Αμοιρολόητος

Περάσανε μέρες από τη δολοφονία του Χαμί από την αδέσποτη βόμβα στα Πατήσια. Φως δεν είδαμε. Υποκρισία όμως και πολιτικό αμοραλισμό είδαμε σε ποσότητες.  Και σιωπές, τις σιωπές της «αριστεράς».  Κάτι αριστεριστές, κάτι αναρχοαυτόνομοι, κάτι Σύριζα, κάτι Συνασπισμοί της Αριστεράς και της προόδου, κάνουν κοινώς την πάπια. Υπάρχει βλέπεις μια υποψία ότι η βόμβα που σκότωσε είναι «αριστερής» προέλευσης και δεν πρέπει να εκτεθούν στα μάτια της «επανάστασης». Αλλά και δεξιάς προέλευσης να είναι, το Χαμί σκότωσε ένα Αφγανό. Τώρα μπορεί να είμαστε «αντιρατσιστές» αλλά αυτό ισχύει όταν τους σκοτώνουν οι μπάτσοι και οι φασίστες και είναι σίγουρο. Τώρα που παίζεται καλά είναι να κρατάμε πισινή.

 Η «αριστερά» θεωρεί μάλλον το συμβάν ατύχημα, δεν του δίνει πολιτικό βάρος. Γιατί έτσι τη βολεύει, γιατί μετράει κουκιά και νομίζει ότι με κλειστό το μέτωπο κατά της  «αριστερής» τρομοκρατίας θα κερδίσει ψήφους και μέλη. Θυμάστε τον Αλαβάνο που λυπότανε που νέοι του Δεκέμβρη πήγαν στον αντιεξουσιαστικό χώρο και δεν τους κέρδισε ο Σύριζα;

 Εγώ πάλι θυμάμαι το θαυμασμό της «Αριστεράς» στην ΕΤΑ και στον ΙΡΑ, δηλαδή σε εσμούς δολοφόνων, που στο όνομα του πιο τρελού εθνικισμού τους σκότωναν αθώους μαζικά. Κι όμως επειδή οι πράξεις τους στρέφονταν, δήθεν, κατά του Ισπανικού ή Εγγλέζικου κράτους  ήταν εξ ορισμού επαναστατικές και άξιες υποστήριξης.

Ο αντικρατισμός της «αριστεράς», δηλαδή κλανιές στον αέρα.

Ενώ το κράτος της Σοβιετικής ένωσης ή της κόκκινης Κίνας ήταν σοσιαλιστικό, δικό μας δηλαδή, και ότι έκανε ήταν σωστό και όποιος πάλευε εναντίον του ήταν αντικομουνιστής και πράκτορας της CIA.

Μετά μπορεί η «αριστερά» να ψάχνει τις αιτίες για την αναιμική αποδοχή από τον κόσμο. Νομίζει μάλλον ότι ο κόσμος, ο λαός, τρώει κουτόχορτο και δεν καταλαβαίνει.

Ας παρακολουθήσουμε, στο κλίμα αυτό, τον Γ. Παπαθεοδώρου από την Αυγή, πόσο όμορφα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Σε μια θέση που δε βολεύει βέβαια τους ντεμέκ επαναστάτες.

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου  (από την Αυγή της Μ. Παρασκευής) 

Αμοιρολόητος

«πού έδυ σου το κάλλος…»

Η μέρα δικαιωματικά ανήκει στους νεκρούς ∙ στο πένθος και στο θρήνο. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου, η Μεγάλη Παρασκευή φέρνει στο νου τα δεκάδες μοιρολόγια που γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν για το θάνατο αγαπημένων προσώπων. Τι γίνεται όμως με εκείνους που χάθηκαν χωρίς να τους κλάψει κανείς ; Τι γίνεται με όσους φύγανε αμοιρολόητοι, χωρίς να αφήσουνε πίσω τους ούτε το ξόδι του επιτάφιου ; Τι γίνεται με όσους πεθαίνουν απότομα έχοντας ζήσει μια παράνομη ζωή ως «λαθρομετανάστες» ;

Ο πρόσφατος «τυχαίος» θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αφγανού, Χαμί Νατζάφι, έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο το δράμα της μετανάστευσης αλλά και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της νέας τρομοκρατίας. Ένα παιδί που ξέφυγε από τις βόμβες της Καμπούλ δολοφονήθηκε στα Πατήσια, μπροστά στα μάτια της μητέρας του και της αδελφής του, προσπαθώντας να βρει τροφή. Ένας έφηβος πέθανε, επειδή κάποιοι αγανακτισμένοι ρατσιστές ή κάποιοι παρανοϊκοί «επαναστάτες» αποφάσισαν να στήσουν μια παγίδα θανάτου μέσα στο κέντρο της πόλης. «Αυτοί που σκότωσαν τον Χαμί δεν δολοφόνησαν απλώς το γιο μου», δήλωνε με θλίψη ο πατέρας που κρυβόταν κι αυτός επειδή δεν είχε χαρτιά. «Στο πρόσωπό του σκότωσαν τα εκατομμύρια των προσφύγων που ξεριζωθήκαμε για να βρούμε αλλού μια καλύτερη ζωή».

Πολλοί ήταν εκείνοι – ακόμη και από τη δική μας Αριστερά – που βιάστηκαν να προσθέσουν δίπλα σε τούτη τη σπαρακτική κραυγή του πατέρα τους ατσαλένιους νόμους της διαλεκτικής : την ανάγκη, την πείνα, τη βίαια αλληλοτροφοδότηση των άκρων. Ο «τυχαίος» θάνατος του νεαρού Αφγανού σκεπάστηκε με ένα πέπλο αμήχανης σιωπής  και φιλάνθρωπης συμπάθειας ∙ προς στιγμήν, η «πείνα» έμοιαζε να οδήγησε σχεδόν μοιρολατρικά το νεαρό μετανάστη στο θάνατο. Λες και ήταν γραφτό για τον Χαμί να πεθάνει στα Πατήσια ως ρακοσυλλέκτης. Ήταν όμως τόσο «τυχαίος» ο θάνατος του ;

Πριν περίπου ενάμισι χρόνο, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Αθήνα γνώρισε ένα πρωτοφανές κύμα οργής, που εξέτρεψε σταδιακά το δικαιολογημένο πένθος σε μια παρακμιακή κουλτούρα αντικρατισμού και βίας. Μέσα στο κλίμα εκείνης της παρακμής γεννήθηκαν οργανώσεις νέο-τρομοκρατίας και νέο-αναρχισμού, που διεκδίκησαν – εξ ονόματος μιας γενικευμένης φαντασιακής «εξέγερσης» – το δικαίωμα να λύσουν βίαια τις κοινωνικές αδικίες με τα σύνεργα του θανάτου : σφαίρες, βόμβες, μίσος. Σήμερα, – αν και εφόσον επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις της Αστυνομίας – θρηνούμε την πρώτη τραγική «παράπλευρη απώλεια» αυτού του νέου «αντάρτικου πόλης». Ένα παιδί στην ηλικία του Αλέξη, έπεσε νεκρός επειδή μπήκε στον πειρασμό να ανοίξει μια παρατημένη βαλίτσα που προοριζόταν για τον μεγάλο «ταξικό εχθρό» : την Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων.

Με την είδησή του θανάτου του, καμιά πορεία, καμία αυθόρμητη διαδήλωση δεν έγινε, καμία βιτρίνα δε ράγισε από την πέτρα της συνήθως οργισμένης κι ευαίσθητης νεολαίας. Η κοινωνία, αδιάφορη, προσπέρασε το γεγονός χωρίς να το σχολιάσει παραπάνω από μια μέρα. Η Aριστερά δεν κάλεσε το λαό σε νέους ανοιξιάτικους «Δεκέμβρηδες». Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έσπευσε να δώσει το δικαίωμα στην οικογένεια Νατζάφι να ταξιδέψει σε όποια χώρα θέλει. Ο πατέρας δήλωσε πως θα μείνουν εδώ, αφού εδώ είναι θαμμένος ο γιος τους. Όλα άρχισαν και τέλειωσαν πλήρως συντονισμένα με το κλίμα των ημερών : το ανθρώπινο δράμα.

Κι όμως,  η δολοφονία του Χαμί ήταν το εμπρόθετο αποτέλεσμα της στρατηγικής της τυφλής βίας, που έχει κατακλύσει πλέον το κέντρο της πόλης. Ήταν ένα ακραίο χτύπημα που σηματοδοτεί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της νέας τρομοκρατίας. Η πολιτική καταδίκη της τρομοκρατίας, από όποιον χώρο κι αν προέρχεται, δεν αφορά, επομένως, μόνο τη σχέση μας με τη μετανάστευση αλλά αφορά το ιδεολογικό τείχος που πρέπει να ορθώσει η ίδια η κοινωνία απέναντι στους εχθρούς της. Όταν πριν λίγο καιρό είχε συζητηθεί η ιδέα ενός συλλαλητηρίου που θα διεκδικεί το δικαίωμα της ασφάλειας με δημοκρατία και ελευθερία πολλοί έσπευσαν να πουν πως θα το καρπωθεί η Δεξιά. Ας το ξανασκεφτούν σήμερα, την ώρα που τα κεριά του επιτάφιου θα ανάψουν ξανά χωρίς τον Χαμί ανάμεσά μας. Κι ας είναι σε ξένη γλώσσα η θλίψη μας. Η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει στον ιδεολογικό πόλεμο κατά της νέας τρομοκρατίας. Διαφορετικά, θα της μείνει μόνο η εύκολη «διαλεκτική», αμοιρολόητη.