Γιατί δεν μπορούμε να αρνούμαστε την αξιολόγηση




Ανεβάζω, σήμερα, άρθρο του φίλου μου εκπαιδευτικού Ευθύμη Δημόπουλου σχετικό με το θέμα της Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής Μονάδας. Κάποιοι πολίτες, σε αντίθεση με το πνεύμα των καιρών, επιμένουν ότι χρειάζεται να δουλέψουμε σοβαρά πρώτα για μας τους ίδιους, τους εργαζόμενους αυτής της χώρας. Αν είναι να σωθούμε, θα σωθούμε μόνοι μας.


Γιατί δεν μπορούμε να αρνούμαστε την αξιολόγηση

Ο διάλογος στo ιστολόγιο του φίλου και συναδέλφου Leo σε σχέση με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου των διδασκόντων στα δημόσια σχολεία, αλλά και η  απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, οι οποίες καλούν τους εκπαιδευτικούς να αρνηθούν  την εφαρμογή της εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας για Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας, αποτέλεσαν την αφορμή για τις παρακάτω, παρατηρήσεις.
Η Δημοκρατία, ήδη από τις αθηναϊκές καταβολές της, εισήγαγε την αρχή του ελέγχου και της λογοδοσίας των δημόσιων αρχόντων και λειτουργών ενώπιον συνελεύσεων και ολομελειών πολιτών. Η Ευρώπη πέρασε, σταδιακά από το 18ο αιώνα, στη φάση της νεωτερικότητας με όχημα το φιλοσοφικό κίνημα του Διαφωτισμού, ουσιαστικά την αμείλιχτη κριτική και την έκθεση μπροστά στο «δικαστήριο του λογικού και του ορθού λόγου» κάθε αυθεντίας, υποσκάπτοντας έτσι τα ηθικά και νομιμοποιητικά θεμέλια της Εκκλησίας και της, ελέω Θεού, κληρονομικής μοναρχίας. Επιπλέον, μέσα σε αυτό το πνευματικό και αξιακό πλαίσιο προωθήθηκε η επιστημονική έρευνα, παρήχθη και διακονήθηκε, τους τελευταίους δύο αιώνες, η επιστημονική γνώση. Με αυτές τις θεσμικές και πνευματικές παρακαταθήκες (κριτική αμφισβήτηση, δημόσιος διάλογος και έλεγχος, αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργιών) συγκροτήθηκε και λειτούργησε ο δημοκρατικός δημόσιος βίος στον ευρωπαϊκό κόσμο, Αυτές τις αρχές κατέπνιξαν οι ολοκληρωτισμοί και δεν είναι τυχαίο πως ο μακροβιότερος ολοκληρωτισμός του 20ου αιώνα, ο «υπαρκτός σοβιετικός σοσιαλισμός», κατέρρευσε, εκτός των άλλων, και  υπό το βάρος του αιτήματος για  διαφάνεια (γκλάσνοστ).
Εν ολίγοις, ο δημόσιος έλεγχος για τα πεπραγμένα των κρατικών λειτουργών και η διαφάνεια του δημόσιου έργου έχουν ένα φιλοσοφικό και θεσμικό ιστορικό βάθος. Αποτελούν  καταστατικό όρο της δημόσιας δημοκρατικής ζωής.  Σήμερα πια, θεωρείται αυτονόητο  πως οι πολιτικές ηγεσίες, οι εκπρόσωποι θεσμών και ο κάθε δημόσιος λειτουργός είναι υποχρεωμένοι να εκτίθενται στη δημόσια κριτική και αξιολόγηση του έργου τους. Ακόμη και ο κάθε ιδιώτης επαγγελματίας, επιχειρηματίας και παραγωγός οφείλει να δέχεται, αν όχι να επιζητά («ελάτε να σας δείξω τη δουλειά μου» λέει στον υποψήφιο πελάτη τόσο ο αρχιτέκτονας όσο και ο κηπουρός) τη διαφανή  αξιολόγηση της εργασίας του, γιατί έτσι πείθει για την επαγγελματική του επάρκεια, για την αξιοπιστία του προϊόντος και των υπηρεσιών του. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν αρνείται να ελεγχθεί και να αξιολογηθεί, καθίσταται αυτομάτως αναξιόπιστος, αν όχι ύποπτος.
Δεν μπορώ, λοιπόν, να καταλάβω με ποια αιτιολογία ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αρνούνται εξ ορισμού την αξιολόγηση, την οποία χαρακτηρίζουν «δούρειο ίππο  για τη χειραγώγηση των εκπαιδευτικών» (βλέπε ανακοίνωση της ΔΟΕ για το θέμα στις 10/5/2010). Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική αρνούνται καταστατικές αρχές του δημοκρατικού δημόσιου βίου; Δεν μπορώ να καταλάβω πως εκπαιδευτικοί, που γνωρίζουν ότι εκπαίδευση και παιδαγωγική περιλαμβάνουν από τη «φύση» τους τη διαδικασία αξιολόγησης του νέου μαθητευόμενου ανθρώπου, αρνούνται οι ίδιοι να αξιολογηθούν;
Πιστεύω πως η άρνηση της  ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ για αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, μάς προσβάλλει ευθέως ως εκπαιδευτικούς και δημόσιους λειτουργούς. Ουσιαστικά, μας προτρέπουν να σκεπάσουμε με  «μπούργκα» τη δουλειά μας, σαν να έχουμε κάτι να κρύψουμε. Αμφισβητούν έτσι την επαγγελματική μας αξιοσύνη, μας εκθέτουν στα μάτια μαθητών και γονιών και μας κατατάσσουν στην ίδια ηθική μοίρα με τους μητροπολίτες που αρνούνται τον έλεγχο της εκκλησιαστικής περιουσίας και τους πολιτικούς που αρνούνται το άνοιγμα των προσωπικών τους τραπεζικών λογαριασμών για διερεύνηση δημόσιων σκανδάλων.
Αποτελεί ντροπή για το μεταπολιτευτικό εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και για τη δική μας γενιά εκπαιδευτικών που τόσα χρόνια δε φέραμε εμείς πρώτοι το αίτημα για αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού μας έργου, αφήνοντας αυτή την πρωτοβουλία στην κυβέρνηση. Εκείνο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να αξιοποιήσουμε δημιουργικά αυτή τη θεσμική ευκαιρία, για να αναζωογονήσουμε τη λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Ωραία, το λέει ο συνάδελφος Leo στον τίτλο του σχετικού με το θέμα κειμένου του: «Ήρθε ο καιρός να λειτουργήσει η σχολική κοινότητα».
            Δημόπουλος Ευθύμης, δάσκαλος.

Σχόλια

  1. "Είναι θαύμα που η περιέργεια επιβιώνει μέσα από την συμβατική εκπαίδευση.A.Einstein"

    Σε όποιο στέλεχος της ΟΛΜΕ ή της ΔΟΕ κι αν το πεις, θα χαμογελάσει συγκαταβατικά, προφανέστατα θα συμφωνήσει και θα σου δείξει προς την κατεύθυνση του υπουργείου.
    Η εξουσία φταίει. το ξέρουμε.
    Τα τελευταία χρόνια όμως, ξέρουμε επίσης ότι εξουσία είναι και η ΟΛΜΕ, και η ΔΟΕ.
    παιδιά της εξουσίας είναι και όσοι αγέρωχοι δηλώνουν ότι δεν υπάρχει κανείς ικανός να τους αξιολογήσει.
    "Δούρειος ίππος για την χειραγώγηση των εκπαιδευτικών";
    Δηλαδή είναι ικανοποιημένοι από το σημερινό αποτέλεσμα; Πέρα από την ύλη.
    Δεν έχουν ακούσει τίποτα από τα σχόλια των γονιών που έτσι κι αλλιώς κάνουν αξιολόγηση στην αυλή ή στο πεζοδρόμιο;
    Ή απλώς διαφυλάττουν το αποτέλεσμα;
    Ότι δηλαδή η αξιολόγηση των γονιών δεν έχει καμιά συνέπεια στην μερίδα εκείνη των εκπαιδευτικών που καταστρέφει παιδιά;
    Όταν πρωτοειπώθηκε η ατάκα "αν έχετε κάτι υπόψη, να πάτε στον εισαγγελέα" ήμασταν όλοι πολλοί αθώοι και το πιστέψαμε.
    Τώρα άλλαξαν οι εποχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για την αξιολόγηση έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν. Είναι μια αναγκαιότητα (ειδικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση). Είναι όμως και ντροπή του Υπουργείου που δεν προχωρά σε ουσιαστική αξιολόγηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η σωστή αξιολόγηση και βοηθάει και προστατεύει τον εκπαιδευτικό. Χρειάζονται συγκεκριμένα δεδομένα για τη δουλειά που κάνει ο κάθε εκπαιδευτικός και το κάθε σχολείο και για να εκπληρωθούν συγκεκριμένοι στόχοι και να ωθηθούν όλοι να δώσουν περισσότερα.

    Υ.Γ. Από τους "αγανακτισμένους" γονείς ποιος σώζει κάποιους "μαλάκες" που χαλάν την πιάτσα και "κόβουν" τα παιδιά τους ενώ τα παιδιά των άλλων πέρασαν; Ως συνήθως Leo θα εκμεταλλευτώ μια ανάρτηση σου για να πω τα δικά μου, αλλά έχω ενοχληθεί αφάνταστα από την προσπάθεια που έχω καταβάλει τις τελευταίες μέρες να πείσω έναν πατέρα πως μια λευκή κόλα βαθμολογείται με μηδέν και όχι με δέκα, χωρίς φυσικά να έχω καμία συμπαράσταση από τους "έξυπνους" συνάδελφους που μαγείρεψαν έτσι τα αποτελέσματα για να μην χρειαστεί να βρεθούν στην θέση που σαν μαλάκας βρέθηκα εγώ. Πάλι καλά που υπάρχει και η αθλιότητα του μέσου όρου 9,5 στο λύκειο και χρειάζονται μόνο δύο "καλοί δάσκαλοι" να βάλουν εικοσάρια για να σωθούν τα παιδιά από τους παράλογους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. H αξιολόγηση σε όλα είναι πλέον αναγκαία. Θάπρεπε να ήταν κεντρικό σύνθημα της Αριστεράς. Αντίθετα ένας γελοίος λαικισμός κατασκευάζει γελοίες δικαιολογίες "για σχολεία στην εποχή του ΔΝΤ" και "σχέδια ιδιωτικοποίησης" νομίζοντας ότι έτσι πουλάνε εκδούλευση στους εκπαιδευτικούς/ Οι συντεχνιακές αντιδράσεις ανατρέπουν τις όποιες προθέσεις ή ανάγκες του υπουργείου και το πρόγραμμα θα ατονίσει και θα εξαφανιστεί τελικά. Μια ακόμα νίκη του λαικού κινήματος, τρομάρα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα άσχηκα ως εκπαιδευτικός. Πριν δύο ημέρες ήλθε από τη Γερμανία μία ξαδέλφη μου, που μένει σε ένα μικρό χωριό (10000 κατοίκων, στο Reckefeld)και έχει δύο μικρά παιδιά τα οποία έγραψε για πρώτη φορά στο αντίστοιχο Νηπιαγωγείο του χωριού. Μόλις τα έγραψε στο σχολείο, οι νηπιαγωγοί ζήτησαν μέσα στο Καλοκαίρι, περίοδο διακοπών να επισκεφθεί μία από τις δασκάλες του σχολείου το σπίτι τους, για να γνωριστούνε καλύτερα με τα μικρά, τα οποία δεν ξέρουν καθόλου γερμανικά αλλά και τους γονείς τους. Αυτό και συνέβη, δύο φορές η δασκάλα επισκέφθηκε το σπίτι τους, μίλησε με τους γονείς, ενημερώθηκε για τυχόν προβλήματα των παιδιών και της οικογένειας. Έπαιξε με τα παιδιά, εκείνα εξοικειώθηκαν ήδη μαζί τους και περιμένουν τώρα τον Αύγουστο να πάνε για πρώτη φορά στο σχολείο. Η δασκάλα τους είπε ότι είναι η δεύτερη χρονιά που εφαρμόζουν αυτό το πρόγραμμα και είδαν σημαντικά αποτελέσματα. Τα παιδιά δεν πάνε σε ένα νέο περιβάλλον χωρίς να γνωρίζουν κανέναν,αλλά έχουν σημείο αναφοράς τη συγκεκριμένη κυρία, "που ήρθε στο σπίτι και είναι φίλη της μαμάς". Εμείς σε ποιον εκπαιδευτικό αιώνα βρισκόμαστε; Απλώς αναρωτιέμαι!!! Οι συνδικαλιστές ξέρω τι απάντηση θα δώσουν και δε με ενδιαφέρει. Περιμένω και ευελπιστώ να ξυπνήσει το υγιές και δημιουργικό κομμάτι των εκπαιδευτικών και να αποτινάξει από πάνω του τη συνδικαλιστική τρομκρατία που ασκείται στους μάχιμους και σκληρά δοκιμαζόμενους αληθινούς εκπαιδευτικούς λειτουργούς. Έλεος πια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 'Ετσι μπράβο Ελπήνωρ, σιγά σιγά αυτή η γάγγραινα της Ελληνικής κοινωνίας θα αποβληθεί από τα πράγματα. Κάποια στιγμή το υγιές κομμάτι της κοινωνίας θα αποβάλει τα παράσιτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συνάδελφος φανατικός εχθρός της αυτοαξιολόγησης και συνδικαλιστής, μου ζήτησε να βοηθήσω λίγο το παιδί του στη Φυσική της Α λυκείου πριν τις εξετάσεις.Δέχτηκα με χαρά. Ο μικρός φοιτά σε πειραματικό σχολείο της περιοχής. Ο φυσικός τους είχε δώσει δικό του φυλλάδιο, με ασκήσει κλπ. Τι διαπίστωσα. Το τελευταίο και πιο σημαντικό κεφάλαιο για όλη της φυσική του λυκείου (έργο και ενέργεια) είχε "διδαχθεί" τις τελευταίες 10 μέρες όταν το σχολείο είχε ουσιαστικά διαλυθεί. Ο συνάδελφος είχε δουλέψει πολύ καλά με τα παιδιά, μόνο που λόγω έλλειψης προγραμματισμού δεν είχε διδάξει το πιο σημαντικό κεφάλαιο, Δεν είχε προλάβει. Τα παιδιά όμως τι φταίγανε; Προφανώς όμως το είχαν διδαχθεί στο φροντιστήριο, ή θα έπρεπε να πάνε φροντιστήριο για να δώσουν εξετάσεις. Περιττό να σας πως ότι τα θέματα ήταν και από αυτό το αδίδακτο στην ουσία κεφάλαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εδώ λοιπόν φταίει το ΔΝΤ, ο καπιταλισμός, η εξουσία ή τσαπατσουλιά και η ανευθυνότητα; Πως λοιπόν ο λαός και τα παιδιά του θα προστατευτούν; Η θα περιμένουν τη λαική δημοκρατία του ΚΚΕ για να τύχουν σοβαρής παιδείας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το υγιές και δημιουργικό κομμάτι των εκπαιδευτικών, αγαπητέ Ελπήνορα, πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή να αποφασίσει: "Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει! Ή θα πάει με τους μαθητές και το λαό ή θα συνεχίσει να κάνει "πλάτες" στη φαιοκόκκινη παρασιτική γραφειοκρατία που λυμαίνεται σαν βδέλλα ότι δημιουργικό έχει απομείνει στο χώρο της εκπαίδευσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πω πω μούχλα που μυρίζει εδώ μέσα.. .
    Καλά με τον Κουβέλη φτιάχνεσαι μεγάλε δάσκαλε;
    Αυτό κι είναι βίτσιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κίμων Χατζημπίρος: Ύστατος πόρος: Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση είναι μια πρόταση για το μέλλον.

Βάσω Κιντή: Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κίμων Χατζημπίρος: Ατελέσφορη Οικολογία