Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς

Όσο η  "αντισυστημική" αριστερά σιωπά και το ΚΚΕ μιλά για προβοκάτορες θα συνεχίζω να ανεβάζω post  με την τρομοκρατία και τη στάση της Αριστεράς απέναντι σ΄αυτήν. Ο λόγος είναι η νέα γενιά. Η αριστερά μέσα στην πλήρη αποχαύνωση του αριστερισμού της έχασε και τον παιδαγωγικό ρόλο που είχε κάποτε απέναντι στους νέους. Όχι από ηθική, αλλά από πολιτική σκοπιά.
Κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να πει κάτι; Το σύστημα χτυπούσαν οι βόμβες και οι ρουκέτες; Ένοπλοι σύντροφοι ήταν οι τύποι με τα εκρηκτικά; Τον Αφγανό ποιοι τον φάγανε χωρίς λόγο;

Τις προάλλες νέα παιδιά του αντιεξουσιαστικού κυρίως χώρου και όχι μόνο διαδήλωσαν μπροστά στο Αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας για την συνεχή και μαζική παρουσία της αστυνομίας στην περιοχή και μιλούσαν για τρομοκράτηση των γειτονιών. Δεν είχαν άδικο, αν και η τρομοκράτηση είναι λέξη υπερβολική. Ωστόσο αποκαλούσαν ρουφιάνους και χαφιέδες και δοσίλογους αυτούς που τηλεφώνησαν και έδωσαν πληροφορίες για τη σύλληψη των "επαναστατών" του "Επαναστατικού Αγώνα". Τους έβλεπες και ένιωθες την απογοήτευση και το μαράζι στα μάτια τους που η επανάσταση χρεώθηκε άλλη μια ήττα. Σ' αυτά τα παιδιά σκοπεύει η Αριστερά να μιλήσει πολιτικά ,πριν κάποια από αυτά μπούνε στο αδιέξοδο και αντιδραστικό κανάλι της ένοπλης βίας; 


Ανεβάζω σήμερα σχετικό άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη  από το Βήμα

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τις πολιτικές αντιπαραθέσεις για την υπόθεση της τρομοκρατίας. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η κραυγαλέα αμηχανία των εκπροσώπων της αντι-συστημικής Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), που μετατρέπεται συχνά σε εκκωφαντική σιωπή. Τα ψελλίσματα για «προβοκάτορες» και άλλα τέτοια επιχειρούν να υποβαθμίσουν το θέμα.
Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε γνωστός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθεί «Πότε θα μιλήσουμε για την τρομοκρατία της ΕΕ και του ΔΝΤ;», επιχειρώντας εμφανώς να δραπετεύσει από το πρόβλημα.
Η βία ως έκφραση μικρών συνωμοτικών πυρήνων ή κάπως ευρύτερων οργανώσεων υπήρξε το αγαπημένο παιδί της επαναστατικής Αριστεράς. Η βιολογική εξόντωση του «ταξικού εχθρού» θεωρήθηκε το αναγκαίο μέσο για τη μετάβαση στη νέα κοινωνία. Από την εποχή του Λένιν μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, η «ένοπλη πάλη» εξυμνήθηκε από τους οπαδούς της επανάστασης. Οι εμφύλιοι πόλεμοι αντιμετωπίστηκαν όχι ως τραγωδίες αλλά ως πρόσκληση σε γιορτή ή ως τελική λύση. Μέχρι πρόσφατα οι τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών ή της «17 Νοέμβρη» θεωρούνταν «ένοπλοι σύντροφοι» που παραστράτησαν. 
Τώρα πλέον η αντι-συστημική Αριστερά στέκεται αμήχανη μπροστά στο «ώριμο τέκνο της οργής». Τι έγινε και περάσαμε από την εποχή της εξύμνησης της βίας στην αμηχανία και τη σιωπή; Αυτό που έγινε είναι ότι χρεοκόπησε η ιδέα πως μέσω της βίας μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία.
Η χρεοκοπία της αριστερής βίας δεν ήρθε μόνη της. Συνοδεύτηκε από τον σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα, την πίστη στην ανεκτικότητα και την ελευθερία του λόγου· αξίες βαθύτατα φιλελεύθερες. Η χρεοκοπία της αριστερής βίας δεν ήρθε ξαφνικά. Προηγήθηκε η τραγωδία και η κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.
Αν στην Ελλάδα όλα αυτά δεν είναι πλήρως κατανοητά, οφείλεται κυρίως στη μεταπολιτευτική κυριαρχία της ριζοσπαστικής αριστερής κουλτούρας. Το γεγονός πως τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του εγκλήματος της τρομοκρατίας και στεκόμαστε, ως κοινωνία, αντίθετοι σε όλες τις μορφές βίας ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης είναι σημάδι ευρύτερων θετικών αλλαγών.
Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=326531&ct=6&dt=18/04/2010#ixzz0lfc1HJt0