Βrotherhood of man

 

Έχω ανοίξει αυτό το ιστολόγιο, ένα μήνα τώρα. Τριγύρναγα στα blogs της αριστεράς αλλά και σ’ άλλα, ψάχνοντας να βρω “τις αιτίες που μ’ αφήνανε γυμνό”, και έπεσα πάνω στην «Αριστερή Στρουθοκάμηλο» του Γιώργου. Διάβασα κάποιες αναρτήσεις, άφησα κάποιο σχόλιο, κάποιος απάντησε, άλλος έγραψε, κάποια στιγμή άναψαν τα αίματα, ένιωσα καλά, οι τύποι έψαχναν γύρω από αυτό που λέμε Ανοικτή Αριστερά (;). Το διακύβευμα που λένε, ίσως θολό, μα να ο τρόπος, τα λεγόμενα, η διαφωνία, η στάση, είχαν κάτι από μια Νέα Ηθική και είπα να μείνω. Μετά μου άνοιξε η όρεξη, είπα να κοιμάμαι λιγότερο και να…..

Ένας άλλος, ο Γιώργος Π. είπε να βρεθούμε από κοντά, να γνωριστούμε, μήπως κάτι παίξει πιο οργανωμένα, πιο συλλογικά, «νέα συλλογικότητα» το λένε τώρα, πάντα η Αριστερά στα παιχνίδια με τις λέξεις.

Πήγα στο ραντεβού στα τυφλά. Άνοιξε ο κύριος Δημήτρης, είχα πάει νωρίτερα, είπα μήπως ενοχλώ, μια φωνή, «μερικές φορές ενοχλείτε κύριε με αυτά που γράφετε» και ο τύπος πίσω από τη φωνή είπε:

«Leo είμαι ο Σπίθας».

Σφίξαμε χέρια, ασυναίσθητες αγκαλιές, φιλιά. Δεν τον ήξερα από το στρατό, ούτε από διακοπές στην Ανάφη.

Μετά ήρθε ο Μike, ο Νικηφόρος, ο Θόδωρος, να βρούμε και τον Radical, η Πιπεριά που είναι; τον pinko τον ξέρουμε; ο Γιώργος είχε κάποιο πρόβλημα, υπάρχουν κι’ άλλοι.

Τι είναι αυτά;

Ανάγκες; Εμμονές; Δεν έχω τι να κάνω; Δίψα δημοσιότητας; Εξαρτήσεις από την πολιτική; Θα πάμε για κυνήγι;

Κάτι από αυτά, ή κάτι άλλο, δεν έχει σημασία, σε όλους άρεσε, είχε πλάκα, ήταν ζεστά. Από τα web στον Μάρξ, από το Server στον Κάουτσκι. Ο διαχειριστής, ποιος; Εγώ δεν ξέρω από

αυτά, να ο γιος μου, ο Γιώργος Θ, έχει τελειώσει πληροφορική και ….

Όταν ψάχνεις ένα δρόμο σε μια άγνωστη περιοχή, είσαι ανοικτός στην κάθε πληροφορία, αν είσαι τυχερός, αργείς να τον βρεις, γνωρίζεις τους άλλους, έχεις το ταξίδι.

Μιλάς, δεν φοβάσαι, ψάχνεις, δεν είσαι σίγουρος, δεν θα σου βάλουν βαθμό, δε θα σε μαλώσουν.

Στις κλεισούρες της Αριστεράς νοιώσαμε όλο το βάρος των προγόνων της, να μας συνθλίβει.

Ήταν έτσι, γιατί κάποιοι το’ χαν πει από παλιά.

Η ιστορία της, δίπλα στη λαιμητόμο.

Ανοίξανε κάποτε οι δρόμοι, μα να και πάλι σφυρί, δρεπάνι και γροθιά, «κλειστόν λόγω πένθους».

Είναι καιρός, η Ανοικτή Αριστερά να ανοίξει. Όχι μαγαζιά πια, όχι κλεισούρες, όχι «σύντροφε επί της διαδικασίας», όχι «ακτίφ».

Να ανοίξει δρόμους στη μπλογκόσφαιρα, στην επικοινωνία, στις απόψεις, στα κινήματα, στις παρέες που γεννιούνται από το τίποτα μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Και θ’ ανοίξει.

Σπίθα, Γιώργο,… από πού σας ξέρω; από παντού και πουθενά, από το αύριο.

Η αδελφοσύνη των ανθρώπων.