με ποιο κριτήριο;

Και ποιος σου λέει ότι η κάθε αλλαγή είναι κύκλωμα κλειστό, πως παγιώνεται αυθαίρετα, πως δεν θ’ ανοίξει πόρτες για άλλες κατευθύνσεις; Πως δεν μπορείς εσύ να διευρύνεις τα ρήγματα ενός συστήματος που και αυτό αλλάζει,

Και κυρίως, ποιος τολμά να σου ζητάει να ανατρέψεις τον καπιταλισμό για να γευτείς λίγη κοινωνική δικαιοσύνη, όταν ο χρόνος κυλά και ο θάνατος σε περιμένει; Αλλά ακόμα χειρότερα ποιος σου εξασφαλίζει ότι ένα άλλο σύστημα θα είναι περισσότερο δίκαιο, όταν αυτό δεν το’ χει φανταστεί κανένας ακόμα;

Η συμμετοχή στο παιχνίδι που δεν κλείνει κάθε άνοιγμα,  λέει ο Αξελός

Χρόνια τώρα η κλεισούρα των μανιφέστων της Αριστεράς κλείνει αυτό ακριβώς το άνοιγμα. Η κατηγορία και ο στιγματισμός του αναθεωρητισμού υπήρξε η πιο δεξιά αντίληψη που ακούστηκε στο αριστερό κίνημα.

Ήθελε να κλείσει την πόρτα σε κάθε επανατοποθέτηση των αξιών και του τρόπου. Ήταν ενάντια σε κάθε λογική που θέλει τον άνθρωπο, συλλέκτη εμπειριών και μύστη νέων μυστηρίων. Ήταν ενάντια στον έρωτα που κάθε στιγμή ρωτά «ποια είναι η χαρά» και στη φύση που  αλλάζει και χαίρεται.

Θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι όσοι τολμούμε να αναθεωρούμε. Να αναθεωρούμε στάσεις και απόψεις, να αλλάζουμε επίπεδο, να αρνούμαστε το επίπεδο που άλλοι διάλεξαν για μας. Ας κάνουμε, λοιπόν, φύλλο και φτερό κάθε Κοράνι και ας στήσουμε από την αρχή ένα καινούργιο πανηγύρι.

Γιατί δεν μας αντιπαλεύει μόνο το κράτος, ο εργοδότης, το κεφάλαιο, η μαζική κουλτούρα. Μας αντιπαλεύουν και οι «φίλοι», αυτοί που μιλούν εξ’ ονόματος του λαού και τον θέλουν υποταγμένο στις δικές τους βεβαιότητες, άρα και στα δικά τους συμφέροντα.

Η αγωνία των ηγεσιών της αριστεράς ήταν πάντοτε να μην φύγει το παιχνίδι από τα χέρια τους. Η περιχαράκωση, ο φόβος της ανάμειξης είναι αντιλήψεις ρατσιστικές. Οι διασπάσεις και οι αποκλεισμοί είναι  εκδηλώσεις ενός ιδιότυπου ρατσισμού που τις διακατέχει.

Γι’ αυτό και γελάω όταν ακούω αντιρατσιστικές κραυγές, από ανθρώπους και μηχανισμούς που δεν ανέχονται να συμπορευτούν ούτε σε μια πορεία με άλλους, λίγο διαφορετικούς συνοδοιπόρους.

Η Αριστερά μας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, οι Αριστεροί θέλουν ν΄ αλλάξουν τα πάντα ακόμα και τους εαυτούς τους.

Γι’ αυτό θα παλεύουν ενεργητικά και παθητικά, με φιλικότητα,  με πειθώ και δυναμισμό και κυρίως συνεχώς διερωτώμενοι. Πάντοτε μαχητές στην ίδια τη ζωή τους, πάντοτε σε επαφή με τη φύση και τη χαρά. Και θα αναθεωρούν.